carnaval

Maurice 2017

Gisteren was er alweer niets interessants op TV.
Balen, echt waar.
Ik surfte wat op facebook en ik lees een post van mijn allereerste schoolvriendinnetje, Christine.
We waren 5 jaar en zaten naast elkaar op de laatste rij bij Juffrouw Renders. Een hele strenge juf die de akelige gewoonte had met haar regel heel hard te kletsen op haar ijzeren bureau.
Je mocht enkel naar het WC tijdens de speeltijd, maar als je 5 bent vergeet je dat al eens of verschiet je zo hard van de slag met de regel dat ...inderdaad, je het in je broek doet. Of niet, maar ik wel dus.
Ik keek naar de stoel en Christinneke ook.
Wissel gewoon je stoel met die van iemand anders ,zei ze.....
Wat ik deed en we werden vriendinnen voor het leven.
Bref.
Christine dus .
Ze was aan het kijken naar Aalst Carnaval....
Spijtig dat ik dat niet kan zien,schreef ik.
En nu?,schreef Christine, nadat ze me prompt een link gestuurd had naar lifestream ( Carnaval via livestream ! Surf naar www.aalstcarnaval.be )
Inderdaad, ik zag het allemaal. Het was 21.30 u en die stoet was nog volop bezig. Ik kon me niet herinneren dat dat vroeger zo lang duurde.
Ze hebben wat retard, zei ze, en we begonnen online de groepen te commentariëren.
Het was hilarisch, echt waar en de stoet duurde tot 22.30u. Ik mag er niet aan denken dat je van 12.30 u op de Grote Markt staat te wachten om de stoet te zien en dat je moet blijven staan gedurende 10 uur . Niet te doen.


Ik herinnerde me dat ik ooit een stukje blogde over carnaval .
Wat bleek ? Dat ik het nooit gepubliceerd had.
Het is ietwat achterhaald , maar toch blijft het actueel en vandaar dat ik het post.
Hier gaan we dan:

Carnaval 2013

Als Aalstenaar ben je daar meer op gefocused dan iemand anders. Carnaval doet je dan onmiddellijk glimlachen, het haalt goeie herinneringen naar boven, aan je jeugd, aan 'geheimen', aan dingen die anderen niet mogen weten of nooit te weten mogen komen, je was immers "onzichtbaar" achter je masker...
Of dat dacht ik althans.
Zo herinner ik me als de dag van toen, dat mijn grootmoeder absoluut niet wou dat ik me zou verkleden. Ik mocht niet naar de kermis, ik had daar niets verloren. Waarom dat verbod, dat je als kind helemaal niet begrijpt? Een vriendinnetje van haar op school ( in de jaren 20 dus...het kan verkeren)had een masker op met carnaval en is gestorven aan TBC. Telkens vertelde ze me dat. En dat mocht en zou met mij NIET gebeuren. Dus mocht het niet en daarmee was de kous af.
Mijn groottantes en grootooms ( haar zussen en broers) die in dezelfde stad woonden kwamen me om beurt halen om naar hen thuis te komen en daar lagen mijn "domino" ( lang zwart satijnen kleed tot op de grond) en dito muts ( een puntmuts, ook in het zwart, best te vergelijken met wat leden van de Ku Klux Clan op hun hoofd zetten) en masker gereed, want van hen mocht het wel. Ik kreeg ook zakgeld om op de kermis te gaan. En ik sprak af met mijn vriendinnen Thessa en Micky om de foor rond te gaan.
Na verloop van tijd was dat meer café in en café uit. Maar goed, het was een zalige tijd.
En als de dag van toen hoor ik Micky plots roepen " Gene, je meme is daar!" .
Ik kijk om en waarachtig, mijn grootmoeder , niet te miskennen in haar groene loden, mét paraplu en een vreesaanjagende mimiek onderzocht de menigte ,op zoek naar de misschien toch ongehoorzame kleindochter.
Maar zie, ik had mijn domino en muts aan en was gemaskerd, en zodoende ontsnapte ik de verbanning naar huis en kon ik mijn gangetje gaan. Oef. Al-oef zou Aude later zeggen.

