Voilà, de kerstboom zit weer in zijn doos, de slingers in de koffer, de kerstballen voorzichtig in de oorspronkelijke dozen teruggestoken , alles nog eens in mijn handen gehad onder voortdurend gemompel mijnentwege : "deze blauwe en gouden bal heb ik ooit van Sally gekregen, hoe zou't met Sally zijn in New York?, die heb ik van Gerda gekregen , dat was toch koud toen in Denemarken, dat is van mama, die zal dit jaar 20 jaar overleden zijn, dat was van Jan en dit is van mij, de lichtjes van Jan of van Marie-Josée, en de mooie antieke ballen van Aude ooit gekregen met kerst of de witte van Monique, ook geen gemakkelijke opdracht om die dan mee te nemen zonder te breken in een koffer op het vliegtuig.
En nu is de boom weg en schijnen de lichtjes niet meer op mijn bureautje dat ik voor de gelegenheid verplaatst had. Ik ga het zelfs zo houden. Ik heb minder 'trok' vanuit het diepe venster . Het scheelt.
Ik mis die lichtjes wel. Het is zo gezellig, zo knus, zo warm. Het is net of er wordt op iemand gewacht. En al die spulletjes die je dan jaren bijhoudt en ten gepaste tijde uit-en weer inpakt.
Al die herinneringen aan vervlogen tijden, mensen, dingen.
Maar niet getreurd, alles staat maar twee verdiepen hoger op mij te wachten om binnen 11 maanden weer naar beneden gebracht te worden onder diep zuchten van Jan. Die achteraf wel vindt dat zo'n boom 'toch wel iets heeft'...
Jeanette belde dat ze de kip had klaargemaakt, gepluimd dus, en ik ben ze uiteraard bij haar gaan halen.
Ik had mijn verstand op 0 gezet , koekjes meegenomen en daar waarachtig een koffie gedronken.
Ze was zwaar verkouden, hoestte zoals een zeehond, en bijgevolg moest ik haar niet omhelzen "parce que j'ai la crève" ...
Oef.
Desalniettemin heeft ze de geplukte kip toch een keer of 5 gestreeld , als wou ze er geen afscheid van nemen.
-wat doe je met de kop?, vroeg ze.
-niks, zei ik, ik doe daar niks mee. Van een konijn wel, daar ben ik verlekkerd op, op de kop. Maar van de kip, neen. Zou ze echt die kop opeten, dacht ik?
-alors je la garde, zei ze, c'est bon dans le bouillon en ze voegde de daad bij het woord , nam een keukenmes en begon aan de kop te wringen, wat natuurlijk niet simpel was met zo'n onnozel aardappelmesje. Ik was in elk geval opgelucht, de kop wordt niet opgegeten door de inlandse bevolking van het zuid westen...
Paf, de kop werd op het aanrecht gezwierd.
En het beest keek me niet meer uitdagend aan, zover was zeker.
Thuisgekomen heb ik me vlug een whisky uitgegoten, kwestie van me te desinfecteren...het helpt ook.
De kip wat ontsmet met warm water en Jan heeft ze in stukken gekapt.
-wil je dat ik coq au vin maak Jan ?
-heerlijk , zei de man.
We hebben er drie dagen van gegeten.
Zo'n groot beest dat het was !
Maar lekker, ongehoord !
En dat met kroketten, gevonden in de Carrefour. Dat was wel een verrassing, want je vindt het niet gauw in de supermarkt.
Jan wist niet meer waar hij het had. Het was waarschijnlijk 9 jaar geleden dat hij nog aardappelkroketten had gegeten- behoudens mijn eigenhandige bereiding met kerst, wat reeds op applaus was onthaald.
En nu zijn de feestjes achter de rug, de drinks ook en zullen we het wat sober houden.
Een mens geraakt eraan gewoon aan al die drank en de hemelse gerechten.
