Zo zacht ...

Het is ongelofelijk zacht voor de tijd van het jaar.
21 graden overdag.
Slechts één kachel aan , waar ik af en toe een blok hout op gooi, kwestie van het vuur niet te laten uitgaan. Dat is de enige reden. Want ik zit hier vanavond achter mijn laptop in een T-shirtje zonder mouwen, met enkel de Behrman aan ,met dus weinig hout erop en ik heb het nog te warm.

Cartouche versleept zich van op de tapijt naar de koele oude terracotta tegels en zucht .
Warm, denkt hij.

En het is bijna december.

Het is zo'n dubbel gevoel.
Enerzijds duidt alles op de herfst.
Een dik bladertpijt bedekt de landweggetjes en het is echt uitkijken dat je niet valt, want dehonderdduizenden roestbruine eikenbladeren bedekken de door tractors kapotgereden dunne asfaltlaag die naar ons huis leidt.
Ik ben bang van met mijn voet in een serieus gat te trappen en één of andere breuk op te lopen, stel je voor!

Ik wil in topconditie zijn als ik straks naar Belgïe terugvlieg om Gustje te verrassen met Sinterklaas, die ook bij mamie gekomen is.

De velden zien al groen van de opkomende scheuten van de wintertarwe en het koolzaad dat een tijdje geleden werd gezaaid en het is vreemd om op het einde van de herfst naar die groene kleurenvariaties  te kijken.








Je ziet het graan letterlijk groeien terwijl je erbij staat.
Ik vind dat raar.

Maar het maakt me ook blij.

Zalig dat het zo warm is .

Dat het nog lang moge duren ook.

Vliegenlijken

Er zijn mensen die geen vlieg kwaad zouden doen maar sinds vandaag kan ik me daar niet meer bijrekenen.
Ik heb er zeker 20 doodgeklopt. In het begin met een glimlach, even later geërgerd en tenslotte koleirig dat er zoveel zijn.
Want het is hier echt warm voor de tijd van het jaar.
28,5¨°C in de zon.
Jan was een sleuf en daarna een kabel aan het trekken in het bordes en ik was aan het poetsen-iets wat spijtig genoeg ook moet gebeuren  en wat ik niet precies als mijn favoriete bezigheid zou omschrijven.
Naargelang ik vorderde met mijn poetsen begon ik echt te zweten.
Net als de dag tevoren, waar ik bijna misselijk geworden was van de warmte , aangezien én de Behrman én de kachel brandden.
Gisterenavond kon ik het niet langer verdragen en hebben we besloten om de kachel maar weer te laten uitdoven...wat kan je anders, de deur stond bijwijlen open terwijl de kachel volle bak brandde.
Ook niet echt ecologisch verantwoord.
Vanmorgen was het nog altijd goed warm binnen, ondanks één kachel minder.
En vanmiddag heb ik toch weer de achterdeur een beetje geopend om de grote warmte te laten binnenkomen.
En aangezien het zo warm is , komen er muizen binnen en doen onze valletjes goed hun werk.
Maar die vliegen, dat word je niet gewoon.
En lieveheersbeestjes en Gendarmes ( langwerpige lieveheersbeestjes) !

Duizenden vliegen er hier rond.
Of honderden, dat is misschien al genoeg.
Of tientallen allez, dat zal eerder de waarheid benaderen.
Maar alles zit hem in de perceptie en ik zie er - zelfs zonder bril nu- duizenden en dat zijn er echt veel te veel.

Maar moet ik klagen, vraagt Jan?
Moet je boos zijn dat het nog zo warm is ?

Euh, neen.

Kwijt !

Het was 16.30 u en ik ging voor TV zitten om naar de heruitzending van De Slimste Mens te kijken, aangezien Jan liever naar - wat mij betreft - onnozele cruauteiten ziet waar ik alleen maar méér bang van word op het uur dat de uitzending live gaat.

Jan had de ganse morgen gewerkt in de tuin, om een gele afvoerbuis in de grond te graven die dan voor de overloop van het zwembad zou zorgen.

Ik had geen zin om ook maar een poot uit te steken gisteren , behalve "petit salé" te maken , een streekgerecht dat ik alleen maar kan aanraden !

TV dus.

Jan rende van beneden naar boven, van boven naar beneden, ging nogmaals naar boven, terug naar beneden.
"Is er iets Jan?" vroeg ik geërgerd- mijn programma bereikte één of ander hoogtepunt waarvan ik de pointe dus niet wou missen...
"Neen" - kort en bondig.
Ja dus, dacht ik.
"Kan ik je met iets helpen?"
"Neen, neen, kijk maar verder", het beloofde niets goeds.

