Van de kikker en de waterlelie

                                                   Foto Paul Goris ,waarvoor dank !


Katia belde, ze was een weekje in het land.
-Ik had toch een vijvertje of zoiets , beneden ,onder de pruimenbomen ?.

Ik keek door het raam naar buiten en zag daar een meer van een hectare dat ik nu niet bepaald kon vergelijken met een vijverke ocharme. Dus ik schiet in een lach!

-Er is wel degelijk een vijverke, Katia, maar 't is nogal een grote : één hectare alsjeblief !

Ze lacht.
- Oeps, stom van mij, ik wist dat er water was, maar was vergeten dat het zoveel was.
't Is omdat ik zoveel mooie waterlelies in mijn kleine waterplas heb staan en vandaar dat ik dacht...maar bon, ik heb me vergist. Ken je iemand die een vijver heeft?

En ons gesprek kabbelde voort naar onze echtgenoten, hun en onze gezondheid, de kinderen, hun studies, mijn kleinzoon....
Toen wisten we nog niet dat we elkaar de dag erna zouden weerzien , mooi uitgedost om Dominique- een gemeenschappelijke vriend, een gelukkige 60 e verjaardag te wensen.

Het was een reuzefeest, met té veel eten en té veel drinken en vermits we ons achteraf misreden hebben , we sloegen immers rechtsaf richting Route Nationale in plaats van linksaf door de slingerende misselijkmakende kronkelbaantjes over de Franse hoogvlaktes terug naar ons boerendorp, kwamen we weer de Gendarmerie Nationale tegen en Jan was deze keer de kop van Jut : hij mocht blazen.


We gaven van het verschieten een slungelige dronken indruk : ik vond de papieren niet, Jan gaf zijn pas, vond zijn rijbewijs niet direct....het begon te dagen voor onze ogen.

- C'est parfait monsieur, 0 %, bonne soirée et bonne route !

Jan was helemaal van slag, ik ook en we hebben een paar minuten niks meer tegen elkaar gezegd...dat is uitzonderlijk !

De volgende ochtend - het had van bij het startschot  van het feest tot we thuis in ons bed lagen en in feite de ganse nacht door, niet geregend maar gegoten- was het plots kikkertijd.

En ik vind niets zaliger dan wakker te worden met het gekwaak van de kikkers in "ons vijvertje", zoals Katia dat meer in haar herinnering heeft.

Het is echt een salvo van honderden puiten , en als je ietwat lawaai maakt zwijgen ze een seconde en dan hernemen ze hun gepraat, als willen ze hun eigen mening geven -tijdens een korte periode van het jaar- op wat ik zojuist had gezegd.

Ik praat dus met de kikkers, jawel.
In de hoop dat ze me iets bijleren, stiekem gelijk geven, of argumenten met me  uitwisselen om zeker gelijk te krijgen.

't Is eens iets anders als een vogel, een koekoek of een uil.
Gewoon een kikker .

Rassembler ce qui est épars

Vanavond kwam onze Engelse buurman eten.
Hij is een verschrikkelijk intelligente kerel uit Londen en zijn (ex bijna) vrouw een verschrikkelijk intelligente vrouw -ook ui Londen.
Ze hebben 5 kinderen. Van 12 tot 4 jaar oud.
En ze zijn aan het scheiden .
Zij komt nooit naar Frankrijk, want dat vindt ze onder alles, de boerenbuiten.
Hij komt vaak, met én zonder kinderen.

We spraken over de kinderen, de echtscheiding, wat het voor hem betekende, of hij er al een beetje over was enz. enz.
Dat alles onder een verrukkelijke maaltijd, al zeg ik het zelf.
Jan had gezorgd voor de beste wijnen, want Adam heeft een wijnkelder in Londen om U tegen te zeggen. Je koopt wijnen en laat die beheren door een heuse oenoloog en die bewaart dat alemaal voor jou in de juiste kelder op de juiste temperatuur...zucht.
The city, weet je wel....

Ik zit hier op de volledige boerenbuiten en die cityman geniet van het doodgewone hele lekkere eten.
Als daar zijn, paté de canard aux pruneaux ( van onze pruimgaard uiteraard) ..., hachis parmentier aux confit de canard met jonge worteltjes ( ongeëvenaard, al zeg ik het zelf, het topgerecht van de Lot ) ...fromages...waarbij de Oud Brugge zijn voorkeur had ( houden we van die mensen of niet, that's the question???) en dan tarte tatin met ananas...
Koffie ende versnaperingen.

Tja, meer moet dat niet zijn.

