Mamie, nog drie keer slapen en dan komen we naar Frankrijk....
En natuurlijk belden we elkaar elke dag om het aftellen dan ook waarachtiger te maken.
Twee dagen...
Eén dag...
We rijden 's nachts,zei Aude, en daar was ik helemaal niet gerust in. Ik rijd nooit 's nachts ergens naartoe. Misschien komt dat omdat ik 's nachts minder goed zie, dat kan. Maar toch, ik denk dat de stilte van de nacht, de zwartheid van de omgeving, enfin, dat alles ertoe zou leiden dat ik in slaap zou kunnen vallen en alleen de gedachte daaraan doet me afzien van de idee om 's nachts de snelwegen te gebruiken.
Maar zij zijn jong, zij zijn durvers, zij zullen wel weten wat en hoe ze het vooral moeten doen.
En toch sliep ik onrustig die nacht. Ik had mijn wekker zelfs op vijf uur gezet, denkend aan het ogenblik dat ik de auto de berg zou horen afrijden. En zoals Gustje aftelde zodat het wachten korter werd, zo telde ik evenzeer af, zodat ik de gelukzaligheid weer kon voelen van de vereniging van ons allen, hier, in Frankrijk.
En inderdaad, zo rond vijf uur hoorde ik een dieselmotor.
Gustje sprong kwiek en redelijk goed wakker uit zijn stoel: Mamie !!!!!!!!!!!!!!
We zijn stik kapot,zeiden ze, en eerlijk gezegd stelde me dat gerust dat ik dat wel gedacht had, wat wil je , als je dag ervoor nog de ganse dag gewerkt hebt en dan doodleuk rond 20 uur eens 950 km gaat rijden.
Allez, het is gelukt, ze waren goed aangekomen.
Na een kort ontbijt sliepen ze nog een paar uur, en dan kwam Mauriceke op de arm van zijn mama , mamie's huis in Frankrijk ontdekken.
Wat een braaf ventje toch.
Altijd lachend, altijd tevree!
En Gustje wordt flinker met de dag.
Hij was zo opgedraaid van wat hij hier allemaal zou beleven, dat hij met moeite kon slapen in de auto, zei Aude.
En dat geloof ik best, want mamie heeft altijd verrassingen voor de kleine man.
Hij ging vooreerst al mee wandelen met Cartouche en Spot.
Net als ik nam hij een stok, en vooruit, steil de berg op!
Aude droeg Mauriceke op haar rug en die kon zijn ogen niet afhouden van de twee honden. Dat was voor hem de grootste belevenis in zijn korte bestaan. Maurice is 10 maanden. Maar, heel groot en sterk. Gustje is niet zo groot en fijn.
Bij onze terugtocht hoorde hij een tractor. Was dat papie die zo'n hels lawaai maakte? Neen, het was Philippe, de buurman-landbouwer die met de pikdorser het graan afreed.
Zou je daar durven inzitten, Gustje, in die grote , zeg maar reusachtige machine ?
Ja hoor mamie...
Ik belde naar Philippe, die zeker bereid was Gustje ( en ons) dat plezier te doen.
Venez vers 15 heures !
Voilà Gust, geregeld, vanmiddag mag je mee .
Hij had er geen woorden voor, en dat is bijzonder, want zijn mondje staat nooit stil .
Zo gezegd zo gedaan, hij kon met moeite een hap door zijn keel krijgen, in die grote machine, neen maar, dat was bijzonder en hij noemde alles op waar hij zoal op- of in gezeten had hier bij mamie en papie.
In een graafmachine, op de tractor, bij de brandweer...
Maar Kamiel, die heeft nog nooit niet nooit op een pikdorser gezeten hoor mamie !!!!!
Kamiel is zijn neefje, die even gek ik van alles wat op een boerderij beweegt en leeft.
's Middags zakten Jan, Stienus en Aude, allen gewapend met hun fototoestel, samen met Gust af naar de vallei.
En ja hoor, hij durfde het wel, de kleine man.
Zo fier dat hij in de cabine zat, dat er geen glimlach op zijn lippen kwam, zo serieus was hij !
Het was dan ook een belangrijke job, dat zou papa wel aan Kamiel vertellen, en een foto naar Kamiel sturen met whatsapp'!!!
En dat was nog maar de eerste dag bij mamie en papie, dat belooft !!!!!!!!!!