En dat is dus iets dat ik haat hé, als ik me al helemaal mentaal had ingesteld om naar die heruitzending te kijken en dat ik net op dat moment alles moet laten vallen om iets anders te doen.

"Mijn GSM, ik vind mijn GSM niet"

Ik naar boven, alle zakken van de werkbroek vastgenomen, idem dito met het blauwe Bayer vestje, de badkamer, de slaapkamer, het toilet, de auvent, daar waar hij aan het werken was, sleutels genomen en in mijn reservekot gaan kijken, inspectie in de beneden garage van de tractor, terug naar boven, de werkbroek, de vest aan de kapstok, de Bayer vest-je weet maar nooit, Jan's bureau, de auvent, de badkamer, de slaapkamer, het reservekot....het zwembad.
Ondertussen met mijn GSM die van Jan opbellen.
Stilte.
Akelige stilte ja.

Het programma was ondertussen gedaan, of wat dacht je?

Met een zaklamp naar de bouwwerf.
Niks.

"Ik heb hem misschien mee ingegraven!" opperde Jan, waarbij we gelukkiglijk genoeg alletwee in een lach schoten, denkend aan mijn kozijn ( neef voor de Nederlanders, ik weet het ondertussen wel) die archeoloog is en die misschien met zijn spade enige opzoeking kan komen verrichten, of ik zag het al helemaal voor me, Marsmannetjes die binnen 500 jaar plots Jan's stem zouden kunnen oproepen "dit is de telefoon van Jan Hellemans, laat een boodschap achter, na de biep".

Onze opzoekingen waren vruchteloos, en geen acacia om ons de juiste plek te tonen !!!
Nos recherches ont été vaines...en tja, wat doe je dan hé ?

Ik heb er hem een ganse avond mee geplaagd.
En vanmorgen ben ik dan aan het werk gegaan om de sim kaart uit te schakelen op de site orange.
Een telefoonnummer om je te helpen staat niet op de heel grote (beste prijs van communicatie 2014 ! ) site...enkel een chatlijn of email.
En dus meer dan een uur bezig geweest op die chatlijn van Sosh Orange met ene Sophie die me niet in één keer alle nodige te ondernemen stappen kon meedelen, maar in 65 tips zo ongeveer...
Je moet 20 EURO betalen om je kaart weer te activeren en dan 5 dagen-je leest het goed- vijf dagen wachten op je nieuwe simkaart die je wordt toegezonden en dan pas je nieuwe GSM bestellen ( hoe doe je dat dan zonder telefoon?) die 25 EURO meer kost dan bij Darty of bij Leclerc bvb, of die als je de eerste keer op internet zoekt 75 EURO kost en een paar ogenblikken daarna  99 EURO doordat de cookies niet uitgeschakeld waren, net of Big Brother kijkt over je schouder mee, akelig gewoonweg.

En nu zit Jan zonder GSM naar NCIS te kijken, volledig vermoeid van de stress door het grote verlies ...

Ik houd jullie op de hoogte in verband met de GSM.
Of het allemaal wel volgens plan verlopen is.

Aude's naamdag

Het moet tijdens de vakantie van mijn baas geweest zijn dat ik dossiers bij haar baas mocht voorleggen -verzekeringsjargon , om aan te geven dat je dossiers gaat bespreken  teneinde een beslissing te nemen of je een schadegeval al dan niet aanvaardt of ,als je in de productiesfeer zit, of je een risico al dan niet in portefeuille zal nemen.
Ik deed beide, én de schade én de productie en ik deed het allebei even graag.
Ik werkte in een super hiërarchische verzekeringsmaatschappij "Royale Belge", ondertussen verschillende keren overgenomen en nu "AXA", een Franse maatschappij, of hoe je in een handomdraai van nationaliteit en eigenheid kan veranderen !
Mademoiselle Guillaumie was dus met vakantie en ik mocht aan de deur bellen ,jawel bellen, van de onderdirecteur, Monsieur Orianne.
Ik denk niet dat huidige werknemers van een Belgische verzekeringsmaatschappij zich alsnog kunnen voorstellen dat ze hun bazen aanspreken met monsieur, madame of mademoiselle, dat collega's onder elkaar elkaar aanspreken met Monsieur of Madame ...maar zo ging dat er daar aan toe en de voertaal was bovendien Frans, voor iedereen, zonder uitzondering.
Dat betekende dus dat als je Nederlandstalig was  er van jou verwacht werd dat je tweetalig was en als je Franstalig was , dan werd er niets van jou verwacht, dan voldeed je automatisch  aan alle verwachtingen.

