Afgelegen wonen

Op tekenles verleden week begon Nicole zomaar te roepen , een beetje zoals je van een gek zou verwachten. Maar Nicole is zeker niet gek en dus was dat heel vreemd, zomaar midden in de les, out of the blue.
"Wat gebeurt er?" , vroegen we ons allemaal af, niet goed wetend hoe we ons zouden gedragen of hoe we best zouden reageren.
Bleek dat ze zich wat depressief voelde en zin had om juist iets heel geks te doen.
"Ik zie geen kat, de ganse dag", zei ze.
"Mijn man zit van 's morgens tot 's avonds in zijn tuin, de enige zoon die nog bij ons inwoont is naar het werk en daar zit ik dan, moederziel alleen met niets om handen."
"Ja",zei een andere medeleerlinge" mijn man zit ook altijd op zijn tractor en ja, vroeger had ik mijn werk en hij ook, maar sinds we met pensioen zijn is dat ook wel enigszins anders voor mij".
Ik begon na te denken of het bij mij net zo was.
En ja, Jan zit ook altijd op die blauwe tractor , of hij is hout aan het zagen, of hij verzint wel iets buiten, want binnen kan ik hem maar niet in beweging krijgen om dingen te doen en klusjes op te knappen die ik graag opgeknapt zou zien. Geen avance, het lukt me niet...

Maar voor de rest vind ik mijn dagen meestal te kort en stel ik dikwijls uit tot op het laatste moment , van wat er van mij verwacht wordt.Shame on me!
Nicole, neen, die heeft niets te doen.
"Wat deed je dan vroeger ?" , vroeg ik haar.
"Ik was bejaardenverzorgster" zei ze" en dus kwam ik bij veel mensen over de vloer, en ik mis die mensen"
"Woonde je hier in Flaugnac?"
"Neen" ,antwoordt ze," we woonden in Cahors, maar toen we met pensioen waren wou mijn man terug naar zijn ouderlijk huis in ST Alauzie, en tja, dat is ver van alles weg en soms krijg ik het echt , dan voel ik me zo eenzaam en zo van alles veraf, dat ik maar één ding verlang, terug naar Cahors te gaan wonen"
"Ja" ,voegt Brigitte eraan toe," bij mij is dat hetzelfde, we woonden in Cahors en toen we op pensioen gingen wou mijn man ook terug naar Flaugnac en hier zitten we dan, heel ver van alles weg en ik heb het er ook vaak moeilijk mee. Ik zou zelfs graag terug naar de stad gaan wonen"
Claudie heeft hier gans haar leven gewoond en was kleuteronderwijzeres in Castelnau en ja, zij mist "de kindjes" wel, maar voor de rest heeft ze geen moeite met de afstand naar de bewoonde wereld.
Viviane die nooit buitenshuis gewerkt heeft en steeds afgelegen heeft gewoond trekt een gezicht of ze bergijpt niet waar Nicole en Brigitte het over hebben.
En ik, ik zwijg, mijmerend over "ma vallée" waarin ik me zo rustig voel en neen ik mis die bewoonde wereld niet omdat ik zo vaak naar Cahors ga en er toch druk bezig ben met vanalles en nog wat.

Maar het is ook een feit, en dat kan vreemd lijken, dat ik even graag in Cahors zou wonen, echt waar. Een stad is ook leuk vind ik, echt.
Maar zo niets te doen hebben, afgelegen wonen en je daar ongelukkig door voelen, ja, dat moet droef zijn en dan moet je een beslissing nemen uiteraard, maar ja, Nicole's man zit zo graag in die tuin ...wat doe je daar dan aan?

Borgen

Eén van mijn lievelingsseries op TV is Borgen.
Een Deense serie over een vrouwelijke Eerste Minister die van alles meemaakt, vol intriges, spindoctors ,valserikken,valstrikken, liefde, echtscheidingen, wat macht met zich meebrengt en vooral als de vrouw de macht heeft en de man zich eerst vol overgave op het huishouden gooit, maar na een paar jaar niet meer kan aanzien dat zijn vrouw bekaf 's avonds thuiskomt en enkel eten op tafel verwacht, goede resultaten van de kinderen op school, was en strijk op zijn plaats, enfin, ik denk niet dat ik er een tekening moet bij maken.

