Een hernia

Na al dat gezwoeg met de pruimentakken is het dan ook niet te verwonderen dat daar ongelukken moesten van komen. Ongelukken, in het meervoud, inderdaad : Jan zaagde in zijn vinger in plaats van in de pruimentak en ik liep een hernia op door al de takken te willen verbranden op een paar dagen tijd. Afgezien zoals een beest. Ik heb er gewoon geen woorden voor, die pijn kan ik met niets maar dan ook met niets vergelijken. Veertien dagen heb ik hier plat gelegen, te beroerd om ook maar iets te schrijven en zelfs om na te denken, zodanig dat mijn geest vol was van het omgaan met de pijn. Een 'cruralgie en sciatique' in het rechterbeen, pijn van in de lies tot in de voetzool. Eerst thuis grobeerd met geneesmiddelen allerhande ,met pijnstillers gaande tot morfine. Om tenslotte toch in het hospitaal terecht te komen. Eerst twee dagen op de spoed, want er was plaatstekort op reumatologie. Ijskoud (in mijn perceptie uiteraard), 16 graden, zoals in het operatiekwartier. 'Hebt u dan misschien een extra deken?' vroeg ik. 'Neen mevrouw en of u zo vriendelijk zou willen zijn om bij uw ontslag uit het ziekenhuis een brief te willen schrijven naar de directeur, want wij vinden het ook ongehoord!'. Pijn tot en met, baxters met pijnstillers die je twee uur nadien tot wanhoop brengen omdat de pijn gewoon niet afneemt, om tenslotte toch te durven op de bel drukken , om te zeggen dat je nog zo'n pijn hebt, om dan heel lakoniek te horen antwoorden: ' oei, niet verwonderlijk, de baxter stond niet aan!'. Op een bepaald moment heb ik me afgevraagd of een mens nog meer pijn kan verdragen, of er grenzen zijn aan pijn ,of dat normaal is dat je in een ziekenhuis toch nog zoveel kan afzien? Wel ja, dat kan. Eenmaal op reumatologie werd ik ernstiger onder handen genomen en na een dag of drie was de zwaarste pijn achter de rug. Nu ben ik terug thuis en is het moeilijk om mijn spieren terug soepel te maken. Maar het lukt. Bovendien heb ik heel aangenaam gezelschap: mijn zus Anne is hier eindelijk-na vijf jaar- gearriveerd. Spijtig voor haar dat ik nog geen toffe uitsapjes kan maken, die tripjes zaten allemaal zo duidelijk en welomlijnd in mijn hoofd...spijtig maar helaas. Niet getreurd, we worden bijna dagelijks ergens bij onze dierbare vrienden hier uitgenodigd zodat we niet moeten koken en kunnen genieten van elkaar . Het ziekenhuis was dus geen goede ervaring, op alle gebied: het eten was oneetbaar, het personeel is alles behalve empathisch, je weet bijna met moeite wat er juist aan je scheelt. Toen ik me bekloeg bij de specialist dat ik nog altijd geen scan had gehad zodat we eindelijk zouden weten wat ik had, antwoordde hij me : ' maar mevrouw, wij weten heel goed wat het probleem is, wij zijn er om na te denken , u hoeft dat voor ons niet te doen'. Dus is het een hernia, een cruralgie en sciatique. Denk ik, want ze hebben er niet veel woorden aan vuil gemaakt. Maar waar die hernia precies is, no idea. Indien ik ooit moet geopereerd worden zal ik niet twijfelen : back home ! Niet dat er hier geen onderlegde specialisten zijn, maar het totaalpakket is zo anders, dat we echt in een paradijs wonen in Belgïe op gebied van ziekenzorg. Ik ga stoppen met erover zagen en zeuren, ik heb het gehad. Pruimentakken zijn niet meer aan mij besteed, hout laden en lossen ook niet, en nog zoveel meer karweitjes waar ik me in de toekomst l van afmaken! Wees gerust, ik zal er alles aan doen om dit nooit meer te moeten meemaken.