En terwijl we de wereld aan het veranderen waren van Londen naar Cahors en van Nieuw Zeeland waar hij zopas vandaan kwam naar Sarlat waar ik gisteren vertoefde  , kreeg ik een dertigtal berichten op whats'app van mijn zussen en broer in een speciale app die mijn broer had bewerkstelligd omdat mijn pa in het ziekenhuis ligt in Los Monteros ( Marbella) ...en we dus met z'n allen alles kunnen volgen wat er uur na uur gebeurt ( ik ben er en hij heeft zijn boterham opgegeten, hij moet eten hé, ja ja hij heeft goed gegeten, wil je zijn was meenemen? niet koken hé, neen neen, ik neem hem mee, ik ga straks terug, ben je er, hoe is het er mee? , mijn bougie brandt hé, de mijne ook, hij heeft hij chance met zijn "kingeren" , vandaag was het beter, wanneer ga jij, nu niet , maar ik kom, ik ook, wanneer? awel ik zal eens zien sè...)....

En dan zijn er sommigen die al een aantal jaren met elkaar niet meer spreken en die plots als vanzelf dat ineens weer doen, en anderen die altijd spraken maar niet wilden zeggen wat ze wilden en het nu wel doen en dan denk ik, tja , het moet zijn dat er iets ergs moet gebeuren voor dat we weer voelen dat we één familie zijn, en dus tja, rassembler ce qui est épars...

Het bestaat, mooi...

Al- oef !

                                                   

Eens de zon zijn ritme gevonden heeft en we er dagelijks kunnen van genieten zien we hier ongeveer twee weken niemand.

Erger nog : we horen ook niemand.

Wat we wel horen zijn débroussalleurs, grasmachines, kärchers , grote tractoren die hectaren landerijen omploegen, kleinere tractoren die moestuinen bewerken, sproeiers , gieters, spades ...kortom iedereen is buiten bezig en probeert alles zo proper mogelijk te maken voor "het seizoen".

Ik heb mijn bescheiden steentje bijgedragen.

De rolluik van het zwembad heb ik - op Zwanies' aanraden - dit jaar met de hogedrukreiniger doen blinken.

Het wit doet pijn aan de ogen en zeker aan die van Jan die permanent een zonnenbril draagt als er ietwat zon is, nu hij geopereerd is aan zijn oog.

                                          

Het heeft gewerkt en het is voor herhaling vatbaar.

Dan heb ik de auvent onder handen genomen, want tenslotte is dat toch wel dé uitgelezen plaats om des zomers mensen te ontvangen.

Mijn huis blijft properder , de honden liggen onder tafel , ik doe een doorloper zeven of zes sterren ( ook iets dat veranderd is : de 7 sterren doorlopers van denksport waren vroeger zaaaaaalig, nu heb ik er niets meer aan. Het format is gewijzigd en je ziet je scheel van onder naar boven en van links naar rechts om onbegrijpelijke woorden te vinden...zucht, word ik oud ? ) , ik hoor af en toe " y' a quelqu'un?" of "hello, anybody home?" of " hallo, we zijn er !" en dan hoef ik alleen maar glazen te gaan halen, alles zit immers klaar in de buitenkoelkast.

Onze bel aan de voordeur doet het niet, neen.
Bij niemand die ik ken hier.

Alles staat altijd wagenwijd open en mensen gaan ervan uit dat je links of rechts bezig bent of je ergens in de omgeving onledig bezig houdt.

                                                          

Maar wat haat ik dat poetsen ! En wat een bewondering heb ik elke dag voor al degenen die ons het leven gemakkelijker maken door onze vuilnis en doorgeleefde rommel te komen wegwerken en op orde te zetten.

Nu ik het zelf doe besef ik het des te meer. Chapeau !

Maar goed, wij zijn er klaar voor .

Jan rijdt ondertussen de pruimgaard af. Brandt de takken op . Rijdt opnieuw de pruimgaard af, iets waar maar geen eind aan schijnt te komen. 

Het is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Het is een gans karwei. Maar hij klaagt niet en aanziet het als zijn job.

Een geluk.

Het is ook de tijd van de shorts en de birkenstocks, die ik uit de plastic hoezen heb gehaald en met bang hart en heel langzaam opnieuw heb proberen aan te doen.

Oef, ik kan er nog in, in de shorts van Brax , mijn lievelingsmerk als het op lange broeken aankomt.
Is dat even een meevaller, zeg!

Al-oef , zoals Aude placht te zeggen .

400

                                                       




Ik wou wachten tot ik er helemaal klaar voor was.
Dan zou ik eens een mooi stukje schrijven zie, dan zouden jullie nogal eens iets zien, lezen, meemaken...
Maar het kwam er niet van omdat er een ganse hoop onvoorziene omstandigheden mijn pad kruisten.
Dat mag en kan geen excuus zijn, ik weet het wel, maar bon, soms heb je het niet in de hand.

