Het zag er nochtans veelbelovend uit...

Spot

Het zag er veelbelovend uit.
Jan zou 's avonds gaan eten met vrienden in Cahors, dus ik zou eens niet koken.
Maar nog beter, ik zou me voor TV ploffen en zonder gratuite opmerkingen van partnerlief naar de meest onwaarschijnlijk vrouwelijke verkeerde  programma's kijken, genre "zo de man zo de vrouw" van Jani om me luidop af te vragen of hij nog verschrikkelijker tekeer kan gaan tegen mensen  of naar "komen eten, nieuw seizoen" en me doodergeren dat het er echt over is en hoe ze toch die koppels uitkiezen !.Of naar "met vier in bed" en me verkneukelen over al die mensen met B&B's en zo blij zijn dat wij dat niet gedaan hebben....
Het is zeven uur en ik skip opzettelijk "het nieuws" om nu eens geen wereldellende te horen of  over De bende van Nijvel en stilletjes denken aan Willy Acke , hoe die zich destijds vastbeet in dat dossier en hoe hij aan zijn einde kwam, het deksel dat van het smerig potje wordt gerukt, zo blijkt..Of over Catalonië, waar ik eerst enthousiast de beelden bekeek, maar stilletjes aan mezelf toch begon af te vragen of dat nu wel zo'n goed idee is, na de Brexit, of Europa op zijn einde loopt, of niet.

Niets van dat.
Voor mij geen nieuws vandaag.
Ik smeerde twee boterhammen, neem water en wijn en ging voor TV zitten.
Lap, telefoon.
Eerst mij zus ( dat wil dus zeggen dat er nog telefoontjes zullen volgen) ...
Daarna mijn dochter.
Daarna mijn nichtje.
Daarna ( Echt? Echt !) Inès , een vriendin die ik al twee jaar niet meer gezien heb....
Het is ondertussen 21.45 u.
Jani is een ander koppel aan het zoeken voor zijn programma, bij Komen eten hebben ze alles opgegeten en in Met 4 in Bed slapen ze al ondertussen.
Terwijl ik met Inès praat  hoor  ik een auto wild  de oprit oprijden en een paar seconden nadien wordt er nogal hard op de voordeur geklopt...
Blijf aan de lijn hé Inès en als je me niet meer hoort bel dan de 112. ..

Bonsoir Geneviève , est-ce que Jan est là ? J'ai quelques colverts....
Geen paniek, het is Gilbert.

En hop, daar gooit hij liefst 5 wilde eenden op de BBQ onder de auvent!
Mais c'est beaucoup trop Gilbert !
T'inquiètes ! roept hij nog lachend na, en hij verdwijnt weer in de donkere nacht...

Het is 22 uur en al de guilty pleasure programma's zijn afgelopen.
Het zal voor morgenavond zijn, denk ik bij mezelf. Want dan gaat Jan weer op stap en kan ik mijn schade hopelijk inhalen.

De volgende dag....

Jan is moe van zijn avondje uit.
Vandaag doe ik eens niets! 
Goed idee, doen ! roep ik lachend terwijl ik me klaarmaak om met de honden te gaan wandelen.
Halfweg denk ik terug aan de eenden en ik bel Jan op zijn GSM.
Iets vergeten zeggen, je zal toch "iets" moeten doen vandaag, want Gilbert heeft 5 wilde eenden onder de auvent gelegd!
Miljaar hé !
Ik weet het, maar je kan ze moeilijk weggooien....

Het zou een kalme, rustige dag worden. Na de ochtendwandeling , de krant lezen, beginnen kuisen , eten afwerken want Jan zou er vanavond toch niet zijn en dus werd het restjesdag, dan een kleine siësta, wat op de computer, misschien een kleine wandeling want het is en blijft steevast 27 graden, dagelijks.

Maar tijdens de wandeling waarbij ik Spotje meer dan eens moest opwachten , want hij wordt echt oud , kwam Serge, de loodgieter al naar beneden gereden met zijn camionette. Raampje naar beneden, een heel vriendelijke glimlach en pientere ogen, een heel rustige man :
" Ca va Geneviève ? Avec ce beau temps? "
" Ca va Serge. Jan est probablement devant la maison en train de découper des colverts"

Serge is ook jager en kent ons vrij goed.
Hij kwam de boiler nakijken, want die is nog onder garantie en laat het soms afweten.

resultaat na de pluk......

