"Zalig Pasen" en "Zaligen Hoogdag"

"Zalig Pasen" , is een wens die ik enkel aan mijn vader voorbehouden heb de laatste jaren, sinds meme's overlijden.
Onmiddellijk gevolgd door een "Zaligen Hoogdag".
Ik had er plezier in hem dat als één van de enigen nog te zeggen en hij was blij dat er nog iemand bestond die hem dat op die manier kon wensen.
Het was als van "oude mensen de dingen die voorbij gaan" van Couperus.
En toch bestond het nog, was het nog waarachtig en tastbaar.
Dit jaar laat ik de zaligheid voor wat ze is.

Zalig Pasen wens ik wel nog mijn zussen en broer.
Zaligen Hoogdag niet meer.
Mijn dochter en Gustje zeggen "Vrolijk Pasen" en alhoewel dat zeker zo is, een Vrolijke dag, geel getint en vol bim bam bommen van de Klokken op de kerktoren, toch heeft het niet dezelfde inhoud van weleer.
Als ik Gustje naar school breng op dagen dat ik in Boechout ben, wandelen we voorbij de kerk en dan wijst hij met zijn vingertje naar de haan bovenop de toren.
Kijk mamie, de haan, weet je nog?
Want mamie heeft altijd heel belangrijke verhalen onderweg.


Pasen was ook die Hoogdag waarop er steevast een wenskaartje in de bus zat van Tante Maria, de tweede echtgenote van mijn grootvader , Bonpapa Louvain . Ik weet het, ook dat zeg je best niet al te luid...
Ze was bijzonder gelovig. En Pasen is nu eenmaal het belangrijkste christelijke feest.
Vandaar waarschijnlijk.


Pasen is ook eieren rapen.
En nu bij mij, eieren sparen tot ik binnen een paar weken naar Gustje en Maurice ga en ze hen persoonlijk van de Franse Paashaas meebreng.
Op facetime heb ik hem trouwens al verklapt dat de klokken hier ook geweest zijn. Dat vond Gust bijzonder.
Ook in Frankrijk?
Jaja, Gustje ook hier !
Het zinde hem , dat zag ik zo, als het maar chocolade is.
Dat heeft hij van mamie geërfd. Zoveel is zeker.

Pasen is ook bezoek hebben om samen te eten en te delen. Weeral zo'n katholieke inslag.
Lam.
Verplicht.
Of toch bijna.
En het was lekker.
Ik had nog wat lamsfond ....dus tja, overheerlijke lamsschouder met witte bonen en gebakken grenaille aardappeltjes.
Alles bas !
                                       

En nu is de lente er. Het wordt warm overdag, 21, 22 graden. In de zon veel meer natuurlijk. Jan rijdt het gras af, ik haal het hout uit de lavendel, de bloesems ruiken overheerlijk zoet en ik verlang al naar de zomer , de open vensters en de koude kachels .
Maar dat is nog niet voor morgen, helaas.

Zalig Pasen iedereen, zaligen hoogdag voor diegenen die weten waarover ik het heb.
                                               

Altijd wel iemands'schuld....

De ovaties en bewonderende blikken in de richting van Charles Michel, onze eerste minister waren nog geen dag oud en we hebben weerom te maken met het volledig tegenovergestelde : we zijn pietluttig klein, kunnen niks, zijn dom en achterlijk, zouden beter minder chocolade eten ( Israëlische Premier) of luisteren niet naar belangrijke mededelingen over jihad terroristen die ons worden uitgeleverd (Premier Erdogan van Turkije).
Kortom en in andere woorden : het is onze eigen stomme schuld.
Of zou het onze eigen domme fout niet kunnen zijn?
Of wiens fout is het?
Hoe komt het?
Hoe is het zover kunnen komen?

Ondertussen vergeet Israël de duizenden doden op hun en Palestijns grondgebied, alle aanslagen die her en der in de wereld door hun godsdienstoorlogen worden veroorzaakt , weet Erdogan de camera's eens op een ander werelddeel te richten nu er dagelijks op zijn hoofdstedelijk marktplein tientallen mensen worden gedood, mensensmokkelaars Syrische vluchtelingen ronselen, zijzelf of hijzelf, zoals je het wil zien die mensen geen welvaart kan bieden waardoor ze economische vluchtelingen worden in onze contreien.

We vergeten Amerika en de aanslagen,  Duitsland met nieuwjaar, Nederland op koninginnendag of Pim Fortuyn, of die gast in de school die zichzelf opblies, Frankrijk in Toulouse en in Parijs niet zolang daarna, Spanje en het metrostation en de honderden doden en gewonden,  Londen en de metro idem....

Altijd wel iemands'schuld.
Nooit kan je je louteren en gewoon uitgaan van de idee dat dit altijd en overal kan gebeuren. Dat niemand meer veilig is voor blinde haat en terreur.

En mij valt het op dat de Belgen dat ietsje voor hebben op anderen - ja, ik wil ook eens fier zijn op mijn afkomst - we hebben een buitengewoon gevoel voor humor.