Totdat een vriendin me tot de orde riep : helaba, waar zit jij ? Ik mis je ! Ik mis je blog !

Als dat geen goed nieuws is, iemand die me mist.
Iemand die mijn blog mist, is dat niet mooi ?

Want ondertussen is dit mijn 400 e post op blogspot.com en soms heb ik het gevoel dat ik boordevol ideeën zit om Godweet ik wat over te schrijven en soms voel ik me volledig verlamd en zou ik gewoon weg niet weten waarover ik het vandaag wel eens zou kunnen hebben.

400 is natuurlijk niet niks.
400 is gewoonweg al serieus veel voor een mens .
400 doet me toch ook huiveren,want dat betekent dat ik soms misschien in herhaling dreig te vallen, stel je voor.

Als ik sommige posts herlees sta ik meer dan eens versteld van hoe ik de wereld soms zie. Want heel dikwijls denk ik er de dag nadien al gans anders over.
Ik weet niet of dat wel iets is om fier over te zijn, ik vrees van niet.
Mensen die gans hun leven vasthouden aan dezelfde principes, hoe gemakkelijk kan het leven soms zijn ,niet?
Neen, ik zit anders in elkaar.
Ik kan vandaag iets met handen en voeten verdedigen, precies of ik zou er mijn hele leven voor in de weegschaal leggen en morgen kan ik daar verdomd hard over beginnen twijfelen.

Ben ik dan een twijfelaar?
Ik die gekend ben voor mijn radicale beslissingen?
Hoe combineer je zoiets?
Jupiter/pluto? 't Zal dat zijn hé?
.

Dus misschien doet het er helemaal niet toe als ik iets opnieuw vertel. Ik zie dezelfde  dingen misschien door een andere bril ? Wie weet?

De juiste temperatuur

-Voor mij is het daar net niet warm genoeg, schreef ze me. En mijn man vindt dat ook. We zoeken een warmere streek, een plek die voor ons nu juist dat verschil zal uitmaken. Ergens waar het in de winter ook warm is en niet vriest.  Dat zou ideaal zijn voor mijn gewrichten en trouwens, mijn man houdt niet van de kou.

Tja, dacht ik vanmorgen rond 7.30 u toen ik de luiken opendeed, het was op dat ogenblik 16 graden , dat zal niet gemakkelijk zijn. Want in Frankrijk zijn de seizoenen echt wel voelbaar.
Dat is nu juist waar ik zo van houd, van de opeenvolging van de jaargetijden, Vivaldi op de achtergrond , het perpetuum mobile van het leven, de eeuwige terugkeer van dingen, dieren en mensen. Het sterven en wedergeboren worden .

Nu Aude en Gustje weg zijn en de rust is weergekeerd in huize Cigalou, heb ik vandaag volledig vrijaf genomen.
Ja, ik heb wel twee machines laten draaien, maar dat noem ik niet werken. EN straks maak ik een koude schotel, maar dat vind ik juist plezant.
En misschien zal ik vanavond de inhoud van de wasmanden wel strijken, als er weer niets zinnigs op TV is ( alhoewel, we hebben nog één aflevering te gaan van House of Cards ! ), maar zelfs dat vind ik niet erg tegenwoordig .
Jan zou naar Cahors gaan voor een vergadering onder de middaguurtjes en ik had mijn Tolino voor me neergezet op de eettafel, me een glas rosé ingeschonken én een glas spuitwater, kwestie van niet te overdrijven op het midden van de dag, een groot bord met roquettesla en verschillende soorten kaas klaargemaakt , de radio aangezet en ik voelde me waarachtig een gelukkig mens.
De honden bekeken me wel met lede ogen. Zou ik toch geen wandeling willen maken , want ze waren toch anderhalve dag opgesloten geweest in een kleine ruimte bij Danielle Diczy?.
Neen, ik verroerde geen vin.

Na het gezellig etentje met mezelf ging ik naar buiten om de brievenbus te lichten.
Terloops bekeek ik de thermometer : 27, 5 graden Celsius.
Djeezus, 27,5 graden Celsius op 14 april?
Wat gaat dat worden in juli ?

Maar neen, dat is niet veel voor iemand die gek is op de zon.
Het moet warmer zijn voor mijn vriendin.

Ik denk dat ze best naar Portugal verhuist, of naar Marbella bij mijn pa, daar is het altijd bloedheet zegt hij, ook in de winter . Niet dat ik altijd alles van hem geloof, maar wie weet heeft hij gelijk?

