Het fijne aan facebook is ook dat je er heel oude bekenden mee kan terugvinden.
Gisteren gebeurde het weer. Plots popte er een vriendschapsverzoek op 'Wendy wil vrienden met je worden'.
Wendy? Waar ken ik Wendy van? Wie was Wendy? Wendy! Ja, die Wendy. Ja ,die heette inderdaad zo. Of heb ik het mis? Is het een andere Wendy? Ik bekeek de pasfoto, tja inderdaad ik zag een Wendy die ik ooit had gekend, vrij goed gekend zelfs. Wendy studeerde rechten samen met mij en vanaf dag 1 waren we kameraden, samen met onze lieven. Na vijf jaar noemden we onszelf zelfs 'de harde kern'.
Nou van die harde kern schieten er niet veel meer over.
We waren met 8.
Vier koppels, allemaal rechtenmannen en vrouwen, behalve Wendy's lief, die was burgerlijk ingenieur.
We waren allemaal redelijk actief in de studentenbewegingen VRG,Limburgia en Genie.
We zagen elkaar dagelijks en ook 's nachts, uiteraard. Het zijn lange dagen op de faculteit.
Na de unief gingen we ook samen op reis: Parijs en Jersey. Fantastische herinneringen.
Wendy trouwde met haar ingenieur, maar scheidde ook en hertrouwde met een vriend ingenieur.
Ja ik herinner me hem heel goed.
Eén koppel verhuisde naar 'de' Limburg en zagen we nog nauwelijks. Advokaten en senatoren. Tja dan heb je weinig tijd voor vriendschappen.
Wendy en haar man waren gescheiden en we hielden geen contact.
Anneke en haar man die zagen Philippe en ik zeker wekelijks. We gingen ook samen op reis.
Jaren hebben we dat gedaan, tot Philippe stierf en ik nog steeds niet weet waarom er nauwelijks contact bleef. Spijtig.
Anneke's man is zo'n 7 jaar geleden gestorven en sindsdien hebben zij en ik weer contact. Ze kwam hier zelfs op bezoek.
Zo zie je maar, van de 8 zijn er al twee gestorven.
En Wendy, ja waar was Wendy?
Tot gisteren dus: 'wil je (weer) vriend met me worden?.
Ik antwoordde positief en vroeg : ' Ben jij Wendy die met mij studeerde op de VUB?'
Een paar uur later kwam het bevrijdende antwoord : ' ja hoor dat ben ik en jij bent nog niks veranderd! Ik woon met Mijn man en twee kinderen in Nieuw Zeeland sinds 17 jaar...'
Dat kan tellen, Nieuw Zeeland' kan je verder gaan wonen, denk ik er meteen bij.
Er kwam over en weer gemail en zie, we zijn weer bevriend!
Vera vond ik terug op Facebook terwijl we het 40 jarig jubileum aan het voorbereiden waren . Dezelfde vraag, maar ditmaal was ik dé 'vrager' : ' Ben jij die Vera die met mij op het Lyceum zat?'
Antwoord : 'Ja hoor, dat ben ik en ik heb een biofarm in Rome'
Amai, waar zijn wij allemaal beland?
Hadden we dat ooit kunnnen geloven veertig en dertig jaar geleden?
Zouden we het overdoen?