Nog dezelfde dag zag ik verschillende hilarische filmpjes van Belgen die de spot dreven met IS en met de zelfmoordterroristen.
We zijn de dappersten onder alle Galliërs, remember ?, Caesar indachtig .
Ons krijgen ze niet klein.
En als dat dan zo al het geval was gisteren, dan staan we vandaag weer recht en blijven we datzelfde chocolade-etende achterlijke volk  dat met alles en vooral met zichzelf kan lachen.

Want een dag zonder lach is een verloren dag.




Bref, je suis Belge , zoals mijn zus me een badge met boodschappentas opstuurde ter gelegenheid van mijn verjaardag.
Ze had niet beter kunnen doen.
Ik zal hem eens onmiddellijk gebruiken om de Franse Baguette in te steken zie !
Non mais !

22 maart 2016

Ik was dus het eten voor Jan's vereniging aan het voorbereiden .
Heftig in de weer met uien versnipperen, wortelen in julienne aan het snijden, aardappelen schillen en koken, puree maken, enzovoort enzovoort en ondertussen dacht ik met een glimlach aan Mauriceke die vandaag welgeteld 6 maanden oud geworden is.
6 maanden reeds en het ventje zit recht in zijn stoeltje.
Flink bazeke.

Jan was samen met Denis en Jean-Claude de laatste pruimelaars aan het snoeien. De twee rijen reine-claudes.
Laat alsjeblief  een paar bomen voor mij over , hé Jan ,had Jean-Claude de week tevoren gevraagd, want hij was druk bezig het huis van zijn moeder aan het verbouwen opdat hij er samen met Simone in kon gaan wonen.

Het is ondertussen 9 uur.
Jan belt.
Dat is vreemd.
Gene, kijk naar het nieuws op TV, er is een aanslag gebeurd op Zaventem.

Ik laat de aardappelen voor wat ze zijn en ren naar TV.
En daar sta ik dan.
In feite identiek als op 9 november zoveel jaren geleden.
Rechtstaand voor het scherm.
Vol ongeloof van wat nu weer tientallen mensen te beurt valt.
Een maand tevoren stond ik op net dezelfde plek in de aankomsthal van Zaventem.
Blij van weer eens thuis te zijn.
Blij van de kinderen en de kleinkinderen terug te zien.
Voor velen zal dat niet meer zo zijn.
Of degenen die op hen wachten zullen ze nooit meer zien aankomen.

Wat doe je aan zoveel geweld?
Wat kan je tegen zoveel fanatisme?
Hoe machteloos voelen we ons niet als we de beelden opnieuw en opnieuw zien voorbijrollen terwijl het ene slechte bericht na het andere droeve overlijden rond onze oren vliegt zoals de spijkers in de bommen van de zelfmoordterroristen.
Van de moordenaars, laat ons maar zeggen wat het zijn, moordenaars die voor niets of niemand mededogen hebben.

Van ons wordt wel begrip verwacht.
Is het immers niet onze schuld dat het zover gekomen is?
Zijn de moslims niet het nieuwe proletariaat? Slachtoffers van ons kapitalisme?

Ik weiger deze gedachtegang te volgen.
Ik ben fier op de waarden van Europa waar honderden jaren van evolutie aan vooraf zijn gegaan.
Ik ben er trots op een vrouw te zijn die onafhankelijk is, die haar eigen boontjes kunnen doppen heeft, die vrij is in denken en voelen, die kan kiezen of ze gelovig is of niet, de niet bang is van haar mening te zeggen.

Nooit, nooit, nooit zal ik toelaten dat daaraan geraakt wordt.

Lucas Vander Taelen,  een Aalstenaar , journalist en kritisch denker verwoordt het zo mooi, naar mijn gevoel althans :

“De islam, de complottheorieën, het misplaatste eergevoel, het steeds weer excuses verzinnen én van ons ook krijgen over hun eigen falen, het begint zo langzamerhand een omvattend wereldbeeld te worden. Je kan al geen vragen meer stellen bij een hoofddoek, of bij het falen van moslimjongens zonder dat je direct een koloniale en onderdrukkende vrijzinnige bent.”

“Europa is wat het is door zijn geschiedenis, en door zijn waarden. Daarover onderhandel ik niet. Ik ben dat beu. De meerderheid van de mensen hier denkt volgens de verlichtingswaarden. Wel, wij zijn in de meerderheid, dus moeten fundamentalistische moslims zich daar maar bij neerleggen.”
Religie verbannen? “Dat gaat niet, en dat zou voor nog meer extremisme zorgen. Maar je kan de godsdienst wel controleren. En, dus: nooit onderhandelen over onze basiswaarden. Nooit, nooit, nooit.”

Mauriceke is vandaag zes maanden oud geworden.
In welke wereld komt dat ventje terecht?
Ik had zo graag over hem geschreven, over de tweede lentedag, de tulpen die de kop opsteken, de bloesems die verrukkelijk ruiken, 'Love is in the air' gezongen, uit volle borst....
en nu veeg ik een traan weg , en bedenk ik dat wij mensen niets meer zijn dan wat stof dat even vlug wegwaait en nooit meer terugkomt.

Arme wereld.

