Mais il est où le soleil?

Het stortregende toen we hier de 13e februari 2007 aankwamen. Het huis was ijskoud, precies of de muren de vochtige kou hadden opgezogen ,niet wat je een 'verwelkoming' zou kunnen noemen. We maakten het bed op dat er stond, want sommige meubeltjes hadden we overgekocht van de vorige eigenaars en waren werkelijk zo goed als nieuw. Dekbed , deken erop, zodat we tenminste warm hadden 's nachts. Haard aansteken, want de kachel moest nog worden geplaatst door de verhuizers. De haard was volledig geïnstalleerd zoals gevraagd. Het is een heel speciaal geval: Behrmann model. Dat houdt in dat je een open haard kan aansteken en dan moet je het luik openzetten, maar dat je ook de brandende blokken kan laten vallen in een soort kachel , waarna je het luik moet toedoen. Er wordt frisse lucht aangezogen en er komt warme lucht uit. Maar om zo'n oud stenen huis van 1788 warm te krijgen nadat het jaren niet verwarmd geweest is, heb je toch gemakkelijk een weekje nodig . En als het buiten onafgebroken regent, ja dan duurt dat nog even langer. We kochten een electrisch vuurtje voor in de badkamer en daar zou ik de dag erop Spotje, onze jack russel, installeren na hem een pilletje te hebben gegeven zodat hij zou slapen en zo weinig mogelijk zou gestoord worden door de verhuizers. De keuken was precies zoals ik ze wou. Heel sober. Maar de loodgieter had goed werk geleverd en onze nieuwe Belgische vriendin en ex-collega had mooie tegeltjes uitgezocht, lavendel blauw zoals ze aan de telefoon had voorgesteld en zowaar ik had een echte keuken. Het zag er goed uit. We wachtten in spanning op de verhuizers. De volgende dag was het zover: de regen bleef in bakken uit de lucht vallen , maar we waren er op voorbereid. Spot was warm ingepakt in de badkamer , we hoorden de camion. Nu hadden we tevoren uitgelegd waar en hoe we bereikbaar waren, we denken zelfs dat monsieur Soulhiol komen kijken was, dat de camion tot op het plateau zou rijden en dat alles dan zou overgeladen worden op een kleinere vrachtwagen om tot voor het huis te geraken. Vergissing: degene die de vrachtwagen bestuurde was overmoedig en dacht dat hij wel tot voor het huis zou kunnen rijden ! Niet dus!! Gevolg, de vrachtwagen reed zich vast in de smalle kronkelige bocht en het heeft de ganse dag ( jaja, herlees het maar : de ganse dag) geduurd vooraleer die vrachtwagen los kwam te sitaan. Plaatselijke boeren kwamen langs met tractors, de ene al groter dan de andere. De buurvrouw, een jonge moeder van 19 jaar kwam poeslief zeggen dat ze niet buiten kon ,bomen werden afgehakt ,de camion werd gestut, Jan nam foto's ant het was echt ongelofelijk, op een bepaald moment dacht ik dat de camion met meubels en al op zijn zij zou gaan liggen, mijn schadeverzekeringsverleden in mind zag ik er al verhuizers onder liggen ! , de verhuizers waren doorweekt en begonnen toch in de namiddag de eerste zaken met een kruiagen naar binnen te brengen. Het was een nachtmerrie. We spraken af dat ze de volgende dag terug zouden komen , en dat we er met volle moed zouden tegen aan gaan. Spot zou ik niet meer 'verdoven' want als het toch niet zou lukken was het arme dier weeral niet meer van de wereld en wie weet hoe lang het allemaal nog zou duren. De kachelinstallateur werd afgebeld, en we kropen weer doopdop van alle emoties in ons ijskoude bed. De volgende morgen begon het echte werk. En toen alles rond een uur op zes 's avonds binnen in het huis stond waren we doodmoe, maar blij dat die eerste hindernis genomen was. De dagen erna begonnen we alles op zijn plaats te zetten. Ik had voor het eerst kloven in mijn vingers en handen van het veelvuldig afwassen van van alles en nog wat, van de vochtigheid, van de kou. Maar toen dat allemaal achter de rug was en de kachel brandde en de haard het deed en we de warmte begonnen te voelen rond en in ons, bekeken we alles van een andere kant en waren we kortom 'gelukkig'.