Zo zalig.
We lopen nog rond in onze zomerjurkjes , nemen opzettelijk geen jasje mee , want het zou misschien kunnen afkoelen 's avonds...maar het koelt niet af en rond 23.30 u zitten de terrasjes in Cahors nog stampvol.
Hoe gelukkig ik me dan voel, dat kan ik moeilijk beschrijven.
Soms , in het naar huis rijden van Cahors naar Castelnau, op zo'n nazomerse avond, met de volgeladen terrasjes, en ik met mijn zomerkleedje zonder jasje, mijmer ik weg en vraag ik me af of dit voor eeuwig zal zijn.
Of ik voor altijd-tot ik sterf- dat gevoel zal hebben om hier zo graag te vertoeven.
Vandaag werd in België een goede vriendin van mij begraven.
Lucy was natuurlijk al 83 en ik hoor jullie denken, tja, 83 , dat is toch al een mooi gevuld leven...maar voor mij was het te vroeg en voor haar beste vriendin Elyane zeker.
Rond een uur of drie ben ik op mijn kamer een passage uit een boek van Jean Verdun gaan lezen , een hoofdstukje waar ik steeds aan terugdenk als ik aan Lucy denk.
Een zo eenvoudige vrouw maar wat een groots leven!
Een heel nederige, ingoede vrouw, die waarschijnlijk heel veel sympatisanten op haar begrafenis zal zien verschijnen.
Een paar jaar geleden was ik gewoonweg geschokt toen ik naar de begrafenis ging van de man van de dienstbode van een sjieke dame die een Chambre d'hôtes had , een paar honderd meters van mij.
Die meid was zo'n lieve mevrouw die zo in de weer was voor alle gasten en die bovendien een buurvrouw ( in vogelvlucht!) van mij geworden was.
Het was algemeen geweten dat haar man een veel minder aangenaam man was in zijn leven, die dronk bovendien en de mensen rondom hem het leven vrijwel onmogelijk maakte .
Hij werd begraven in Duvillac, een gehucht van Castelnau.
We reden erheen en moesten onze wagen zeker 500 m verder parkeren dan het kerkje waar de begrafenis zou plaatsvinden.
Er zijn hier heel kleine gehuchtjes, een voorschoot groot maar met immens grote kerken, dat houd je niet voor mogelijk.
Zo katholiek, en zo vrijzinnig tegelijk!
En er was zeker 150 man ( en vrouw) , onwaarschijnlijk voor zo'n onmens, als je de verhalen mocht geloven.
De sjieke mevrouw van Parijs die de chambres d'hôtes toen uitbaatte, stond net als wij te wachten vooraleer de ceremonie zou beginnen. Ze was er met haar neef, een professor linguistiek aan de Parijse Sorbonne.
En onmiddellijk zei ze me : " Comment est-ce possible qu'il y ait tant de monde à cet enterrement????"
Ze kon haar ogen niet geloven.
En Jan en ik konden bijna niets meer zeggen want we dachten terug aan die passage van het boek van Jean Verdun, van die volledig onbenullige man uit een verzekeringsmaatschappij die wel 1000 man op zijn begrafenis had, allemaal om te belangrijker mensen....ministers, acteurs, schrijvers....het kon niet op.
Niemand is wie hij lijkt te zijn.
Iedereen heeft zijn verhaal.
Zo ook Lucy.
Ik denk aan haar en aan al het goede dat ze deed, zelfs al denken anderen er anders over.
Ik hoor haar stem, ze werd op 1 februari geboren en ik op 30 januari en we maakten er gedurende 25 jaar een spelletje van elkaar geluk te wensen met de tijd die voorbijging, net als Elyane die op 10 februari geboren werd. Watermannen, zalige mensen hé.
Dag Lucy.
Dag lieve vriendin.