Ik loop de berg op richting Lynn en Paul .
Eerst zie ik Catherine , de Franse buurvrouw.
Ze toont mij schelpjes die ze in de gracht vindt...Ze denkt dat het Tulinnes tronquées zijn, nooit van gehoord. Ze doen me denken aan "tourelles" . Ook zo'n gewrongen torentjes waarmee we, toen we kind waren, papieren bloemen kochten aan zee....
Ik zocht die tulinnes later op in de woordenboek, doch kon het niet vinden. Catherine vertelde me de dag nadien dat ze zich vergist had, het waren billunes tronquées, ik twijfel....

bullimes tronqués

Komen jullie aperitieven?
Neen, Patrick gaat een tornooi ballen gooien spelen vandaag...morgen?
Ok, morgen!

Ik kom thuis en Serge en Jan bespreken de jacht van de afgelopen dagen...Ik ga ondertussen brood halen bij de bakker in het dorp.
Soms neem ik een baguette, soms een flûte , maar soms een klein donker broodje "en barquette", een een bakje,  en dan vraag ik om het te snijden.

De nieuwe verkoopster achter de toonbank zet het bakje voor me neer op de toog. Ik betaal.
En wacht, uiteraard, op een broodzakje...maar ze denkt dat haar werk erop zit .
Vous voulez un sac ?
Ja wat had ze dan gedacht? Dat is dat brood zo maar losjes in mijn boodschappentas zou steken?
Zeer tegen haar zin stopt ze het broodje in een zakje.
Tot hiertoe ergerde ik me aan de plastic broodzakken die ze met een plakband toeplakken, zodat je de zak eerst moet opensnijden vooraleer je het brood eruit kan halen en waarbij je dus een andere zak moet klaarliggen hebben o het brood er nadien in te doen, want de plastic zak is naar de vaantjes.
Maar dit doet me terug verlangen naar de plastic zak . Non mais !!!



Na deze beloftevolle tweedaagse stel ik me toch wat vragen.
Ik had de indruk geleefd te worden.
Het zag er nochtans zo veelbelovend uit....

Cartouche

Sfeerbeelden

Zaterdagochtend.
Jan gaat jagen en zoals zo dikwijls op zaterdag, zondag of maandag ben ik "jachtweduwe".
Annemie weet ook wat het is.

En toch zijn het voor mij ook ontspannende dagen. Dagen waarop het heel stil is in huis, de uren voorbij vliegen en enkel de honden me op tijd en stond - je kan er de klok op gelijk zetten- laten weten dat ze honger hebben, of buiten willen, of weer binnen willen, of op de zetel of de stoel willen maar dat zelf niet (meer) kunnen, dat hun water op is, dat ze een koekje willen...bref, dat zij er wel zijn en dat het niet is omdat de "dear hunter" ergens in een vallei zonder hen aan het jagen is dat er met hen geen rekening moet gehouden worden.

Het zijn dagen waarop ik eerst een lange wandeling maak met beide viervoeters en net zoals Jan de veranderingen in de natuur aanschouw.
Mist over de vallei.
Eenden zwermen die neerstrijken op het meer.

Een luchtballon die overvliegt en geregeld hete lucht in de ballon blaast terwijl hij bijna rakelings over mijn hoofd zweeft, waarbij Spotje stil blijft staan, één pootje opgeheven, oortjes rechtopstaand, want hij heeft iets gehoord wat hij maar een akelig geluid vindt...

De herfst doet zijn intrede en de zwammen, paddenstoelen allerhande schieten overal zichtbaar tevoorschijn.

Het is allemaal zo mooi en het doet me stilstaan bij alles wat er de afgelopen week mijn kleine leven heeft doorkruist.
Ik had beter gezwegen, ik had beter net dàt gezegd, waarom heb ik niets gezegd ?, waarom moest ik dat persé zeggen ?, ik had beter niets geschreven, mijn mening maakt niet uit, waar haal ik het in mijn hoofd?, Boris is verongelukt en ik heb Barts'adres niet,hoe erg is dat ? ,  mijn broer is in Portugal, Aude gaat naar Parijs, Mauriceke zegt "pik" in plaats van "kip" en Gustje vraagt me op facetime "of ik nu een beetje blind zie?", omdat ik mijn bril niet heb opgezet....Lynn en Paul zijn terug, dat hoor ik aan het sporadisch geklop op de dakpannen een eindje verderop , Patrick vertrekt naar Parijs maar komt daarna terug met Catherine, Leon heeft een soort vloertje gelegd bij Adam, de Engelse buurman, we hebben het zwembad toegedekt en de tuin winterklaar gemaakt...