Je belde dus aan, en dan sprong het lichtje boven de bel op groen of op rood of op oranje , waarbij je even moest wachten.
Groen, dan klopte je toch nog aan  de deur en wachtte je even tot je "entrez!" hoorde.
En dan ging je een hand geven aan de baas en mocht je gaan zitten als je daartoe werd uitgenodigd, anders bleef je gewoon staan.

Maar deze baas, Monsieur Orianne was een vriendelijke baas, een innemend man. Niet met iedereen, dat klopt, maar wel met mij.

Ik was zwanger en hij vroeg me of ik al wist wat het zou worden, een jongen of een meisje?
Een meisje, zei ik fier, ik wilde zo graag een meisje.
En heb je al een voornaam gekozen?
Jawel zei ik, "AUDE".

Mooie naam zei de baas.

En de volgende dag riep hij me terug naar zijn kantoor.
Zo maar, zonder reden.

Ga zitten , zei hij.
Ik heb iets opgezocht.
Weet je dat de namen Geneviève en Aude met elkaar verbonden zijn, zei hij?
Ze hielden samen de Hunnen tegen in Parijs!

Hij vond het fantastisch dat hij me dit kon meegeven en ik liep op vleugels wegens mijn keuze.

Waarom Aude trouwens ?, vroeg hij nog terloops.
Och, toen ik 18 was ging ik babysitten bij Mevrouw Lamberty, een assistente van Professor Dumon en die had een beeldschone dochter, en die heette Aude.
Ik nam mezelf voor dat als ik ooit een dochter zou hebben, dat ze Aude zou heten, vandaar.

En vandaag is het haar naamdag, schreef madame Dupont mij.
En daarom wil ik het vieren en bijhouden waarom ik die naam koos en geen andere en waarom die naam zo goed bij Aude en bij mij past.
Voor altijd aan elkaar verbonden, door de eeuwen heen.
What's in a name hé?

18/11/2014

SAINTE AUDE 18 NOVEMBRE

Sainte Aude est une vierge consacrée, elle est morte au début du VIème siècle.

Aude était sans doute originaire de Meaux, on ne sait rien d’elle sauf qu’elle avait une foi à vider les rivières... puisqu’elle put franchir la Marne à pied sec pour entendre la messe !

Elle devint la disciple de sainte Geneviève, la célèbre Parisienne qui sauva sa ville de l’invasion des Huns.

Geneviève était une femme religieuse et politique mais on l’a longtemps représentée comme une bergère… Aude l’était peut être.

BONNE FETE AUX AUDE

De Citytrip

Bordeaux is eens iets anders dan Andorra waar ik wellicht nooit zal geraken!
Mooi, proper , groots, okergele stenen gebouwen, stadspoorten, de Gironde, een hele brede stroom met veel bruggen , beursgebouwen want het was een rijke handelsstad, een overvloed aan winkels, winkelketens, shopping centers ...en bakken regen. Tja, we hebben het niet getroffen .

Vrijdag hadden we nog even geluk. De aangekondigde regen bleef uit en dus gingen we op stap.
KILOMETERS hebben we gelopen en mislopen, vooral verkeerd gelopen en teruggekomen vanwaar we kwamen.
Heel frustrerend.
We hadden een waardeloos plannetje en het duurde een paar uren vooraleer we het Office de Tourisme gevonden hadden om een beter maar toch niet gemakkelijk te manipuleren stadsplan te beginnen gebruiken.

Eten, waar gaan we eten?
Dat is altijd één van de belangrijkste vragen die we als koppel moeten zien op te lossen.

We hadden een even waardeloos Michelin gidsje mee, kan je niets mee aanvangen, vooral niet aanschaffen, want er staat niets ( bruikbaars) in.

Dan maar op de Tablet zoeken om tenslotte op de GSM te zoeken en te vinden: l'Embarcadère , de aanlegsteiger dus.
Vooral vermaard voor vis en schaaldieren en dat is nu toch mijn favoriete plat.
Trouwens Bordeaux ligt dicht bij de zee en Cahors niet, zeker proberen dacht ik .

En het was een voltreffer.
Het eten dan.
Want de weg ernaar toe, dat was even andere koek.

Het plannetje was waardeloos en bovendien was het ondertussen donker geworden en zouden we het toch niet kunnen aflezen.
Maar...ik heb Orange Maps op mijn Gsm , dus waarom sukkelen als het gemakkelijk ook kan.
Dus, als een echte frisse bees op stap met mijn GSM in de hand, luisterend naar de zoetgevooisde stem van de dame in de computer.
1,3 km, 23 minuten wandelen.
Taxi nemen, Jan?
Neen jong, dat is toch niet ver en een goede wandeling.

Een uur en twintig minuten later zijn we eindelijk aangekomen bij l'Embarcadère.