De stoet is een evenement.
Alleen de namen van de groepen doen me al schaterlachen.

Allei-Joep
Beschomt
De Droeve Apostelen
De Loizemaanen
De Popollekes
De Sjattrellen
De Toerenbiejoekes
De Zwiejtollekes
Drasj
Krejeis
Lossendeirdeveirdeirdeir
Minder es mier - Gestoikt
Onzjier zèn préférés
't Es Om Zjiep
Tisj
Wadesdavoriet - Pompen of Verzoipen
Zwisj

De Lodderoeigen
De Loge
De Matotten
De Salongcarnavalisten
De Snotneizen
De Steijnzoel’n
De Tettemoesjen
Eirg
Lotjonslos
Pertotal
Possensje
Schiefregt'oever
't Es Na Of Noeit

Maar waar me het om te doen is, is het volgende.
In de stoet ( die je minstens één keer in je leven moet gezien hebben) dit jaar was er een groep in SS-ers gekleed, met een wagen die eruit zag als een deportatiewagon naar Auschwitz , dit allemaal als satire op de huidige burgemeester van Aalst die van de NV A is.
Carnaval Aalst is sinds een aantal jaren werelderfgoed van de UNESCO en die dames en heren pikken deze carnavalsgroep niet. Er wordt niet gespot met joden en je verkleedt je niet in SS-er...
Lucas Van der Taelen, broer van Anne die een paar jaar terug gestorven is en een klas hoger zat dan wij maar die we echt heel goed gekend hebben ,alsook zijn te vroeg gestorven vader die een vriend was van mijn grootoom Georges in de weerstand tijdens de Tweede Wereldoorlog, schreef er een artikel over in De Standaard. Hij is van de "Groenen" en charmeert me telkens weer met zijn eigenzinnige standpunten waar ik heel dikwijls achter sta. Hij kon er niet bij dat de Unesco zich moeit met zoiets als een carnavalsgroep. Dat je er niets van begrepen hebt van Aalst Carnaval als je denkt dat die verklede mannen echt neonazi's zijn en dat je tegen de Joden bent omdat je spot met de deportatie...Awel ik sta daar 100 % achter. Je hebt er inderdaad niks van begrepen als je dat denkt.
In de stoet ben je niet wie je bent, spot je met wie je wil en heb je feitelijk "amnestie" of een "vrijgeleide" om te spotten met wie en hoe je dat zelf wil.
Die periode duurt welgeteld drie dagen , van zondagmorgen tot woensdag 12 uur.
Dan gaan de maskers af en mag je nog wel verder feesten, maar niet meer "verwijten".
Want zo zeggen wij dat, " wij verwijten mensen op Carnaval", wat we nooit of te nimmer zouden durven doen op een andere dag.
Is dat hypocriet?
Misschien.
Ik vind dat het een kans is die je krijgt om al je frustraties kwijt te kunnen , om daarna weer "een beschaafd mens te zijn " die zich aan de regels houdt.
Maar ja, Unesco geeft waarschijnlijk subsidies aan Carnaval Aalst en dus vinden ze dat ze inspraak mogen hebben . Ik vraag me af of ze hetzelfde zouden doen als er een groep de Roma's zou belachelijk maken of de homoseksuelen of de vrijmetselaars, want die zijn ook gedeporteerd geweest ...
Ik denk het niet.
Voilà , dat moest ik even kwijt.
Het zal wel niet helemaal politiek correct zijn, maar eerlijk gezegd , ik baal dikwijls van het politiek correcte.

Bedankt Christinneke, zelfs in de herfst van mijn leven kan ik nog op je rekenen.....