En ondertussen is het hier 27 graden in de schaduw.
Indian summer.
Drie weken geleden was het té koud voor de tijd van het jaar en regende het bijna onophoudelijk. Nu moeten we weer onze zomerkleren uit de kast halen en vragen we om brochettes bij de slager zodat we kunnen BBQ'en....

We maken lange wandelingen met de honden en ik word dagelijks flink gestoken door insecten waarvan ik de naam zelfs niet ken.

Om 19 uur is het zo goed als donker en gaan de luiken dicht.
De natuur rust uit. Ze heeft alles gegeven.
En zo is het goed.

Dag Boris.
Je was veel te jong , zoveel te jong om dit alles niet meer te kunnen meemaken.

Doodgewoon

Castelnau-Montratier

Griet Op de Beeck komt in "De wereld draait door " en  bij "Van Gils en Gasten" haar nieuw boek voorstellen.
Ze is een succesvolle schrijfster en haar boeken verkopen goed. Zowel in Nederland als in België.
Maar in feite wordt ze gevraagd omdat ze het graag zou hebben over trauma's uit haar verleden.
En het is des te pikanter omdat ze een mooie vrouw is en dat het gaat over een taboe-onderwerp : over jarenlang misbruik  .

Bieke Ilegems komt ook over haar boek spreken bij Van Gils en Gasten. Op een andere dag weliswaar.
Ze is een vrij bekende Vlaming die al jarenlang voor de regionale Antwerpse TV werkt. Ze is getrouwd met een bekende Vlaming, Erik Goossens en neemt deel aan populaire programma's zoals "sterren op de dansvloer", dat ze bovendien ,denk ik althans, gewonnen heeft.
Maar in feite wordt ze gevraagd omdat ze het graag ze hebben over een trauma uit haar verleden.
En het is des te pikanter omdat ze een mooie vrouw is en dat het gaat over een taboe-onderwerp : haar man had een affaire.

Of zij het daar nu graag over hebben-en op TV dan nog wel ! - of dat de TV graag zou hebben dat ze nu net daarover komen praten in ruil voor publiciteit voor hun pas verschenen boek laat ik in het midden. Het zal wel van weerskanten komen, denk ik.De boeken zullen nog beter verkopen met die "persoonlijke touch" ...en er kijken op slag meer mensen naar Van Gils en Gasten, getriggerd door een flash net voor of na het nieuws over de pijnlijke mededeling die de vedette deze week gaat doen...

En dat je die taboes aldus op tafel legt en dat mensen die hetzelfde hebben meegemaakt er misschien gemakkelijker overheen komen. Het kan. Wie ben ik om te beweren dat het niet zou kunnen?

Ik weet echter niet of ik het zou doen.
Niet omdat ik de moed er niet voor zou hebben, maar omdat heel mijn omgeving mee moet in dat verhaal.
De zussen, moeder, broers van Griet...de kinderen en de man van Bieke ( die in de zaal zaten, haar zoon althans ) , die daar dan glimlachend naar zitten te kijken...
Erik spoedde zich de dag na de uitzending om in de kranten te laten weten "dat ze dit samen hadden beslist"...
Ja ze is mijn zus, ja mijn vader had een affaire, ja ik had een affaire...
Ik zie het zo al voor me dat binnen afzienbare tijd de zoon of dochter van Bieke een boek schrijft over het trauma dat ze opliepen toen hun moeder op de Nationale zender kwam vertellen dat hun vader een affaire had in dat jaar, van die tot die maand...

Waarschijnlijk heeft misbruik altijd bestaan. Waarschijnlijk hebben honderduizenden kinderen jarenlang afgezien van dergelijk verschrikkelijk vergrijp. Maar het is maar sinds kort dat er geen week voorbijgaat of er is wel iemand die op radio, TV of in een boek vertelt over zijn of haar nare ervaring. Niet alleen meisjes zijn getroffen. Jongens evenzeer.

Het moet verschrikkelijk zijn.
Zeker weten.

