Compleet afgekicked van het werk.

Ik ben dol op "stomme" spelletjes zoals Jan ze noemt.
Ik word er volledig relaxed van.
Mijn geest staat op nul en ik kan ruimte creëren om nieuwe inzichten op één of andere zaak op te doen.
Mijn gedachten gaan tekeer en ik kan ze ordenen, ze opnieuw opnemen en omdraaien en dingen anders zien.
Bovendien- en helemaal niet te versmaden- zouden ze je helpen je geest "klaar" te houden en dementie tegengaan .
En vermits ik al zeven jaar geen intellectueel werk meer verricht is het des te belangrijker dat ik daar iets aan doe.
Als ik mijn zus bezig hoor van wat er zich allemaal afspeelt op bureau , of kennissen en oud collega's die langskomen en ons hun wedervaren vertellen, dan bedenk ik hoeveel geluk ik heb in mijn leven om dat niet meer hoeven mee te maken.
Niemand had het ooit gedacht.
De meesten dachten dat ik nooit zou kunnen aarden zonder "werk", en zie, niets is minder waar.
De dagen vliegen hier voorbij dat het niet mooi meer is.
Altijd wel iets te doen of helemaal niets meer te doen, maar bon.

En dat gaat ver hé dat afkicken.
Laatst kon ik helemaal niet meer op de naam komen van mijn allerlaatste baas.
Sander, zo heette die man. Jeune cadre dynamique in volle glorie.
Maar zijn familienaam?
Uren naar gezocht en niet kunnen herinneren.
Dat betekent toch iets ?

En nu heb ik zo erg met mezelf moeten lachen!
Ik speel graag op de Ipad het spelletje Wordfeud.

Ik heb verschillende speelpartners, onder andere ook Compuswa. Dat is een alias voor François, een oud collega van me.
En tijdens dat spelletje scrabble, want dat is het in feite, kan je ook berichtjes naar elkaar sturen .Zwany en ik zijn daar heel bedreven in.
Maar dus compuswa. Eer ik dat door had dat het om François de oud collega ging, dat wil je niet geloven.
In elk geval, Compuswa schrijft me dat hij eerst naar DKV gaat en dan lekker weekendje ergens heen.
Blind heb ik me gestaard op die drie letters: DKV.
Wat is dat?
Wat was dat?
Wat zou dat kunnen zijn?
Niet gevonden.
Dus aan Compuswa de vraag gesteld, waar ligt DKV ?
Antwoord : Deutsche Krankenversicherung, de grootste zorgverzekeraar van Europa !
Alstublieft!

De dienst die ik zeven jaar geleden leidde werd verkocht aan DKV terwijl ik er stond naar te kijken;
En ik wist begot niet meer wat die drie letters betekenden!

Dat betekent toch iets?

Volledig afgekicked van het werk ja !!!!

Home is where my mom lives...

Aude was in een boekje "VT Wonen" aan het lezen - ze kochten immers een huis in Boechout en nu doen ze ideeën op uiteraard- en daarin was zo'n bordje met als gedachte,want spreuk kan je zoiets moeilijk noemen, ( Eddy Wally zou zeggen "spraak") HOME IS WHERE MY MOM LIVES.
"Oh" zeiden we alletwee.
Want voor haar is dat zo. NIet meer niet minder.
Ze komt graag naar hier, maar ze houdt niet van de warmte.
En telkens zegt ze "mama , ik kom voor jou".
Is dat niet fantastisch dat "iemand voor JOU komt" ?, denk ik dan.

Gustje vierde hier zijn eerste verjaardag en dezelfde dag vierde Stienus zijn 30e verjaardag. Leuk dat we erbij waren.

En de taart was overheerlijk. Christian had zichtzelf overtroffen. Gustje zat gauw VOL taart, vond ze heerlijk, nam een groot stuk in zijn vuistje en kneep erin, om ze daarna in de mond te nemen en lekker uit te smeren over zijn bord en stoel. In zijn haar ook, natuurlijk, dat hoort zo!
En Cartouche bleef geduldig naast hem zitten, elke beweging volgend, in de hoop dat er een stukje zou afvallen zodat hij zou kunnen meegenieten van al dat lekkers.

Na een paar dagen waterangst werd hij een echte waterrat, met en zonder gele "zwemboot" .

