le loir, deel III : te vroeg gejuicht !

Vanmorgen ging ik de relmuis van naderbij bekijken . Ik zou een paar foto's nemen en daarna de auto nemen en het korfje een paar kilometer verder loslaten in de natuur. Uiteraard zou de loir dan elders onderdak zoeken, maar wat kon ik anders?

Zo gezegd zo gedaan.

Ik ga onder de auvent kijken naar het korfje...

LEEG!

Ongelofelijk toch?

Jan komt het korfje ook bekijken.
Het viel me gisteren ook al op dat de loir in de twee compartimenten van het korfje kon lopen, wat ik vreemd vond. Maar bon, we hadden er al andere loirs mee gevangen, dus ik dacht dat dat normaal was.

Bij nader onderzoek bleek dat de loir gewoonweg het in ijzer gevlochten tussenschot kapotgebeten had...

Kan je dat nu geloven?
En dat de loir om uit het korfje te geraken een droge pruim onder het gaatje geschoven heeft en van daarop door het gat naar buiten gekropen is.

Slim hé , zo'n relmuis ?.

taratata !!!!! Gevangen !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

En zo vang je dus heel vlug en kordaat een loir :

Laat het gras maar groeien

Een ganse week is manlief bezig geweest om het gras een laatste keer af te rijden tussen de honderden pruimelaars voor het echt winter wordt.
Nu, echt winter wordt het precies nog niet, want vandaag was het gewoon 32 °C . En dan spreek ik niet over "in de zon", want in de zon was het veel meer !
Het is een gans werk ,dat gras snoeien. Op de tractor wel te verstaan. En dan moet Jan zich telkens bukken , bij elke boom , om geen vervelende tak in zijn gezicht te krijgen.
Maar proper dat het is, man, man,man ! Zooooooooooo proper.

Midden op de foto zie je zo'n petieterig blauw "ietsje" met een groene bak, dat is de tractor !

In elk geval, het mag er wezen.

Volgende week wordt het waarschijnlijk "hout".

En dat zal ook weeral een serieus karwei worden.

Verleden week hadden we die lange electriciteitspanne en toen zijn de mannen van EDF komen kijken waar het probleem zich bevond. Dat is niet eenvoudig. Duizenden kilometers electricteitskabels, allemaal bovengronds. En die mannen lopen die lijnen af als je panne hebt en kijken waar er takken rusten op de leidingen.
En eens ze dat gevonden hebben , komt er een andere ploeg om de takken af te zagen en om zelfs ganse rijen bomen neer te leggen.
Zo ook deze keer.

Eerst kwam een vriendelijke man van bij Paul, boven ons dus, naar mij toe gelopen en nog vooraleer ik 'bonjour' kon zeggen trekt die man zijn pullover en zijn T shirt uit en vraagt hij me om op zijn rug te krabben en te kijken of er iets over zijn rug loopt.
Het was een apart gevoel. Wat moest ik daar nu weer van denken?
Ik kijk dus op zijn rug maar zie niets. Ik vouw zijn T shirt en pull op en hij zegt dat hij zo bang is van tekenbeten, dat hij het niet meer kon uithouden! En hij verontschuldigt zich uiteraard voor het gebeurde...
"Soit" ,zegt hij, " nous allons éliminer 400 m de câble qui ne servent à rien".
Gelijk heeft hij.
En dan komt de tweede ploeg. Drie Spanjaarden. Twee werknemers met houtzaag in de hand en de bazin is een felle dertigjarige Spaanse schone .
Ze gaan de bomen afzagen en de takken van andere bomen.
Ik zeg tegen Jan " Vraag eens of ze die twee dikke bomen op het talud niet willen afzagen en geef die mensen iets".
En hier zie je dan het verschil tussen man en vrouw : " Neen jong,allez gij ! Dat doe ik niet hoor!"
Waarna ik " Allez Jan, ik zal het dan zelf gaan vragen"
Dat was erover, hij ging het hen wel vragen en zowaar, ze deden het, gratis en voor niks .
Na enig aandringen zei de jonge vrouw dat als we dan toch iets wilden geven, we het aan de twee werknemers mochten geven.
Zo gezegd zo gedaan.