Ik moet er geen tekening bij maken zeker?

En dat was mijn schuld, of de schuld van mijn stomme GSM, of ook nog de schuld van de GSM masten die regelmatig uitvielen en die me dwongen om orange maps weer van begin af aan in te stellen...het was zeker niet Jan's schuld die geen taxi wilde nemen omdat het toch niet ver was.
Zucht zucht zucht.

De terugweg was nog even vreselijker...we namen na een uurtje een taxi en waren op 8 minuten thuis.
Niet te doen.
De taxichauffeur vertelde ons dat je op orange maps of google maps de afstand te zien krijgt "in vogelvlucht" en tja, we zijn niet zo vederlicht dat het ons zou lukken in 23 minuten.
Weeral iets bijgeleerd.

Maar, het restaurant was een voltreffer en we reserveerden prompt voor de volgende dag.

Zaterdag goot het.
We waren doorweekt, zeiknat.
's Middags vertrok ik naar het Regionaal Congres en Jan zou één of ander museum bezoeken.
Het museum was gesloten en rekening houdend met het str...weer is hij op de kamer van pure ellende zijn spannend boek van Jo Nesbo gaan uitlezen.

Ik vond Elyane terug op het congres en nog een ganse resum andere vriendinnen.
En 's avonds gingen we met zijn drietjes naar l'Embarcadère...met de tram ditmaal.
Ook handig.
En weer lekker.

Maar vanmorgen bekeken we elkaar, neen, een derde uitgeregende dag zagen we niet zitten in Bordeaux.
Dus vroeger dan gepland naar huis, madame Diczy gebeld dat we de jongens vroeger zouden komen terughalen.
Jongens gehaald en een bad gegeven.
En nu zitten, neen liggen ze uitgeteld in de zetel te drogen.

Het was mooi, maar er zijn echt gezelliger steden dan Bordeaux.
Maar wel mooi en proper, vooral heel proper !

La fête des tailleurs de pruniers

Jaarlijks nodigen we de twee tailleurs de pruniers en hun echtgenotes uit op een eetfestijn.
Ik noem het eetfestijn, want er wordt dan werkelijk geschrokt en (matig) gedronken, de heren zijn niet zo'n drinkers .
Maar ik denk dat ze gisteren zichtzelf overtroffen hebben.

Ze kwamen rond 12 uur, op een maandag.
Maandag is een goede dag om iemand te inviteren, alles is dicht in de Lot.
Maar nu was het een lang weekend en dan zijn er allerhande activiteiten in Castelnau.

Kermis onder andere, petanquetoernooi, concours de  belote , soirée dansante met eten, bloemenhulde aan de overledenen van de eerste wereldoorlog en mis, ah ja natuurlijk, mis ....want Sint Maarten  is ook de patroonheilige van Castelnau-Montratier.

Die kerk is buiten proportie als je het aantal inwoners kent van ons dorp : 1873 inwoners .
Het heeft iets te maken met de Katharen en Simon IV van Montfort in 1214 tijdens de Albigenzische Kruistocht. .
Toen de Katharen waren uitgeroeid trachtte de Romeinse kerk grote en indrukwekkende kerken te bouwen om de grootsheid en de almacht van hun religie tentoon te spreiden.
Albi in al haar glorie is daar een prachtig voorbeeld van uiteraard, maar Castelnau is op zich ook niet niks. Van buitenaf gezien dan toch, want binnen is het armoede troef, zou ik zeggen.

Maar goed, de patroonheilige is Sint Maarten en is dat nu ook niet juist de patroonheilige van Aalst?
Ongelofelijk hé?
Dus wij vierden ST Maarten en niet ST Niklaas .
Hier ook, St Martin.

Ik moet zo'n jaar of 4 geweest zijn en ST Maarten was bij mijn peter geweest. Ik had om een poppenwagen gevraagd en toen ik 's morgens opstond stond daar een babydraagtas , een gele, iets in deze aard:

Het was een grote teleurstelling , want ik wou een poppenwagen op wieltjes, een koets die je kon voortduwen.
En toen mijn grootoom me dan naar mijn grootmoeder wandelde, ik met mijn poppendraagtas aan de hand, met een gezicht tot op de grond waarschijnlijk, zag ik op de grote markt een meisje die een -volgens mij dan- échte poppenwagen voortduwde.
"Kijk, nonkel Paul, zo'n wagen bedoelde ik!" en hij moest zo hard lachen, dat het net is of ik het nog hoor.
Hij heeft gelachen tot we bij mijn grootmoeder waren en daar kon hij met moeite uitleggen waarom hij zo'n plezier had.
Toen wist ik nog niet dat de Sint niet bestond en het was al een ontgoocheling op zich.
Ooit las ik in 'L'homme qui voulait être heureux" van Laurent Gounelle dat le plus grand mensonge des parents à leurs enfants niet het bestaan van st NIklaas betreft, mais sur la promesse tacite que ses cadeaux les rendront heureux!