Maar op Nederland 3 bekijken we sinds een week of drie de derde reeks en Brigitte Nyborn begint een nieuwe partij.
Het belooft weer heel sterk te worden.

Maar waar ik nu niet goed van was , en waar ik mezelf ben tegen gekomen, was met Torben.
Torben is het hoofd "nieuws" op de Deense Nationale Omroep.
Hij heeft een nieuwe baas. Een ventje van een jaar of 30 , ziet er goed uit. Afgeborsteld. Nooit in de media gewerkt. Maar is dat nodig nietwaar?
Op een bepaald ogenblik moet Torben op kantoor komen van zijn baas. Die heeft een nieuw "strak" bureau, helemaal in het klinisch wit, met een paar opvallende ongemakkelijke zetels waarvan Torben er ééntje mag uitzoeken om een kruisverhoor te doorstaan.
Zijn baas maakt hem duidelijk dat er "vernieuwing" noodzakelijk is. Een frisse blik op het nieuws, geen zwaarmoedige items, maar onderwerpen waar mensen blij van worden.
Afgezien van het feit dat er enkel verschrikkelijk nieuws wordt gebracht op TV ,van de meest ellendige situaties her en der, het ene al wreder dan het ander, staat Torben daar met open mond naar te kijken. Ondertussen zwiebelt zijn stoel van links naar rechts.
"Zit je gemakkelijk?" vraagt de baas hem.
"Deze stoelen zijn speciaal gemaakt om je kritisch te laten blijven, zodat je niet in slaap valt", zegt de baas grimmig.
"Jaja" , zegt Torben, maar je ziet gewoon hoe moeilijk en ongemakkelijk hij zit en hoe hij in feite volledig onderuit gehaald wordt door de jonge dertiger die -vermits hij de baas is- heel goed weet waar hij mee bezig is.

De nieuwe insteek van de baas loopt faliekant af.
Torben moet weer op appel komen en de baas vraagt hem aan de medewerkers te zeggen dat het Torben's idee geweest was.
Dat hoort zo, dat heet "loyauteit".

De vloer onder mijn voeten zakte weg.
Ik ging er volledig in op.
Ik begon te zweten en te beven tegelijk en het voelde aan of het met mij gebeurde.

Ja, "een déjà vu" .
Benieuwd hoe Torben 's toekomst er gaat uitzien binnenkort.

Een mens kan toch nogal afzien op zijn werk hé?

De vriesangst zit er goed in

Wat te gebeuren stond is gebeurd : de eerste bloesems zijn tevoorschijn gekomen op de pruimelaars , dits " précoces" ofte "japonaises".

Dat ziet er prachtig uit natuurlijk, net of de lente is ontegensprekelijk op komst, ware het niet dat we weer elke dag opnieuw bang zijn dat het begint te vriezen, zodat we opnieuw een jaar zonder pruimenoogst zouden zitten.
Alhoewel het woord "zitten" nu niet precies op zijn plaats is, als het de pruimenteelt betreft.

De "vriesangst", tja, wie had ooit gedacht dat ik daar bang van zou worden?
Want als het zou vriezen één van de eerstvolgende weken- en dat is zeker niet uitgesloten, in maart kan het nog lelijk winter zijn- dan bevriezen de bloesems en komen er geen vruchten aan de bomen, het sap rijpt niet , spijtig genoeg.

En verleden jaar was al zo'n miserable jaar door de hagelstormen die we hebben zien voorbijkomen.

De plank waarop de confituurpotten staan slinkt voortdurend, doordat er geen aanvulling kon gebeuren van reservepotten ...en dat is erg als je dat twee jaar na elkaar niet kan waarmaken.

Maar anderzijds voelt het ook precies aan of "spring is in the air".
Bij Paul, de bovenbuur ( neen, die is nog niet terug , en zoals Jan zou zeggen " God zij lof en eer !!!") zijn de eerste paasbloemen opengebloeid.

De irissen staan klaar om omhoog te rijzen en ons hun dikke bossen paarse en gele bloemen te laten zien.

En andere planten die het ganse jaar door hebben gebloeid bekijken de vallei met een knipoog.

