Telefoon van een vriendin uit een redelijk ver land : een andere vriendin is weer opgenomen in een afkickcentrum . Ze vroeg om me te verwittigen.
Je laat onmiddellijk je armen zakken, een beetje hopeloos, zo met een gevoel van ' wat doe je eraan?', want je weet tegelijkertijd dat je er niets aan kan doen.
De eerste keer dat ik te maken had met vriendschap en alcoholverslaving dateert van jaren geleden. Iedereen in mijn vriendenkring was het ermee eens : X was verslaafd.Ze zou nooit kunnen afkicken. Dat was een uitgemaakte zaak.
Ik vond dat zo verschrikkelijk.. Mede door het feit dat ik in het leven ook al mijn deel gehad had en ook al eens te diep in het glas had gekeken op die momenten, ging ik ervan uit dat zoiets een reden had, dat eenmaal je over die reden heen bent, of gedeeltelijk toch, dat het vanzelf zou overgaan, net zoals het gekomen was.
Grote vergissing.
Maar X was blij met het vertrouwen dat ik haar gaf, met het feit dat er toch iemand in haar geloofde.Ik vond de houding van mijn vrienden zo onrechtvaardig, dat ik me als een leeuwin gedroeg, X zou wel beter worden.
Maar zie.
Toen ik ze uitnodigde om te komen eten, vergat ze keer op keer de dag, het uur, de uitnodiging.
Toen ik haar voorstelde naar de AA te gaan, stond ik op het rendez-vous, zij niet. De heren ( het waren alleen mannen) ontvingen me liefdevol en begrijpend toen ik hen zei dat ik er was voor mijn vriendin die nog niet aangekomen was. 'Jaja !' , dachten ze begripvol , en ze begonnen met hun verhaal. Ze dachten dat ik de moed niet had te zeggen dat ik voor mezelf kwam! Ik zakte door de grond.
Maar X kwam eraan , een uurtje later. 'Zie je nu' , riep ik blij ! Oef, ze geloofden me.
Ik was beschaamd in haar plaats, maar schaamte kende ze niet.En wat zo ongelofelijk was voor mij : ze ontkende haar situatie, ze herkende zich in geen enkel verhaal van de heren, daar waar het voor mij zo klaar was als helder water . Maar ja, water was nu eenmaal niet haar geliefkoosde drank.
En de heren vroegen haar wat ze nu deed als werk, nu ze haar baan van lerares was kwijtgeraakt door de drank ? Ze deed demonstraties in supermarkten ...Voor wat? Voor Martini, haar kofferbak zat vol flessen.
Ze is niet meer terug gegaan naar de AA, ze had dat trouwens niet nodig, ze had geen probleem.
Ik heb X niet meer gezien. Ze zocht nog contact, maar ik ging er niet meer op in.
Ditmaal is het Y , zwaar triest verleden, een moeilijk karma.
Maar goed, ook veel dingen om blij te zijn. Een mooi huis, een lieve vriend, een zoon waar ze van houdt, een boeiende baan, een vriendenkring , gedeelde waarden, het mag niet baten.
Y gaat regelmatig door het lint.
Dan wordt ze opgenomen en dan gaat mijn zus haar bezoeken en ik schrif haar.
Maar wat kunnen we nog zeggen of wat kunnen we nog schrijven?
Alleen op haar komt het aan.
Ik voel me machteloos .
En ik begin meer en meer te denken dat alleen de waarheid zeggen deugd kan doen. Als ze dronken is , er haar meteen mee confronteren. 'Je hebt (weer) gedronken Y!'
Haar nooit of te nimmer nog een glas presenteren.
Nooit meer denken, 'och ééntje kan geen kwaad', want dat kan het juist wel.
Het kan allemaal kwaad.
En dan is er nog Z , ook dicht bij mij hier in Frankrijk.
Ze is voorzitter van een vereniging waar ik lid van ben.
Haar gewauwel tijdens de vergaderingen maken dat ik bijna geen respect meer kan opbrengen voor Z.
Het erge is ook hier weer dat er volgens haar 'geen enkel probleem is' en dat de anderen compassie hebben met haar: ocharme, Z heeft het moeilijk!
We willen haar voorzitter af. Maar zie, dat vergt moed, zowel van haar om te beseffen dat ze meer kwaad dan goed doet en voor de leden van de vereniging om haar vlakaf te zeggen dat ze de taak onwaardig is.
Ze dreigt met zelfmoord als ze geen voorzitter meer mag zijn.
Oh maar, die chantage slaat ons lam.
Dus zullen we het nog maar een jaartje aanzien.
Neen we hebben geen moed om iemand te laten vallen.
Siert ons dat?
Neen.
Maar meer en meer begint bij mij die bewustwording dat verslaafden niet gered kunnen worden.
Ze moeten het zelf doen en daar is buitengewone wilskracht voor nodig.
Het is en blijft moeilijk .