Hij kreeg een fietsje en zat er zo kaarsrecht op, hij kreeg er maar nooit genoeg van.

Hij blijft mama's superman!

En zie, nu zijn ze weg en is het stil in huis.
Gust keek nog een laatste keer naar het zwembad, volgend jaar zal hij ernaar toe lopen en zullen we hem (nog) meer moeten in het oog houden.

En ik keek naar Aude, de laatste keer deze zomer.

Ze verandert van werk, ze kocht een huis, ze werd plots zo "groot" !
Er staan haar veel nieuwe dingen te wachten dit semester.
Het ga je goed kind, en als je naar huis wil komen, kan dat.
Altijd, zo lang ik er ben.
Your home is where your mom lives!

Lauzerte en de eerste keer op de paardenmolen

Janet en Max hadden ons verteld dat het zo leuk vertoeven was op de donderdagen van 'l'été gourmand' in Lauzerte", een dorpje, zo'n 17 km van bij ons.
Je kan er van allerhande standjes eten kiezen, of desserts, of drank . Er is muziek, er is veel volk, een beetje het jaarlijkse fête vôtive van Flaugnac, maar dan kleinschaliger, of de woensdagavond markt in Castelnau met le 'marché des producteurs', maar dan grootschaliger...
Jan wou niet, zou niet, last van zijn oren, té luid, geen goesting, tegendraads quoi !
Tegen een uur of zeven bracht hij toch hetvolgende bericht " als we met twee auto's gaan, want als het mij niet aanstaat..."
En zoals steeds( of zo goed als) was hij het die later op de avond zei "dat moeten we volgend jaar overdoen.".
Zo zie je maar. Zolang als je in staat bent van gedacht te veranderen is het voor mij goed.

We hadden onze auto's aan de voet van de berg geparkeerd, omdat ik van niet beter wist. Was het nog ver naar het marktplein, was het wel op het marktplein, was het ergens anders, zouden we boven op de berg wel parkeergelegenheid vinden?
Soit, we parkeerden onderaan de berg.
Stienus zag het zitten. "Korte pijn " zei hij, en hij duwde gezwind de buggy de helling op.
Eens ter plekke, was het marktplein al volledig volzet met tafeltjes her en der en standjes met lokale specialiteiten.
We vonden een tafel naast het marktplein en dat was juist super, je had een overzicht op de markt en de muziek kon je gewoon niet storen.
Een accordeon speelde één van de lievelingsliedjes van mémé " Riquita, joli coeur de Java" en ik zong uit volle borst mee.
Jan en Stienus gingen als eersten een keuze maken van wat ze zouden eten. Het werd kip met frites;
Ondertussen was er een jong gezin aan onze tafel komen zitten. Bleek dat het Belgen waren uit La Louvière.
De tijden zijn veranderd; deze Belg, derde generatie Italiaanse gastarbeiders zei "ik spreek een beetje Nederlands", zonder accent, alstublieft.
En ik vertelde hem dat mijn naam Meunier was, mijn grootvader van Nimes afkomstig was( naast Couvin, Mariembourg) en mijn overgrootmoeder langs grootmoeders kant van La Roche. Belgen allez, niet meer en niet minder.

We dronken rosé, kregen als dessert galettes met honing en een noisette ( kleine koffie met melk) en toen vertrokken we naar de paardenmolen...en zo gebeurde het ongelofelijke, we hebben het meegemaakt, we waren erbij , toen Gust de eertse keer op de paardenmolen zat en ook toen hij er na vier ritten niet meer af wou.

Voor mij zijn dat prachtige herinneringen. Ik weet ook nog precies waar ik me bevond toen Aude de eerste keer op de paardenmolen zat. In Hove , tegenover bakkerij Elly, waarschijnlijk tijdens de jaarmarkt.

Neen, onze dag kan niet meer stuk.
Aude kwam net naar beneden om te zeggen dat Gustje nog helemaal wakker was. Het is bijna 23 uur...té veel indrukken vandaag. Lang in het zwembad zonder te wenen, musée de l'écriture in Figeac, de weg langs de Lottevallei, Lauzerte. Té veel, is ook niet niet bevorderlijk voor een gezonde nachtrust. Maar ik, ik laat het niet aan mijn hart komen.
Puur geluk, meer moet dat niet zijn.

