Zondag
Ik stuurde een whatsapp' naar Lynn, de buurvrouw, om haar te zeggen dat er vide-grenier in het dorp was en of ze zou gaan aperitieven.
Getekend : de jachtweduwe.
Geen antwoord.
Rond 11 uur besluit ik om toch naar het dorp te gaan, met of zonder buurvrouw.
Drie keer moest ik rond het dorp rijden om de auto te kunnen parkeren: zo veel volk, ongelofelijk.
Tenslotte kan ik een plaatsje bemachtigen.
Ik blij.
Ik stap voorbij de krantenwinkel en bedenk bij mezelf dat indien er té veel volk zou staan aanschuiven ik wijselijk de lotto en de Point de vue later in de week zou kopen. DIe vrouw is zo verschrikkelijk traag en in plaats van iedereen een leuke dag te wensen zegt ze steevast "bon courage!". Terwijl zij waarschijnlijk net veel moed nodig heeft om de zondag door te spartelen.
We gaan- "we", inderdaad, want ik ben nog niemand tegengekomen die daar voor zijn plezier binnenstapt-, er maar niet te veel Latijn in steken, de vrouw heeft waarschijnlijk één en ander meegemaakt in haar leven en eerlijk gezegd voel ik geen enkele behoefte om te weten wat dat dan wel zou kunnen zijn.
Ik kom voorbij de krantenwinkel en de zaak staat stampvol: Hola Pola !!! Ik stap door.
Christian ,de bakker, heeft nog één flûte , niks anders van brood meer en geen enkel taartje. Ook iemand aan wie je best "bon courage" toewenst, zo graag doet die man zijn werk !
Ik kom bij de andere bakker, die wel nog een paar taartjes heeft, nog redelijk wat baguettes én Flûtes en dus stap ik binnen. Voor mij staan drie klanten, waarvan ik er één ken, Janet, de vrouw van Max, Engelse vrienden die we in feite de afgelopen twee jaar niet veel meer gezien hebben. Dat gebeurt. Er zijn mensen die je bijna dagelijks tegenkomt en anderen die plots uit je leven verdwijnen, even vlug als ze er waren. Wèg !
Ik vraag een "petite boule tranchée", een klein rond gesneden brood. Gesneden brood wordt hier niet gauw gevraagd. gevolg, ze duwt mijn gesneden brood in twee keer in een papieren zak ( ik mag van geluk spreken, meestal is het een plastic zakje waarrond er een plakband wordt gewonden, zodanig dat je die moet kapot snijden zodat je brood zeker niet knapperig blijft....je vraagt je af waarom ze dat in godsnaam doen, maar het is nu eenmaal zo...)
Ik vraag aan de dame achter de toog of die grote zak mijn brood bevat?
Oui, knikt ze.
Ik open de zak en zie twee helften van een gesneden brood dwars over elkaar liggen...ik leg de helften op elkaar, de zak wordt de helft kleiner, ik knik naar de dame die me perplex bekijkt.
Ik zeg bon courage en vervolg mijn weg.
Midden op het voetpad dwars ik Paul, mijn buurman.
Lynn is having a coffie with Phyllis at the Bardouquet!, ik ben blij dat ze er zijn.
Om 11.30u is het nu in feite geen uur om een koffie te gaan drinken in de Bardouquet, het stamcafé van iedereen in het dorp, maar bon, ze is er.
Ik wuif naar Lynn en Phyllis en doe teken dat ik eerst boodschappen ga doen op de markt.
Er is dus ook een vide grenier. Dat betekent dat iedereen de zotste dingen verkoopt onder de gewelven van de markt.
Ik ga om eieren , koop een konijn voor dinsdag, wat pastinaak , ga bij Fredo om aardappelen en keer terug om gedag te zeggen tegen Martine en Manoëlle die steeds een standje hebben op zo'n dag.
Ze geven uitleg bij voorwerpen waarvan ik niet weet waarvoor ze zouden moeten dienen en we spreken halvelings af om elkaar gauw weer te zien.
Twee gelukkige Belgische vriendinnen uit Sauveterre, zo'n 5 km van bij mij.
Ik ga naar Lynn, kus iedereen, ondertussen is Fiona er ook komen bijzitten en zodra ik neerzit komt Bozena- een Poolse vriendin, me omhelzen.
We hebben gezwaaid maar je zag ons niet zitten!
Inderdaad, ook Bozena en Dominique heb ik sinds lang niet gezien...
Ik vraag aan Lynn of ze het erg vind dat ik bij hen een glas ga meedrinken.
Lynn en Co zijn aan de koffie en de koffiekoeken...
Uiteraard kan ik dat.
Bij Dominique en Bozena vervoegden zich Katja en Stan, doodop van de verhuis terug naar het zuiden.
Soms vertrek je weer naar Belgenland om een paar jaar nadien terug te komen naar deze oorden. Dat kan !!!
Ik moest nogal vlug weg, want de plicht roept, soms althans.
Thuisgekomen werd ik hartelijk verwelkomd door de twee honden. Ik smeer een boterham en plof me in de zetel voor TV.
Antenne 2.
Plots zijn alle kleuren van de TV verdwenen.
Ne vous en faites pas,zegt de omroepster, votre télé n'est pas en panne !
Maar vandaag, precies 50 jaar gelden , konden we voor de eerste keer kleuren TV kijken , tenminste diegenen die een kleuren TV hadden...
En ik dacht terug aan 1991.
Aude was 7 jaar en van Tante Louise had ik een klein TV- tje geërfd.
We zetten hem op Aude's kamer , ze was in de wolken !
Na een poosje kwam ze naar beneden gerend : Mama, Papa, die TV is kapot !
Zo spijtig , dachten we.
We renden naar boven.
Maar er was niks mis met dat Tv-tje !
Maar mama, de kleuren zijn eraf gevallen !!!
We hebben toen zo gelachen !
Aude heeft nooit een zwart wit TV gekend, behalve dan dat kleine TV-tje van Tante Louise zaliger!
50 jaar!
Amai ik word oud !