Wat een werk !

Dus, het ziet er hier proper uit om de winter in te gaan !

Le loir, relmuis of zevenslaper

Le Loir Glis glis
Famille gliridae
Ordre rongeurs
Longueur 13 à 19 cm
Poids 70 à 200 g
Pelage gris à gris-brun
Longévité 7 ans maximum

Tja het is iets als je op "den buiten" woont , qua ongedierte en insecten.
Zoals bijna jaarlijks kregen we deze morgen vroeg bezoek van de loir.
En dat is verschrikkelijk ambetant.
Want in tegenstelling tot een muis die je af en toe hoort trippelen op zolder, maar niet voor lang, want na een paar minuten hoor je "klap" , nog enkele sparteltjes en dood is de muis....omdat ik valletjes uitzet die heel efficient blijken te zijn, wel een relmuis kan je zo niet vangen.
Het is ingewikkeld.
Je moet zo'n kootje voorzien :

En daarin hang je een stuk appel.
En heel misschien heb je dan kans dat ze die appel wil opeten en dat ze gevangen zit.
En dan neem je de kooi mee naar buiten in de wagen en ga je ze zo'n paar kilometer verder afzetten in het veld.
Want als je ze te dicht bij je huis uitlaat komt ze gegarandeerd terug. Dat hebben we hier al eens meegemaakt.

Zo'n klein mooi schattig beestje maakt een hels lawaai. Vandaar de naam "relmuis" waarschijnlijk ...
Dat kan je je niet voorstellen.
Als zo een diertje in een vals plafond komt te zitten heb je nog een groter probleem. Vera en Marc en Rita en André kunnen daarvan meespreken.
Dat kan geweldig tegenslagen om het te kunnen te pakken te krijgen.
Gelukkiglijk genoeg hebben we geen vals plafond .
Maar een grote zolder , ja , die hebben we .
En dus, vanavond jacht maken op de kleine herriezoeker zie !
Non mais !

Toch geen Alzheimer

Eén van de eerste dingen die ik doe als ik in Belgïe ben, is naar Standaard boekhandel gaan.
Vroeger ging ik eerst naar de Fnac, maar tegenwoordig vind ik hun aanbod veel minder aantrekkelijk dan Standaard boekhandel, dus...
Ik heb een beige carnetje, een boekje waar ik vanalles inschrijf, gaande van paswoorden voor allerlei sites of toestanden, tot quotes van interessante mensen of interessante quotes van veel minder interessante mensen, naar dingen die ik niet mag vergeten, kunstenaars die ik de moeite waard vind, CD's die ik graag zou hebben, maar bijna nooit meer aankoop, DVD's die uitgekomen zijn en die ik zou moeten aankopen voor koude lange winteravonden als er geen aanbod is op TV dat de moeite waard is, en dus vooral, boeken die ik zou willen lezen.
En in Belgïe aangekomen spoed ik me dus naar Standaard boekhandel en ga ik mijn lijstje af.
Soms hebben ze niet wat ik verlang. Dat was nu ook het geval.
Ik wou zo graag een boek dat "het jaarboek" heet en een ander boek"de ontheemden" van Amin Maalouf voor Jan? Noppes, geen één van de twee.
Maar niet getreurd, mijn lijstje was lang en ik had toch weer een leuke buit van een tiental boeken.

Mijn hart staat altijd een beetje stil ( of juist niet) als ik bij de check in aanbeland, want mijn valies weegt altijd geweldig zwaar.

Maar bon, deze keer was het enkel de filet américain die niet door de beugel kon in Zaventem.
Het geweldige van een blog is dat sommigen die ook lezen en dus stond Zwany vanmorgen aan het viskraam op mij te wachten met...je gelooft het niet : een potjes filet américain préparé , preuve à l'appui :

Maar terug naar mijn onderwerp : boeken.

