Ik zat een spelletje te spelen op facebook - één van mijn guilty pleasures waarover ooit meer natuurlijk- toen ik plots een chat zag oppoppen, of hoe zeg je dat ?.
Een Vlaamse dame stelde zich aan me voor, ze woont in het Zuidwesten en ze is fan van mijn blog.
Allez gij ? ,denk ik dan.
Ik ben altijd verbaasd als er een volslagen onbekende me aanspreekt met" ik ben fan van je blog", alhoewel ik daar nu niet verbaasd over hoef te zijn, tenslotte promoot ik de blog zoveel ik kan, ik vind het fantastisch als ik zo'n berichtjes krijg.
Het is niet alleen egostrelend, het is ook stimulerend.
Top zijn natuurlijk Franse of Engelse lezers die zich de moeite getroosten om de afschuwelijke google vertaalknop aan te zetten, boven links op de blog geïnstalleerd...
Goed, de Vlaamse dame dus, stelt zich kort voor , wonende te X, zo'n 40 km van bij mij, en ze had een vraagje over de wonder oogmeester in Montauban en een andere oogarts in Cahors en of ik daar ervaring mee had.
Enfin, van het één kwam het ander en we raakten aan de praat.
Ze woont al langer dan ik in Frankrijk en zij en haar echtgenoot zijn ook wat jonger dan Jan en ik.
En ze heeft ook een blog, maar dat is een besloten blog ...
Mijn interesse was gewekt.
Ah bon? En zou ik die mogen lezen?
Jaaaa...
Zo gezegd zo gedaan.
Naargelang ik de verhalen van mijn blog-collega las , werd ik hoe langer hoe ongemakkelijker.
Het was net of ik was mezelf aan het lezen en ik ervoer het als een soort voyeurisme bijna.
Misschien meer foto's, misschien minder verhalen, misschien minder diepgaand als het herinneringen of gevoelens betreft, maar echt, heel confronterend voor mij.
Iedereen denkt dat hij uniek is en nu besefte ik weer dat dat heel relatief is.
Sommigen hebben hetzelfde leven.
Of bijna.
We houden allebei van Frankrijk, van koken en verse groenten, van brood bakken en buiten leven, van la pierre du quercy, van de Lot, van ons huis, van onze honden, van onze thermomix, van een goed glas wijn, van de apéro, van de mensen hier.
Net als zij baal ik van de administratie, de traagheid, de nonchalence, het niet nakomen van afspraken, EDF, orange , de Saur , om er toch het grappige van in te zien en te beseffen dat juist die verschillen soms de charme van ons gastland uitmaken.
Eén ding is zeker : we zijn zot op de Lot en beklagen ons geen moment dat we er ooit gekozen hebben hier te komen wonen.