Nutteloze boodschappenlijstjes

Jan, als je dan toch naar Cahors moet morgenmiddag, breng dan 5 dozen confit de canard mee voor je vereniging en drie voor ons. Ik heb hier een bon van 7 EURO , goed hé? 

Ik had alle boodschappen op een papiertje geschreven.
Als eerste item stonden de 5 + 3 dozen confit met daarnaast het woord "BON" , twee maal onderstreept.
Jan moet namelijk koken voor 25 man van zijn vereniging. Eenmaal per jaar is dat het geval.
Zo erg is dat niet.
En vermits Jan dat niet erg vindt, zegt hij, zal ik wel koken, zie je.
Want ik vind dat helemaal niet erg.
En die mannen vragen elk jaar naar hetzelfde gerecht : hachis parmentier au confit de canard.
Dat is ook heerlijk moet ik bekennen. Ik maak dat met worteltjes en het zoete van de wortelen en het zoute van de confit verzacht door een romige aardappelpuree maken het allemaal nog eens smaakvoller.
Een topgerecht.
Comfort food.
En vermits het nog niet te warm is, allez, 't is goed, ik zal ervoor zorgen.

En vermits Jan toch naar Cahors moest die woensdag....geen probleem.

Jan komt terug van zijn vergadering rond een uur of 5 's middags.
Twee zakken boodschappen.
Veel gerief die niet op het boodschappenlijstje stonden, maar je hoort me niet klagen.

Zeg sjoe, en die confit conserven, staan die nog in je auto? ,vraag ik.
Eh, die ben ik volledig vergeten ! ,antwoordt hij.

Je had mijn gezicht moeten zien.

En dat stond toch op jouw papiertje? 
Ja, maar ik ben het vergeten.
En die bon dan?
Ook...

En OK, dan ben ik een beetje uit mijn vel gesprongen in de zin van waar zit jij met je gedachten feitelijk? , maar allez jong hoe kan dat nu....etc etc enz enz...

Enkel gevolgd door een Ja ik weet het nu ondertussen wel hé ...

Het mocht niet zijn.

Zucht.
Morgen ga ik naar Cahors en breng ik de boodschappen mee. Zonder bon, want die is ondertussen verlopen.
Hopelijk houd ik er mijn hoofd bij.
En anders worden het boterhammen  , ze zullen het niet appreciëren vrees ik.


Mannen hé, soms echt hé, echt waar, soms vraag ik me toch af...zucht !

Eén iris maakt de lente niet...

Een kleine variant op "één zwaluw maakt de lente niet", want er zijn hier nochtans nog altijd veel zwaluwen die de zomer doorbrengen in Castelnau. Ze zitten kwetterend onder de arcades van het marktplein en het is een vreugd om te zien hoe ze van het ene nestje naar de andere hoek vliegen als we aperitieven op het terras van de Bardouquet, ons aller stamcafé.
Ja, de irissen steken hun kopje op, dat had ik verleden week al gemerkt dat de tijd er rijp voor was. We kregen mooie temperaturen overdag, in de zon, alwaar het kwik al gauw oploopt tot 25 à 28 graden en voor je het weet zit je te puffen en te zweten bij het minste dat je doet.
Maar er van uitgaan dat de lente al effectief in het land is, dat is te hoog gegrepen, zelfs voor een regio die 1000 km dieper zuidwaarts ligt dan het geboorteland.
En al vriest het hier 's nachts niet meer, neen,  op de bergtoppen van de Pyreneeën valt nog dagelijks verse sneeuw.
Het is nog niet voor morgen, het zwembad bedoel ik.

Jan en Denis zijn dapper aan het snoeien. De eerste bloesems staan op de précoce pruimelaars. Ik heb heel vaag een bloesemgeur geroken eergisteren, terwijl ik met de honden op stap ging.
Sinds ik verkouden ben , heb ik geen smaak of reukzin meer. Dat beangstigt me geweldig. Stel je voor dat je niets meer ruikt. Het klinkt banaal, maar onafgezien van het spijtige - namelijk dat je heerlijke bouillongeur of andere brouwsels niet meer kan opsnuiven of onmiddellijk beseft dat de look verduft ruikt, wat me al eens overkomen is in een wildstoofpot! ik mag er niet aan terugdenken of ik word weer lijkbleek - is het bovendien gevaarlijk. Je ruikt geen brandlucht. Of andere ellendige toestanden.
En smaak verliezen, mens toch. Verleden week, toen ik dus het gevoel had met mijn hoofd in een aquarium te zitten, smaakte niks me. Ik at amper, en inderdaad ik zou daar blij om moeten zijn, rekening houdend met mijn slanke figuurtje, ahum, maar toch, het leven is minder zinvol, althans wat mij betreft.
Dat is iets wat ik niet begrijp bij sommige mensen- een geluk , ik ken er heel weinig van dat kaliber, dat ze geen zin hebben in eten, dat eten hun niks zegt, dat het hun allemaal gelijk is, dat een boterham elke dag ook goed is, dat het voor hen allemaal niet hoeft...Allez, hoe kan dat nu?