Nu had ik die op tafel gelegd om aan Jan mijn vangst te tonen en ik was er zeker van dat ik die boeken daarna naar boven had gebracht, op onze slaapkamer welbepaald en dat ik een stapeltje reeds gelezen boeken in de boekenkast had opgeborgen, en dat ik de nieuwe stapel op de kast had gelegd.
Dacht ik.
Eens in bed, Jan sliep reeds, wilde ik het laatste nieuwe boek van Barnes ter hand nemen, maar het stapeltje was verdwenen.
Tiens, zou ik die dan mee in de kast hebben gestoken?
Kast open, neen.
Heb ik die beneden gelaten?
Check, neen.
In de logeerkamer?
Neen.
In de andere kamer?
Neen.
In Jan's bureau?
Neen.
Op WC ( mezelf al verwensend voor zoveel wanorde), neen.
Maar enfin dat kan toch niet meer.
Ik heb die boeken toch naar boven gebracht.
Nog eens in de kast. Niks, nog eens de logeerkamer, niks.
Ik werd voorwaar volledig ongerust over mijn geestelijke vermorgens. Ik dacht dat het noodlot toegeslagen had en ik Alzheimerpatient was geworden.
En toen, dacht ik de dag erna, wist ik plots waar ik die boeken gelegd had en viel ik prompt in slaap.
Ik had een vreselijke nachtmerrie. Droomde over mijn moeder en mijn grootmoeder, over Lier en het feit dat ik Lier niet meer herkende, dat ik er op tijd moest zijn en ik te laat zou zijn , tot een vriedenlijke dame me zei "Je bent in Lier hoor !".
En ik ben in snikken uitgebarsten.
Zo werd ik wakker.
Ah, dacht ik, nu ga ik eens kijken waar ik die boeken gelegd heb. En ik was weer vergeten waar dat was.
Nu begin ik gewoon over mijn toeren te geraken. Gisterenavond voor het slapen gaan wist ik toch weer waar ik ze gelegd had, waar was dat toch, ben ik dat nu ook weer vergeten?
Echt in paniek was ik, denkend aan ALzheimer.
Jan en ik maakten aan wandeling, maar de vraag liet me niet los.

Ik ging naar de vismarkt, maakte eten , en terwijl Jan een aperootje aan het drinken was zei ik:
"Jan, ik zal het maar zeggen, maar ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, want ik vind het zo erg..."
Hij bekijkt me met een bezorgd gezicht.
"Ik weet niet meer waar ik die boeken heb gelegd gisteren, ik dacht in de slaapkamer, maar niet dus"

En wat zegt de braven man " Ah maar die heb ik onderaan in de groene bibliotheek gelegd, want ik vond dat die daar niet moesten blijven liggen"
Hij vond het hilarisch, maar ik gaf hem een lichte tik!

12 uur bezorgdheid om niks.
Maar toch blij dat het Alzheimer niet was die aan mijn deur geklopt had.

Bijval en uitval

Bijval.
Neen het gaat hem niet over het feit dat ik veel "bijval" gekregen heb in Belgïe , omdat ik er bijvoorbeeld zo geweldig goed uitzag ( alhoewel!), het gaat hem over het Aalsterse woord "bijval" ( boieval) wat zoveel betekent als beleg voor de boterham of charcuterie of toespijs voor anderen dan weer.
Hoe kom ik erbij?

Als je in het buitenland verblijft zijn er zo van die zaken die je (soms) mist.
En hoewel er hier veel en lekkere charcuterie verkocht wordt is er bijvoorbeeld in geen enkele beenhouwerij filet américain préparé te koop.
Ik weet het, je zou het zelf kunnen maken,zeker met de thermomix . Zwany heeft trouwens gewoon "américainkruiden". Echt waar, ze heeft dat en bijgevolg heb ik er ook een beetje.
Maar toch, er gaat niks boven echte filet américain préparé. Dat moet niet "van de chef" zijn, want dat hebben ze ook in Belgenland , zowel zuid als noordwaarts. Gewone filet américain is genoeg.

Ze kennen hier ook geen kip curry.
Geen.
En ook geen grijze garnaalsla en het is nu net over die drie soorten bijval dat ik het wil hebben.

