Een vriendin van ons kon de pijn niet langer aan en verkoos vandaag naar de overkant te varen.
Alleen.
Aan deze kant van de oever stonden haar geliefden en zij die veel om haar gaven.
En alhoewel je nuchter denkt " natuurlijk is het normaal dat ze dat doet", wel evengoed ben je er helemaal ondersteboven van als het dan zover is.
Het is niet de eerste keer dat ik met steeds hetzelfde gevoelen geconfronteerd word .
Ik ben daar niet goed van.
Weten wanneer iemand gaat sterven is echt beangstigend.
Voor mij althans.
Zo onvoorstelbaar onwezenlijk.
Zo onecht.
Of misschien té echt en daarom zo onaanvaardbaar.
En zeker als het iemand betreft die je van zo nabij hebt gekend.
En ik denk aan haar.
En aan de kaartjes die ik haar zond, steeds met zonnenbloemen om haar warmte en kracht te geven.
Gisteren stak ik een lieveheersbeestje op de bus...die zal ze niet meer kunnen meenemen naar de overkant, té laat.
En ik vertelde haar hoe ik haar herdenk.
Steeds en steeds opnieuw: we kijken naar een witte en een zwarte vloer en ik vraag haar " wat is nu het belangrijkste dat je ziet?"
Stilte.
Tot ik opmerk : " de voegen, de grijze voegen ?".
En zij die me als een verrukt klein kind bekijkt en roept " daarvoor doen we het toch!!!".
Nooit, nooit vergeet ik dat en ik koester sinds jaren dat moment als ik de mozaieken vloer bekijk
Want wat zij toen zei raakte me diep .
Ik deed het immers ook daarvoor,
en voor niets minder !
Niets is alleen maar zwart .Niets is alleen maar wit.
De grijze voegen binden ons aan elkaar.
Voor eeuwig en altijd.
Vaarwel lieve Romy.
Goeie vaart naar de overkant.
http://nieuws.vtm.be/binnenland/76655-belgen-kiezen-vaker-voor-euthanasie