En dan denk ik aan Paul Goris die al die lekkere onwaarschijnlijke gerechten op zijn facebookpagina post. Het ene al beter dan het andere.
Vandaar een foto van wat de pot vandaag geschaft heeft.
Petit salé aux lentilles. En gij nu !
Dat zijn gepekelde varkensribben, die je moet koken met een ui waar je kruidnagel instopt, thym, laurier uiteraard, peper ( geen zout want de ribben zijn al gepekeld), prei en wortel. Die laat je twee uur koken ( tot ze van de beenderen vallen- "la chair quitte les os" in de praktijk, dit terzijde voor de kenners) . Je laat ze afkoelen. Ondertussen heb je de linzen klaargemaakt met een ui, prei en wortel, thym en laurier , rookworst in stukjes gesneden.
Je haalt het vlees van de ribben en voegt die toe aan de linzen.
The finishing touch is de "vinaigre de banyuls" die je toevoegt in je bord. Heel weinig. Een vleugje zeg maar, maar dat maakt gans het verschil.

En Jan had "eens goesting" ( nu Gwendolyn Rutten het woord " goesting" overboord gooit en kiest voor "vrijheid" zal ik de draad maar weer opnemen ) op wafelen en ik had toch een wafelijzer gekocht om Gustje te verrassen ...
Allez, wafels waren er ook.

Ik heb worst gesneden , als de mannen straks volledig afgepeigerd en uitgeteld een glas bier komen drinken is er ook al een hapje voorzien...

Terwijl ik dat allemaal bijeen aan het toveren was, was Monsieur Filippi hevig in de weer met het installeren van een tweede televisie in de slaapkamer....binnenkort kan ik op vrijdag naar "the voice" kijken en Jan naar een stomme gewelddadige spionageserie.
Het wordt paradijselijk.
Morgen en overmorgen komen dakwerkers om een bestek te maken.
En zo kabbelt de week ten einde.
Het was bijzonder druk ten huize Cigalou.
Maar dat is hier niet anders.
We hebben toch anders niks om handen.
En het wordt schoon weer, de iris heeft het beloofd en de eerste zwaluw ook.

R.I.P. ,het laatste huishoudtoestel

Net geen dertig jaar maakte de microgolfoven van Miele deel uit van onze huisraad.
Nooit gehaperd, nooit een panne, nooit laten afweten op cruciale momenten, altijd paraat, onderhoudsvriendelijk, zag er nog uit als op de eerste dag...
Maar een paar dagen geleden, tijdens het opwarmen van de soep voor het avondeten, hoorde ik een "pang" , ik rook onmiddellijk  ballast. Dat is een stank die ik ogenblikkelijk associeer met mijn oude kantoorbaan. Geregeld sprong er een TL lamp , we zaten dag in dag uit in een artificiële wereld, en dan wees iedereen naar die of die lamp en werd er van mij verwacht dat ik de technische dienst belde om het onheil te melden en aan te dringen op dringende vervanging.
Meer dan eens kwam er een medewerkster klagen dat ze hoofdpijn kreeg van de geur alleen al, zucht, van mij werd wat meer sterkte verwacht. Als chef moet je daartegen kunnen en niet flauw doen.
Maar terug naar de microwave.
Pang dus.
En tja, daar stond ik dan met enige weemoed te kijken naar wat eens zo'n trouwe medewerker was geweest.
Dertig jaar is niet mis, vind ik.
Maar aan alles komt een eind , ook aan een Miele toestel.
En ik bedacht dat ik nu geen enkel "oud" toestel meer in huis heb. Alles is ondertussen vervangen.
Een nieuwe wasmachine, een nieuwe droogkast, een vaatwasser, een eierkoker, allemaal MIELE.
Blij mee, echt blij.

Ja, dan gaan we morgenmiddag naar Cahors om een nieuwe zeker? ,zei Jan, die 's avonds zonder soep niet gegeten heeft. Of dachten jullie dat het voor mijn welzijn was dat hij zo vlug en luchtig reageerde op het plotseling opgeven van het toestel?

Ik bekeek één en ander op het internet.
Vele machines, weinig MIELE.
En de enige MIELE's die ik vond waren ofwel inbouwtoestellen ofwel combinés- microgolf én grill of microgolf én oven- en dat had ik nu echt niet nodig.
Te duur trouwens om zo goed als alleen te dienen om iets opnieuw op te warmen.

Allez, we vertrokken naar Darty.
Zo veel keuze was er niet en we namen dan maar de aanbieding van de maand ,een WIRLPOOL.
Rond de 200 EURO.
De verkoper beloofde ons een garantie van 2 jaar.
Maar als jullie 50 EURO bijleggen , dan verleng ik de waarborg tot 5 jaar.
Non merci, een vierde van de prijs om drie jaar langer garantie te krijgen, en dan heb ik de kleine lettertjes van het verzekeringscontract nog niet gelezen,bedankte ik de vriendelijke verkoper.
Ken uw pappenheimers, als je zelf jarenlang contracten hebt opgesteld dan weet je wel beter.
Ware het een grotere, dure machine geweest, dan is dat iets anders, maar voor een microgolf...