Maar ik heb het niet meegemaakt.
En ook nooit meegemaakt rondom mij.
En ook op school nooit een vriendin of kameraad gehad die het meemaakte .

Ik woonde bij mijn grootouders en sliep in de winter -toen ik klein was uiteraard- op hun kamer. Nooit niets gebeurd.
Ik ging -tot ik 5 was- dikwijls bij mijn 2 ongehuwde grootooms slapen die tussen hun twee tegen elkaar gezette twijfelaars een bedje maakten...nooit niets meegemaakt, behalve slapenloze nachten van hun vreselijk gesnurk!
Mijn grootoom waste me beneden in de keuken en op een dag- ik was toen net 5 jaar- zei hij me ( en dat ik me dat nog herinner is onwaarschijnlijk !) " Geneke, nu ben je 5 jaar en een groot meisje en vanaf nu ga je bij Tante Louise slapen als je bij ons blijft overnachten"
Ik herinner me dat omdat ik dat zo verschrikkelijk droef vond, ik was dolgraag bij mijn oom Paul, mijn peter.
Nooit ofte nimmer kende ik misbruik.

Ik versta de verschrikking van diegenen die misbruikt zijn en kan erin komen dat het goed doet erover te schrijven, spreken of duiden. Maar in plaats van uitzondering te vormen, krijg ik stilaan de indruk dat het altijd overal gebeurt . En ik ben bang dat op de lange duur een vader zijn kind niet meer kan vertroetelen, verversen, verschonen, een bad kan geven, op zijn schoot kan nemen, zonder dat er onmiddellijk afkeurende blikken gericht worden op de liefdevolle verwekker van het kind, op de oom, de grootoom, de grootvader.

Er zijn toch nog liefdevolle gezonde mensen of ben ik daar nu zo verkeerd in?

Boechout

mammo en andere grafieën

                                                                   

ze waren met twee....maar ja....

Net zoals in België ontvangt iedere 5O jarige vrouw in Frankrijk  tweejaarlijks een uitnodiging om een mammografie te laten uitvoeren. Kosteloos, zowel daar als hier.
Je kan daar blij om zijn, natuurlijk. En mij hoor je niet klagen, maar toch is zo'n onderzoek nu niet precies iets om naar uit te kijken. Laat staan pijnloos. Zeker als je nogal wat borst hebt, ahum .
Je krijgt een mooie brief, het hoe en het waarom van dit onderzoek, waar je terecht kan in je streek, dat het je niks kost, wat je moet meebrengen enzovoort enzovoort.

Ik bel naar één van de twee mogelijkheden in Cahors, daar waar ik de gewoonte heb en had om me te laten verpletteren door zo'n toestel en neem een afspraak.
Maandag om 15.15 uur....
Ok ,zeg ik, maar tegelijkertijd zal het spannend worden want om 16 uur word ik bij de tandarts verwacht. Dat is weliswaar maar 5 minuutjes lopen van bij de radioloog, maar het kan ook tegenvallen bij de dokter. We zien wel, dacht ik...

Maandag ben ik stipt op tijd bij de dokter.
Ik geef mijn carte Vital af, een soort siskaart.
Ja mevrouw, hebt U de vorige radiografieën mee?
Welzeker, hoor ik mezelf fier antwoorden. Diep schaamrood was mijn deel twee jaar geleden toen ik zonder de "precedenten" mijn opwachting maakte bij dezelfde balie.
Je moet al die radio's niet bijhouden hé mevrouw,kijft de niet al te vriendelijke verpleegster achter de toog....
Ah bon,roep ik verschrikt.
Enkel die van 2015 .
OK, zal ik aan denken in het vervolg.
Ga maar zitten in de wachtzaal.