Want naar gewoonte ga ik de ochtend van mijn vertrek in Belgie naar de keurslager ( kennen ze hier ook niet ,maar bon) en bestel ik 250 g préparé, 250 g kip curry en 200 g garnaalsla ( voor mij) alsook lekkere Oud Amsterdam of Oud Brugge kaas in sneetjes gesneden. Vooral de variatie "in sneetjes gesneden" is belangrijk , want uiteraard hebben ze hier ook heel lekkere kaas.
Maar geen sneetjeskaas. Enkel voorverpakte Hollandse kaas van in de Carrefour en ja, daar hangt geen "authenticiteitslabel " aan hé.

Dus, zo gezegd, zo gedaan.
Alles netjes verpakt, 20 EURO kwijt, maar ik zag al de grote ogen van Jan bij al dat lekkers!

Ik was veel te vroeg op de luchthaven, doordat ik dankbaar gebruik heb gemaakt van de lift van Roel naar Berchem station, dat scheelde een station , want in Boechout weet je nooit of je veilig op de trein komt ( zie drie rubrieken eerder!).

Dus, tijd zat, nog een cola gedronken ( 3,5 EURO aub, voor een gepensionneerde een niet onaardig bedrag voor een colaatje), kruiswoordraadsel opgelost en door de check in zonder stress.
En dan naar de veiligheidscontrole.
Mijn Louis Vuitton tas wordt tegengehouden. Ik ben er gerust in.
Ze trekken de bijval eruit, scheuren de vastgeniete papieren zak uit elkaar en zeggen dan doodleuk :" sorry mevrouw, dat mag niet want dat wordt aanzien als "vloeibaar""...
Paf was ik, het wenen stond me nader dan het lachen, echt waar.
Ik dacht aan die terroristische aanslagen, mannen en vrouwen met moordwapens in hun schoenen en ondergoed, vloeibare dynamiet, noem het op en ik werd tegengehouden wegens 250 g filet américain préparé!
Ze zag het aan mijn ogen en riep er de douannier bij.
"Tja", zei de man,"het ziet er allemaal heel lekker uit mevrouw, maar we hebben er al voor onder onze voeten gehad, het mag niet. Tenzij je het wil laten inchecken..."
"Laat maar vallen" zei ik droef "en eet het zelf op, het is vers van vanmorgen"

Dat wàs bijval...

En toen ik dan rond 21 uur thuiskwam was het licht uitgevallen, dacht ik, want de grote schijnwerper werkte niet op de oprit...
En Jan kwam me tegemoet met een zaklamp: " de electriciteit is weeral uitgevallen. Dat is de tweede keer deze week. Ik heb de generator aangezet."
En hij had overal door het huis kabels gelegd met lampen aangehecht.
Speciale ontvangst. Net kerstmis!

Dat was de "uitval" van alle electriciteit , bij ons en bij de buren in de vallei. Ik merkte op dat Fernand, de gepensionneerde Sorbonneprofessor al tweemaal had gebeld op mijn GSM, om me wellicht te bellen om te vragen of ik ook zonder stroom zat.
"Il est temps que nous improvisons autre chose pour se téléphoner que les pannes d'électricité!"
Gelijk heeft hij.

En dat heeft geduurd tot 11.45u de volgende morgen, vandaag dus.
5 man die de lijnen aflopen en de boosdoener zoeken.
Takken die te zwaar doorwegen op de kabels en zo de "gaines" of beschermhoezen kapotwrijven.
Ze hebben zwaar gewerkt de mannen.
En veel bomen neergelegd.

Dus dit was het verhaal van de bijval en de uitval.
Een goed verstaander heeft niet veel woorden nodig...

Misschien is het dat wel ?

Aude zegt dat ik de ganse tijd nors rondloop. Of er iets scheelt?
En ik maar denken en denken waarom ze die indruk heeft.
Want neen, er scheelt niets.
Hoe komt dat dan?