De verrassing kon niet groter zijn...

De verrassing kon niet groter zijn en mijn stilzwijgen heeft duidelijk geloond.
Sinds meer dan een maand zijn er hier enorme werken aan de gang.
Het begon allemaal zo :

Een enorme kraan deed het belangrijkste werk! We zouden een zwembad laten aanleggen. Na zes jaar , na wijze beraadslagingen, na veel gezever, na even veel keer afgezien te hebben van het plan, na weer de draad opgenomen te hebben, na veel wachten, na nog eens alles naast ons neer te leggen, na uiteindelijk de knoop doorgehakt te hebben, is het dan zover : we bouwen een zwembad, of liever, we laten een zwembad bouwen.
Jan heeft waarschijnlijk zo'n 10 keer of meer gezegd " ik zou dat nooit zelf gekund hebben !" en dus zijn we blij dat we het niet zelf gedaan hebben;

Het slechte weer bracht ook veel vertraging met zich mee en de ganse opzet was om het zwembad zwemmensklaar te hebben tegen 14 juli. Niet omdat het dan de nationale feestdag is in Frankrijk, maar wel omdat Aude met haar gezinnetje voor anderhalve week komt logeren.

En vermits we in het Zuidwesten zijn, wordt er je wel beloofd dat het "zeker in orde komt tegen dan", maar zeker ben je nooit.

En ik mocht niets verklappen tegen Aude en als er iets is dat ik niet kan, dan is het wel zwijgen tegen Aude, vandaar de moelijkheidsgraad van deze zwijgoefening .

Soms waren we samen aan het bellen en reed de vrachtwagen voor de 10e keer die namiddag langs mijn raam met beton, of met bakstenen, of met een rolraam, en ik maar zeggen tegen Aude " neen hoor, je vergist je, het zijn de mannen die het dak komen repareren..." en ik kon niets méér zeggen dan dat, want ze mocht en zou het niet weten.

Hetzelfde gebeurde toen ik verleden week mijn kop buitenstak, terwijl we aan het bellen waren ( "voor de verandering" , zou Jan zeggen) en dat dit het plaatje was dat ik te zien kreeg:

Ik had bijna een hartstilstand. Het was net een reuze-mol die door mijn tuin gehold was of zoals Willy schreef ' de loopgraven in de eerste wereldoorlog'...
"Dat komt nooit meer goed", dacht ik. Of in elk geval, nooit op tijd, tegen de 14e ...

Maar zie, dan werd het betonnetje gegoten....

Het bad geplaatst ...

De stenen errond gelegd :

En klaar is kees.
Het was af de 12e 's avonds...
Als dat niet mooi is.

Het terras errond en de trap ernaar toe moeten nog aangelegd worden, begin augustus, maar dat zijn zorgen voor later.
Het belangrijkste was "kunnen zwemmen".

De verrassing was dus enorm, al had ik de laatste dag nogal geforceerd aangedrongen op het meebrengen van badsloffen en zwemgerief, zogezegd voor de party die Zwany zou geven...maar uiteraard , voor het beste gebruik van ons eigenste bad.

En toen ze dus aankwamen konden ze hun ogen niet geloven , en nu geniet iedereen, ook ik die nauwelijks in een (koud water) zwembad durfde komen, van de nieuwe aanwinst.

Een voltreffer.
Wij gaan nergens heen deze zomer, we blijven thuis, alles bij de hand !.

La nature ne se venge pas

Toen Jean Claude gisteren zijn eerste courgettenoogst kwam binnenbrengen, hebben we natuurlijk de nieuwe courgetten gevierd met een aperitiefje. Zo hoort dat.
Jean Claude is een sobere drinker. Hij prefereert ( mannen, ik vertoef té vaak bij Hollanders!!!!) porto. Dat is tamelijk ongebruikelijk in het zuid westen.
Meestal drinkt men er Ricard

Aangelengd met water en ijsblokjes. Of een rozeetje, weinig of geen witte wijn. Wel schuimwijn.
Cava kennen ze niet, ten ware het Freixenet zou zijn. Alles moet en zal van Frankrijk komen "achetez Français" is het motto.

