Vaches,veaux,ânes et cochons...le salon de l'agriculture à Paris

Ik had lekker eten gemaakt toen de twee vrienden terugkwamen van "Le salon de l'Agriculture" in Parijs.
Ossobucco met zelfgemaakte tomatencoulis en pasta.
Ze waren allebei nogal stilletjes, vond ik.
Of ze het goed gehad hadden? Hé ?
Ah oui, ça valait la peine,antwoordde Gilbert.
Ja, het was echt de moeite,viel Jan hem bij, je zou het ook interessant gevonden hebben. Volgende keer ga je gewoon mee, echt!

Dat was goed teken, ze plannen al om terug te keren volgend jaar.
In feite waren ze gewoon uitgeteld.
Doodop.
De ene van té veel bewogen te hebben na zijn kersverse operatie de week voordien, de andere na zijn zware verkoudheid, waar ik ondertussen zo wat kan van meespreken. Van ongepaste vrijgevigheid gesproken! Non mais, ook voor niets nodig.
Maar allebei, omdat ze kilometers hadden afgelegd in een soort reuze voedingssalon , drie keer groter dan de Heyzel, als jullie zien wat ik bedoel.
En dan hadden ze de machines nog niet bezocht, zeiden ze.

Geen tractors, opleggers, kiepwagens, en de melkafdeling mochten ze niet bezoeken, want die was die dag voorbehouden voor de beroepsmensen.
                                                               
Zo'n landbouwsalon is een jaarlijks gebeuren waaraan dagelijks in de media een item wordt besteed.
De president gaat erheen, de oppositie gaat erheen, alle senatoren en parlementariërs, voorzitters van beroepsverenigingen, delegaties van vanalles en nog wat passeren er de revue .
Frankrijks is dan ook een reusachtig groot landbouwland.
En dat gaat niet ongemerkt voorbij.
                                       

Ze hadden koeien gezien, allerhande rassen , alle soorten dikbillen, bruine, witte, gevlekte.
Geiten.
Schapen.
Honden.
Jachthonden, épargneuls zoals Cartouche en de trainingen waarbij ze aanleren hoe ze moeten jagen.

Het was overweldigend geweest.

Er stonden wijnproducenten.
Kraampjes met streekgerechten "Mangez Français!" waarmee ze je hier dagelijks rond de oren slingeren.
En een Fransman is sowieso al chauvinist.
Maar elke dag meer, me dunkt.

's Avonds vielen ze rond 21 uur uitgeteld in hun bed. Een hotel dichtbij het salon. Mét parking, dat scheelt in Parijs.
                                                     

En dan hebben ze de beurs achter zich gelaten en reden ze naar Poitiers.
Futuroscope.
Voor Jan, met zijn audiovisueel verleden een paradijsje.
Toen ze me vertelden wat er te zien is, dacht ik aan Universal Studio's in Los Angeles.
Daar beleefden we ook ooit onvergetelijke momenten , in simulatietoestellen en studio's waar je starwars beleefde precies of je zoefde zelf met je ruimtetuig doorheen het zonnestelsel.
Ik herinner me de volledig opgefokte blik van Philippe in dat karretje, vol ongeloof dat hij dit echt meemaakte en ik keek meer naar hem dan naar de ruimte rondom ons.
Ja dat is bijzonder indrukwekkend.
En ik kijk er nu al naar uit om er op een dag eens met Gustje en Maurice naartoe te gaan.
En naar Disneyland.
En naar Cité de l'Espace in Toulouse, waar de Ariane-raket staat.
Ik zie hun kopje al....en vraag me af of ik er sporen van Philippe in terug zal vinden, wie weet.
                                       

En of ik het overleefd had zonder hen?
Ik lachte eens , want ze bedoelden het goed.
Ja hoor, ik heb er ook van genoten.
Van het niets doen.
Van gewoon een ei te bakken en mijn bord af te wassen en de indruk te hebben dat er niets vuil was gemaakt...
Dat is gans anders als de man in huis is.
Dan wordt er gewerkt op het veld, in de boomgaard, dan worden er laarzen aan-en uitgetrokken.
Dan valt er slijk van de houtmand.
Dan wordt er hout binnengebracht in volume's die ik niet de baas kan.

Ach, mannen hé.