Het landschap, is het eerste wat me te binnen schiet. Het eindeloze landschap, de onafgebroken horizon. De wisselende seizoenen die ik hier dagelijks kan toetsen aan mijn omgeving.
Dagelijks maak ik dezelfde wandeling met mijn twee honden en met Jan. Dagelijks zie ik dezelfde dingen. En weer nieuwe dingen die ik gisteren nog niet gezien had.
En dezelfde dingen, die toch veranderd zijn, anders zijn.
En nieuwe sporen van een das, een ree, een everzwijn of een vos.
Of zijn het oude sporen ?
En de stilte. En de geluiden van de honden, of van de geiten ooit, of van een ongekende vogel, of van een brammende reebok.
Bij wijlen een tractor , inderdaad. Toch wel.
Een man die het land labeurt. Zo noemt men dat hier. En als je de moeizame gang van de machine die diep wegzakt in de aarde bekijkt, dan begrijp je dat woord 'labeur' beter.
Labourer.
Zwaar labeur.
Ook in Vlaanderen, maar ook hier.
En een paar weken later is het wonder geschied, je ziet iets groenigs uit die witte kalkaarde verschijnen. Je achtte dat niet voor mogelijk, zo droog dat de grond is, volledig wit van de kalk, daarom noemt men deze streek ' Le Quercy blanc' .
En je kan gans dat proces volgen. Wonderbaarlijk.
En toch zo eenvoudig.
Dat ik me soms afvraag of ik aan het dementeren ben; omdat ik niets liever heb dan hier te zijn, in deze omgeving, op deze plek op de wereld.
Zal dat gevoel blijven duren?