Thuisgekomen voerde Jan de oude MIELE af in de kruiwagen, gereed om naar zijn laatste rustplaats-la déchêterie- te gaan, morgen....
Gauw nog een fotootje, Jan, voor de blog!
Dag Microgolfoven, jij die zoveel meegemaakt hebt de laatste 30 jaar, die altijd rechtover mijn vaste stek  in mijn keuken stond , jij die me nooit in de steek hebt gelaten, bedankt !
Ik hoop dat de nieuwe het 15 jaar uithoudt, zonder garantie, dat besef ik maar al te goed.

Het jaarlijks weerkerend jachtfestijn

Ik geef toe, ik zag er tegen op.
Dezelfde zaal, hetzelfde ( steeds maar ouder wordend ) gezelschap, hetzelfde -of bijna zo goed als hetzelfde- menu, dezelfde commentaren, dezelfde flauwe moppen, dezelfde mensen die de ziel uit hun lijf lopen om alles op de tafels te krijgen, dezelfden die dan ook afruimen en weer dezelfden die met hun immer luie kont op hun stoel blijven plakken en denken dat alles vanzelf voor hun neus staat.
Maar Jan zit in het bestuur van de jachtvereniging van Castelnau en wat moet je dan anders?
Helpen, natuurlijk.

Hij werd verwacht rond 9 uur. Met voorschoot en aardappelmes in de zak. De apéro ( kirr) moest gemixed worden en verse fruitsla werd voor 86 man versneden .
Dat is niet niks.
Dan de mise en plat van het voorgerecht waar de oude kerels gingen voor zorgen en de rest kwam van bij de traiteur.

Yvôoooooooooone  had mij een plaatsje gereserveerd naast haar. Rechtover haar zat een oude rakker van 87 jaar. Van bij de eerste lepel soep had hij al gans zijn pullover gedoopt. Zijn vrouw die rechtover hem zat en Michèle heette riep " Oh non Jean-Marie! Quand même!" , en de man werd razend . Begin niet te zagen hé zeg, wat is dat nu ? .
Ik was de jongste aan tafel en veroorloofde mij jeugdige impertinentie " Ah jij doet de was thuis, dat zie ik zo !". Woedend en ziedend slingerde hij even vriendelijke woorden naar mijn hoofd.
Ik liet het niet aan mijn hart komen en riep Michèle even vrolijk toe : "Jij mag bij mij een boterham komen eten zie !" , waarop alle vrouwen aan tafel goedgezind van hun bouillon slurpten.

Na de soep, salade. en aangezien er hier een echte hetze aan de gang is wat de eenden betreft, hebben alle inwoners van de sudouest alle eenden en ganzen opgekocht die ze konden krijgen.
Stel je voor dat je straks geen foie gras meer kan maken omdat Europa zich verzet tegen de manier van voeden van de dieren tijdens de twee laatste weken van hun leven. "Le gavage" , het door de strot duwen van granen.
Geen foie gras dus. Geen gekonfijte eendenmagen ook niet.
Het werd paté en hij was lekker.

Na dat alles , parelhoen met rösti aardappelen en tomatensaté.
Bah ja. Het was zeker OK.
We spraken over al diegenen die er niet waren en die er niet meer bij zouden zijn, wegens overleden.
Over de jacht.
Over een nieuwe keuken en een nieuw dak.
Over de kinderen en kleinkinderen.
Over gerechten die we zeker aan iedereen konden aanraden.

En dan kwam de fruitsla. Altijd samen geserveerd met een "coque", dat is een zoet brioche gebak zou je kunnen zeggen, met ietwat appelsiensmaak. Recht van bij Christian, de bakker en ook een jager.
Lekker, echt lekker.

En dan ben ik opgestaan en heb ik het gezelschap vaarwel gezegd.
Jan zou pas drie uur later thuis komen.
Hij heeft nog een film vertoond van jacht met staande honden.
En dan heeft hij mee de zaal terug in orde gebracht, mee afgewassen en al.
Kortom hij was rond 18.30 u thuis.
Doodop, het was een lange dag.
Zucht.

Maar 't is weer gepasseerd en we zijn er weeral van af zie voor een jaartje.
Het leven kan leuk zijn.

Vaches,veaux,ânes et cochons...le salon de l'agriculture à Paris

Ik had lekker eten gemaakt toen de twee vrienden terugkwamen van "Le salon de l'Agriculture" in Parijs.
Ossobucco met zelfgemaakte tomatencoulis en pasta.
Ze waren allebei nogal stilletjes, vond ik.
Of ze het goed gehad hadden? Hé ?
Ah oui, ça valait la peine,antwoordde Gilbert.
Ja, het was echt de moeite,viel Jan hem bij, je zou het ook interessant gevonden hebben. Volgende keer ga je gewoon mee, echt!