Maar 27,5 graden, dat is voor mij meer dan genoeg. De temperatuur van het zwembad vliegt de lucht in. Misschien kunnen we eind volgende week zwemmen als het weer zo aanhoudt?
Maar het kan natuurlijk warmer, dat is zeker dat, maar niet voor mij.


         

Den Toerist uithangen ...

Aude en Gustje zijn vertrokken , een week die voorbijgevlogen is, maar dat is cliché natuurlijk.

  Gisteren heeft hij nog aardappelen geplant met zijn papie en in juli    komt hij weer kijken of ze zijn gegroeid.           

En vandaag wuifde hij heel hard met zijn handje, hij kon maar niet vlug genoeg in het vlietuig zitten.

Vermits we nog nooit in Bergerac waren geweest besloten we ten lange leste ook eens "een dagje vrijaf" te nemen en er een heus reisje van te maken.
En het was me het dagje wel.

Gisteren de honden bij Mme Diczy afgezet, kwestie van geen stress te ondervinden bij vetrek, rondrit en terugkomst.

We liepen wat rond in Bergerac, maar 's maandags is alles er dicht. En daar stonden we dan met de parkeermeter die volgepropt was met muntstukken zodat we tot 14.30 u zorgeloos konden blijven staan op een pleintje vol restaurantjes...
We verkenden de oude binnestad en ontdekten het standbeeld van Cyrano de Bergerac.

       

Precies Gérard Depardieu die er model voor heeft gestaan ( die speelde toch Cyrano in de film of op toneel, niet?) .

Kleine kronkelende steegjes, heel oude huisjes, wel mooi, heel pittoresk.

Maar ik ontdekte twee aangeprezen etablissementen .
Een café "Au Plus que Parfait" waar we een aperitiefje namen in afwachting van het restaurant dat pas een kwartiertje later open ging. En een top restaurant ( deux toques dans le Guide Millau ) "L'imparfait"  die zichzelf -wat mij betreft - mag herdopen in " Au parfait " , tout court.
We bekeken de kaart, tja, de menu "découverte" , dat zagen we wel zitten en we zouden terzelfdertijd de wijn van de streek kunnen proeven....
"Allez, Jan, ik trakteer" en we namen plaats op het gele terrasje.
"Vous êtes nos premiers clients sur la terrasse cette année"
"J'espère que nous vous porterons bonheur monsieur" antwoordde ik glimlachend.
En zie, al gauw liep het kleine terrasje vol.
Het was heerlijk, Jan heeft het wel een keer of zes herhaald toen weeenmaal terug in de auto zaten.
En de wijn was zo lekker dat we de boer op gegaan zijn om de domeinen te gaan zoeken en de wijn ter plekke te kopen.

Dus als jullie ooit in Bergerac zijn, en het mag eens iets kosten, vooral doen, zou ik zo zeggen.

Op 3,5 km van dat oude centrum vonden we Domaine des Costes . Alle deuren stonden opne, maar geen wijnboer of boerin te zien.
Eens aan de achterdeur van het witte woonhuis aankloppen?
Een heel oud vrouwtje, krom van de reuma, doet de deur open.
Of we wijn konden proeven die we zonet in het restaurant met veel genoegen hadden gedronken?
"Bien sur madame, je vais même vous faire goûter le même ",lachte ze .
En wat doet dat braaf mens?
Die kruipt in haar auto om naar de proeverij 25 meter verder te gaan...Niet te doen.

We proeven en praten een beetje, Bernadette en Jacques waren klanten....Chirac dus.
Jaja, on a le flair !

We proefden en kochten en ik hielp haar de glazen af te ruimen en de fles Montbazillac in een speciale ijsbak te zetten.

Ze kende ook oneerlijke Belgen ,zei ze, die met een man of acht binnen komen om te proeven en terwijl ze in één of andere achterzaal nog een doos ging halen, reden ze weg zonder te betalen.
Ik was beschaamd in hun plaats...dat is er toch echt over.

En vandaar reden we langs zinnestrelende bochten en dalen en heuvels terug naar huis, terwijl we elk dorpje of stadje aandeden en bezochten.

     

Het was een memorabele dag en een superleuke uitstap . Voor herhaling vatbaar. En dan gaan we eens langs de andere kant van Bergerac, Tessa bezoeken, als ze nog eens in het land is, want beloofd is immers beloofd ! 

Tu veux un chou ?

