Zo'n dagen waren het dus eergisteren en gisteren.
Ik zou weer eens brood bakken. Er werd sneeuw aangekondigd en dan kunnen we niet zo makkelijk naar het dorp. We wonen namelijk in een vallei en de bochten ernaar toe zijn grillig en haarscherp. Sommige vrienden en kenissen die hier langs komen laten ofwel hun man naar boven rijden met de wagen, of wisselen na de bocht van chauffeur. Raar maar waar. Ik heb de bocht nooit beangstigend gevonden, en ik tjees er dan ook heel vlug doorheen. Té vlug zegt mijn zus . Té wild zegt Jan. Té dus. Tot daar aan toe .
Om brood te bakken maak ik deeg in mijn Thermomix. Mijn Thermomix en ik dat is een begrip. Het is een soort wondermachine dat zo goed als alles kan; koken,stomen,kloppen,mixen,verpulveren,noem het op en het doet het.
Alle ingredïenten zaten erin om te beginnen "kneden", zoals gewoonlijk loop ik rond en laat de machine een vijftal minuten doen. Plots hoor ik een geweldige "boink" en ik realiseer me dat de Thermomix gevallen is ...Bevend als een rietje ( alhoewel riet in mijn geval iets realistischer is) ga ik in mijn piepklein keukenlaboratorium achter de hoek kijken: de machine ligt op de grond. Ik raap ze op, steek ze onmiddellijk in het stopcontact , ze werkt nog !!!! Oef!!! Twee stukjes af langs de kant, maar ze marcheert nog en dat is het belangrijkste.
Nicole aan wie ik het verhaal vertelde had dan weer voor dat ze een kooltje mee had opgestofzuigd , met als resultaat dat haar stofzuiger in brand stond ( ook hilarisch natuurlijk).
Je hebt zo van die dagen dat alles tegenzit.
Zo ook gisteren dus.
Gisteren morgen hadden we allebei afspraak bij de oogarts. Het sneeuwde weliswaar maar Paul Frédéric Cassez van radio 100 % had gezegd dat dat niet lang zou duren en dat er dan regen zou vallen en dat de sneeuw dus niet zou blijven liggen. Maar het sneeuwde nogal hard en dus vertrokken we vroeg genoeg naar Cahors, liever dan het rendez-vous af te zeggen. Je moet hier echt lang wachten om een afspraak bij een oogarts ( of andere specialist) te bekomen. We vertrokken dus al om 9 uur om er om 10 uur te zijn. We kwamen pas om 10.15u in het kabinet aan. Na heel wat gesakker van Jan dat het nog zooooooo ver te voet was vanaf de parking, dat ik de volgende keer beter moet weten waar het juist is, dat het onbegonnen werk is met mij, dat hij volgende keer zelf zal kijken...je passe les détails.
Het was de eerste keer dat we bij de oogarts in Cahors gingen ,een man met een Vlaamse naam, dr. RAMMAERT, inderdaad met Kortrijkse voorouders. Terwijl hij onze ogen onderzocht heeft hij ook : gebeld naar de kliniek , afdeling boekhouding omdat ze hem 2400 EUR aanrekenden voor lokalen die hij niet gehuurd had; naar zijn vrouw om te zeggen dat ze zijn auto kon gebruiken, dat de sleutel op de tafel lag, dat de wegen goed berijdbaar waren, dat hij om 19.30u na zijn kineafspraak zou thuis zijn en dat als ze nog iets nodig had ze maar moest bellen dat hij het zou meebrengen; dan heeft hij naar een tweet gekeken op zijn GSM en wisten we meteen ook dat er een helicopter tegen een gebouw was gevlogen in het centrum van Londen.
Toen dat allemaal gedaan was hadden we een voorschrift om nieuwe glazen te gaan kopen.
We zijn naar de optieker geweest en waren onmiddellijk het bedrag van één van onze beide pensioenen lichter, zonder dat we voor een Dior of D&G bril gekozen hadden, een simpel montuurke en varilux glazen...
Om de pil te verteren zijn we iets gaan eten in de stad.
En dan terug naar huis.
Je hebt zo van die dagen dat alles tegenzit.
Zo ook gisteren dus.