Dat was goed teken, ze plannen al om terug te keren volgend jaar.
In feite waren ze gewoon uitgeteld.
Doodop.
De ene van té veel bewogen te hebben na zijn kersverse operatie de week voordien, de andere na zijn zware verkoudheid, waar ik ondertussen zo wat kan van meespreken. Van ongepaste vrijgevigheid gesproken! Non mais, ook voor niets nodig.
Maar allebei, omdat ze kilometers hadden afgelegd in een soort reuze voedingssalon , drie keer groter dan de Heyzel, als jullie zien wat ik bedoel.
En dan hadden ze de machines nog niet bezocht, zeiden ze.

Geen tractors, opleggers, kiepwagens, en de melkafdeling mochten ze niet bezoeken, want die was die dag voorbehouden voor de beroepsmensen.
                                                               
Zo'n landbouwsalon is een jaarlijks gebeuren waaraan dagelijks in de media een item wordt besteed.
De president gaat erheen, de oppositie gaat erheen, alle senatoren en parlementariërs, voorzitters van beroepsverenigingen, delegaties van vanalles en nog wat passeren er de revue .
Frankrijks is dan ook een reusachtig groot landbouwland.
En dat gaat niet ongemerkt voorbij.
                                       

Ze hadden koeien gezien, allerhande rassen , alle soorten dikbillen, bruine, witte, gevlekte.
Geiten.
Schapen.
Honden.
Jachthonden, épargneuls zoals Cartouche en de trainingen waarbij ze aanleren hoe ze moeten jagen.

Het was overweldigend geweest.

Er stonden wijnproducenten.
Kraampjes met streekgerechten "Mangez Français!" waarmee ze je hier dagelijks rond de oren slingeren.
En een Fransman is sowieso al chauvinist.
Maar elke dag meer, me dunkt.

's Avonds vielen ze rond 21 uur uitgeteld in hun bed. Een hotel dichtbij het salon. Mét parking, dat scheelt in Parijs.
                                                     

En dan hebben ze de beurs achter zich gelaten en reden ze naar Poitiers.
Futuroscope.
Voor Jan, met zijn audiovisueel verleden een paradijsje.
Toen ze me vertelden wat er te zien is, dacht ik aan Universal Studio's in Los Angeles.
Daar beleefden we ook ooit onvergetelijke momenten , in simulatietoestellen en studio's waar je starwars beleefde precies of je zoefde zelf met je ruimtetuig doorheen het zonnestelsel.
Ik herinner me de volledig opgefokte blik van Philippe in dat karretje, vol ongeloof dat hij dit echt meemaakte en ik keek meer naar hem dan naar de ruimte rondom ons.
Ja dat is bijzonder indrukwekkend.
En ik kijk er nu al naar uit om er op een dag eens met Gustje en Maurice naartoe te gaan.
En naar Disneyland.
En naar Cité de l'Espace in Toulouse, waar de Ariane-raket staat.
Ik zie hun kopje al....en vraag me af of ik er sporen van Philippe in terug zal vinden, wie weet.
                                       

En of ik het overleefd had zonder hen?
Ik lachte eens , want ze bedoelden het goed.
Ja hoor, ik heb er ook van genoten.
Van het niets doen.
Van gewoon een ei te bakken en mijn bord af te wassen en de indruk te hebben dat er niets vuil was gemaakt...
Dat is gans anders als de man in huis is.
Dan wordt er gewerkt op het veld, in de boomgaard, dan worden er laarzen aan-en uitgetrokken.
Dan valt er slijk van de houtmand.
Dan wordt er hout binnengebracht in volume's die ik niet de baas kan.

Ach, mannen hé.

                           

Lelijk, vieze beesten

                                                   
                                                       

Jan was serieus ziek , hoestte als een zeehond , snufte als een rendier....
Soms verzette ik me naar de andere plaats, om het gehoest, gesnuit en geblaas niet te moeten horen.
Ten lange leste stuurde ik hem naar de dokter en ja, natuurlijk , hij zou een antibiotica kuur moeten nemen.
Pillen zo groot als een ei, we konden het bijna niet geloven.
Bleek dat ze moesten opgelost worden in water.
Waarom ze dat dan in pillen verkopen en niet in poedervorm is me een raadsel.
Nu, een goede anderhalve week later, hoest hij nog, af en toe, stilletjes, dat wel.

Zaterdag voelde ik aan mijn keel dat er iets niet in orde was.
Ik heb zoveel verkoudheden gehad in mijn (lange) leven dat ik onmiddellijk weet wanneer er iets niet in de haak is, als het de longen betreft in elk geval.
Zondag begon ik zowaar te hoesten als een zeehond.
Verschrikkelijk vervelend voor mens en dier.
Maandag kon ik bij de dokter.

Jan en ik hebben niet dezelfde dokter.
Jan heeft een man, ik een vrouw, of wat hadden jullie gedacht.
Maar neen, ze zijn allebei niet buitengewoon goed in hun vak.
Jan zijn dokter is zowat nonchalant.
De mijne is dan weer zo pietje precies , dat alles volgens het boekje moet: eerst spoelen met zeewater, dan een spray om je neus uit te drogen en pas dan, als je volledig ziek bent en niet meer uit de voeten kan, wel dan, krijg je een paardenmiddel.