Gust 2015 

Alzheimer Light

Jan was de ganse dag in Grezels en ik zou eens naar het dorp gaan, om brood, bij de apotheker, de lotto binnen brengen , maar eerst zou ik geld afhalen bij Crédit Agricole, één van de banken waarbij we een rekening hebben.
Plume stond vòòr mij. Plume heet eigenlijk Claude, maar had vroeger een verenfabriekje, wat verderop in St. Aureil.
Il y a des problèmes, zei hij, want de geldautomaat had zijn kaart ingeslikt.
We moesten wachten tot de bankbediende, genre "jeune cadre dynamique" - dat zijn hier slanke jonge mannen met een te klein kostuum en heel lange tipschoenen- terugkwam uit de kofferzaal met zijn kaart.
We wachten.
Het werkt.
Er is hoop.
We zeggen elkaar dag en ik steek mijn kaart in de automaat.
Terwijl ik mijn kaart in de machine steek word ik plots overmand door twijfel.
Wat was de code van die kaart nu weer? 7825 ? 2578 ? 7925?
Ik probeer de eerste combinatie.
Numéro eronné ...
Het zweet breekt me uit.
Neen, echt hé Gene, dat is het begin van het einde hoor ! raast het door mijn hoofd.
Ik probeer de tweede combinatie...
Numéro éronné et PLOEPS, de kaart wordt ingeslikt.
Ik maak wanhopige gebaren naar het jonge kaderlid .
Hij zucht, vraagt me om te wachten in de zeteltjes van het kantoor.
Het kantoor is pas vernieuwd, nu staat er zelfs geen balietje meer in het midden van de "espace client" , de computer staat verscholen in een hoekje.
Je ziet drie bankbedienden achter glazen ondoorschijnende wanden zitten. Niemand ziet je staan.
De directrice is druk bezig aan de telefoon.
Loopt zenuwachtig achter de matglazen wand , om ook te verdwijnen, zodat ik moederziel alleen zit te wachten op mijn kaart.
Na een kwartier- en ik overdrijf niet - ga ik kloppen op een glazen ondoorschijnende deur.
De jonge man komt naar buiten :
Ah oui, votre carte !
Hij was me vergeten, zover was duidelijk.
Hij loopt naar beneden met zijn lange glanzende molières en komt terug met mijn kaart.
Ik pieker me suf over mijn code.
Neen, dat is geen gepersonaliseerde code zoals in België. Hier krijg je een code en die moet je houden .....het is de code van de bank.
7825, ik ga ervoor.
PLOEPS, de machine slikt mijn kaart in.
Ik weet niet meer waar ik het heb van schaamte.
De herfst van je leven, weet je nog?
Ik maak grote gebaren naar de glazen wand toe en een jonge bediende, genre stagiaire sinds 3 dagen vraagt me wat er aan de hand is.
Ik leg het uit, redelijk over mijn toeren, maar ze stelt me gerust.
Dat gebeurt vaak hoor mevrouw, ik vraag de code opnieuw op.
Kan u mij uw rekeningnummer geven ? 
Stomme vraag , achteraf bekeken, want die staat op de kaart. Ik duik in mijn handtas en geef haar een RIB. Een RIB is een Identité bancaire , moet je altijd bij je hebben, gouden tip !
Ze vraagt me even te wachten en gaat om hulp roepen achter de glazen wand.
De jeune cadre dynamique komt erbij, tokkelt exact dezelfde lijst af als het jonge stagiareke, belt naar de helpdesk en zegt me dan , op een strenge toon :
Ah oui madame, votre carte est éronnée - nog beter mijn kaart is nu plots vervallen !
Maar mijnheer , ze is geldig tot december ....
Ja, maar U hebt geen suppletisuitbreiding meer .
Wat is dat, vraag ik.
Een kredietlijn. U hebt ons nooit de papieren teruggestuurd om die waarborg te behouden.
Dat zou mij verwonderen, ik stuur altijd terug wat moet. Wanneer hebt U dat gestuurd?
Heel lang geleden ,zegt hij.
En dus, mevrouw, kan ik uw code niet opvragen, ik moet uw kaart inhouden en U zal een nieuwe toegestuurd krijgen.Binnen een dag of 10 ...
En ondertussen, hoe doe ik dan boodschappen of hoe ga ik dan tanken?
Dan komt U eerst naar hier, naar deze bank, om geld af te halen en dan kan u uw boodschappen doen, mevrouw....
Zover kon ik nog mee , ja, dank U wel !
"La hònte" , zoals ze hier zeggen, de schaamte ! Je hebt geen idee.