Is het de drukte van de stad ?
Want het is hier wel HEEL druk. Honderden mensen lopen langs de Meir, H&M is overrompeld door dames met buggies, kinderen aan de hand , krijsende kinderen, wachten op de lift, allemaal achteruit want er komen weer andere dames met buggies uit de lift en het gangpad is té smal om naast elkaar te kunnen lopen.
Rijen wachtenden voor ons aan de kassa. Allemaal met kinderwagens.
Is het dat misschien? Het feit dat je met een kleine man in een buggie "vast" zit en niet kan doen en laten wat je wel zou willen doen? Dat je minder mobiel bent? Dat je afhangt van zijn ritme, zijn "tijd om patatjes te eten", zijn tijd "om melk te drinken", zijn tijd "om de pamper te verversen", zijn tijd "om een banaan te eten", zijn tijd "om echt moe te worden"...
Misschien is het dat?
Maar ik onderga dat allemaal nogal gemakkelijk, dus waarschijnlijk is dat de echte reden niet.

Is het de onrust van niet thuis te zijn?
Want je hebt je eigen gewoontes en die kunnen verschillen van de huisgenoten in het jonge gezinnetje.
Van mezelf erop te betrappen veel aan thuis te denken en alle beslommeringen dat dat met zich meebrengt.
Uiteraard versterkt door het internet, want dank zij de blackberrie lees ik meteen mijn mails van het thuisfront en nu ik voorzitter ben van een vereniging beginnen er allerlei vragen naar mij toe binnen te stromen.
Ja misschien is het dat wel. Het onrustige gevoel van "ik moet daar zijn" in plaats van hier, daar waar ik zo graag hiernaartoe kwam om hier te zijn in plaats van daar.

Of is het de aandacht en de moeite die de mensen zich getroosten om het me naar mijn zin te maken?
Want als je een lange tijd afwezig bent geweest word je overal "gevraagd", vooral om te komen eten . En je doet vele mensen een plezier, maar er zijn er ook veel die je de juiste aandacht niet kan schenken, omdat je niet overal tegelijk kan zijn en je keuzes moet maken naar wie en waar je deze keer naartoe gaat.
"Je laat toch iets weten als je in het land bent?", of " kan je nu echt eens niet tot in Buizingen geraken volgende keer?", of " maar allez, dat jij in Belgïe was...en ik wist dat niet"
Allemaal zinnen die regelmatig op mij afkomen en me een gevoel geven van niet aan de verwachtingen te voldoen, van mensen teleur te stellen.
Ja misschien is het dat wel, dat gevoel van niet te doen wat je moet doen.

Het zijn misschien de plannen die anderen plots voor je maken , en ik ben dat niet meer gewoon.
Mijn leven is totaal veranderd en wat me vroeger oprecht interesseerde ,boeit mij nu totaal niet meer.

En ik bedenk dat ik waarschijnlijk hier niet meer zou kunnen aarden...en dat klinkt zo vreemd.

Misschien is het dat besef dat maakt dat Aude de indruk heeft dat ik er nors bijloop.
Of misschien is dat alleen haar gevoel en kijk ik wel niet nors...
Omdat zij misschien denkt dat ik daardoor haar leven afkeur, daar waar ze alles mooi voor mekaar heeft met Stienus, Gust, haar nieuwe job en hun nieuwe huis .
En zie, niets is minder waar.
Er is voor alles een tijd en haar tijd is nog in volle wording.
Mijn tijd is al voor meer dan de helft voorbij.

Dus neen, ik loop niet nors rond, ik denk teveel na over dat alles en zoals ze me dikwijls vroeger op het werk aanspraken als ik nadacht en vroegen :" Mevrouw bent U boos?" ,en mijn antwoord steevast was " Helemaal niet, ik ben aan het nadenken", zo zal het ook in wezen zijn dat ik de indruk geef nors te zijn, daar waar ik gewoon heel bewust leef en stilsta bij zovele dingen waarvoor ik vroeger helemaal de tijd niet had.