Toen we gisteren vertrokken bij Denis, vroeg hij me nog terloops of ik een kool wilde ?
Ik twijfelde, want wat doe ik met een kool?
In elk goed restaurant du terroir, zijn naam waardig, presenteren ze je "chou farci" en zelf heb ik ook al een poging ondernomen om dat recept klaar te maken.
Is me dat tegengevallen, zeg. Een werk dat dat is!
Je moet de kool uiteraard van de bladeren ontdoen. De buitenste blancheer je een minuutje, om ze wat soepeler te krijgen. En dan blancheer je de rest, aanstoven, peper, zout, nootmuskaat en ondertussen maak je chair à saucisses of farce gereed, je mengt het gehakt met puree van de kool en dan de koolbladen vullen met de farce.
Koordje rond , in ovenschotel, saus maken enz enz...
Het is precies niks hé, maar in werkelijkheid , dat is een gans andere koek.

Enfin, ik zei dus ja, om er van af te zijn, ik geef het toe.
En dan kwam hij daar af met een kool om U tegen te zeggen, ik had nog nooit zo'n grote kool gezien !

                                     

Daar kan een mens een ganse week van eten ,dacht ik.

Maar tegelijkertijd vond ik het toepasselijk dat juist Denis die het geslacht had bepaald van wat er uit de kool zou komen, me die kool gaf. Nu maar duimen dat hij gelijk krijgt hé! 

Je te dirais ce que c'est ...

Denis had me een paar weken geleden op de zondagse "marché des producteurs" gezegd dat als Aude kwam, we maar eens moesten langskomen. Hij zou weten te zeggen of het een jongen of een meisje zou worden.
Want Aude wil me niks zeggen. Stienus wil trouwens niet dat ze iets zegt  en ik baal als een stekker dat ik het niet mag weten.
Curieus dat jij bent, zou Jan zeggen. Nieuwsgierig voor de Nederlanders.
Nog één van mijn onhebbelijke eigenschappen.

Maar Denis, die zou het dus wel kunnen weten.
Et bien d'accord, je passerais avec elle et avec Gust.

Vanmiddag ging Aude naar de kapper. Waarom hier en niet ginder? Omdat op haar vrije dag, maandag, alle kappers in België gesloten zijn, vandaar. (nu weten jullie het ook)
Gustje en ik gingen langs bij Zwany want de winkels gingen pas open om 15 uur. Zo zit dat in het zuiden.
Dus hadden we maar 20 minuutjes, maar twintig minuutjes zijn best lang voor zo'n klein ventje. Dus wippen we binnen bij Duke en Minouche. Dat vond Gust leuk en zijn mamie trouwens ook.
Daarna naar de Spar. De dame aan de kassa was gecharmeerd door zijn blonde lokken en gaf hem prompt kleurkrijtjes . "Merci" riep hij, heel goedgezind. Want dat is hij niet altijd, Gustje, hij kan ook geweldig zagen voor zo'n klein mannetje.
                                                 

We zouden zijn mama terugzien in de Bardouquet. Daar zat Aude al op ons te wachten met een leuk fris kopje.
Het was 15.10 u en de rolluik van het caféetje was al half omlaag. Is de volet kapot? ,vroeg ik aan Aude.
Neen hoor mama, op zaterdag sluiten ze om 15 uur.
Stel je voor dat je het enige café bent in Castelnau en deelgemeenten , men zeggen en schrijven hoop en al 4000 man , dat de zon schijnt , het volop lente is, wielertoeristen langsrijden, volledig verdorst, ouders met kinderen die een ijsje willen, toeristen allerhande want het is paasvakantie, het café naast jou heeft de boeken neergelegd ( daar moet je inderdaad niet van verschieten met zo'n belabberde mentaliteit) en jij, jij sluit je deuren ook, want het is tenslotte zaterdag, c'est le weekend, tu as bossé toute la semaine , en je hebt ook recht op vakantie.
Zucht!
Kortom, dit is een oproep voor jonge mensen die een project willen en vooral goesting hebben om te werken ! We willen een café in Castelnau, en waarom niet, ook in Flaugnac, St Paul de Loubressac, Pern, Le Montat , Saint Aureille en Saint Alauzie ...

                                           
Gaan we nu bij Denis langs of niet? ,vroeg ik aan Aude.
Allez OK, we doen het.
Yvonne was superblij van ons te zien alsook mijn nakroost.
EN ja, Denis was thuis, hij keek naar een match van de TOP 14 ( rugby) .
Het was inderdaad heel stilletjes in het dorp , nu begrepen we het.

            
                                          
Hij lachte en vroeg aan Aude om binnen te gaan zitten in de zetel.
Ah bon, het was niet zomaar kijken op goed geluk, hij zou ook iets doen?
Dat was mysterieus.
Ah oui, c'est toute une affaire, zei hij, et je ne me suis encore jamais trompé.
Hij nam Yvonne's kettingkje van haar hals en begon warempel te pendelen.