Bij het buitengaan vervloekte ik mezelf.
Ik was drie kwartier binnen om 60 EURO af te halen....en nu ben ik mijn kaart ook nog kwijt.
Omdat ik nooit iets op krediet kocht...
Hoe kon ik die code nu toch vergeten, hoe was dat nu weer mogelijk.
Zou het dan toch zover zijn, in de herfst van mijn leven, ? , dat belooft!

Multitasking in de herfst van je leven

Mama, ik heb ergens gelezen, dat eens je 60 bent je niet meer kan multitasken..., zei Aude, terwijl ik met één oog een doorloper 7 sterren aan het invullen was en nog nèt een ander woord voor een civetkat uit Madagaskar uit mijn hersens aan het persen was en met mijn oor en een ander deel van mijn hersens de belangrijke mededeling van dochterlief al meteen aan het ontleden was...
Wie, wat, waar? Hoe oud?
60 , mama en dat is zo hé, want kijk ik heb vandaag....en ze somde alle dingen op die ze klaar had. En dat was veel. En ik was onder de indruk.
Toen ik de hoorn weer neerlegde vond ik dat ze ongelijk had. Ik kon wel degelijk luisteren en denken en doen tegelijk en ik was toch maar lekker 61 ! Maar ik had noch bevestigd, noch ontkend. 61 is nu eenmaal oud als je 33 bent.

Tante Gene, weet je, het is niet gemakkelijk als je zoals jij en je zussen in de herfst van je leven bent en terugblikt op wat je  dagdagelijks gewoon was van te doen en je te realiseren dat je nu niets meer te doen hebt, zei een lieve nicht , die bij Aude gezellig pistolekes aan het eten was, met één oog zoonlief in het oog houdend zodat hij  geen zwaard in Mauriceke zijn oog zou steken en met een half oog ook  naar mij kijkend op de Ipad tijdens het facetimen en tegelijk haar Iphone aan het bekijken, want misschien had haar man haar wel proberen te bereiken en als je vooraan in de 30 bent kan je dat allemaal tegelijk nietwaar, je kan nog multitasken als je in de lente van je leven bent....

Wat ze daarna allemaal zei ging aan mij voorbij. Ik was blijven hangen bij de herfst van mijn leven.

Wanneer ben je feitelijk in de winter van je leven, vroeg ik me af.

's Avonds had ik een vergadering in Cahors, allemaal vrouwen en een man of twee van dat sterke geslacht.
De dame die een voordracht gaf is 90 geworden in september vorig jaar.
Ze is nog heel kranig. Snedig, ad rem, helemaal "mee" met wat er vandaag de dag in de wereld gebeurt en militant als het op vrouwenrechten aankomt of andere ongelijkheden in de wereld.
Wat ze vertelde was een herhaling voor mij , ik had de spreekbeurt al eens gehoord, of ik kende het onderwerp zo goed dat ik maar halvelings moeite deed om het woord voor woord te beluisteren.
Mijn gedachten dwaalden af naar een vriendin die aan het vechten is voor haar leven. Zij is nog geen 60 , nog niet in de herfst van haar leven en zie, we duimen allemaal dat ze die herfst nog bereikt.
En Christiane die 90 is , in de winter denk ik maar, is in leeftijd 30 jaar van mij verwijderd. Haar dochter is ouder dan ik.
Tja, als ik nog 30 jaar te gaan heb,, dan kan ik Aude en mijn nichtje - eens zij 64 zijn dan, fijntjes herinneren aan de  oudjes in de herfst van hun leven die niet meer kunnen multitasken....
Eens zien of zij dat zo fijn zullen vinden.