Misschien is het dat wel.Ja ,misschien wel.

met het openbaar vervoer in Belgie

Ik dacht dat ik het allemaal voor elkaar had.
Op internet de dienstregeling van de NMBS gezocht. Ticket "heen en terug" afgeprint en betaald met Bancontact ,netjes in mijn tas gestoken.Met Aude nog even naar de winkel en terug om de boodschappen in de koelkast te zetten, ik draai de deur op slot...en krijg de sleutel niet meer uit het slot. Aude gaat olie halen, geen avance. Ik ren naar haar schoonvader in het bureau om de hoek, een oom komt ons "redden".Maar er valt niet veel te redden want er komt helemaal geen beweging in het slot.
"Geen probleem, ik bel Eddy even"
En Eddy zal vandaag langs komen om naar het slot te kijken.
Aude is behoorlijk over haar toeren, ik probeer haar te kalmeren en aan de hoek van de straat in Boechout werd ik afgezet, had ik nog tijd zat voor de trein eraan zou komen, zo rond 10.10u.
Nog wat koekjes gekocht voor mijn vriendin bij wie ik zou gaan eten in Gent , de krant, zo lang geleden dat ik nog een papieren ' De Standaard' in mijn handen had, de nog altijd even onvriendelijke krantenman diep in de ogen gekeken en bedacht dat hij wel zou denken, "dat is lang geleden dat die vrouw nog bij mij eens een krant kwam kopen"...en dan het perronnetje opzoeken.
De spoorweg oversteken, gaan kijken in wat ooit eens het stationnetje geweest is , om te ontdekken dat het nu een café geworden is. Leuk.Maar bon, we zochten geen café maar een perron.
Het viel me op dat het behoorlijk koud aan het worden was. Mijn kraag rechter gezet en mezelf verwenst dat ik mijn nieuwe muts en mijn sjaal en mijn handschoenen in Castelnau vergeten was, wat niet zo handig is als je 950 km hogerop rondloopt...
Waar is dat perron eigenlijk en welk perron, zeker de goeie richting van de trein kiezen of ik zit in Brussel in plaats van in Antwerpen. Doemscenario's doken voor mij op. Dus, niet getreurd, ik vraag aan een best wel lieve dame die op de bus staat te wachten waar ik moet zijn...
"Oh neen mevrouw, daar moet je zijn, aan de gele wegwijzers"
OK, zo'n 300 m verder dus. Spoor 1.
Als ik eraan kom zie ik onmiddellijk dat ik verkeerd ben.
Twee leerkrachten aangesproken: "Neen mevrouw, richting Antwerpen is de andere kant op, zo'n 300 meter aan de overkant van de spoorweg"
Geen probleem, volledig ZEN loop ik de andere kant op.
Er zijn natuurlijk- hoe kan het anders in Belgie, werken aan de gang.
Spoor 2.
Voilà, ik ben er. Twee studenten hoor ik "oh neen shit hé" roepen.
Ze verlaten het perron. Ik loop ze achterna.
"Rijdt de trein niet dan?"
"Neen mevrouw, afgeschaft, er is iemand onder de trein gesprongen in Lier. Je kan de tram of de bus naar Antwerpen nemen"
Ik draai me om, nog altijd ZEn en kruis de blik van Bea, die ik herken als mijn lotsgenote 'toen ik geopereerd werd aan mijn nekwervels" zo'n 2 jaar geleden...
"Kom maar mee, we gaan over de sporen"
Ah neen, dat zou de juriste van dienst met verleden in de verzekeringssector nooit doen!
"Niet dan",vervolgt Bea
We moeten zo'n kilometer of wat lopen, wisselen onze laatste "status update" uit en bereiken net op tijd de tramhalte.
