Een doodgewone maandag

7 uur.
Ik word wakker door een vreemd soort geronk op een verre achtergrond. Het was net geruis van een TV die je vroeger naar een ander kanaal moest overzetten om naar het Songfestival te kunnen luisteren...ik weet gewoon niet meer hoe dat heette. De speakerine ( ja zo noemden we de omroepsters vroeger, het lijkt wel een eeuwigheid geleden en dat is het echt niet. 50 jaar geleden , hoogstens !) maande ons dan aan " om nu ons TV toestel over te schakelen naar ...en dan hoorde je een EUROSONG gedreun . Mijn mémé riep " Ja Constant, verzetten !" en pépé stond op en draaide aan de knop die niemand anders mocht bedienen.
Bij Jan was dat niet anders.
Zelfde aankondiging.
Zelfde melodie.
Zelfde aanmaning van moeder.
Zelfde man in het huis die de knop als enige mocht omdraaien.
En dan geschiedde het wonder : je keek naar iets INTERNATIONAALS !
Ho, neen maar, hallo !
Bonanza !
Skippy!
Lassie !
Het songfestival ook !
Een ware happening met chips en limonade en alles onder tafel...
Maar daar gaat het nu niet over in feite.

Ik sta op. Jan slaapt door.
Ik kijk door het piepkleine venstertje dat uitgeeft op de oprit en zie warempel Thibault- de kleinzoon van Jeanette, een buurvrouw- met harnas en al , in een soort astronautenpak van links naar rechts zwieren met een "débroussailleur".
In feite is dat goed nieuws. We hadden hem gevraagd te komen helpen de grasboorden af te maaien, want door de felle regen geraakt Jan niet door zijn werk.

Jan wordt wakker en is in zijn noppies.
We zeggen "bonjour" tegen Thibault, twee zoenen en we gaan eerst ontbijten.
Daarna zal Jan hem vervoegen.

Rond 10 uur belt de schrijnwerker. Het verkeerd opgemeten raam is binnen en of hij het mag komen plaatsen.
Da's zeker dat.
Rond 15 uur?
OK !

Rond 11 uur komt Max, een Engelse vriend aan het raam kloppen.
Hij is alleen, zijn echtgenote is geveld door kanker en blijft in Engeland. We voelen erg met hen mee en drinken aperitief samen.
Ik begin aan de maaltijd.

Rond 12 uur komt Thibault zeggen dat hij ermee stopt.
Hij drinkt iets mee , ik betaal hem en we hopen hem gauw terug te zien voor het vervolg, want de taluds moeten ook nog afgemaaid worden , en, en ,en...
Je fais tout mon possible, mais j'aide mamie aussi et parfois j'ai l'impression que mes bras sont devenus plus long en fin de matinée!
Ik kan erin komen!

Do you want to join us for dinner, Max?
No, Geneviève, euh, no I don't want to bother, euh...
But you don't Max, just stay...

En hij bleef .
En we aten.
En hij bleef zitten .

Rond 15 uur kwam de schrijnwerker het raam steken en ik vertrok rond die tijd  uur naar Cahors om iemand te ontmoeten voor de vereniging.

Ik was rond 19 uur thuis.
Gilbert kwam aangereden. recht van zijn werk.
Neen hij had nog niet gegeten en wij ook niet trouwens...
Maar ja, blijf maar eten en zo gezegd zo gedaan, we aten de resten van 's middags op etc etc.

Rond 22 uur is hij vertrokken.

Une journée dans le sud ouest quoi !

Blogfans

Ik was aan het surfen of facebook en zag dat Suzanne 's vakantie begonnen was. Eerst ergens in Orléans en dan zou ze naar LOUSTALOU in Flaugnac rijden om er haar intrek nemen bij Rita en André, ons welbekend.
Suzanne is fan. Fan van de blog.
Ze zal steeds of zo goed als altijd een woordje achterlaten na een blogpost of met een zinvolle commentaar de inhoud van het verslagje opwaarderen.
En ze kwam naar Flaugnac.
Ik spring zeker eens binnen,schreef ik.
Ja, dat zou leuk zijn,antwoordde ze.