C'est une fille , ah oui, regarde Yvonne.
Et oui, zei Yvonne, c'est une fille.

Ik wil een broertje ,zei Gust.
Spijtig, zei ik al lachend , het wordt een zusje.
En hoe gaan we die heten?
Paprika ! riep Gust al gierend van het lachen.

Zo zij het !
Het wordt ene meisje en ze zal Paprika heten.

Imagines-toi que je me sois trompé!, riep Denis ons na.
Och Denis, dan is het zo, zo erg is dat toch niet, je hebt mij in elk geval vijf maanden gelukkig gemaakt.

                                             

Une journée à la ferme

Aude en Gustje zijn goed aangekomen in Bergerac.
Het was een lange rit, 2.45 u om te gaan, 1.45 u om terug te komen....de wegen van de GPS zijn ondoorgrondelijk.
Hij had al dagen van tevoren zijn Juf, Suzy, verteld dat hij met het vliegtuig naar zijn mamie in Flanklijk zou gaan. Maar dat betekende nog niet dat het een succes zou worden, dat vliegen.
En ze moest ook nog terug, inderdaad. Stel dus....maar neen, we mochten er niet aan denken.

En of het meegevallen was !
Hij was beginnen lachen bij het opstijgen en hij lachte nog bij het dalen ook.
Hij liep recht in mijn armen op de piepkleine luchthaven van Bergerac en vertelde aan iedereen die het horen wilde dat hij in het vliegtuig de wolken had gezien en hoe plezant het wel was geweest.

Wij? Wij waren alleen opgelucht.

Op de weg naar huis viel hij prompt in slaap, zoveel emoties ,het was te veel geworden voor de kleine man.

En in de namiddag, nam papie hem mee op de tractor en deden we een wandeling met de honden en hij en zijn mama hebben heel goed geslapen.

Dinsdag zouden we naar Frédéric gaan . Frédéric is Gilberts'broer en die heeft 50 melkkoeien.
Kom zo rond een uur of zes ,zei Frédéric, dan staan ze klaar om gemolken te worden.

Het werd voor ons allemaal een unieke ervaring.

Ik had sinds een vijtal dagen last van sinusitis en kon niets meer ruiken, maar sinds het bezoek aan de koeienfarm is dat helemaal veranderd!
Waaw, die geur. Om van achteruit te gaan.

En dan de kalfjes.
Zo schattig. En Gustje stak zijn hand uit en het veertien dagen oude diertje zoog erop alsop een fopspeen.

En de konijnen, "kijk Piet konijn" !

En de honden en de kippen, om tenslotte uit te komen bij de mama van al die boerenjongens , die speciaal voor ons pannenkoeken gebakken had.

86 jaar en een kranige dame die me met plezier haar recept verklapte met fleur de roses en water, geen melk ,zei ze. Dat maakt ze lichter. Ze was sokjes aan het haken voor haar kleindochter die volgende maand bevalt. En spreitjes haakt ze ook, ZO schattig




Toen we bij haar vertrokken had ze spijt dat we slechts elk 6 pannenkoeken hadden verorberd....il faut les manger,madame !

Het werd tijd om Frédéric weer op te zoeken.
Hij zou ons laten zien hoe de koeien worden gemolken.  

We waren zwaar onder de indruk van zijn kunnen.



             






Maar Gustje het ergst van al, hij had nooit, maar dan echt nooit gedacht
dat de melk UIT de koe kwam.

Hij kreeg een fles mee van Frédéric, maar daar wou hij 's avonds niet van drinken.
Ik had ze natuurlijk opgekookt en laten afkoelen, no way , hij zou die melk niet drinken.

                         

Beloofd is immers beloofd !

Zoals ik voorspelde ,gebeurde.
Gilbert belde op paasdag of we 's middags iets te doen hadden?
Neen in feite, ik zou voor ons tweetjes côte à l'os maken met frietjes en sla, een lekkere fles St Joseph ( Côte du Rhone ) en misschien vooraf een beetje saucisson om misschien al een aperitiefje te pakken, maar neen, verder was er niks bijzonders .
Ah, dan zou hij langs komen, car il avait bricolé en met recuperatiemateriaal had hij een ploeg gemaakt of iets dat er moest voor doorgaan. Hij had het toch beloofd hé?
Inderdaad.
Jan volledig in zijn nopjes.

En zie en kom dat zien, de man, de tractor en het machien !

Is dat niet ferm ?

En samen reden de twee vrienden naar de moestuin en op een slag en een keer was die omgeploegd!