Jan heeft me zo doen lachen door mijn hoesttranen heen, toen hij woedend zei : en zoek een andere dokter. Die trien waar jij heengaat laat je verdrinken en eens je zo goed als verdronken bent ,gooit ze jou een touw om je proberen te redden! Doe er iets aan!

Ik vrees dat hij gelijk heeft.
Maandag op visite.
En vandaag dinsdag het tweede bezoek.
Est-ce que vous avez de la fièvre?
Koorts, bah ja, de volgende keer roep ik van bij het begin dat ik hoge koorts heb.
Ik weet niet of dat zal helpen....
In elk geval, de antibiotica wel.

Wij, kinderen uit de jaren 50 , met als vader een apotheker die enkel en alleen bij antibiotica zwoer, zijn inderdaad immuun tegen lichte antibiotica, men zegge en schrijven 100 mg...Pff, voor ons zijn dat snoepjes.

Argg, afzien dat een mens kan doen, hoest, snuit, hoest.
Vanavond zal Jan in de andere plaats de krant  gaan lezen vrees ik.
Ik dank hem eens te meer voor zijn generositeit.
Die verkoudheid had hij echt niet moeten delen.

Ik mis dokter De Vooght.
Echt, ik mis hem.

Yvonne ?

Er was niemand in het dorp.
Het zag er gans verlaten uit.
De ene winkel na de andere sluit.
De eens zo bloeiende groentewinkel werd rond kerstmis overgenomen door een jong koppel dat er nu precies niet heel kwik en monter uitzag.
Van bij de start zag ik het met lede ogen aan: dat zal niet blijven duren.
En kijk, we zijn nog geen drie maanden verder en iedereen uit Castelnau heeft het erover: die winkel heeft geen maand meer te gaan.
Fletse groenten, lege bakken, onverzorgd.
Je me demande monsieur,vroeg ik,est-ce que vous  avez des salsifis, la dame avant vous en avait tout l'hiver.... ( ik vraag me af mijnheer, hebt U soms schorseneren? De vorige uitbater had er gans de winter).
De man - en dan de vrouw- bekeken me precies of ik kwam uit een exotisch land.
Salsifis? Schorseneren? Nog nooit van gehoord.
En hoe noem je dat?,vroeg de man, met een blik alsof ik zeker en vast een fout gemaakt had en dat er voorwaar een ander "Frans ditmaal" woord bestond voor die groente die ik de ganse winter lang gedurende 9 jaar kon kopen in dat groentewinkeltje....
De salsifis,opperde ik nogmaals dapper.
Kende hij niet.
En zijn vrouw ook niet.
Kan je dat nu geloven?


Verslagen liep ik over het marktplein en besloot naar Fredo te gaan. Die heeft nooit schorseneren gehad in zijn winkel, maar de man weet wel wat het is. Euh !
De schoonheidsspecialiste sluit de deuren. De bloemenwinkel is dicht.
Een paar maanden open en dan een bordje ' gesloten, te huur'....
Ik kwam terug , bekeek de Bardouquet die er niet bepaald uitnodigend uitzag om alleen een koffie te gaan drinken...
Dan maar terug naar huis.

In de hoofdstraat zag ik Plume die met Denis stond te praten. Ze hielden mijn wagen staande.
Dat hoeft geen pas hoor, degenen die achter jou komen gereden moeten maar wachten, want ze kunnen je in elk geval niet voorbij steken in de "hoofdstraat"...
Ah Geneviève, ça va? Et Jan? Tu viens au repas de la chasse lundi en huit?
Oh neen, dacht ik, ook dat nog. Het diner van de jachtvereniging.
Ik doe het echt om Jan en zijn vrienden plezier te doen, want echt, ik weet niet wat ik daar zit te doen.
Maar Jan gaat ook niet graag alleen, want hij vindt dat ook niet zo plezant. Nochtans kan hij nog enige aanhang vinden bij zijn jachtmaten die  dan alle onwaarschijnlijke verhalen en trofeeën oprakelen van het afgelopen jachtseizoen.
Oui bien sur Denis!
A plus !,riep Plume die er vandoor ging.
Denis, hebben jij en Yvonne  zin om met Jan en mij naar Lou Bordié te gaan eten zondag? 
Denis komt immers jaarlijks in de vroege lente-uren Jan helpen met snoeien en dat moet gevierd worden.
Met wie? , vroeg  Denis.
Het schemerde voor mijn ogen. Zijn vrouw heet toch Yvonne , dacht ik bij mezelf.
Avec Yvonne, herhaalde ik.
Die ken ik niet,zei hij.
Ik werd zowaar blauw met rode stippen. Zou ik me dan toch vergist hebben? Was het Simonne in plaats van Yvonne?
Yvonne, ta femme! , je vrouw riep ik hem toe.
Ahhhhhhh, Yvooooooooooone , zei hij en hij sprak de voornaam Yvonne uit met heel langgerekte "o"....Nous on dit Yvooooooooooone!
Echt, ik was er niet goed van.