Na een uurtje rijden, want de sneeuw bleef maar komen en ook de Franse weermannen kunnen het dus behoorlijk mis hebben, de sneeuw bleef immers liggen en nam serieuse proporties aan, bereiken we eindelijk de grillige, haarscherpe bochtenweg aan ons huis.
Een enorme tak was bezweken onder het gewicht van de sneeuw.
We moesten de auto laten staan en te voet verder gaan.Andere kleren aan, honden klaarmaken om mee te gaan en de zaagmachine erbij gehaald .
Zagen maar en stapelen.
Auto vrij.
Je hebt zo van die dagen dat alles tegenzit.
Zo ook gisteren dus.
Na het zaagwerk mochten "de jongens" toch ook iets hebben.
Nicole had me 's morgens foto's opgestuurd van " de meisjes" die een winterjasje aanhadden , dus heb ik Spotje ook zijn rood winterjasje aangedaan om te gaan wandelen...Dat had ik echter beter niet gedaan en ik geef als raad aan mijn vrienden om hier in de midi dat jasje mooi aan de kapstok te laten hangen , want:
terug thuisgekomen was Spot in geen mijlen te bekennen en ik was onmiddellijk ongerust ( wat zeldzaam is als de jongens alleen op stap gaan) omdat ik plots een beeld voor mij zag van SPot die met dat rode jasje wel aan een tak zou kunnen blijven hangen...inderdaad dus.
Drie maal ben ik de helling opgeklommen tot boven aan de weg , al roepend en tierend "Spotje, waar ben je" . Ik had zelfs de indruk dat ik gepiep hoorde. Jan wou met de auto ( jeep 4x4) komen aanrijden, maar hij geraakte de berg niet op, zo glad was het !
Tenslotte ben ik van boven in de vallei afgedaald en Jan is me langs de andere kant tegemoetgekomen, niks geen Spot te zien. Cartouche gaf ook geen enkele tip waar hij zich wel zou kunnen bevinden. Tot ik iets klein zag in de verte waarvan ik hoopte dat het zijn kopje was...ik durfde het gewoon niet te opperen aan Jan, uit vrees te horen dat het enkel twee takken waren. We riepen, maar geen reactie. Toch gingen we ernaar toe , aan de overkant van de vallei met onze benen tot aan de knie in de sneeuw die maar bleef komen en liggen! Ja het was Spot. Waarschijnlijk had hij zich vastgehaakt aan iets en was de elastiek rond zijn poten en lijf gedraaid, in elk geval hij kon zich niet meer verroeren. Hij jankte niet, blafte niet, was precies volledig in schock ! Maar eenmaal los sprong hij gezwind met ons mee ( alhoewel wij nu niet precies sprongen ! we waren eerder kapot van drie uur te wroeten in de sneeuw) .
Om 17.30u waren we thuis en waren we zo moe dat we onze benen niet meer of te veel voelden.Ik vroeg me dan ook af waarom ik überhaupt naar de oogarts geweest was om een nieuwe bril : ik heb Spot gezien op 50 m afstand !
Je hebt zo van die dagen dat alles tegenzit.
Zoals gisteren dus.
Rond halfacht belde Aude om te zeggen dat Stienus gevallen was met Gust terwijl hij buitenstapte bij de pleegmoeder : open plaaster rond zijn arm die waarschijnlijk gebroken is....Aude kleedt nu 's morgens eerst Stienus , daarna Gust ,kwestie van gewoonte!
Je hebt toch soms van die dagen hé !!!!
Vandaag ligt de sneeuw er nog altijd. Alerte orange zeggen ze , wat zoveel wil zeggen als : blijf thuis ! Alles wat moet doorgaan is afgelast , geen openbaar vervoer, geen school, mensen bellen naar elkaar om te vragen hoe het gaat. Enkel de computer doet het. Wat moet dat vroeger toch geweest zijn zonder internet of telefoon. Ik vraag het me af.
Maar dan hadden ze geen auto om weg te rijden en stapten ze rond de gevallen tak heen.Gingen ze niet naar de oogmeester en kochten ze geen bril. Droegen de honden zeker geen 'frakskes' om blijven vast te hangen. Gingen de mannen niet om de babys want die bleven thuis bij hun moeder.
En toch denk ik, ik weet niet waarom, dat ook mensen in die tijd zo van die dagen hadden dat alles tegen zat, of niet soms ?