Zelfs in Noorwegen,schrijft Chris, is het zo zacht dat het niet meer normaal is...

Ah, Dusty Springfield -één van mijn lievelingen- zingt zachtjes op de achtergrond een Burt Baccharach liedje "Wishin'and hopin'" , en ik hoop dat het zacht blijft voor de tijd van het jaar en dat het af en toe blijft regenen in plaats van te beginnen vriezen en lelijk doen.
Maar vandaag regent het niet en behoudt de pluviometer zijn niveau.
Wensen en hopen dat het zo blijft,tot in de echte lente, eind volgende maand.
Fingers crossed.

Als het licht uitgaat

Anderhalve week geleden was het weer zover : de electriciteit viel uit.
Ik was naar de tekenklas en toen ik op de terugweg was zag ik dat ik twee gemiste oproepen had.Eén van Jan en een andere van Fernand.
En Fernand dat is een "buurman", zoals we dat hier zeggen tegen iemand waarvan je het huis ziet staan maar waar je nu niet precies op een wip aan zijn voor(hier meestal 'achter'-)deur staat.
Je bent zeker een halfuur onderweg .
Als je door de vallei stapt kan het iets minder zijn, maar eerlijk gezegd met de regen die hier ondertussen al weken naar beneden gevallen is raad ik dat niemand aan. Je hebt op een wip en een flik aarden blokken in plaats van schoenen aan je voeten.
En als Fernand belt, dan is dat maar voor één reden : de electriciteit is uitgevallen en hij wil weten of hij de enige ongelukkige is, of dat er nog andere slachtoffers in de vallei zijn.
En als dat zo is, wie er dan wel zal bellen naar EDF om te weten of de panne al door een andere "buur" gemeld is of niet; om de panne door te geven; om te weten tot hoelang dat grapje gaat duren; of het een belangrijke panne is of integendeel een akkefietje van niks.
Jan wacht niet meer op "het licht", we hebben immers een groep, of een generator als je die term verkiest.
En dan begint hij zoals een wilde kabels in gans het huis te leggen.

En dan zitten we daar hé, in onze "primitieve" woonst.
Met een pitje boven mijn keukentje en met een heldere lamp boven de eettafel.

En dan zitten we daar te wachten.
En te wachten.
Tot Fernand nog eens belt om te zeggen dat hij nog eens gebeld heeft naar EDF (?) en dat alles terug normaal zou zijn rond een uur of acht.
Dat is dus welgeteld 6 uur lang dat je "zomaar" zonder electriciteit zit.

"De televisie kunnen we wel vergeten vanavond" ,zegt Jan.
Zo erg vind ikd at in feite niet. Maar ja, als je juist de laatste aflevering van een serie wil zien, tja.

EN dan, plots, in één klik, "pang" de lichten aan !

En dan ben je zo blij dat er zoiets bestaat als electriciteit.
Stom hé.
Maar het is een gerief!
Dat besef je maar als je zolang zonder zit !

Le canard plus que parfait

Als je alles bij elkaar telt dan heeft het een ganse dag geduurd.
Een ganse dag van snijden , inzouten ,toenaaien van de nekken en gereedmaken van de "farce " om ze daags nadien te vullen , potten afwassen, gereedzetten, alle met zout en kruiden ingewreven stukken weer schoonwrijven, het vet in stukjes snijden, beginnen smelten, de levers in melk laten weken en de dag nadien in potten doen, na zorgvuldig het zout, de peper en de armagnac of de porto te hebben afgewogen , de botten en vleugels bij het langzaam gesmolten vet te voegen , hart en gésiers ( magen) aan een draad te rijgen om ze gemakkelijk te kunnen terugvinden in de confit, wel na dat alles begint het wachten tot alles bijna uit elkaar valt .

En dan schep je het vlees uit de pot en doe je die in inmaakpotten overgoten met het lopende vet.
En dan begint het stereliseren, een uurtje aan 90/100 graden.



En het wachten, vooral het lange wachten tot dat uur voorbij is.
Buiten.
En ik mag niet klagen want het heeft gans de middag niet geregend en ik had het niet koud, tot 19.30u...maar dan was alles achter de rug.

