Max belde.
Max is een Engelse vriend die hier samen met zijn vrouw Janet de zomer doorbrengt. Al 25 jaar ondertussen.
Ze hebben een prachtig huis dat ze steen voor steen gerenoveerd hebben. We hebben foto's gezien van hoe het er vroeger uitzag. Het werd een pareltje.
Max is een ietwat timide type.
Hij spreekt zoals Prins Charles. Met veel "ah" en "eh"-s, zoals het bij upperclass people past.
Hij is echt een heel lieve vent en zijn vrouw is al even schattig.
Ze zijn er dus voor gans de zomer en zondag zagen we ze voor het eerst op de markt in Castelnau.
Rond een uur of drie belde hij .
"Gene, Harriet and me,- Harriet is zijn dochter- we've, eh, seen eh, a deer, which was eh, probably hit by eh, a car. And now eh, it's laying in a corn fiels, eh, when you are coming to our place, eh, and you pass St Aureille,eh, well you pass the water tower, eh, and then it's on your left. It-s still breathing,eh."
Ik bekijk de telefoon en dacht "wat moet ik daar nu in 's hemelsnaam mee?"
"Yes Max, and what do you want me to do?"
"Well, we don't know what to do or whom to ask..., what, eh, what can we do?"
Ik vroeg het aan Jan.
"Ja en wat wil je dat ik daar aan doe?"
Als Jan het niet weet, hoe zou ik het dan weten.
Ik zou naar de voorzitter van de jacht bellen, naar Maurice.
"MAx, I'll call the president of the local hunting society. But I can't promise a thing"
Ik bel naar Maurice.
"Aucun souci Geneviève,j'y vais"
Een held.
Een held, want het is geen jachtseizoen. Je kan niet zomaar je geweer nemen en een ree afschieten die gewond is.Bovendien is het in een ander departement. Het is in de Tarn, en wij zijn in de Lot. Elk departement heeft zijn eigen regels wat jacht betreft.
Maurice belt me een weinig later terug : " J'y suis, mais je ne vois pas de chevreuil. il s'est peut-être échappé? Ou peut-être que quelqu'un l'a emené?"
Een paar uur later belt Max terug: " Gene, Max again, I'm again on the spot where we've seen, eh,the deer. It's still here. It can't move, but it's still, eh , breathing"
Tja.
Ik bel terug naar Maurice." Maurice, nos amis Anglais ont resonné, le chevreuil y est toujours et il vit encore toujours."
"J'arrive"
Wij ook.
We zien Max en Harriet staan.
En ik ga naar het diertje kijken, het kruipt weg tussen de korenaren, zijn dij gebroken. Zielig.
Maurice komt eraan.
Nu ziet hij het dier ook.
Hij neemt zijn mes en plots zeggen Harriet en Max " well, eh, goodbye, we're off, eh, thank you for coming" en weg zijn ze onze Engelse helden.
Maurice gaat naar de ree en doodt hem, wat wil je anders doen.
We leggen het dier in zijn auto : kom binnen een uurtje langs Jan, zegt Maurice, dan zal ik het al versneden hebben,ik heb geen plaats meer in mijn diepvries.
Een uur later ligt het dier in 4 plastic zakken in mijn frigo.
Het leven kan ,eh,hard zijn in het Zuidwesten.
the dear
