Hij had net een lekkere croissant gegeten, een koffiekoek met chocolade en pudding en nu was hij klaar om op de tablet naar zijn mamie te facetimen.
Van zodra het scherm oplicht en hij mijn gezicht ziet, klaart gans zijn snoetje op. Het is onbeschrijfelijk wonderlijk wat dat met me doet.
Het feit dat ik zo ver weg ben en dat hij me toch zo goed herkent.
Ik krijg onmiddellijk een stukje van een restje croissant en ik doe dan net of ik vind het kei-lekker.
Daarna krijg ik ook zijn tutje, zij het niet voor altijd, ha neen ! Voor heel even maar.Maar toch, hij wil iets met me delen.
Aude vertelde dat Gustje nu al heel goed weet wie Gustje is.
Dus vraag ik " waar is Gust?" en dan wijst hij met zijn handje naar zijn borst, fiere borst vooruit, ah ja, daar is Gust immers !
"Waar is mama?" en hij wijst onmiddellijk naar Aude.
"Waar is papa?", die achter hen door langsloopt en ervan proficteert om me ook te verwelkomen aan zijn ontbijttafel en zie hij wijst naar Stienus.
"Waar is mamie?" en hij wijst naar het scherm.
"Waar is de Gruffalo?" vraag ik hem en hij kruipt van de bank en zoekt het boek met het verhaal van de Gruffalo.
Netjes hoor, heel slim het baasje.
"Waar zijn je oogjes?" "Waar zijn je oortjes?" "Waar zijn je tandjes?" "Waar is je mondje?""Waar zijn je handjes?".
Hij weet het allemaal.
Terwijl Aude zo fier als een gieter me nog één en ander vertelt over haar Gustje, begint het baasje met zijn vinger in zijn neus te koteren.
"Neen Gust, mag niet!" zegt Aude en ze trekt zijn vingertje uit zijn neusje.
Als om haar te plagen steek ik mijn vinger in mijn neus.
Gust glimlacht breed.
Hij steekt ook zijn vingertje in zijn neus.
"Neen Gust, niet doen! Stop ermee mama!"
En ik steek nogmaals mijn vinger in mijn neus en op dat ogenblik begint Gust echt te schaterlachen en Aude doet gezwind mee door telkens te roepen " stop ermee alletwee" en wij maar verder doen.
Oh ik had het 100 uur aan één stuk kunnen volhouden om zijn schaterlach te zien en te horen.
En ik dacht terug aan mijn allereerste herinnering van mijn leven: ik stond in mijn grootmoeders'keuken in Leuven en ik mocht geschilde aardappelen in een met water gevulde kom gooien, zodat het spatte en mijn moeder die riep " arrête, ça suffit" en mijn grootmoeder, haar mama dus, die maar verder deed met mij om ze erin te gooien.
Oh, het doet echt deugd zo'n eerste herinnering, hoe je zo blij kan zijn met zoiets kleins !!!
