Meestal rokers, uiteraard, maar toch, je moet het gewoon zijn.
Maar nu ik dat sinds zo'n vijftal maanden elke ochtend rond een uur of acht alleen doe, wil ik en zal ik en kan ik ondertussen die heuvel op in één trek.
Vroeger vergezelde Jan me ,of liever, ik vergezelde hem.
En als ik weer mijn ferme stappen zette vroeg hij me of ik soms ergens moest zijn? Of dat ik een "nosiepeerd" ( ik denk "paard van de Natie", zoals daar is de Katoennatie) ben?
Want hij kan het niet in één keer.
Mijn zus ook niet en Aude de eerste keer na lange tijd ook niet.
Neen, neen, je moet ervoor oefenen.
Jan gaat al een tijdje niet meer mee, want de held van de vallei heeft altijd wel iets anders en beters te doen.
In de winter dus hout binnenhalen, in de lente is dat het gras tussen de pruimelaars afrijden.
Hij is er al drie dagen aan bezig en hij zit nog niet aan de helft.
Dus die heeft wel iets beters te doen.
Maar ik, ik kan erop in één keer nu.
Spotje en Cartouche doen ondertussen drie, vier keer de inspanning en verdwijnen dan in het ondertussen heel hoog opgeschoten koren. Spot zie je dan helemaal niet meer, Cartouche wipt af en toe omhoog om te zien waar hij zich juist bevindt.En dat is zo schattig, maar bijna niet te vast te leggen met een GSM...
Gisteren werden we op onze wandeling gestoord door een auto met aan boord " un vieux papy et une vieille mamy" ( iedereen boven de 70 noemt men "un vieux papy ou une vieille mamy") . Ik vroeg me af wat die hier kwamen doen om acht uur 's ochtends?
Toen ik wat later terugkeerde naar huis, zag ik hun auto langs de kant staan en ze waren beiden heel geconcentreerd naar iets aan het zoeken langs de berm.
Naar wilde asperges.
Ook "rampouchou" genaamd in het dialect of "respouchou" in de streek van Albi ,wist Geneviève me te vertellen.
Je ziet er ook redelijk wat op de markt, kosten 1 EURO per busseltje.
Het heeft een heel bittere smaak en het wordt in vinaigrette opgediend of warm met een gepocheerd eitje.
Geneviève zegt dat je het eerst enkele seconden moet onderdompelen in kokend water, blancheren dus , om het in "komen eten termen" te zeggen. Om de bitterheid eruit te halen.
Als je ze integendeel té lang kookt, dan zijn ze pas heel bitter.
Dat doet me glimlachen omdat ik deze week een grote kookstommiteit heb begaan.
Op de markt van Caussade had ik verse kervel gevonden. Ik ben gek op kervelsoep, dus kocht ik er een gans pak.
En zie, ik keek in "Ons Kookboek' van de Boerinnenbond( oude versie , want er is hier geen Standaard boekhandel waar ik de allernieuwste opgekuiste versie kan kopen).
" Alle groenten aanstoven gedurende een twintigtal minuten".
Wat ik dan ook deed.
Na twintig minuten lees ik verder " Soep mixen en de fijngesneden kervel bijvoegen en nog enkele minuten laten koken"....
Je had mijn gezicht moeten zien!
Tja, mijn kervel zat bij" alle groenten"...
Bitter ? Amai nog nie, zo bitter.
Trachten op te lossen met wat room, maar al met al geen echte aanrader.
Toen ik dus deze morgen op wandeling was vroeg ik me af of ik ook van die wilde asperges zou vinden , maar dat was zo moeilijk ! Al die tinten groen, dat is niet te doen.
En die stengeltjes zijn zo fijn dat je ze nauwelijks kan onderscheiden van gras of onkruid.
Er zijn hier ook gewoon groene bloemen. Heel mooi, al weet ik niet wat het precies is.
Op elke wandeling beleef ik wel iets nieuws.
En tijdens elke wandeling "je refais le monde" .
Een aanrader.