We bespraken "de zondvloed", de vreselijke hagelbui die ons te beurt viel toen hij met Simonne bij ons op bezoek was.
Zijn schoonzoon nam zijn bedrijf over en die heeft het momenteel hard te verduren.
Alle tabak verwoest, alle meloenen naar de vaantjes. En toch, hij heeft voor de derde maal de meloenen
en de tabak herplant en de courgetten "herpakken", de tabak ook, de maïs doet het, de zonnenbloemen geen probleem.

Hij vertelt ons dat Philippe het twee dagen heel moeilijk gehad heeft. Dat ze hem proberen troostten, dat hen dat ook meermaals te beurt is gevallen, maar dat het allemaal wel weer goedkomt en dat het volgend jaar gans anders zal zijn, car la nature ne se venge pas!

Ik vond dat zo mooi. Want ooit werkte er hier een landbouwer in de vallei , en die dacht dat dat namelijk wel zo was. Als het al eens misliep met de pruimenoogst, dan verzorgde hij zijn boomgaard gewoonweg niet. Il se vengeait...

Wat een verschil in filosofie !

En dus, zegt Jean Claude, eens hij over zijn teleurstelling heen was, en iedereen hem moed insprak, kwamen de Spaanse gastarbeiders naar hem toe en zeiden ze dat ze een week gratis wilden werken om hem er weer bovenop te helpen ...
Alsof solidariteit niet meer bestond !

En misschien omdat we daar niet meer in geloofden, sprongen de tranen in onze ogen . We vonden dat zo diep, zo warm , zo menselijk, zo dicht bij het essentiële zijn...want als baas en medewerkers elkaar begrijpen en elkaar helpen, wat is er dan mooier dan te werken en gelukkig te zijn met de geleverde arbeid en het verdiende geld?
Niets toch?

Jaja, la solidarité in le Sudouest, het heeft iets hoor.

A la Sainte Procule, arrive la canicule

Vandaag is het Sainte Procule . Een heilige met een ongelofelijk onwaarschijnlijke voornaam, maar toch heus waarachtig bestaand...
Ze zou geboren zijn in Rodez, zo'n 100 km van hier. EN ze wou niet trouwen met de man die haar ouders hadden uitgezocht voor haar. Neen, ze wou met Jezus Christus trouwen.
Op haar trouwdag vluchtte ze. Haar aanstaande exhtgenoot ging achter haar aan, vond haar terug, verloor haar weer...bref, tenslotte kon hij haar te pakken krijgen en hakte hij haar hoofd af met zijn zwaard. Maar zie, Sainte Procule naam haar hoofd onder haar arm en stapte verder. Haar aanstaande toonde onmiddellijk berouw, en ze vergaf hem. Ze zette haar weg verder tot in een kerk de la Sainte Croix en al degenen die haar onderweg hadden uitgejouwd werden verschrikkelijk ziek. De anderen werden gelukkig.
Ze kwam aan in het kerkje en zeeg neer.
Ze werd begraven in Rodez.
En Paul Frédérique Cassez , onze plaatselijke Armand Pien had er weeral een weerspreuk over gevonden, vandaar mijn opzoekingen.
Hoeveel heiligen er hier zijn, daar heb je geen gedacht van.

Vanmorgen kwam Jan heel fier met zijn eerste courgettenoogst naar boven. Ook een mirakel, gezien de enorme hagelval van een paar weken geleden.
Maar wat doe je met twee courgetten?


En daar was ik nog maar net over aan het nadenken als het mirakel van Sainte Procule ook mij te beurt viel: taratata !!!!

Jean-Claude , een buurman ( maar ondertussen weten jullie dat ik het dan over een paar kilometers heb)bracht ook zijn eerste oogst binnen.
"C'est normal, entre voisins", zei hij.
Allez, nu weet ik ineens weer wat te doen met "een ganse kist courgetten"...

Mensenleed en hondenleed.

Gustje heeft de windpokken.
Kamiel had de windpokken.
Geen wonder dus, beide kozijntjes ( voor de Nederlandse vrienden : neefjes) waren samen aan de Nederlandse kust, Vrouwenpolder, met name.
Vandaar.

En nu zit Gustje thuis.
Hij ziet er niet uit.
Volledig vol blaasjes, rode vlekjes.
Overal.

Hij heeft koorts. Hij weent heel veel.
Hij slaapt bijna niet en zijn ouders al helemaal niet.