Maar terug naar mes moutons, toen ik Denis en Jean-Claude gebeld had om te vragen of ze dus maandag 10 november konden komen eten, belden ze me allebei terug: Ja hoor, we komen.
Deze keer maar hopen dat er geen natuurramp  uit de lucht zou komen gevallen, want verleden jaar was het zo fout afgelopen dat we allemaal met een dweil in onze handen ons huis hadden proberen droogtrekken.

Het was top, en rond zes uur zijn ze pas vertrokken.
"Bon, est-ce que tu restes dormir ici ?", vroeg Simonne aan haar anders zo sobere man.
"Ce n'est plus raisonable" zei Yvonne .

Volgend jaar vragen we ze opnieuw.
Want elk jaar komen ze ongevraagd de pruimenbomen snoeien.
Een dichte buur of een verre vriend...
Je weet wel hé.

Julien Clerc

Ik ben steeds - nu nog dus , heel grote fan van Julien Clerc geweest.
Ik was 16 denk ik, toen ik zijn eerste hits meezong en het ging zelfs zo ver dat mijn "looks" zoals men dat nu noemt dezelfde waren.
Een krollebol, lang en slank - ja ik was slank en ben dat ook heel lang geweest trouwens- , gewoonweg Julien Clerc.
Hij was wel veel mooier dan ik, daar niet van.

Maar toen ik 16 was- ik was een jaar voorop op school- mocht ik van mijn grootoom een reis naar Griekenland maken.
Ik was nooit op sneeuwklas geweest, niet mee met de mutualiteit naar Zwitserland in de zomer, maar hier zou ik mijn schade kunne inhalen !
Het was één van de mooiste reizen van mijn leven.
We waren met zo'n 30 leerlingen uit alle Vlaamse Athenea en Lycea onder leiding van Piet Waedemon en zijn echtgenote.
Hij was leraar Grieks/Latijn in Oostende.
31 dagen , 21000 BEF.
We namen de trein, de boot, het vliegtuig...zagen het vasteland, Kreta, Delos, Mykonos, Rhodos.

En vooraleer te vertekken ging ik met mijn mama zomerkleren kopen in Brussel en ik zou ook naar haar kapper gaan, bij Bernard. Hij is daarna jarenlang mijn kapper gebleven.
Het moet dus 1972 geweest zijn.
En toen ik de volgende dag terug naar school ging had ik een nieuw kapsel en in een gele lange broek en dito T shirt kwam ik op de speelplaats en er waren er van mijn klas die me niet herkenden. De metamorphose kon niet groter en geslaagder zijn.
Ik moet daar dikwijls aan denken als ik in de boekjes zo'n "Voor en Na " reportage zie.

Ik leek toen echt op Julien Clerc.

Al zijn platen, al zijn liedjes.

Een tiental jaren geleden belde mijn zus Anne me op , "geen zin om mee te gaan naar Julien Clerc in Vorst Nationaal? Ik heb kaarten."
Ik weet nog heel goed dat ik een paar seconden met mijn mond open naar haar stond te kijken, net of er was iets ongrijpbaars uit de lucht recht in mijn armen gevallen.
Ik, Gene, naar Julien Clerc?

Ik had hem nog nooit live bezig gezien.
Wel op TV, in shows op Antenne 2 of  TF1, op "Rijsel" zoals we dat vroeger zeiden.
Want wat waren dat toch fantastische shows op Frankrijk.
En wat waren we toch gelukzakken dat onze ouders daar ook fan van waren.
En mijn grootouders, groottantes en gans de reutemeteut.
En hoe mis ik die interesse bij Jan.
Die niet weet waar ik het over heb en Julien Clerc gewis "den bibberaar" noemt.

Anne en ik hebben hem dus live gezien. Eén van zijn muzikanten speelde vroeger bij Soulsister en die had Anne gebeld om te vragen of ze niet kwam kijken....
Het was ook een ongeëvenaarde belevenis, waar ik nog dikwijls aan terug denk.
Magisch!

Het gaat hem over de prachtige melodieën en om de super intieme diepe teksten.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik erin ontdek.

Er zijn heel weinig liedjes die ik niet zo mooi vind van Julien.
Zowel oude als nieuwe nummers kunnen me verleiden.