De potten blijven in het water ondergedompeld afkoelen en 's morgens haal je ze eruit, draai je de deksels eraf om het water er tussen uit te halen en de deksels en de potten af te drogen om ze daarna op het schap in de voorraadkamer te zetten.

En om dan moe maar voldaan zo fier te zijn op jezelf dat je dat zomaar met z'n tweetjes volbracht hebt.
De afwas van dat vettige goedje is ietwat een afknapper ,maar bon, als je het meeste buiten doet valt het al bij al nog mee.
En vandaag heb ik het werk 'gefinaliseerd' door met de rest van het overblijvende vet en vlees "rillettes" te maken.

Ja het zal smaken, zoveel is duidelijk.
En nog beter smaken dan als je het koopt.

Nous allons faire "du canard"

Het is het moment waarop alle inwoners en ingezetenen van de Lot spreken over het feit dat ze "canard" zouden moeten maken, al gemaakt hebben, op het punt staan eend of gans te maken, gans besteld hebben , canard entier besteld hebben ( met de lever er nog in), canard vidé ( zonder lever) gaan inmaken, ganzenborsten, ganzenbillen, ganzenvleugels confijten, cou farci maken ofte gevulde nek , met of zonder truffels, al naar gelang hun mogelijkheden van het ogenblik.

Soit, wij gaan er ook aan beginnen.
We hebben de plastic kuipen van zolder gehaald , de fonten kuip waarin we de stukken vet gaan laten smelten, de stereliseerbokalen afgewassen en voorzien van nieuwe rubber ringen of van verse metalen schijfjes om ze dicht te maken.
De naald en de draad liggen gereed om de nekken toe te naaien.
Peper en zout , tijm en laurier om de borsten en billen met zout en ingekruid te laten rusten deze nacht.
Melk om de ganzenlevers een nacht te laten in weken.
En vanmiddag gaan we dan de ganzen halen .

In feite zouden we er gisteren aan begonnen zijn, ware het niet dat de mevrouw van de ganzenkwekerij me belde zondagavond om me te verwittigen dat het een dag alter zou zijn.

Ja en we moeten dat nu doen, want in maart wordt het seizoen afgesloten en kan je geen ganzen meer kopen tot oktober . Te warm voor de dieren die dan nog rustig rondscharrelen buiten .

Morgen weet ik jullie te vertellen , met fotomateriaal bij de hand, hoe het er "voor " en "na" uitziet bij zo'n onderneming.
Want het is en blijft een ganse onderneming , "faire du canard".

De uitgeregende hond

Dit vind ik nu een té maffe foto van een Epagneul Breton zoals Cartouche !!!!
Het gaat de ganse week regenen, vandaar ....
Zelfs de honden hebben geen plezier meer in wandelen.
Door en door doorgeregend zijn ze.
Het hoeft echt niet meer.

We zijn het allemaal kotsbeu!

Dus proberen we ergens anders energie uit te halen, uit deze te gekke foto bijvoorbeeld.

De échte Hollandse erwtensoep

Neen, deze keer zou ze eventueel zelfs 's nachts in de soep blijven roeren zijn terwijl ze buiten stond af te koelen, maar lukken zou die erwtensoep, zei Zwany!
Weg schande, hoera succes.
Zelfs haar man had een post geplaatst op facebook omtrent die mislukte soep. Zo erg was het.
Tot in Nederland werd erover gesproken, getweet, gefacetimed en gefacebooked, geschreven en gemaild, gebeld en gefluisterd.

De ene zei dat de soep mislukt was omdat ze niet snel genoeg was afgekoeld. Een ander zei dat je ze in ijswater moest zetten .
Nog iemand anders stelde "blijven roeren" voor.
Of het vlees er pas de volgende dag indoen.
Of geen vlees indoen, maar er bij serveren.
Zeker geen vlees indoen misschien.
Of gewoon de soep de dag zelf maken.
Zonder vlees.
Of met varkensvlees.
Of met rookworst uit de Hema ( waar vind je dat hier te lande????).
Of rookworst van UNOX ( goed alternatief).

Soep zonder erwten misschien?
Of met , maar dan diepvrieserwten?
Beter nog: wachten tot volgend jaar, als het hier echt wintert. Want met Valentijn tekenden we hier 23 graden in de schaduw!!!
"In wa vor ne wereld leven wè na?" zou Pa Bakeljauw zeggen.