We wonen hier 10 jaar....

Dag op dag, 10 jaar geleden stortregende het hier in Castelnau-Montratier. Het was bovendien bar koud en we waren de dag ervoor aangekomen in wat ons nieuwe "thuis" zou worden.
Binnen in huis was het ijzig. Geen centrale verwarming, geen hout om de pas geïnstalleerde Behrman haard aan te steken, de kachel zat in de verhuiswagen die elk ogenblik zou kunnen arriveren met al onze meubels.
Spotje hadden we een pilletje gegeven om die dag in zijn mandje al slapend door te brengen, zodat hij niet voor iedereen's voeten zou lopen.
We hoorden een zware motor en liepen naar buiten. Ja, daar waren ze.
De afspraak was dat de camion boven op het eerste plateau bij de Franse buurman zou parkeren en dat een shuttle vandaar zou geladen worden om de meubels naar beneden te brengen. Inderdaad, wie hier al geweest is, weet ondertussen dat de twee laatste bochten je dat niet zijn met grote wagens, caravans en mobilhomes ( niet of nooit doen !) .
Maar de chauffeur was overmoedig, hij zou wèl naar beneden rijden, " aucun soucis" , ken je dat?
Een paar ogenblikken later strandde de camion in de bocht, geen enkele manier om hem eruit te krijgen.
De regen gutste en plenste langs alle kanten.
Uren zijn ze bezig geweest met de 'reddingsoperatie'.
Geen avance.
Tenslotte zijn de verhuizers te voet meubelen beginnen naar beneden dragen, met twee kruiwagens, met vanalles.. de deuren wagenwijd open, vreselijk koud.
Een tractor heeft de zware vrachtwagen uit de bocht getrokken en de verhuis werd de volgende dag afgewerkt. Spotje liep ondertussen op en neer, van boven naar beneden, een tweede pilletje wilde ik hem niet geven.

Maar zie, dat is al bij al de zwaarste etappe van onze emigratie geweest. Want we hebben het ons nooit beklaagd. Nooit.

En er is al veel gebeurd tijdens die 10 jaar.
Aude is getrouwd, we hebben twee schatten van kleinzoons bijgekregen, tante geworden, we hebben een werkplaats laten bouwen door Wannes en Wim, anderhalve hectare fruitbomen bijgekocht, een zwembad gezet, chauffage dubbelglas en een nieuw dag laten plaatsen, geopereerd geweest in binnen-en buitenland, gezond en wel verder gedaan, gejaagd, geconfijt, conserven gemaakt en veel confituur, eenden verwerkt, Franse, Engelse en Nederlandse vrienden gemaakt, sommige vrienden verloren onderweg, Belgische vrienden bijgekregen, anderen zijn ons ontvallen, spijtig genoeg, verjaardagen gevierd en 10 jaar ouder geworden , allemaal bewogen veranderingen in ons leven.

Maar we zijn nog altijd blij om hier samen te kunnen wonen en leven.

Silence

We zouden samen naar de film gaan Rita en ik.
Dat was jaren geleden.
"Silence", dat zei haar wel iets.
Ik had een paar recensies gelezen en dacht dat het een redelijk gruwelijke film zou zijn.
"Lala Land" was dan meer wat ik zoal zag zitten.
Maar goed, het werd Silence.

Het verhaal is verfilmd door Martin Scorcese naar een boek van Shusaku Endo.
Even Wikipedia bijhalen :
De jezuïeten Sebastião Rodrigues en Francisco Garrpe reizen in de 17e eeuw van Portugal naar Japan om te achterhalen wat er gebeurd is met hun mentor, priester Cristóvão Ferreira.

