Nog altijd alerte orange. Nu sneeuwt het weer en toen ik vanmorgen mijn dagelijkse wandeling met de jongens maakte, kraakte de bevroren sneeuw onder mijn warme botjes die ik in Keulen gekocht heb. Ik ben er zo blij mee, een topaankoop!
Sinds zijn akelige avontuur blijft Spotje dicht bij me op wandeling, je zou voor minder.
Cartouche trekt er zich niks van aan en doet driemaal de afstand die ik afleg. Hij komt dan redelijk afgepeigerd thuis en slaapt tot 's middags , uur waarop hij een 'aperitiefhapje' krijgt waarna hij weer gaat siësten tot een uur of vier, uur waarop hij zijn hoofdmaaltijd in een mum van tijd verorbert.
Vanmiddag zou het dooien en daarna heel hard vriezen vannacht.
Het regent ( of sneeuwt) hier mails over afgelaste vergaderingen van diverse kringen waar ik deel van uitmaak en plots heb je dan een 'zee' van tijd om na te denken.
Te bedenken dat ik wat graag naar België zou gaan volgende week woensdag om er te zijn voor mijn vriendin die haar zoon verloor. Voor Aude om haar te helpen nu Stienus geïmmobiliseerd is. En dan voel ik dat ik ver weg ben van zoveel mensen die ik liefheb.
Tegelijkertijd is het natuurlijk ook niet realistisch om in deze weersgesteldheid op pad te gaan en Jan alleen te laten in deze toch wel afgelegen vallei. Stel dat hij uitglijdt bij het binnenhalen van het hout ( neen, nogmaals we hebben geen centrale verwarming en toch is het binnen 23 graden, dus ons hoor je niet klagen) , of dat hij zoals een drietal weken geleden gebeurde gewoon een verkeerd manoeuver maakt en moeilijk kan gaan, tja dan heeft hij mij nodig . Het is gewoon niet verantwoord hem alleen te laten ,omdat ik het me nooit zou vergeven indien er zich in mijn afwezigheid een andere catastrofe zou voordoen, want 'dan ben ik nog verder van huis' en dat mogen jullie echt letterlijk nemen in dit geval.
Probleem is ook dat vliegtickets op zo'n korte termijn duur zijn, meer dan 300 euro enkel, dat kan tellen voor een gepensionneerde zoals ik. We wonen zo'n 110 km van Toulouse, dus daar moet je ook eerst nog geraken...
Elyane belde me zopas.Elyane is een Belgische vriendin die in de Dordogne woont, nabij Sarlat en die ik toch wel maandelijks zie. Ze belde om te vragen hoe het bij ons gesteld was in de vallei. We kwamen beiden tot hét besluit dat je je niet kan voorstellen waarover we spreken als je hier nog nooit bent geweest. De grote invalswegen worden vrijgemaakt, maar 'een grote invalsweg' bevindt zich op zo'n 17 km van mijn huis. Van hier tot aan de Nationale 20 rijd je gemakkelijk een uur. Het stijgt en daalt,het draait en slingert,je ziet auto's op hun dak in het veld liggen, de mensen rijden op een bàngelijke manier. Neen, je blijft beter thuis.
" heb je genoeg eten in huis?" ,vraagt Elyane.
" ja hoor, ik kan zeker een maand voort. En jij? "
" Pff! Ik, twee maand!"
Waarna je langs weerskanten een bulderlach hoort weerklinken.
En mijn gevoelens gaan op én neer,van links naar rechts,ik word horendol van mijn eigen gedachten, schuldgevoelens,plots realistisch besluit niet te gaan, afgewisseld met een plotse neerslachtigheid dat ik beter alles zou achterlaten en toch ga.
Wat moet je doen in zo'n geval? Wat doe je best niet in zo'n geval?
Ik blijf dus hier, bij de stoof en schrijf en bel en probeer op die manier te tonen dat ik er toch een beetje ben. Een beetje maar,ik weet het,het is niet genoeg.