Maar zie, we mochten komen hoor, in "the barn", de kachel stond aan , de tafel was mooi gedekt, en de soep, DIE WAS OVERHEERLIJK !
Die was "af".
Mét rookworst, mét rookvlees, met mosterd, met bruin brood.
Durf nu nog te beweren dat Nederlanders geen erwtensoep kunnen maken !!!!

De thermomix panne

Een paar maanden geleden was mijn thermomix toch op de grond gevallen, terwijl hij brood aan het keneden was.
En dan blijf je gewoon best bij je thermomix staan.
Want dan gaat hij zo te keer dat hij vooruit schuift, of achteruit naargelang, uiteraard.
En ja daar is een stukje van de thermomix, maar goed, hij marcheerde nog, dus niet getreurd.

Tot gisteren.
Ik wou weer brood maken.
Deze keer zou ik er zeker bij blijven staan, dat lappen ze mij geen tweede keer.
Maar zie, dat ding "vroeg" om zoveel bloem dat ik het abnormaal vond.
Alle bloem terug uit de thermomix.
Nog eens wegen.
Raar dat die uit een zak van 1,5 kg, bijna 1 kg vraagt, daar waar ik nomraal gezien maar 500 g nodig heb.

Ik pak het anders aan.
Neem mijn weegschaal erbij en weeg apart dus 500 g bloem af. Dat is inderdaad de hoeveelheid die ik zo in gedachten had.
Ik giet die afgepaste hoeveelheid in de thermomix: die geeft 250 g aan.
Grr.
Ik zwijg in alle talen maar zie de verschrikking tegemoet: mijn thermomix is stuk !
Hij doet het niet meer.
En wat nu!

Terwijl ik verder het brooddeeg afmaak, bedenk ik wat ik zou kunnen doen.
In Cahors is er een "clinique du petit ménager". Misschien naartoe gaan met de thermomix?
De stekker er eens uittrekken? Herbeginnen?

Soit.
Ellende alom.

Ondertussen doe ik de vaat.
In de wasbak heb ik een mauve kunststof-beschermertje liggen die ook één en al miserie geeft en zeker niet het gewenste resultaat.
Ik had die gekocht om de wasbak te beschermen, maar was vergeten- een geluk nietwaar dat Jan er me fijntjes aan herinnerde!- dat deze matjes niet echt handig zijn, want in plaats van op de bodem te blijven liggen :

Drijven die boven het water en moet je dus met beide handen onder dat matje gaan voelen waar je vaat ligt :

Handig toch?

Jan komt naar beneden en confronteert me eens te meer met mijn idiote aankoop.
En vermits we dan toch op de terechtwijzingstoer zijn beken ik hem in één adem dat de thermomix waarschijnlijk stuk is.
Hij bekijkt het ding en vraagt of hij gereset kan worden?
Neen, dacht ik, maar ik neem er in elk geval de gebruiksaanwijzing bij.
Er is zo'n tabelletje met meest voorkomende problemen.
En ik lees " de weegschaal doet het niet" : ga na of de thermomix horizontaal staat.

En wat blijkt?

Dat ik één van die twee verd...mattekes onder de thermomix had gezet, omdat ik dacht dat dat een goed idee zou zijn tegen het wegschuiven van het ding bij het kneden van het deeg.
Ik haal het mauve matje eronder uit .

En wat blijkt ?
De thermomix weegt weer juist af !!!


Hipperdepiep hoera !!!!
Hij doet het weer.
Is dat niet fantastisch?
De mauve matjes gaan regelrecht de vuilbak in, ik zweer het je !
Weg ermee!

plannen ...