In Antwerpen Centraal stap ik af, een laatste groet en ,nog altijd Zen , bekijk ik de dienstregeling. Gelukkiglijk genoeg heb ik om 11 uur weer een trein naar Gent.
Ik neem de lift omhoog om perron 1 te bereiken en 5 zwarte Amerikanen, gepakt en gezakt met ieder een "Belgian wafel met slagroom en krieken" in hun linkerhand ,stappen mee de lift in. Ze vinden het heerlijk.
Ik zit op de trein en bel naar mijn vriendin dat ik vertraging heb.
Maar in Gent loopt alles vlotjes , ik kom heelhuids en goedgezind bij mijn vriendin aan en die heeft een heerlijke maaltijd voor mij klaar.
We genieten van elkaars gezelschap en voor we het weten is het weer tijd om afgezet te worden aan het station.
We staan in de file en ergeren ons dood aan het feit dat er blijkbaar maar één auto per keer door het groene licht kan rijden...ik stap dus uit de auto en ga te voet verder naar het station.
De trein die ik wou nemen is vertrokken.
Dus moet ik meer dan een half uur wachten op de volgende.
Het is koud op het perron.
Er is veel volk op het perron.
Het is vrijdag, bedenk ik, de studenten gaan naar huis. Gepakt en gezakt. Ze hebben elkaar veel te vertellen en zien er zo gelukkig uit, boordevol plannen voor het weekend. Ik denk terug aan mijn studententijd, precies of het was pas gisteren. Maar het is al zo lang geleden.
Ik zit op de trein en lees de krant.
Ik stap uit in Berchem en zoek op de dienstregeling het vertrekuur van de trein naar Boechout. Pff, 25 minuten wachten voor de aansluiting.
Spoor 5.
Ik besluit in de wachtzaal de tijd te doden en niet op het koude perron te gaan staan.
Ik vertrek naar spoor 5.
Twee minuten voor het vertrek hoor ik vaag iets rondroepen" de trein naar Aarschot komt aan op spoor 9"
Niet getreurd, we veranderen van spoor.
De trein is er, ik stap op.
Ik kom aan in Boechout en het is 17.40u...geen SMS van Aude, dus besluit ik Gustje alsnog te gaan oppikken bij de pleegmoeder. Gust zit op zijn fietsje en ik duw hem voort. Mijn tas valt van het fietsje en ik struikel erover en val met beide knieën op de grond. Gust slaagt achterover met zijn fiets en zet het op een onbedaarlijk brullen. Ik geraak recht en denk aan mijn mama die ook dikwijls viel . Ik voel me plots oud en neem Gustje in mijn armen. Twee dames aan de overkant met kinderwagen bekijken me en schudden hun hoofd. Geen haar op dat simpele hoofd die eraan dacht me misschien te helpen of ten minste te vragen of alles OK was. Ik strompel verder. Mijn knie doet pijn, maar ik heb zeker niets gebroken.
Er is nog niemand thuis bij Aude, ik kan niet naar binnen want er zit een nieuw slot op de deur, het oude ligt op de buitentafel.
Ik ga naar Stienus'oma. Die wacht immers op ons om haar beroemde stoofvlees met frites te komen eten.
Aude komt eraan en Stienus en Kris en we genieten van de heerlijke stoofschotel.
We gaan naar huis, Gust gaat naar bed en we liggen alledrie uitegteld in de zetel naar Scherlock Holmes te kijken.
Het was me het dagje wel.
Ik voel me echt hulpeloos zonder auto en denk aan mijn groene kever van destijds met de sticker op de achterruit "mijn auto da's mijn vrijheid". Ja dat is waar.