In 1966 bracht de Japanse schrijver Shusaku Endo de roman Stilte uit. Het boek, waarin de vervolging van katholieke Japanners centraal staat, was gebaseerd op zijn eigen ervaringen met religieuze discriminatie en racisme. Begin jaren 1970 vormde Endo het verhaal zelf om tot een scenario voor de Japans-Britse verfilming Chinmoku (1971) van regisseur Masahiro Shinoda.

In 1988, na het zien van Martin Scorseses film The Last Temptation of Christ, stuurde de New Yorkse aartsbisschop Paul Moore het boek van Endo op naar de regisseur.^[2] Scorsese, die een katholieke opvoeding genoot en ooit hoopte priester te worden^[3], was meteen onder de indruk en schakelde de hulp in van zijn vriend Jay Cocks om het boek om te vormen tot een scenario.

Het zou om een redelijk waarheidsgetrouw verhaal gaan. 

Het verhaal is gedeeltelijk gebaseerd op historische feiten. Cristóvão Ferreira was een Portugese jezuïet die de meest controversiële apostaat werd in de geschiedenis van de orde. Van 1609 tot 1633 was hij werkzaam bij missie van de jezuïeten in Japan. Hij werd in 1633 gearresteerd en gaat daarna samenwerken met de Japanse inquisitie. Dit had een golf van ontzetting en vooral schaamte in de orde van de jezuïeten tot gevolg. Honderden jezuïeten meldden zich aan om naar Japan te reizen, Ferreira te bewegen op zijn besluit terug te komen en in zijn plaats als martelaar te sterven. Er zijn zes pogingen vanuit Manilla bekend, die hebben geleid tot een aankomst in Japan van groepen jezuïeten met dat doel. In alle gevallen werden de priesters snel na aankomst gearresteerd en dat leidde of tot de dood of tot eveneens apostasie. De bekendste van die pogingen dateert van 1643. Daaraan namen vier jezuïeten deel, waaronder ook een priester met de naam Sebastião Rodrigues. Het eindigde – na marteling – voor deze vier ook in apostasie

In de aanloop naar de première van Silence werd de film in Rome vertoond aan zo'n 400 jezuïtische priesters van het Pontificium Institutum Orientalium Studiorum  Op 30 november 2016 had regisseur Martin Scorsese ook een ontmoeting met paus Franciscus ...

Naargelang de film evolueerde, voelde ik me meer en meer ongemakkelijk.

Ik kon me maar niet voorstellen dat er een film gemaakt werd anno 2017 om de bekering tot het katholicisme aan te prijzen, zoals hier het geval was.

Hoeveel mensen , hoeveel honderdduizenden zijn gestorven voor de kerk? Voor een geloof? Voor DE waarheid ?  

Hoeveel oorlogen zijn er gevoerd en worden er nog dagelijks gestreden voor het arrogante idee dat wat ik denk de enige waarheid is?

Waarom, maar waarom toch willen mensen anderen overhalen te denken zoals zij? 

En ervoor te sterven dan nog.

En ervoor af te zien.

Voor mij was er zoveel meer waarheid in wat de Japanners zegden in de film " uw godsdienst aardt hier niet. Ga terug".

Natuurlijk was de aanpak van de Japanners gruwelijk. Uiteraard getuigden hun martelingen evenzeer voor intolerantie.  Maar omgekeerd was ook waar toen de inquisitie in Europa hoogtij vierde.

En toch had ik zo'n benard gevoel dat Scorcese ons wil doen geloven dat katholieken "meer waarheid" hebben dan Japanners( bijvoorbeeld) en dat er onrecht werd aangedaan aan de priesters die die waarheid op andere continenten kwamen verkondigen.

Neen, deze film had voor mij niet gemoeten.