De meeste Fransen die ik ken spreken één taal: Frans. En dat is het.
En als ze zeggen dat ze Engels spreken, dan moet je dat zien als Frans-Engels, genre POELHAOESE ( poolhouse ) , BURNAOET ( burnout ) , over Duits zullen we het niet hebben, en als ze Russisch spreken zou ik de kop van de eerste de beste Rus eens willen zien die daarmee een conversatie moet aangaan.
Non mais !
Yvooooooooooooone!
Jongens toch !

Drie dagen eenzaamheid

Hoe heette dat boek ook weer?
"Honderd jaar eenzaamheid" ?
Dat is wat veel natuurlijk. Dat is onhaalbaar.
Trouwens hoe zou je 100 jaar en meer kunnen worden, zonder een kat of een hond die je zo'n 15 keer per dag ( minstens) van de ene plaats naar de andere laat rennen omdat hij of zij NU zin heeft om buiten te gaan, om binnen te komen, om toch rechtsomkeer te maken eens ze buiten zijn-want het regent, en daar houden ze zo niet van...

Maar een paar dagen eenzaamheid, wat kan dat een feest zijn.

Gilbert heeft een kleine operatie ondergaan . Het viel toch meer tegen dan hij gedacht of vooral gehoopt had.
Jan was hard verkouden. Hij hoestte onophoudelijk. Ik had er echt compassie mee en nam een afspraak bij de dokter.
Ik ga niet naar de dokter! Echt hé!, riep de man.
Gij gaat naar de dokter!,zei de vrouw.
En de man deed wat de vrouw zei...
Antibiotica. Natuurlijk.
Het regende constant.
Jan verveelde zich te pletter.
Hij kon maar niet verder snoeien .

Gilbert kwam na een weekje aandraven met een fles ratafia in de hand.
Je vous ai apporté du ratafia, vous connaissez ?
Ja dat kennen we.
Een mierzoet drankje op basis van brandewijn en fruit.

Hij stond daar zowat rond te draaien tot ik hem vroeg wat er scheelde.
Niets,zei hij, ik verveel me thuis. En ik heb nog wat vakantie voor het seizoen weer begint.
Nu dacht ik, zouden we niet eens naar de "Salon de l'Agriculture" gaan in Parijs, Jan?
En dan naar Poitiers , naar de Futuroscope?

Gilbert zag dat helemaal zitten.
Jan trok grote ogen en bekeek me, zoals een klein ventje naar zijn mama kijkt en vraagt of hij in de tuin mag gaan kamperen vannacht.
Ik zag dat helemaal zitten. Liep naar de computer, zocht uit waar dat salon zich juist bevindt. Het is een reuzachtig gebouwencomplex in het midden van Parijs en het komt  hier dagelijks in het nieuws  , haalt in alle kranten de voorpagina  , datzelfde salon waarop Sarkozy ooit eens een onheus antwoord gaf aan een landbouwer die hem een verwijt naar het hoofd slingerde : "Casse toi pauvre con!" ( scheer je weg, lul !) . Dat salon dus.

Ik zocht een hotelletje met parking.
En reserveerde prompt voor de twee vrienden een kamer van dinsdag tot donderdag.

Daarna zocht ik naar de Futuroscope.
Heeft alles te maken met technologie, wetenschap, media .( Le Parc du Futuroscope est un parc de loisirs français à thème technologique, scientifique, d'anticipation et ludique, dont les attractions mélangent approches sensorielles et projections d'images.)

Top.
Hotelletje met parking geboekt.
Valiesje beginnen maken en klaar was kees.
                                                   

Dinsdag zijn ze vertrokken en ondertussen geniet ik van de eenzaamheid.
Het is jaren geleden dat ik van die stilte geniet.

En? Wat ben je aan het doen, of wat heb je gedaan en wat ga je nog doen vandaag? vroegen mijn zussen.
Mijn antwoord was eenvoudig : Niks.

En dat bevalt me.
Radio 2 schalt luid door de kamer af en toe als ik een hit uit de 70ies of de 80ies hoor.
Dan zing ik uit volle borst mee.
Ik eet zonder veel tamtam met een plateau op mijn schoot, voor TV.
Ik heb wat gestreken.
Wat op de computer gespeeld.
Een kruiswoordpuzzel opgelost.
Naar TV gekeken, enkel dingen die ik graag zie en die Jan onnozel vindt.
Met de honden gewandeld.
Met een vriendin uit eten geweest in Cahors.
Een andere vriendin bezocht.
Getelefoneerd.
Heel lang.

Zucht, leuk, kei leuk.

Hout binnen gehaald 's morgens.
Kolen ook.
En stielmannen ontvangen die het huis kwamen opmeten om bestekken te maken voor centrale verwarming en nieuwe ramen.
Zucht. Heel vervelend.

In feite heb ik dus niets gedaan wat ik anders niet zou doen.
Maar ik vind het fijn zo eens alleen te zijn.

Morgen komen de kerels terug.
Ik zal ze verwennen met een lekkere maaltijd.
Ah ja, dat moet.
Maar tot dan, moet niets.
En dat mag ook wel eens.
Vind ik.
Toch?

( Le Parc du Futuroscope est un parc de loisirs français à thème technologique, scientifique, d'anticipation et ludique, dont les attractions mélangent approches sensorielles et projections d'images.)