En steunen en klagen! De ouders dan hé.
En ik maar uitleggen dat het beter is dat hij het nu heeft, nu hij zich helemaal niets meer zal herinneren van die vervelende kinderziekte.
Dat alle kinderen wel eens de windpokken hebben.
Dat we daar allemaal gepasseerd zijn.
Dat het bij Aude zo erg was dat ze zelfs blaasjes op het wit van haar ogen had ( met dank aan mijn zus Anne die me daarop wees, en gelijk had ze, want zij vond dat zoveel jaren geleden echt wel "heel erg").
Maar dat het na een week over is.
Dat je het na 8 dagen vergeten bent.

Maar ook, dat je er littekens van overhoudt.
Dat een kind niet weet wat hem te beurt valt, overal jeuk en je wordt gevraagd niet te krabben.

Blaasjes in je mond, in je strot, in en achter je oren, in je haar, op je poep , tussen je billen...neen, akelig.

En terwijl ik Aude en Stienus moed inspreek en nogmaals op het hart druk dat het écht overgaat, denk ik weer aan Duke, Zwanies'hond.
Die was zo gulzig gisteren ,dat hij een pyrex schotel met nog een toefje lasagne erin, van het aanrecht sleurde.
Duizenden glasschilfers en scherven. Hond gulzig lasagne opslurpen...geweldig bloeden uit zijn bek...en Zwany volledig overstuur.
Wat kan je doen in zo'n geval?.
"Niets" ,zegt Sandrine, ons aller veearts. Zeker niet laten spugen. Maakt het alleen nog erger.
Geduldig afwachten en hopen dat er geen inwendige bloedingen komen.

Dus Zwany slaapt ook niet 's nachts.
Als een echte hondenmoeder ligt ze naast haar Dukie.

: preuves à l'appui !!!!

Neen, windpokken zal hij niet krijgen.
En Gustje zie ik nog niet uit gulzigheid een lasagneschotel van het aanrecht sleuren en met glasscherven en al oppeuzelen.

Maar Aude en Zwany en Stienus en Rick: hun reactie is dezelfde : zorgen voor, onvoorwaardelijk zorgen voor. En hopen dat dit mensen- en hondenleed binnenkort nog slechts een nare droom is.

Vlug genezen hoor, alletwee !

Koningen en Koninginnen

Er was eens heel, heel lang geleden een meisje die in haar fantasiewereld geloofde dat ze in feite een prinses was en dat haar ouders de Koning en de Koningin waren.
Teneinde een volkse opvoeding te krijgen en een goede band te hebben met de bevolking, hadden haar ouders besloten haar te laten opgroeien, ver van het paleis, in een familie die heel koningsgezind was , patriotten van het eerste uur,geëgageerde mensen in het Rode Kruis ,en nog zoveel meer en haar naar een eenvoudige provincieschool te sturen, op Lyceum.
Dat fantasme heeft jaren geduurd.
Ze durfde daar met niemand over praten, uit angst dat de mensen haar voor gek zouden verklaren.
Het duurde zelfs tot ze op de universiteit zat.
Tot op een dag...
Er een mevrouw van de Arcane School in Zwitserland ,op bezoek kwam bij Madame Thiran, waar het princesje op kot zat.
"Ga jij maar open doen, ik kom er zo aan", zei Madame Thiran, ook chefke genoemd.
Zo gebeurde.
Ze nam de jas aan van de Zwitserse dame en ze gingen in het salon zitten.
" Et le Roi et la Reine?", vroeg de dame.
Het prinsesje veranderde plots in een doodgewone eerstejaarsstudente in de Rechten...
"Ils vont bien", stamelde ze nog.
"Ils ne reviendront plus", zei de dame, toen madame Thiran ons vervoegde.

Gans perplex , volledig overstuur, was er nooit sprake meer van de Koning en de Koningin.
Ze was zelfstandig geworden ,het prinsesje, ze had ze niet meer nodig.

Toen ik een paar jaren geleden een jonge Française interviewde, vertrouwde ze me een geheim toe: " Je m'imaginais que j'étais une princesse, et que mes parents étaient le Roi et la Reine".
"ils ne reviendront plus jamais", zei ik zacht en ik dacht terug aan die heel bijzondere namiddag met die Zwitserse dame van de Arcane School.

Ik dacht er gisteren terug aan, nu we in België binnenkort maar liefst twee koningen en drie koninginnen zullen hebben. Straf hé?

