LA MARSEILLAISE en zo

Gisteren stal Michel Drucker op France 2 weer de show: jaarlijks besteedt hij één avond aan alle politiekorpsen, rijkswacht, recherche, te paard, in de lucht, te water, hulpdiensten, noem het op en ze zitten erbij, op één of andere binnenplaats van een notoir museum, prefectuurgebouw of wat weet ik allemaal ( voor de kenners...).
Die mannen en vrouwen worden de hemel in geprezen voor wat afgedaan wordt als heldendaden.
Neen, niks sarcasme, het is echt.
En het applaus is permanent aanwezig.
Hij vraagt ook naar applaus, constant.
"Et maintenant, je vous demande d'applaudir ceux qui défendent notre patrie ....comme ci, comme ça etcétéra..."
Applaus alom.
De uitzending eindigt twee en een half uur later ( en als het uitloopt het programma, dan doet niemand daar wat aan, want het is Michel Drucker en dat is een halve God in Frankrijk ) met een kolossale uitvoering van La Marseillaise, leadzanger één of andere bekende operavirtuoos , omringd door een door alle eenheden gepanacheerd koor , en alle genodigden, dat zijn er honderden, staan recht en zingen uit volle borst mee.
Dat is indrukwekkend, ja.
En ik bedacht , dat wij Belgen dat niet kennen.
Dat het ook in ons hoofd niet opkomt om zo'n programma te maken.
Waar zijn wij fier op, vraag ik me soms af?