De fotogalerij

Onder de zoldertrap heb ik van meetaf aan oude foto's opgehangen van familieleden.
Dat ziet er zo uit ongeveer, met excuses aan mijn overgrootmoeder wiens mooie, fiere hoofd niet volledig op deze blackberry foto staat.

Eén van de minder goeie dingen aan mijn blackberry: slechte foto's.
In Parijs hebben we een demonstratie gezien van de nieuwe Iphone Galaxy! Ja wadde !
Ze hebben met zo'n ding een foto van Jan en mij genomen en er een magneet van gemaakt, het is de mooiste foto van ons twee, bij deze :

Maar goed, het is net iets te duur voor Blance en zijn peerd.
Vandaar , slechte foto's met mijn gammele blackberry.


En elk beeld heeft zijn verhaal. En bij vele beelden weet ik nog precies waar ze genomen zijn en van andere beelden weet ik niets omdat ik ofwel nog niet geboren was, ofwel veel te klein was om het me te herinneren, ofwel omdat ik er gewoonweg niet bij aanwezig was toen de foto genomen werd. Uiteraard.

Een heel rare foto is deze :

Ze werd gemaakt "in opdracht" van mijn betovergrootouders,en rechts staan mijn overgrootmoeder en haar broer of zus afgebeeld en mijn overgrootmoeder houdt een appelsien vast.

Toen ik zo'n jaar of 10 was ging ik op vakantie bij "bonpapa Louvain". Ik weet het, in Leuven spreken ze geen Frans, maar zie, bij ons was dat eventjes anders.
Soit. Hij was een bijzonder intelligent man en al lachend schertste hij " prépares toi, nous allons à Montaigu ".
Ik dacht echt dat we naar het noorden van Frankrijk gingen of zeker naar de Ardennen.
Maar we reden en bleven rijden in Vlaanderen.
Toen hij me het plaatsnaambord wees " Scherpenheuvel" , vielen mijn oogkleppen open. Natuurlijk, Montaigu !

Hij nam me mee in de basiliek en wees me toen op dit schilderijtje dat boven een deur hing .
En hij vertelde dus wie er allemaal op dit schilderijtje stond. Het was een heel mooi schilderijtje, ik herinner het me nog heel goed.
Hij vertelde dat zijn grootouders beloofd hadden een schilderij te schenken aan de Lieve Vrouw van Scherpenheuvel indien hun dochter, mijn betovergrootmoeder zou genezen. En zie, het wonder geschiedde en het schilderij werd gemaakt;
En ik heb er de foto van overgehouden, spijtig genoeg niet in kleur.
Toen ik jaren geleden met Jan naar Scherpenheuvel ging wou ik hem natuurlijk hetzelfde verhaal meegeven. Maar het schilderijtje was verdwenen...

En ook een fotootje van mezelf als kleine hummes met mijn "bonpapa Louvain":

Een ander curiosum is dit:

Je ziet amper nog iets van de kinderachtige tekening en de tekst is zo goed als verdwenen door de zon.
Maar in feite is het een langwerpige papieren serviettehouder, waar je je naam kon opschrijven.
En het komt uit Hotel Interlaken in Interlaken, waar we jaarlijks logeerden, nonkels Paul en Georges, Tante Louise en ik.
En ik moet zo'n jaar of 5 geweest zijn en mijn naam staat er inderdaad op.
En mijn oom Georges tekende mij met een rode bic. En ik weet nog heel goed wat de tekst zei : "ik lust geen koffie, ik lust thee", en daar moesten ze altijd zo vreselijk om lachen.

Een beetje verder een grotere foto van Tante Louise , net na de oorlog , toen ze als rode kruisverpleegster de gewonde soldaten enig soelaas bracht.

Raar hé, dat elke foto zijn verhaal heeft.
Ik hou van foto's met verhalen.

de totaal verkeerde aankoop

Gisteren ben ik totaal onverwachts met Jan naar Cahors gereden.
Hij wou een keukenkastje kopen. Of eerder zo'n roltafeltje waar je iets op kan zetten of waar je iets kan op bereiden, en dan met een lade in en verschillende ijzeren netjes.
Ja, daar had ik ook reeds dikwijls naar staan kijken en dat wist hij.
Dus wou hij me als het ware verrassen door te vragen : "Zin om naar Cahors te gaan en zo'n houten stel te gaan kopen? Ik ben gisteren eens naar de prijzen gaan vragen. Enz enz enz..."

"Bah ja, waarom niet. En gaan we dan meteen daarna iets eten in de Lamparo?"

Allez vooruit, wij weg.

En we hebben de bijzettafel gekocht.
En ze is mooi.

Maar daar waar ik ze wou plaatsen stond een hoge houten IKEA stoel.
Zes of zeven jaar geleden wou en moest ik zo'n stoel hebben.
Vraag me niet waarom, maar ik wou dat hebben.
En sindsdien gebruik ik, of liever gezegd Jan, die stoel éénmaal per maand als ik Jan's haar afknip.
Dat is de juiste hoogte om dat te doen.En je kan hem plooien ook, handig vond ik dat toen!
Maar dat was niet de reden waarom ik die stoel wou.
Nogmaals, ik weet niet waarom.
Sindsdien staat dat ding dus achter een bijzettafel die nu dus vervangen wordt door een heuse mooie nieuwe bijzettafel met ijzeren blad en al.

Thuisgekomen na ons romantisch dineetje, zet Jan de tafel op zijn plaats.
"En nu ga je die stoel die je moest en zou hebben, maar ik weet begot niet waarom, op een andere plaats zetten hé!"

De manier waarop hij dat dan zegt doet me volledig over de rooie gaan.
Hij heeft zo zijn manier van dingen te zeggen, dat wil je niet weten.

Soit.
Ik begin onmiddellijk te steigeren : "die stoel blijft daar staan!".

Lachend liep Jan weg.
En daar stond ik dan.
Ik kon niets anders dan aan mezelf toegeven dat die stoel een miskoop was.
Maar ja, ik kan zo'n stoel toch niet op het groot vuil gaan zetten?

Vanmorgen kwam Geneviève, degene die wel nog werkt om de kost te verdienen .
Ik vroeg haar : " Sauvez-moi Geneviève, où est-ce que je peux mettre cette f... chaise, de telle façon qu'elle est hors de notre vue?"
Zij wist het wel, daar waar de trapladder stond namelijk.
Onmiddellijk het ding op die plaats gezet .

Jan heeft nog niet gezien dat de stoel verdwenen is.
Als hij er straks naar vraagt , antwoord ik waarschijnlijk, mezelf kennende : "Welke stoel?"