Lijstjes maken

"Mama, wat moeten we allemaal meebrengen? Kan je eens een lijstje maken?"
"Zeg Gene, wat moet ik allemaal meebrengen, wordt het niet eens tijd dat je een lijstje maakt?",vraagt Bernadette mij, uitegrekend dezelfde dag.
Tja, lijstjes.

In het begin dat we hier kwamen wonen, misten we veel.
En dat zag je aan de lange lijstjes, aan getelefoneer met nog andere wensen,last minute calls om toch ook de zaterdagkrant mee te brengen, de humo niet te vergeten,een Story misschien of andere boekskes die je nog liggen hebt, doorlopers 7 sterren ( nooit zo hard gelachen als met Monique die zich afvroeg of dat een soort loopsloefen waren) ,gemengd peper en zout van bij de keurslager, fonds ( wild,kalfs,groenten en rund of lam), aspro vitamine C van Bayer, Zyrtec,louis Widmer lipbalsem,mayonnaise, curry en pickels van De Vos Lemmens,worschester saus,snoeks alamanak, bruine suiker en suikerstroop,boeken,cd's,uitgeknipte krantenartikels over mijn beroemde schoonbroer en nichtjes, of columns van Rik Torfs of Koen Meulenaere,speculoospasta en later speculoospasta met crunchkes,filet américain préparé, kip curry en grijze garnaalsla,kuipjes kaas met sambal oelek, smeerkaas van Maredsous, sneetjeskaas, belegen en tussensoort,onze post en bankafschriften, kleren die we vergeten waren of gekocht hadden en niet konden meebrengen met het vliegtuig.
Ja, het waren lange lijstjes.

Nu is dat gans anders. Want wat we eens zo hard misten, daar hebben we leren mee leven.

We hebben een abonnement op De Standaard, en we lezen ze dagelijks op onze Ipad. Wel vervelend dat je geen stukje kan afdrukken of uitknippen, maar goed.
We hebben een papieren weekendabonnement op Le Monde.
De humo is niet meer wat hij geweest is.en vermits we de krant hebben zien we dagelijks wat er op TV is.
Koen Meulenaere gaf zijn ontslag, daarvoor moeten we dus ook al de Knack niet meer kopen.
De boekskes, ja, dat doet nog altijd plezier. Genre Story, Dag Allemaal, libelle,feeling. Graaf hoe leuk ik dat vind,volledig verkeerd, dat zal wel zijn, maar zo leuk!
Doorlopers 7 sterren. Ja dat hebben ze hier niet, maar eens per jaar sla ik een voorraad in en dus is er geen urgentie. Bovendien, moest ik echt zonder vallen, dan kan ik denksport spelen,alle sterren en alle soorten, op de Ipad alstublieft!
Gemengd peper en zout, altijd handig,maar dat gaat lang mee en ik heb er nog een stuk of drie staan. Ook niet dringend. Fonds, een ganse plank heb ik er nog van! Niet nodig.
Aspro vitamine C hebben ze nu ook hier , zyrtec en andere middeltjes , allemaal ter plaatse.
Mayonnaise, pickels etc, zelf leren maken, overbodig.
Bruine suiker, heb ik nog, en ondertussen heb ik een winkeltje gevonden waar ik het kan vinden, worschester saus ook, stroop bij de Spar, speculoospasta bij Carrefour ( ok met crunch, dat hebbén ze nog niet,maar is dat echt nodig?)
Filet américain en andere " bijval" of " toespijs" voor degenen die niet van Aalst zijn, kan je moeilijk vragen om in de zomer mee té brengen uit vrees voor salmonella, idem voor de sneetjeskaas.
Aangezien we hier nu gedomicilieerd zijn, komt de post rechtstreeks naar le Cigalou. Handig. Idem met bankuittreksels.

En Hollandse maatjes, kan je nu ook verkrijgen in Moncuq, in Café La France, gerund door echte Belgen, een Waal en een Vlaming. Wat een initiatief. Wat een aanpak! Ja, dat mis ik soms. Maar dat kan je niet laten meebrengen of dat kan je niet kopen hé?

Dus, behalve het leuke gezelschap , hebben we niks anders nodig .

Je leert ermee leven hoor, met dat " gemis" , echt waar.