De wachtzaal zit goed vol. Ik begin lichtelijk te panikeren.
De tandarts wacht immers op mij om 16 uur....IK kalmeer mezelf, het is tenslotte nog geen 15 uur.
Rond 15.15 word ik geroepen door de verpleger.
Een jonge ,vriendelijke knul van een jaar of 30.
Hij stelt me gerust. Zo'n onderzoek is nooit prettig, natuurlijk niet mevrouw, maar ik zal me haasten en de druk niet nodeloos laten aanslepen.
Bij de eerste van de 4 opnames moet ik lichtelijk door de knieën buigen, mijn borst wordt gesandwiched tussen twee plexiplaten , ik stop met ademen en 5 seconden later wordt de druk opgeheven.
Alles OK tot hiertoe, mevrouw?
Jawel, maar ik begrijp niet goed waarom ik door mijn benen moet zakken voor dat onderzoek?
De verpleger komt dichterbij, neemt met zijn rechterhand mijn ontblote schouder vast, legt er zijn hoofd op en begint dan onbedaarlijk te gieren van het lachen ...
Ah mevrouw, het is al zo verschrikkelijk vernederend en dan heb ik de machine nog te laag gezet ook, zodanig dat U door uw knieën moet zakken.Verschrikkelijk sorry...dat heeft hij wel 10 keer herhaald.
Ik kon er ook goed om lachen natuurlijk. De mensen zijn hier veelal klein van gestalte, zodat hij niet ineens de reflex had zijn machine een halve meter te verhogen.

Na de pijnlijke oefening vraagt hij me te wachten tot de dokter met de uitslag komt. En desondanks alles zit je daar toch maar ongerust de tijd te doden, kan ik mijn aandacht niet meer bij mijn boek houden en denk ik aan de honderden vrouwen die misschien op krak dezelfde plaats als ik te horen hebben gekregen dat er iets mis is...

De verpleger komt terug.
De dokter zou toch nog graag een echo maken mevrouw, komt U met me mee???
Ik had nog er nog niet aan gedacht of het was al zover, dacht ik.
De vriendelijke dokter stelt me wel op mijn gemak. Zijn rust komt als het ware op me over.
Hij kijkt goed, overal en knikt : ce n'est rien madame, mais mieux vaut vérifier deux fois...
Wie zou hem ongelijk durven geven.
Ik neem mijn platen terug, steek mijn vitalkaart weg en in paniek bekijk ik mijn uurwerk....zonder reden echter, want het is 14.45u...Mooi, alle tijd om naar de tandarts te gaan. Als op een wolk sprint ik vooruit om me naar de volgende pijnbank te begeven. Geen sandwichborsten hier, maar een ineengezakt amorf gezicht door de drie verdovende injecties vooraan in mijn verhemelte....Drie, jawel, want door de stress geraak ik maar niet verdoofd. Ik probeer te relaxen, maar bij de tandarts kan ik nooit relaxen. Ik ben een nul qua pijn en stress bij de dentiste = En dat was zo in België, dat is niet veranderd in Frankrijk.


Het was een spannende dag,twee maal fysiek gemolesteerd , maar alles is goed afgelopen.
Oktober is in Frankrijk de maand van acties tegen borstkanker.
Ik mag van geluk spreken dat alles in orde met me is.

de eenzame zonnenbloem

50 jaar kleurentelevisie

                                           

Zondag

Ik stuurde een whatsapp' naar Lynn, de buurvrouw, om haar te zeggen dat er vide-grenier in het dorp was en of ze zou gaan aperitieven.
Getekend : de jachtweduwe.
Geen antwoord.
Rond 11 uur besluit ik om toch naar het dorp te gaan, met of zonder buurvrouw.
Drie keer moest ik rond het dorp rijden om de auto te kunnen parkeren: zo veel volk, ongelofelijk.
Tenslotte kan ik een plaatsje bemachtigen.
Ik blij.
Ik stap voorbij de krantenwinkel en bedenk bij mezelf dat indien er té veel volk zou staan aanschuiven ik wijselijk de lotto en de Point de vue later in de week zou kopen. DIe vrouw is zo verschrikkelijk traag en in plaats van iedereen een leuke dag te wensen zegt ze steevast "bon courage!". Terwijl zij waarschijnlijk net veel moed nodig heeft om de zondag door te spartelen.
We gaan-  "we", inderdaad, want ik ben nog niemand tegengekomen die daar voor zijn plezier binnenstapt-, er maar niet te veel Latijn in steken, de vrouw heeft waarschijnlijk één en ander meegemaakt in haar leven en eerlijk gezegd voel ik geen enkele behoefte om te weten wat dat dan wel zou kunnen zijn.
Ik kom voorbij de krantenwinkel en de zaak staat stampvol: Hola Pola !!! Ik stap door.
Christian ,de bakker, heeft nog één flûte , niks anders van brood meer en geen enkel taartje. Ook iemand aan wie je best "bon courage" toewenst, zo graag doet die man zijn werk !
Ik kom bij de andere bakker, die wel nog een paar taartjes heeft, nog redelijk wat baguettes én Flûtes en dus stap ik binnen. Voor mij staan drie klanten, waarvan ik er één ken, Janet, de vrouw van Max, Engelse vrienden die we in feite de afgelopen twee jaar niet veel meer gezien hebben. Dat gebeurt. Er zijn mensen die je bijna dagelijks tegenkomt en anderen die plots uit je leven verdwijnen, even vlug als ze er waren. Wèg !
Ik vraag een "petite boule tranchée", een klein rond gesneden brood. Gesneden brood wordt hier niet gauw gevraagd. gevolg, ze duwt mijn gesneden brood in twee keer in een papieren zak ( ik mag van geluk spreken, meestal is het een plastic zakje waarrond er een plakband wordt gewonden, zodanig dat je die moet kapot snijden zodat je brood zeker niet knapperig blijft....je vraagt je af waarom ze dat in godsnaam doen, maar het is nu eenmaal zo...)
Ik vraag aan de dame achter de toog of die grote zak mijn brood bevat?
Oui, knikt ze.
Ik open de zak en zie twee helften van een gesneden brood dwars over elkaar liggen...ik leg de helften op elkaar, de zak wordt de helft kleiner, ik knik naar de dame die me perplex bekijkt.
Ik zeg bon courage en vervolg mijn weg.