Het is een verheerlijking van het sterven voor een godsdienst en intolerantie die van beide kanten komt.

Echt.

Mon espace Orange

 

 Jawel, ik heb mijn eigen "orange" ruimte.

Een gans gedoe, je voelt je knus en gezellig in die veilige telecomomgeving.

Alles kan je er. Het nieuws bekijken, de krantenkoppen lezen, TV kijken, de nieuwe filmrecensies bekijken en tegelijk gratis bioscooptickets winnen, nieuwigheden in de sector ontdekken en meteen bestellen, je facturen volgen en raadplegen, ontdekken dat je 2,85 EURO betaald hebt voor iets wat je niet wist en bij aanklikken "détails" ontdekt dat je verleden maand een paar minuten gebeld hebt met de dépannagedienst van orange, waarbij je je al een stukje onveiliger voelt in je "espace"....en dan tenslotte, de "assistance" knop: "we gaan u helpen".

Hebt U een probleem met uw vaste lijn, uw GSM, uw internet, uw WIFI of enig ander toestel?

Ja dus.

Sinds een tweetal maanden hebben we frequente internetonderbrekingen en reageert onze computer ( enfin al onze computers én de tablet) zo traag, dat we de indruk hebben dat een mannetje uit het toestel kruipt en te voet de informatie gaat halen waar ze moet gezocht worden. Zo traag.

Verleden maand ging ik er mij eens mee moeien zie, mijn eigen gesakker en het godvermiljaarde- gejammerklaag van Jan beu zijnde.
Ik deed de test.

Want Orange contacteren, dat ligt moeilijk.

Je wordt online verder geholpen.
Wreed handig als je internet problemen wil oplossen.

De test wordt meerdere malen onderbroken, omdat internet afbreekt.

Je ziet het plaatje dus voor je: mon espace orange wordt een rode ruimte van koleire.

Maar goed, ik ging ervoor en startte de test.

De test zal zo'n 2 minuten in beslag nemen, heb even geduld.

15 minuten later staarde ik nog steeds op dat laatste zinnetje.

En dan kreeg ik als leuke en hartverwarmende mededeling dat er geen enkel probleem op mijn lijn gevonden werd....

Blijft U problemen ondervinden, ondanks deze test?

Ja dus.

Geen nood, schakel uw wifi box uit en herstart hem.

Als we destijds naar de helpdesk belden op kantoor was dat ook altijd het eerste bericht " zet je computer af en aan". Zucht.

Blijft u problemen ondervinden?

Jaaaaaaaaaa !

Schakel uw antivirus systemen uit .

Maar je hebt internet nodig om die uit te schakelen, handig hé.

Ondervindt U nog problemen?

Wat denk je ?

En ondertussen ben je 45 minuten zoet geweest.

Eindelijk kan ik "chatten" met een medewerker.

Bonjour , je m'appelle Ahmed et je suis à votre écoute...

Ik leg alles uit.

Ja, er zit storing op de lijn. Of ik de computer kan afzetten , terwijl er op mijn GSM verder gebeld wordt met de medewerker.

Weer aanzetten, de Wifi idem, de GSM terwijl we weer online zijn, er wordt een storing gevonden op de externe lijn en een medewerker zal de lijn komen herstellen binnen de 3 dagen.

Of ze me morgen mogen terugbellen?

Anderhalf uur later zit ik voor de computer en werkt hij iets beter.

De volgende morgen krijg ik een oproep van een man die de buitenlijn heeft hersteld, ergens te velde.

Ik krijg een melding op mijn GSM dat alles in orde zou moeten zijn.

Ik word teruggebeld zoals beloofd, heel correct, en we testen opnieuw.

Dat ik toch maar beter mijn WIFI box zou gaan laten testen in een orange winkel in Cahors....

Dus naar Cahors.

Niks te test van de WIFI box, ik krijg prompt een nieuwe.