Morgen nog eens ,zei Gilbert. Dan droogt het omgewoelde gras goed, het gaat goed weer zijn.

Et jeudi je viens pour les patates ! Ah mais c'est du professionel ça ! Tu auras des patates d'un kilo grâce à cette machine !

Aardappelen van één kilo zal je ermee telen ! Dat kan tellen.

En boontjes, en tomaten en courgetten. En dan moet je daar alleen maar tussen rijden ,Jan, je zal wat zien !
                                         

Ik zuchtte al van het zware werk dat me te wachten staat deze zomer, want wat doe je met al dat gezond gerief???

Maar Jan, die ziet het helemaal zitten.

En vandaag bewerkte hij de grond een tweede maal.
Anderhalf uur en de klus was geklaard.
En verleden jaar ? Een week of twee!
Dat kan tellen hé.
Een paardenwerk, voorwaar ik zeg U.
                                                 

Maar misschien kwam het doordat Gustje was aangekomen en met papie op de tractor zat?

Er wachten ons mooie dagen !

Vrolijk Pasen , Zaligen Hoogdag !

  Jan dacht dat Cartouche een vogel uit een nest had gehaald. Want die is daar goed in, in vogels pakken. Hij kan minutenlang stokstijf stilstaan en wachten tot het mooie musje, de bontegkleurde fazant of de patrijs, noem het op , verroert en dan slaat hij onverbiddellijk toe : eerst gaat zijn kop scheef staan ( hij is dan echt onweerstaanbaar mooi ) en dan heft hij zijn rechterpoot op om plots, heel onverwacht dus, met zijn vier poten tegelijk omhoog en terzelfdertijd vooruit te springen. Daarop gaat de vogel vliegen en kan de jager de vogel schieten. Of hij plukt de vogel uit zijn nest en brengt hem naar ons, of niet, dat kan ook en dan eet hij hem op.
Cartouche is de verpersoonlijking van een huisdier dat niets te vreten krijgt, slank en tenger zoals zijn beide baasjes, ik moet er zeker geen tekening bijmaken ?.

Maar het was geen vogel deze keer.
Het was een klein konijn .
En hij wou het beestje niet afgeven.
Telkens Jan naar hem toeliep, verzette hij zich een paar meters verder met het ongelukkige konijntje om het ten lange leste op te eten.

Moordenaar !

Inderdaad.
En het ergste is dat ik dan al heel wat nachtelijke problemen voor mij zie schemeren, want zo'n beest met een vacht met krot en mot naar binnen slokken, dat zal nogal wat geven in Cartouche's darmen!
Dat houdt in dat hij onpasselijk wordt, en ik  wakker word en hem naar buiten moet proberen sleuren en dan moet ik wachten tot hij zich wat beter voelt om weer binnen te komen, hem een soeplepel bicarbonate te geven waarna hij moe maar voldaan neerploft in de zetel en ik klaarwakker ben en dus maar een stukje schrijf op de blog, wat moet je anders op een nachtelijk uur als je de slaap niet kan vatten?

Ik bedenk dat het Pasen is .
Jarenlang kreeg ik van Tante Maria ( uitspreken op zijn Frans ) , de tweede vrouw van mijn grootvader langs moeders kant een kaart met pasen. "Joyeuses Pâques, Geneviève ! Tante Maria"
Heel katholiek mens en al .
Maar toch apprecieerde ik dat hoor.
Iemand die je oprecht een Hoogdag wenst.

En straks zal ik naar mijn pa bellen in Spanje en met plezier "Zaligen Hoogdag" zeggen.
En hij zal me antwoorden " Gene gij zijt de enigste die mij dat wenst, een hoogdag, merci kind!"
En ik zal blij zijn dat ik het geluk heb nog altijd iemands'kind te zijn!

                                                     

"Demain,je vous promets le printemps !"