Midden op het voetpad dwars ik Paul, mijn buurman.
Lynn is having a coffie with Phyllis at the Bardouquet!, ik ben blij dat ze er zijn.
Om 11.30u is het nu in feite geen uur om een koffie te gaan drinken in de Bardouquet, het stamcafé van iedereen in het dorp, maar bon, ze is er.

Ik wuif naar Lynn en Phyllis en doe teken dat ik eerst boodschappen ga doen op de markt. 

Er is dus ook een vide grenier. Dat betekent dat iedereen de zotste dingen verkoopt onder de gewelven van de markt.

Ik ga om eieren , koop een konijn voor dinsdag, wat pastinaak , ga bij Fredo om aardappelen en keer terug om gedag te zeggen tegen Martine en Manoëlle die steeds een standje hebben op zo'n dag.
Ze geven uitleg bij voorwerpen waarvan ik niet weet waarvoor ze zouden moeten dienen en we spreken halvelings af om elkaar gauw weer te zien.
Twee gelukkige Belgische vriendinnen uit Sauveterre, zo'n 5 km van bij mij.

Ik ga naar Lynn, kus iedereen, ondertussen is Fiona er ook komen bijzitten en zodra ik neerzit komt Bozena- een Poolse vriendin, me omhelzen.
We hebben gezwaaid maar je zag ons niet zitten!
Inderdaad, ook Bozena en Dominique heb ik sinds lang niet gezien...
Ik vraag aan Lynn of ze het erg vind dat ik bij hen een glas ga meedrinken.
Lynn en Co zijn aan de koffie en de koffiekoeken...
Uiteraard kan ik dat.

Bij Dominique en Bozena vervoegden zich Katja en Stan, doodop van de verhuis terug naar het zuiden.
Soms vertrek je weer naar Belgenland om een paar jaar nadien terug te komen naar deze oorden. Dat kan !!!

Ik moest nogal vlug weg, want de plicht roept, soms althans.

Thuisgekomen werd ik hartelijk verwelkomd door de twee honden. Ik smeer een boterham en plof me in de zetel voor TV.
Antenne 2.
Plots zijn alle kleuren van de TV verdwenen.
Ne vous en faites pas,zegt de omroepster, votre télé n'est pas en panne !
Maar vandaag, precies 50 jaar gelden , konden we voor de eerste keer kleuren TV kijken , tenminste diegenen die een kleuren TV hadden...

En ik dacht terug aan 1991.
Aude was 7 jaar en van Tante Louise had ik een klein TV- tje geërfd.
We zetten hem op Aude's kamer , ze was in de wolken !

Na een poosje kwam ze naar beneden gerend : Mama, Papa, die TV is kapot !
Zo spijtig , dachten we.
We renden naar boven.
Maar er was niks mis met dat Tv-tje !
Maar mama, de kleuren zijn eraf gevallen !!!

We hebben toen zo gelachen !
Aude heeft nooit een zwart wit TV gekend, behalve dan dat kleine TV-tje van Tante Louise zaliger!

50 jaar!

Amai ik word oud !