Aude zegt dat ik de ganse tijd nors rondloop. Of er iets scheelt?
En ik maar denken en denken waarom ze die indruk heeft.
Want neen, er scheelt niets.
Hoe komt dat dan?
Is het de drukte van de stad ?
Want het is hier wel HEEL druk. Honderden mensen lopen langs de Meir, H&M is overrompeld door dames met buggies, kinderen aan de hand , krijsende kinderen, wachten op de lift, allemaal achteruit want er komen weer andere dames met buggies uit de lift en het gangpad is té smal om naast elkaar te kunnen lopen.
Rijen wachtenden voor ons aan de kassa. Allemaal met kinderwagens.
Is het dat misschien? Het feit dat je met een kleine man in een buggie "vast" zit en niet kan doen en laten wat je wel zou willen doen? Dat je minder mobiel bent? Dat je afhangt van zijn ritme, zijn "tijd om patatjes te eten", zijn tijd "om melk te drinken", zijn tijd "om de pamper te verversen", zijn tijd "om een banaan te eten", zijn tijd "om echt moe te worden"...
Misschien is het dat?
Maar ik onderga dat allemaal nogal gemakkelijk, dus waarschijnlijk is dat de echte reden niet.
Is het de onrust van niet thuis te zijn?
Want je hebt je eigen gewoontes en die kunnen verschillen van de huisgenoten in het jonge gezinnetje.
Van mezelf erop te betrappen veel aan thuis te denken en alle beslommeringen dat dat met zich meebrengt.
Uiteraard versterkt door het internet, want dank zij de blackberrie lees ik meteen mijn mails van het thuisfront en nu ik voorzitter ben van een vereniging beginnen er allerlei vragen naar mij toe binnen te stromen.
Ja misschien is het dat wel. Het onrustige gevoel van "ik moet daar zijn" in plaats van hier, daar waar ik zo graag hiernaartoe kwam om hier te zijn in plaats van daar.
Of is het de aandacht en de moeite die de mensen zich getroosten om het me naar mijn zin te maken?
Want als je een lange tijd afwezig bent geweest word je overal "gevraagd", vooral om te komen eten . En je doet vele mensen een plezier, maar er zijn er ook veel die je de juiste aandacht niet kan schenken, omdat je niet overal tegelijk kan zijn en je keuzes moet maken naar wie en waar je deze keer naartoe gaat.
"Je laat toch iets weten als je in het land bent?", of " kan je nu echt eens niet tot in Buizingen geraken volgende keer?", of " maar allez, dat jij in Belgïe was...en ik wist dat niet"
Allemaal zinnen die regelmatig op mij afkomen en me een gevoel geven van niet aan de verwachtingen te voldoen, van mensen teleur te stellen.
Ja misschien is het dat wel, dat gevoel van niet te doen wat je moet doen.
Het zijn misschien de plannen die anderen plots voor je maken , en ik ben dat niet meer gewoon.
Mijn leven is totaal veranderd en wat me vroeger oprecht interesseerde ,boeit mij nu totaal niet meer.
En ik bedenk dat ik waarschijnlijk hier niet meer zou kunnen aarden...en dat klinkt zo vreemd.
Misschien is het dat besef dat maakt dat Aude de indruk heeft dat ik er nors bijloop.
Of misschien is dat alleen haar gevoel en kijk ik wel niet nors...
Omdat zij misschien denkt dat ik daardoor haar leven afkeur, daar waar ze alles mooi voor mekaar heeft met Stienus, Gust, haar nieuwe job en hun nieuwe huis .
En zie, niets is minder waar.
Er is voor alles een tijd en haar tijd is nog in volle wording.
Mijn tijd is al voor meer dan de helft voorbij.
Dus neen, ik loop niet nors rond, ik denk teveel na over dat alles en zoals ze me dikwijls vroeger op het werk aanspraken als ik nadacht en vroegen :" Mevrouw bent U boos?" ,en mijn antwoord steevast was " Helemaal niet, ik ben aan het nadenken", zo zal het ook in wezen zijn dat ik de indruk geef nors te zijn, daar waar ik gewoon heel bewust leef en stilsta bij zovele dingen waarvoor ik vroeger helemaal de tijd niet had.
Misschien is het dat wel.Ja ,misschien wel.