En toen ik hem daarnet in de grote show van Michel Drücker zag zingen, en besefte dat ook hij ondertussen 67 geworden is - pas op, hij mag er zeker wezen ...- maar zijn stem heeft natuurlijk niet meer dezelfde kracht en je ziet de fragiliteit die hem eigen is, wel dan was ik helemaal ontroerd en ik weet begot niet waarom.

Waarschijnlijk wil je dat idoolbeeld behouden en is het de sterfelijkheid die plots zichtbaar wordt.

Wat leeftijd al niet met ons doet.

Maar zijn muziek die is voor eeuwig, zeker weten.

Dupont & Dupont

Ik zat een spelletje te spelen op facebook - één van mijn guilty pleasures waarover ooit meer natuurlijk- toen ik plots een chat zag oppoppen, of hoe zeg je dat ?.
Een Vlaamse dame stelde zich aan me voor, ze woont in het Zuidwesten en ze is fan van mijn blog.

Allez gij ? ,denk ik dan.
Ik ben altijd verbaasd als er een volslagen onbekende me aanspreekt met" ik ben fan van je blog", alhoewel ik daar nu niet verbaasd over hoef te zijn, tenslotte promoot ik de blog zoveel ik kan, ik vind het fantastisch als ik zo'n berichtjes krijg.
Het is niet alleen egostrelend, het is ook stimulerend.
Top zijn natuurlijk Franse of Engelse lezers die zich de moeite getroosten om de afschuwelijke google vertaalknop aan te zetten, boven links op de blog geïnstalleerd...

Goed, de Vlaamse dame dus, stelt zich kort voor , wonende te X, zo'n 40 km van bij mij, en ze had een vraagje over de wonder oogmeester in Montauban en een andere oogarts in Cahors en of ik daar ervaring mee had.
Enfin, van het één kwam het ander en we raakten aan de praat.

Ze woont al langer dan ik in Frankrijk en zij en haar echtgenoot zijn ook wat jonger dan Jan en ik.
En ze heeft ook een blog, maar dat is een besloten blog ...
Mijn interesse was gewekt.
Ah bon? En zou ik die mogen lezen?
Jaaaa...
Zo gezegd zo gedaan.

Naargelang ik de verhalen van mijn blog-collega las , werd ik hoe langer hoe ongemakkelijker.
Het was net of ik was mezelf aan het lezen en ik ervoer het als een soort voyeurisme bijna.

Misschien meer foto's, misschien minder verhalen, misschien minder diepgaand als het herinneringen of gevoelens betreft, maar echt, heel confronterend voor mij.

Iedereen denkt dat hij uniek is en nu besefte ik weer dat dat heel relatief is.
Sommigen hebben hetzelfde leven.
Of bijna.


We houden allebei van Frankrijk, van koken en verse groenten, van brood bakken en buiten leven, van la pierre du quercy, van de Lot, van ons huis, van onze honden, van onze thermomix, van een goed glas wijn, van de apéro, van de mensen hier.


Net als zij baal ik van de administratie, de traagheid, de nonchalence, het niet nakomen van afspraken, EDF, orange , de Saur , om er toch het grappige van in te zien en te beseffen dat juist die verschillen soms de charme van ons gastland uitmaken.

Eén ding is zeker : we zijn zot op de Lot en beklagen ons geen moment dat we er ooit gekozen hebben hier te komen wonen.

Bloesems ?

Dat betekent waarschijnlijk weinig goeds...de eerste bloesems in november...
En vanaf vandaag zijn de temperaturen wat ze normaal horen te zijn in november : ze dalen vertikaal zoals een schietlood , de Behrman brandt overdag -wat betekent dat de ellendige periode van onzekerheid begint, de periode waarin ik om het half uur opsta vanuit mijn zetel, mijn stoel, van achter het fornuis, van boven naar beneden, allez van buiten naar binnen...om te gaan kijken of het vuur nog brandt.

Het was dan ook zo warm dat die bloesems niet anders konden dan tevoorschijn komen . Maar nu zullen ze afgestraft worden door de koude en er zullen geen vruchten aan de pruimelaars hangen volgend jaar.

Het wordt me zo dikwijls gevraagd , wat doe jij met al die pruimen?
Maar zoveel pruimen hebben we nog niet geoogst in feite.

Telkens is er wel iets.

Eerst hebben we de bomen ferm moeten snoeien en dus konden we bijna niets verwachten het eerste jaar dat we de boomgaard kochten.

Het tweede jaar was de oogst verwoest door een hagelstorm.

Dit jaar heeft het in het voorjaar en tot in juli keihard geregend, zodat de vruchten zoveel water opslorpten dat ze openbartstten of rot werden toen we ze wilden plukken.

Tja, telkens is er wel iets, zoals we dat vroeger van de boeren dachten.
Voor die lui is het ook nooit goed, zeiden we toen.