In november 2013 ging ik naar Parijs om er een vergadering bij te wonen en daar hebben we unaniem beslist dat de volgende vergadering zou plaatsvinden op zondag 2 maart.
Dat is niet evident om 16 vrouwen samen te krijgen op 1 dag , zeker niet als de afstanden zo groot zijn .
In Belgïe rijd je maximum 120 km en ben je in Brussel, gelijk van waar je komt.
Hier scheelt dat !
Parijs - Cahors ,600 km, dat rijd je niet zo gemakkelijk in één dag op en af. Er passeert hier trouwens geen TGV.
Als je van Marseille naar Parijs moet, dan neem je de TGV en ben je er in 2.30 u.
Hier niet dus.
Waarom zijn we hier überhaupt komen wonen, op deze godvergeten plek? Joost alleen weet het!
Soit.
Hoe vroeger je je ticket boekt, hoe goedkoper de prijs van dat biljet.
Zo gezegd zo gedaan.
Maar zie, de 2e maart is het hier volop krokusvakantie. Die duurt hier alleen twee weken in plaats van éé week in Belgenland. Waarschijnlijk moeten de leerlingen bekomen van een "très grande fatigue". Denk ik toch.
Maar goed dus, ik dwaal af.
Gegoogeld en gesurft : amai, de prijs kan tellen , 177 EURO!
Ik mail naar de verantwoordelijke die de vergadering leidt: "is dat wel verantwoord ?"
"Ja hoor", schrijft ze mij" doe gerust.en je hotel ook hé".
Zo gezegd zo gedaan.
Hoe het kwam weet ik niet, plots kostte het ticket 155 EURO.
Ook goed.
Tot ik gisterenavond een mail kreeg :" één van ons kan niet naar de vergadering komen: wanneer schikt het jullie dan wel? "
Hallo?
En mijn ticket?
Een paar minuten later : " hoeveel onder jullie hebben een ticket échangeable?"
Ook een beetje op tijd om die vraag te stellen, vind ik.
Nog een paar minuutjes later : "OK , de vergadering wordt verschoven naar 26 april"
Onmogelijk, dan ben ik in Kopenhagen.

En nu?
Hoe zou ik dat ticket nu terugbetaald krijgen, vroeg ik me af?
Kon ik het ticket enkel omruilen voor een ander ticket op een andere datum of zou ik mijn geld terug krijgen?
Een beetje rondgesurft, ik denk dat ik -mits betaling van 10 EURO kosten- mijn geld terugkrijg.

Allez, dat valt dan nog mee.

Maar is dat nu niet godgeklaagd slecht georganiseerd?

Dan weet je 4 maand op voorhand wanneer je naar Parijs moet, dan neem je op tijd je ticket, dan is dat reuzeduur want het valt pal aan het begin van de vakantie, dan bevraag je je of je wel zo'n ticket zal nemen, dan wordt je dat bevestigd en de dag nadien verneem je doodleuk dat-vermits één enkel lid niet kan komen- alles verzet wordt.

Een 10 voor zo'n planning, echt waar.
Dag Parijs, ik kom dus niet naar de vergadering.
Spijtiggenoeg, want Parijs heeft zeker mijn hart gestolen!

"Neen"

Gustje zit nu volop in zijn peuterpubertijd.
Ja dat bestaat.
Hij zegt "neen" tegen alles en iedereen.

"Gustje wil je een boterham?"
"Neen!"
"Gustje gaan we je tandjes poetsen?"
"Neen"
"Dan moet je in de hoek gaan staan"
"Ja!"

Gust in de hoek.

Na een minuutje of zo, je moet immers ook niet overdrijven met kleine kindjes, vraagt Aude :
"Mag ik nu je tandjes poetsen?"
"Neen!"
"Awel, dan blijf je in de hoek !"
"Ja"

Stienus neemt het over: "Gustje mag papa je tandjes poetsen?"
"Neen!"
"Dan blijf je in de hoek"
"Ja"

Na een poosje wordt hij het toch beu en mag dan toch of vader of moeder de tandjes poetsen.

En dan moet ik zo denken aan Chris, een ex-collega van mij, die op een ochtend helemaal overstuur op kantoor kwam.
"Wat is er Chris?"
"Wel, Thomas heeft me zo woest gemaakt dat ik hem in de kelder gezet heb. En weet je wat die vijfjarige antwoordde?"
"Neen, Chris"
" Doe het licht maar uit ook!"

Zo gelachen, man, man,man, dat belooft.

Hart en Rede

Ik las een mooi stukje in de krant omtrent Kathleen Cools, een Vlaamse journaliste.Ze zei dat hoe ouder ze wordt ,hoe vaker ze diep ontroerd kan zijn door een verhaal.Dat ze dat vroeger nooit had gehad. Dat ze meer geleefd heeft en dus vaker gezien heeft hoe een leven in één seconde helemaal kan omslaan.