"Je vous promets le printemps...demain" zei Paul Frédérique Cassez, onze geliefde o zo grappige  weerman van radio 100 %. Hij doet me echt aan Armand Pien denken, in betere tijden. Altijd een onnozel grapje klaar of een weerspreuk. .. zo zie je maar, en haut comme en bas. De man zou het eens moeten weten dat hij voor ons Vlamingen niks origineel is en 50 jaar achter !
Maar hij had gelijk.
De zon kwam er weer door, na anderhalve week druilerige regen en miezerige nattigheid gemengd met ferme noorderwind. Alles wat je niet wil in feite.
Maar zie, maart is nog vroeg op het jaar en veel te vroeg om te zonnen in de Quercy.
Ja, af en toe een hemels dagje, dat wel, maar van échte zomer kan je niet spreken.
En nu zijn we april . En alhoewel mijn grootmoeders ' moto het volgende was " au mois d'avril n'enlevez pas un fil, au mois de mai , faites ce qui vous plaît" , heb ik gisteren en vandaag verschillende keren mijn trui uitgetrokken omdat ik zowaar ontplofte van de warmte.
Het had natuurlijk ook te maken met mijn lente-kuis gevoel. Want Aude en Gustje komen op maandagochtend met het vliegtuig naar Bergerac.
Dat is niet gewoon voor ons, want normaal vliegen we van en naar Toulouse, een uur en een kwart rijden van hier. Maar deze keer werden de tickets , door (gelukkige) omstandigheden, té laat geboekt en was het enige prijselijke aanbod Ryan Air en dus Bergerac.
We koppelen onmiddellijk het aangename aan het lastige en zullen een uitstap maken naar Bergerac als Aude naar huis terugkeert.
Dat is een ganse bedoening, we kunnen de twee meesters van het huis, Cartouche en Spot immers geen ganse dag alleen laten.
Dus bellen we Daniele Diczy, de Zwitserse dame van het hondenpension- en asiel. " Bonjour, vous êtes bien chez Daniele Diczy. Je suis absente pour le moment. Mais laissez moi un message et votre numéro de téléphone et je vous rappelle. Promis, promis!"
Ze belooft inderdaad 2 x dat ze zeker zal terugbellen, wat ze nooit doet .
Nooit.
Dus bel ik haar luttele keren zelf terug.
"Ouiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, Geneviève, j'ai bien reçu ton message, c'est notéeeeeeeeeee pour le 15 mai." Ze heeft een grappig, langgerekt Zwitsers accent en dat is eens een verademing voor een Vlaming in de Sud Ouest.
Ah , inderdaad daarvoor had ik haar ook al eens gebeld waarop ze me zeker, beloofd, beloofd, zou terugbellen. Quod non, inderdaad.

Soit, madame Diczy is geregeld en ik zal van de gelegenheid gebruik maken om dingen en spullen die we voor niks meer nodig hebben bij haar af te leveren, dan kan ze die verkopen op rommelmarkten. De opbrengst is voor het hondenasiel.
                                        



Gilbert had aan Jan beloofd om een soort motobinneuse te maken die hij aan zijn tractor zou kunnen bevestigen om dan zijn moestuin mee om te ploegen.
Ik heb Jan verleden jaar zien sukkelen in die moestuin, om die zware grond met de hand om te keren, niet te doen. Ik had er echt compassie mee. Het is een beestenwerk, echt.
Maar Gilbert zou dat eens fixen.
Een machien kopen vind ik erover, kost zo'n 600 EURO, maar je gebruikt het 1x per jaar. Te duur feitelijk.
Je kan ze huren ook.
  70 EURO per dag.

En zoals het er hier aan toe gaat, promis promis, eens beloofd, mag je er zeker op rekenen.
Het enigste probleem is: WANNEER ze de belofte nakomen? Dat weet je nooit op voorhand.
En geen haar op je hoofd die het aandurft om naar de belover te bellen om te vragen hoe het er nu mee zit? Of de motoculteur gereed is ? Of wat?
Neen, dat doe je niet.

Dus ja, de aardappelen liggen in bakjes gereed om te planten, de ajuin ook....maar Gilbert zijn eigenhandig gemaakt machien niet en dus zat er niks anders op dan er een te huren.

Zaterdag zou het ook mooi weer zijn , dus zaterdag dan maar.
Paul Frédérique Cassez zou Paul Frédérique Cassez niet zijn als hij zich niet had vergist, neen zaterdag gaat het regenen en dan kan je niks aanvangen met zo'n machien.
Jan werd lichtelijk razend.
Te dju hé! Altijd iets.

De telefoon rinkelt.
Gilbert.
Die zal Jan waarschijnlijk horen vloeken hebben tot in Ganic.
Of hij mag afkomen?

Hij komt de tractor afmeten en gaat ijzeren tanden halen om het toestel te maken ,"bricoler" noemen de boeren dat hier. In de winter bricoleren ze. Dan vinden ze de meest ongelofelijke machines uit om achter hun tractors te spannen en het labeur minder zwaar te maken.

Volgende week is het af.
En neen, hij moet dat machien niet huren. Het komt eraan.

Of ik even naar die man van de verhuuur wou bellen om af te zeggen?
Helden hé mannen ?

En daarnet hoorde ik Jan fluiten, tegen zichzelf spreken en wat later op heel vrolijke manier tegen Spotje .
Het wordt echt lente, ik hoor het aan zijn goed humeur.