Het vriest te hard.
Het vriest niet genoeg.
Het regent te veel.
Of natuurlijk te weinig.
We sproeien niet genoeg.
Er komt schimmel op de vruchten.

Zucht, wanneer zou het nu eens goed weer zijn voor de pruimen zodat ik kan schrijven dat ik er geen weg mee weet met al mijn pruimen, dat ik pakken gedroogde pruimen in zakken kan doen, dat ik er kan invriezen, dat ik er kan steriliseren in conserven , opleggen in alcohol, dat Jan alcohol kan maken en dat vrienden meedoen, dat ik taarten kan bakken met reines claudes, dat ik pruimencompote kan maken van de présidents en inmaken om later te gebruiken in taarten of bij wild.

Zucht.

Tell me when, when,when ?

Moord op een muis

Het was 7.30 u en ik was opgestaan om koffie te maken.
Meestal is het omgekeerd en staat Jan vroeger op dan ik.
Maar niet die dag.

Gezwind sla ik de gordijnen open en ik ga naar de eetplaats.
Net voor het opstapje ernaar toe zie ik iets bewegen.
Licht bewegen.
Niet schichtig waardoor ik me een aap zou verschoten hebben.
Neen, lichtjes.

Ik had mijn bril niet op, want Manou heeft me gevraagd een inspanning te doen en overdag brilloos rond te lopen, wegens voor niets nodig...
Dus buig ik langzaam voorover en ik zie een muis met stofplukjes om haar achterpoten. Haar kopje is naar mij gedraaid en ik vind dat ze grote bolle oogjes heeft.
Ik denk, dat kan nu niet, een muis die niet bang is van mij en die gewoon wacht tot ik haar doodleuk oversla onder aan het trapje.
Ze beweegt weer, langzaam en dan merk ik op dat ze zich probeert te verplaatsen met haar voorpootjes en dat haar achterpoten niet mee willen. Verlamd.

Ohlala, dacht ik, want een muis is één ding, een dode muis in een muizenval is een ander ding, maar een gehandicapte muis , dat is nog iets anders.

Onmiddellijk heb je een soort compassiegevoel. Ocharme dat beestje!
Maar anderzijds wil je ze nu ook niet bijhouden, neen.

Euthanasie , maar op niet zo'n zachte wijze, vrees ik.
Het enigste moordwapen dat ik voor zo'n diertje kon bedenken was mijn slof.
Dus, ze keek me nog eens aan, smachtend om verlost te worden uit deze vreselijke noodsituatie -neen, de honden erop loslaten was geen optie, misschien waren zij zelfs de oorzaak van al die miserie, wie weet- ik nam mijn slof en met één goedgerichte slag sloeg ik ze dood.

Dat maakte van mij een moordenaar op een doodgewone vrijdagmorgen rond 7.32 u.

Ik pleit schuldig.

Toen ik dit monsterachtige voorval aan vrienden vertelde prezen ze me om mijn moed.
Alhoewel ik dat heldengevoel helemaal niet terugvond.
Wat zou jij dan gedaan hebben, vroeg ik een vriendin?
Nou, ik zou ze verdronken hebben!
Verdronken?
Maar allez gij, dat zou ik nu niet gedurfd hebben zie.

Ik hou toch meer van computermuizen,vrees ik.

Een bijzonder mooie zondag

Zwany sprak er al zolang over, bijna net zolang als van Andorra...met dat verschil dat we nooit in Andorra geraakt zijn, maar wel degelijk in Saint Antonin de Nobleval.
Het is een middeleeuws stadje dichtbij Gaillac.

De Aveyron kabbelt er doorheen en je kan er in het hoogseizoen heerlijk kanovaren.
Maar daarvoor was het al te laat op het seizoen.
En op zondag is er een heel geanimeerde biomarkt.

Dus, allen daarheen.
Het was nog zo'n prachtig weer, we zouden buiten kunnen eten en natuurlijk gingen we eerst het restaurant reserveren...
Het eerste restaurantje dat we zagen was " Le festin de Babette" en is dat nu toch niet mijn absolute lievelingsfilm "Babette's fest" .

Er waren maar drie tafeltjes meer vrij rond 11 uur, dus was dat even netjes geregeld van Zwaan, we konden op het terrasje zitten, naast de rivier.

De stad was bijzonder.
De markt was bijzonder.
De standjes waren bijzonder.
De gebouwen waren bijzonder.

Het eten was bijzonder bij Babette, hoe kon het ook anders.
Het dienstertje was Vlaams. Hoe bijzonder !

De rosé was bijzonder.
De rode wijn was bijzonder.