Belgisch chauvinisme

Vanmorgen ging ik naar de kapper in Cahors. Ik profiteerde van de gelegenheid om er pralines te kopen bij 'Jef de Bruges',kwestie van een bevriend echtpaar een cadeautje te doen.
Een "mélange", vroeg ik aan de vriendelijke man achter de toonbank.
Ik bekeek de pralines nog eens goed en bedacht dat ze in feite ook heel lekker waren en dat ik me er een gedacht van moest maken dat er niet alleen in Belgïe lekkere pralines te vinden zijn ...

Het duurde behoorlijk lang. Hij deed dat heel minutieus. Het viel me ook op dat hij een lege doos van 1 kilo afwoog om het gewicht ervan af te trekken van de ballotin die hij voor mij aan het vullen was. "Netjes" , zou Zwany zeggen...
Dus, om daar niet zomaar te staan zonder een woord te zeggen en "omdat ik me dat toch niet kan laten" ,zoals Jan zou zeggen, begon ik met de man te praten.

"Tja",zei ik ," in feite hebben jullie ook heel goeie pralines. Ik was vroeger Neuhaus en Godiva gewend, maar bon, ik geef toe, deze zijn even lekker..." ( zucht, weeral een vooroordeel minder dacht ik).

En weten jullie wat die man me antwoordde?

" Madame, Jef de Bruges appartient pour 100 % à Neuhaus !"

Daar stond ik dan met mijn mond vol tanden.
Kan niet missen dat ik ze lekker vond die pralines, het zijn krak dezelfde. Behalve de "caprices", die krijgen ze niet van het moederhuis in Brussel en dat is in feite maar normaal ook. Altijd iets voor jezelf houden als je meester bent in iets, anders springt de leerling boven je hoofd.

Op slag kocht ik 100 g voor mezelf. Cadeautje dacht ik maar.
Nu de doos die ik van Eric kreeg helemaal leeg is ondertussen.

Belgen zouden best wat chauvinistischer mogen zijn, echt waar hoor.

No comment
---- Envoyé avec BlackBerry® d'Orange ----

"Ik vertrek"

Vrienden van ons staan op het punt naar Frankrijk te emigreren en worden zenuwachtiger en zenuwachtiger naarmate de vertrekdatum naderbij komt.
Ze heeft wel 20 dozen staan zegt ze, en ze vraagt zich af of die allemaal in de camionette kunnen...
De afscheidsfeestjes volgen elkaar op en daar komt inderdaad veel emotie bij kijken.
Zullen we kunnen aarden? Hebben we ons vergist? Namen we de juiste beslissing?
Zullen we "ze" missen? "Ze" kunnen iedereen zijn: de buren, de vrienden, de collega's...één ding is zeker, onze kinderen missen we en zij missen ons.

En ik herinner me de verhuis bijna zeven jaar geleden! Dat zou ik niet meer willen-kunnen overdoen.
Geen 20 dozen, maar 169. Ik ben nog eens in mijn roze boekje gaan kijken. Elke doos was geëtiquetteerd en ik wist perfect wat in elke doos zat.
Gaande van doos 131 bvb : keuken, messen,vorken,spatels,screwpull,handtas,flessen ( met de bedenking achteraf " wat komt die handtas bij die flessen doen?), tot doos 147 bvb : plastic vuilnisbak,plastic vuilbak badkamer,plastieken farden,poten kapstok, goed onderstreept ( met de bedenking hierbij : waarom zijn die poten apart in doos 147 terechtgekomen samen met plastieken farden?) , kortom véél (te véél) dozen.

Het huis stond ook leeg. Alle meubels moesten er nog in.

En het was putje winter, ijskoud, stortregen, geen verwarming want die stond op de camion met oplegger...
Man,man,man, wat was me dat.

En toch was ik blij.
En die vrienden van ons zijn dat ook.
Dat schrijven ze tenminste.

Alleen is hun huisje al helemaal "klaar" , enkel de laatste dozen moeten er nog in.
Dat zal wel lukken denk ik.

Ik kijk graag naar het programma "Ik vertrek" op Nederland. Er is tegenwoordig weer een nieuwe reeks aan de gang en daarin zie je de vreemdste dingen. Nederlanders( uiteraard) die zonder één EURO spaargeld alles verlaten om op een godvergeten plek een camping ( neen ik wil geen clichés schrijven, maar het is nu eenmaal zo) willen uit de grond stampen,wat dan ook meestal NIET lukt.
Soms betrap ik me erop dat ik van dat programma houd omdat ze er (bijna) allemaal onderdoorgaan, dat ze het moeten opgeven, dat ze een vergissing hebben begaan, en dat dat nu juist bij mij niet het geval is...

Natuurlijk moet ik hier mijn kost niet verdienen. Dat is dus een gans ander verhaal.

Dus voor de nieuwe emigranten : van harte welkom in dit kleine paradijs!