Thuis alles weer aansluiten en meneer Filippi bellen, een privé TV installateur, om al onze toestellen, TV, tablet, computers boven, beneden, alle versterkers van de computers ( we hebben hier soms 1 meter dikke muren) te synchroniseren met de nieuwe WIFI box.

Uw bereik is héééééééél traag. In het dorp, ( zo'n 5 km verderop) hebben ze 4Go. U hebt met moeite 2 GO en traag !!!

Héhé.

Maar, het werkt.

Of beter gezegd, het heeft een beetje gewerkt.

Want zondag en maandag heeft het hier gestormd en is er een hoedje van een telefoonkast gevallen, zei Jan terloops , nadat ik opnieuw de traagheid van de computer ter sprake bracht.

Gejammer, gegodvermilaarde van boven naar beneden.

Ik offer me weer op rond 9.12 u deze morgen en na de testen die ikzelf online uitvoer geef ik het op en bel het nummer van orange, vermeld op mijn factuur.

Ik heb 14 minuten gewacht en vraag me af hoeveel ik zal moeten betalen voor deze service.

Eindelijk heb ik iemand aan de lijn.

Ik leg alles uit. Ik begrijp niet waarom ik evenveel moet betalen voor de internet als mijn medeburgers in het dorp....

Ja mevrouw u hebt 2 GO en in het dorp 4 GO maar daar kan ik niets aan veranderen.

Par contre...U hebt met moeite 1 GO. Ik doe een test.

Na de test( uitschakelen, computer en wifi, GSM oproep, telefoon afleggen, aanzetten, afzetten, aanzetten....) zeg ik hem ook dat het kapje van de telefoonpaal gevallen is na de storm. OK , ook dat komen ze repareren.

Het is 11.10 u....bijna 2 uur later.

Morgen belt hij terug, om te zien of het beter is.

L'espace orange ?

Een must !

Opgeruimd staat netjes

Gisteren was het 17 graden in de schaduw. 

Hét moment om de auvent stofvrij te maken.

Kom je helpen Jan ? Veel stof zal er niet zijn hé !!! 

Hij vond mijn opmerking niet zo grappig, want de zoldering van de auvent was ook vervangen en in de plaats van lelijke doorgeregende witte ( en besmeurde ) isimoplaten genieten we nu van echte parket, in licht hout. Het verschil is geniaal. Mooi.

Benieuwd of de vleermuizen en vogels hun weg terug gaan vinden. Maar dat vertel ik wel deze zomer.

Ik nam een grote plastic vuilniszak , mij de bedenking makend dat die wel veel te groot zou zijn voor zo weinig stof, zoals Jan destijds mijn zorgen wegblies en dat ik daar onmiddellijk opmerkingen zou over krijgen in de zin van " zo een grote zak, heb je niets kleiners" , maar zie, de man, hij zweeg !

Zelf was Jan in zijn "kot" stofmaskers gaan zoeken ( er zou dus wel degelijk stof aanwezig zijn ?) en hij had ook zijn  bladblazer bij. 

Hum.

Een grote dubbele ladder ( Ik heb deze ladder al 40 jaar ....zei Jan en ik keek bewonderend naar het grote ijzeren onhandige ding ) , een lange en een korte ragebol, veegblik en handborstel die ik ooit nog van Romy gekregen heb . Romy is er niet meer, spijtig genoeg.

Allebei onze slechte kleren aan, muts op ons hoofd, bril op, stofmasker, precies carnaval. 

En we begonnen eraan.

We zijn er bijna een ganse dag zoet mee geweest.

Stoffen, blazen, afvegen, afdrogen, ophangen, terughangen, op de ladder, van de ladder.

Maar kijk hoe proper dat dat allemaal geworden is.

 En het dak dat zo mooi geworden is als de zon erop schijnt.
Moe maar tevreden en een volle vuilniszak en nog wat rommel verder reed ik naar het containerpark.
Het wordt binnenkort weer lente, ik voel het....