En vermits ik dinsdag toch naar het dorp moest rijden, was het een kleine moeite om een ommetje langs de B&B te maken.
Rond 9 uur , dacht ik, dan is iedereen aan het ontbijt, kan ik een koffietje drinken en tegelijkertijd aangenaam kennis maken. Dan zie ik Rita en André ook nog eens , want tijdens het toeristisch seizoen is dat eerder uitzonderlijk...

Rond 9 uur kwam ik aangereden, onder de auvent was het 'volle bak'. 7 gasten en Rita die kwam aangelopen met versgebakken eitjes en croissants, André achter haar aan met een bord knapperig gebakken spek , al dat lekkers kan je toch niet laten liggen...

Ah, en dit is mijn vriendin Geneviève, die schrijft zo'n leuke verhalen op haar blog ,zei Rita en daarmee was mijn entrée onmiddellijk gemaakt.
Dan ben jij Suzanne, vroeg ik aan de eerste dame die me de hand reikte.
Neen, dat ben ik, antwoordde Suzanne.
Iedereen lachte en stelde zich voor, Rita bracht zoals verwacht een kopje koffie en uiteraard werd ik uitgenodigd om mee te ontbijten. Maar het ontbijt had ik reeds achter de rug, sinds lang, want we zijn vroege opstaanders.
En zoals steeds , zoals altijd als je andere Belgen ontmoet in deze contreien, is één van de eerste vragen die op ieders'lippen ligt : hoelang wonen jullie hier al? En bevalt het jullie hier? En waarom zijn jullie naar het buitenland vertrokken? En waarom hier ? En wat doen jullie hier de hele dag? En missen jullie België niet? EN hebben jullie nog een huis in België? Familie? Vrienden? Kinderen? Kleinkinderen? En is dat dan niet erg dat jullie daar zo ver af wonen?

Een uurtje en zovele koppen koffie later weten ze al wat ze moeten weten, zijn ze blij dat zij toch maar lekker in België wonen, of beginnen ze zelf te dromen van het paradijs op aarde, de ene zijn leven is de andere zijn dood, natuurlijk, dat is immers zo!

Suzanne en ik staan erop dat Marc een foto neemt van ons twee.
Ik heb hetzelfde kleedje als jij, zo'n typisch Frans kleedje, ik heb het nog nooit aangetrokken, dat durf ik niet, maar nu ik jou zo zie, welja, zal ik het voor de grap aantrekken?
Dat vond ik leuk.
En vooral, dat ik zonder iets te hoeven doen, iemand kon overhalen zichzelf te overtreffen.
Ze komt stralend terug met haar ietwat wittere bloemenjurk en sindsdien staat dat vereeuwigd op de camera en de blog.

Suzanne en haar man kwamen ons wat later die week even opzoeken, zodat ze zich een idee konden vormen van waar we wonen. En jaarlijks zijn er toch blogfans die ons komen opzoeken.
Annemie, Ingrid, Suzanne, Liesbeth komt nog, zegt ze, Régine chat...Aimé heeft gemailed, Tessa belooft dat ze ooit eens zal komen, en zo kan ik er toch nog een groot aantal opnoemen die nieuwsgierig zijn , curieus om te ontdekken waar die zuiderse verhalen vandaan komen.

Ze zijn welkom.

De ene steen is de andere niet

Eens de ramen geplaatst waren moesten we een metser vinden die de ramen zou opvoegen. We vonden er één . Hij kwam kijken, een werkje van niets, zei hij. Of we ook venstertabletten wilden?
Euh, ja, de oude waren in hout en dat hout was toch niet meer van je dat. Dus waarom niet, ja.
In steen?, vroeg de man.
Ah, ja, in steen, dat zou mooi zijn.
Natuursteen?
Tof, natuursteen, zelfde kleur als de raamkozijnen.
Je vous envoie le devis, aucun soucis.
In het zuidwesten is niks een zorg.

