In België had ik ook winter- en zomervrienden, mensen die je meer ziet in de zomer of die je juist knus en gezellig bij de kachel ontvangt in de winter.
Jan T. is zo'n wintervriend, want tijdens de zomermaanden was hij veel op reis, ver op reis, te ver op reis soms.
Hij schrijft me regelmatig en uit ervaring weet ik dat dat zeldzaam is, een vriend die schrijft. Ik heb redelijk wat vriendinnen die schrijven, maar slechts één vriend die dit pleegt te doen en die op die manier de vriendschap in stand houdt.
Jan T. was ook die vriend die ooit , en dan spreek ik van 33 ( jawel, hoogst symbolisch realiseer ik me nu ) jaar geleden , de hoorn van de telefoon neerlegde en zei: " ik wil je zien, nu, ik heb er genoeg van om enkel je stem aan de telefoon te horen, dagelijks, en niet te weten hoe je eruit ziet".
Ik wist niet waar ik het had. Hij was advokaat en dagelijks bespraken we de lopende dossiers en nieuwe zaken beroepsaansprakelijkheid, en die man kon er niet meer tegen geen gezicht op een stem te kunnen plakken. En zie, het verliep vlotjes. Stilletjes aan hadden we meer contact, we gingen bijna maandelijks samen eten, ook toen ik na 17 jaar vertrok naar een andere maatschappij waar hij niet op de lijsten van advokaten voorkwam. We bleven in contact. Ook met zijn vrouw had ik contact, maar toch respecteerde ze die vriendschap en vervoegde ze ons maar af en toe.
Hij vergat ook geen enkele keer mijn verjaardag, bracht bloemen aan huis, jawel, zelfs eenmaal bracht hij de bloemen op het vliegveld toen ik terug kwam uit Denemarken en hij dacht te laat te zijn met zijn wensen.
Kortom, een ongelooflijk preofessioneel contact dat uitgroeide tot vrienschap. Het gebeurt niet vaak.
En nu schrijven we dus. Jan schrijft onzin, surrealistisch gekribbel waar je niet veel wijzer van wordt, grappen, hij heeft precies al mijn brieven en kaarten en foto's bijgehouden, want regelmatig stuurt hij mij mijn eigen geschrijf terug, soms daterend van twintig jaar geleden ...
Zo heb ik verschillende kaartjes van hem, ondertekend met 'de wintervrienden'.
Hier hebben we ook wintervrienden, dat zijn zij die 's zomers te druk bezig zijn met hun chambres d'hôtes, met hun gîtes, of die hier enkel zijn in de winter.
Als we elkaar dan terug zien heb ik soms de indruk dat die heel lang op reis zijn geweest, want sommige verhalen ken je niet, en omgekeerd.
En natuurlijk zijn er zomervrienden, zij die hier enkel in juli en augustus zijn en de winter laten voor wat het is in het zuiden, meestal omdat hun huis hier niet voorzien is van de nodige verwarming.
Wij hebben ook geen centrale verwarming, we denken na over de meest ecologische manier van verwarmen, maar we zijn er nog niet uit.
Dus momenteel hebben we een hout-en kolenkachel en een Cantou, grote open haard met système Behrmann, brandt op hout en doet het heel goed.
Enigste vereiste: je moet verdomd gezond zijn om dat hout te verzagen, met de tractor naar boven te brengen en elke morgen binnen te brengen. Bovendien kan je zomaar niet een ganse dag weg van huis, je moet nadenken wanneer en ( vooral) tot wanneer je wegblijft, anders moet je het vuur weer aanmaken en aangezien de muren hier superdik zijn kan het serieus afkoelen binnen.
Maar Jan ( de andere Jan) kan dat allemaal, ik niet, vandaar dat we nadenken om er nog een ander systeem op na te houden, problemen voor later.
We hebben ook winter én zomervrienden, zij die er het ganse jaar door zijn, die steeds beschikbaar zijn en die bijna als het ware deel beginnen uit te maken van je gezin. Als er iets te vieren valt denk je onmiddellijk aan hen en zij aan jou, en dat maakt die vriendschap dan weer boeiend.
Vrienden van vroeger in België, die je niet vergeten zijn en die regelmatig bellen of mailen. Of klasgenoten die hier ook wonen, jaja, zelfs dat gebeurt. Of zij die nog verder wonen dan ik .
Vrienden die hier vrienden geworden zijn en die we vroeger niet kenden.
Vrienden van vrienden die onze vrienden geworden zijn.
Vrienden die eerst geen vrienden waren en het nadien werden.
Franse vrienden, Vlaamse vrienden, Nederlandse vrienden, Engelse vrienden, jachtvrienden, tekenklasvrienden, verenigingsvrienden, buren-vrienden, zelfs vliegtuigpassagiersvrienden, die je een kaartje sturen na een ganse dag tijdens een luchthavenstaking in Blagnac samen doorgebracht te hebben.
En allemaal zijn ze anders .
En allemaal maken ze deel uit van onze biotoop hier in het zuiden.
Maar het doet altijd plezier als iemand die je vroeger gekend hebt op facebook plots de vraag stelt " vrienden worden?" . Beter zou zijn " terug vrienden worden?"
Daarom vind ik facebook zo leuk, Jan zegt het niks. Ik vind het leuk omdat ver weg ook dichtbij is soms. Om elkaar weer te vinden , terug te vinden, op te sporen , samen te lachen , of te wenen, om op de hoogte te blijven van iemand zijn leven.
Maar evengoed zegt het je dus niks en stuur je kaartjes , zoals Jan T., de enige onvervalste wintervriend, sinds 33 jaar.