En vooral het gezelschap was bijzonder.
Als dat geen bijzondere dag was...

kerhofblommen

Het wordt kouder, alleszins 's ochtends en 's avonds. Want in de namiddag halen we hier toch nog 24 , 25 graden.
En dat zal nog een tijdje duren.
Maar Jan voelt die koude, denkt aan de novembermaand, zijn geboortemaand en koopt zoals jaarlijks chrysanten .
Ik hou niet van chrysanten. Ik vind dat geen mooie bloem. Al geef ik toe dat het een vol boeket bloemen betreft. Maar neen, ik hou er niet van.

Waarschijnlijk heeft het te maken met één november.
Dat was een verschrikkelijke dag, zolang mijn tante Louise leefde.
Ze was mijn groottante in feite, en ook mijn meter.
En zij ging niet naar het kerkhof, neen, dat deed ze niet.
Ik ging voor haar.
En mijn grootmoeder ging ook niet naar het kerkhof. Neen, dat deed ze niet, het was te koud.
Ik ging dus voor haar.
En ik ging soms voor mijn vader, want die ging meestal, maar als het gesneeuwd had, dan ging hij niet. Neen, dat deed hij dan niet en dan ging ik voor hem.
En ik ging ook voor mij zelf, voor mijn overleden peter, grootooms, pepe.
Want ik was de jongste en ik had geen keus, ik moest wel gaan.

Stel je dus voor dat je de volgende bestelling krijgt :
- één bloempot chrysanten voor meme
- één bloempot chrysanten voor papa
- één bloemstuk voor tante Louise
- één bloemstuk voor mij.

Waar is het probleem?

Je hebt maar twee armen en handen en je kan geen 4 potten en/of stukken enkele honderden meters meezeulen naar het kerkhof in Aalst.
Bovendien is het daar een drukte van jewelste, niet te doen.

Dus ging ik eerst om de stukjes in de bloemenwinkel.
Die zaten in de koffer.
Eens de wagen geparkeerd ( en ik kan je verzekeren dat kon tegenvallen) , dan naar de kramen kijken en de prijzen vergelijken.
Eens je gezien had wat je wou, in de rij gaan staan en pot kopen en betalen.
Naar het graf ( niet meteen aan de ingang uiteraard en als je de eerste keer na een jaar gaat, dan is het ook even twijfelen, je van rij vergissen, lichtelijk beginnen panikeren dat je het niet zou vinden, of dat het weg zou zijn - af en toe kwam dat item trouwens ter sprake bij mijn groottante : haar graf zou levenslang moeten blijven bestaan, voorwaar, ik zeg U !!!!!neen maar !, om het dan opgelucht welzeker terug te vinden , de "familie Eemans-Blondeel" was intact en lag nog samen onder de grijze brede vierkante steen met een smeedijzeren ketting rond ) . Pot afzetten .
Terug naar de kramen. Pot kiezen en kopen en weerom naar het kerkhof.
Pot nummer twee afzetten.
Naar de auto en bloemstuk nummer één halen en naar het graf om het erop te zetten.
En tenslotte, bloemstuk nummer twee uit de wagen halen en voor de laatste keer naar het graf dat ik ondertussen blindelings zou teruggevonden hebben.
Het zag er een beetje zoals dit graf uit:

Het lag op een hoek, als je het centrale pad afliep, en op je rechterhand.
Ja ik weet het nog goed.
En als dat allemaal gepasseerd was dan moest ik verslag gaan uitbrengen bij tante Louise .
Om welk uur was ik er naartoe gegaan en wie had er al een pot op gezet? En wie een bloemstuk?
Het erge was dat haar neven en zussen potten en stukjes zetten met naamkaartjes op.
"Ja tante, Jozef en Rita zijn al geweest, een pot. Neen, geen stuk en Jean Paul en Betty ook, ja, een stuk ,neen geen pot. En nonkel Jef."
En de commentaar daarop dan : " Allez,een pot, dat had nu toch wel wat meer kunnen geweest zijn hé? En die stond er al toen jij eraan kwam om 10 uur. Tja, dan zijn ze dat gisteren komen zetten hé. Waren ze bevroren de bloemen ? ( ook een indice dat ze er niet op één november zelf opstonden) En ze zijn zij niet binnengekomen om goeiendag te zeggen!" Enzovoort, enzovoort !!!

Dan naar mijn grootmoeder, krak hetzelfde scenario.
Dan naar mijn pa bellen, ja hij staat erop.

Begrijpen jullie waarom ik niet van chrysanten hou?
Maar vandaag prijken chrysant en hibiscus samen op één van de terrastafeltjes, want de herfst is alsnog vergeten langs te komen in het zuidwesten, we verwachten hem elke dag...