Dat is zo waar.
Hoe ouder ik word, hoe vaker ik echt diep ontroerd word door belevenissen van iemand anders.
Maar ook, hoe ik diep ontroerd kan terugblikken op momenten in mijn leven of dat van mijn geliefden.

Ik herinner me zowaar wat mijn moeder me zei ,zo'n 17 jaar geleden, rond de maand mei , terwijl ik aan het zingen en dansen was op het nummer van Axelle Red " sensualité" .
Ze zei " j'espère que ton bonheur continuera éternellement".
En twee maand later was ze er niet meer en een maand later was Philippe er ook niet meer.
Hoe je van het ene op het andere moment van een hoge berg naar het diepste dal kan verschoven worden , van alles naar niets, en dat in een fractie van een seconde.

Want je kan maanden afzien onder een slepende ziekte en dan zie je "het einde" zowaar aankomen, maar toch, op het moment dat je niet meer kan vechten en dat alles voorbij is, op dat moment wankelt je leven ook onherstelbaar om.

In mijn vereniging hier in het zuiden spreken we geregeld over emoties en wat ze met ons doen.
Maar hier trachten mijn vrienden juist die emotie onder controle te houden.
De passie te beheersen.
Ze doen er alles aan om bijvoorbeeld in heel moeilijke woorden en zinnen uit te drukken wat liefde is om toch maar dat woord liefde niet te moeten uitspreken...
Dat is zo vreemd voor mij.
Zo vreemd.
Maar ja, ik ben niet van hier hé.

Kathleen Cools

de "nieuwe " artiest

Aude stuurde me een mooie verjaardagskaart.
En daarbij stak ze Gust's eerste tekening ooit.
In grote letters zette ze er "voor mamie van Gust" bij, want ja, we zouden hier in het zuiden kunnen denken dat het van een grote kunstenaar was en misschien wel voor iemand anders dan de mamie...(?! of niet soms?)
Ik vond ze mooi.
En ik ga ze inkaderen.
Jan bekeek me met grote ronde ogen.
Volledig verbijsterd vroeg hij zich af hoe het in Godsnaam mogelijk was dat ik volledig in vervoering stond voor die tekening met bonte kleuren en rechte en scheve lijnen.
En de achterkant was ook volgekleurd.
Ook voor de trotse mamie.
"Waaw" zei ik , in kleur en met krolletjes. Straf !
"Vind je?" ,vroeg Jan
"Ja, dat vind ik nu mooi zie"

Jan begrijpt dat niet.
Maar jullie wel waarschijnlijk...
Vandaar de primeur van de "nieuwe artiest": Gustou

La fée du Logis

Sinds ik zo'n twee jaar geleden gesukkeld heb met liefst drie hernia's en gehospitaliseerd werd zelfs, hebben we besloten een poetshulp in te schakelen voor het harde werk.
De belevenissen die gepaard gingen met onze zoektocht naar " the wright woman on the wright place" heb ik reeds ampel uiteen gezet ( zie : "de vrouw met de baard" 11/6/2012 en "ander en beter" 25/6/2012 ).
Om tenslotte op een andere "Geneviève" te vallen, even oud als ik , met veel wilskracht en veel moed en die wekelijks komt helpen met de kuis en dit tot eenieders genoegen hier in de vallei van Vers.
Ze gaat ook bij Zwaan, bij Judy, bij Alisson en bij God weet ik wie allemaal en iedereen prijst haar de hemel in.
Het mag gezegd, ze is goed.

Maar zie, verleden week was er iets in haar rug geschoten en ze kon met moeite bewegen.
Niet handig als je voortdurend gebukt moet staan en zo.
Aan mij moet je het niet uitleggen, ik begrijp het helemaal.
Maar goed, je denkt, "och voor één keer doen we het wel zelf".
Maar zie, deze week krijg ik weer een onheilspellend SMS-je : "j'ai un virus et je suis au repos jusque lundi soir".
Dat wordt vervelend.
Even gebeld naar Zwany bij wie ze gisteren was, ja hoor, ze was snipverkouden vertelde die me. "Ze zag er vreselijk uit !".

We moeten dus niet ongerust zijn dat ze op het punt staat ons te verlaten, ze is gewoon ziek.
Echt ziek.
En rond een uur of 11, ik was aan het kuisen, of wat had je gedacht?, telefoon van de andere Geneviève .
Jan geeft me de hoorn van de telefoon door en ik roep " Ah, la fée du Logis!" en ik hoor gebulderlach aan de andere kant van de lijn, gevolgd door een verschrikkelijke hoestbui.
"Het spijt me vreselijk dat ik twee maal na elkaar moet afhaken, hopelijk mag ik nog komen?"

Of ze nog mag komen?

Wat hadden jullie gedacht?

Snert

"Zal ik nog eens erwtensoep maken met lekkere rookworst van de Héma?" vroeg Zwany deze week.
Ja, dat zagen we wel zitten. En aangezien Rita afwezig was, kwam André ook en zou ze een grote ketel maken.
"Niks speciaals hoor" ,zei Zwany, " gewoon snert met veel worst en lekker brood. Dat vult"

Ik zou dus vandaag geen soep maken, want er zou al soep in ons bord komen.
Jan kan niet leven zonder soep.
Ik wel en heel gemakkelijk zelfs.

Goed.
We komen er aan en ik zie dat Zwany er bedrukt uitziet.
"Moet je alsjeblief eens proeven van mijn soep, Genetje", zegt ze.
Ik neem een lepel en breng hem naar mijn mond en proeven hoef ik zelfs niet: ZUUR.

Tja, dat had ik al eens meegemaakt, en ook met erwtensoep nog wel.
Die spliterwten beginnen te gisten als je die niet onmiddellijk in ijskoud water laat afkoelen. En zelfs al is het buiten koud, het moet heel vlug afkoelen of het goedje verzuurt.

"Pizza dan?" ,was de volgende vraag.
La p'tite case gebeld, maar de man van de plaatselijke pizzeria hadden we juist in de spar gekruist , en die gozer was van plan een stevig feestje te bouwen aan zijn inkopen die vooral uit drank bestond af te leiden...
Pizzeria dicht dus.

"Bardouquet?" , tweede optie die eerlijk gezegd niet warm onthaald werd door het gezelschap.
"Eieren ?"opperde ik.
"Of zuurkool?" zei Zwany.

Ja, zuurkool, dat zou het worden. Een ander soort zuur, maar dan veredeld zuur...

En zie wat Zwany in een wip en een gauw gereed maakte :
Hapjes
Foie Gras ( een mens moet toch iets in huis hebben?)

Zuurkool met alles erop en eraan, rookvlees aan toe,nadat André de aardappelen schilde :

En om te besluiten ,kaas .

Aan de (lege) flessen te zien was het een geslaagd etentje, als je het mij vraagt.

Snert, dat zal voor een volgende keer zijn.

Dank je wel Zwaan !!! En Rick en Dukie, die niets kreeg, spijtig genoeg.

het regent, het regent, de paadjes worden nat

Jan is niet gaan jagen vandaag.
André ook niet.
Dus hebben we maar samen gegeten, want met dit trieste weer worden de mannen droefgeestiger en somberder.
Jan zei dat hij eerder zou moeten gaan vissen in plaats van te jagen, maar vermits hij geen visvergunning heeft blijft hij thuis...

De honden rennen naar de deur en eens die opengaat doen ze een achterwaartse beweging , bekijken ze me met een blik van " 't is nie waar hé ! Ik blijf binnen hoor !"

Pacha van André wil bijna gewoon niet meer buiten, hij haat de regen.

Zo'n zeven jaar geleden, toen we hier aankwamen regende het even erg. Alle godganse dagen.
En nachten trouwens.
Niks koud, gewoon nat.

En er is weinig verbetering op komst.

Maar mij doet het niets.
Neen, ik ben blij dat het zo zacht is.
Mijn papa zei dat het 58 jaar geleden tot -18 °C vroor, dat is gewoon 30 graden verschil met vandaag.
Dus mij hoor je niet klagen !

Maar nat, tja...

Het regent

Het regent, het regent,

de paadjes worden nat.

Daar kwamen twee boerinnetjes aan,

die vielen in het nat.