Alhoewel...

Een paar dagen later, jawel , bestek.
Ons hoor je niet klagen .
Voegwerk en venstertabletten werden netjes apart vermeld.
Maar , houd U vast, voor de 4 ( vier) tabletten, die samengevoegd 4,5 m lengte betekenen, vroeg de brave man maar liefst 1596 EUR en een chique, plus taks.
Slik.
Slik.
Slik.

Amai dat is veel Jan !
Ge moogt gerust zijn, antwoordde die, we zullen eens bij de steenkapper op de Route Nationale gaan kijken.

We reden naar de firma Rodriguez, welbekend voor de restauratie van monumenten, kathedralen enzovoort. Een grote firma waar zo'n 70 man werkt. Allemaal kunstenaars , want iemand die dergelijke juweeltjes uit een steen kan houwen mag je gerust een artiest noemen vind ik.
De oude meneer Rodriguez komt ons tegemoet. We leggen hem uit wat de opzet van ons bezoek is.
Hij knikt begrijpend.
Natuursteen? Twee centimeter dik? Ja, dat moeten we hier liggen hebben...
Terwijl we langsheen replica's van middeleeuwse kerkramen slenteren en hem feliciteren met zijn vakmanschap, glimlacht hij vriendelijk en neemt al zijn tijd om ons verschillende details in het werk te verduidelijken.
En vermits alles wat met stenen en bouwen te maken heeft ons bijzonder interesseert, hangen we als het ware aan zijn lippen.
Hij doet teken naar een werkman die op een kraanwagen zit, vraagt hem iets onduidelijks- athans wat ons betreft- en wat later komt dezelfde man op de kraanwagen voor onze voeten een grote bak met tabletten neerzetten.
De oude baas bekijkt één en ander en wijst een viertal stenen aan.
Wat denken jullie van deze ? We moeten ze even oppoetsen, maar bon, ik denk dat ze dat zijn hé ?
Onwaarschijnlijk dat ze uit die honderden stenen zomaar een paar tabletten kunnen toveren die de onze zouden kunnen worden.

We volgen hem naar zijn bureau.
En moeten die venstertabletten ook geplaatst worden? , vraagt hij.
Ah ja, als dat zou kunnen.
Nu begon ik me toch ongerust te maken over de prijs.
Want niet alleen hebben we hier met stielmannen te maken, met de juiste steen, met de tijd die mijnheer Rodriguez voor ons genomen heeft voor 4 tabletten, jawel.
Straks zijn ze van goud en gewoonweg onbetaalbaar, dacht ik bij mezelf.
Tja, zei hij, wat dat moet kosten?
Ik zag dat Jan al even verkrampt naar me keek dan ikzelf naar de man in kwestie...
Ja, euh, je moet toch zo'n ...100 EURO rekenen hé voor de stenen ...
Al de stress viel van ons weg.
Zaak geklonken zie.
Hij mocht ze leveren.
Binnen een maand , zei hij en hij heeft woord gehouden.
Dinsdag waren ze er en ze zijn heel, heel mooi.
4 uur hebben ze er met twee man aan gewerkt.
De oude meneer kwam 's ochtends met hen mee en legde hen goed uit waar ze vooral moesten op letten: de stenen voorzichtig uitladen, ze één voor één op de vensterbank plaatsen om te zien of ze de juiste lengte hebben, ze zeker niet meer dan 2 cm over de bank laten uitlopen, witte cement mengen met het één of het ander dat ik al vergeten ben om dezelfde kleur als de stenen muren te verkrijgen en neem jullie tijd.
Ik hoorde ze stilletjes tegen elkaar praten eens ze bezig waren, het langzame doffe en zachte geklop op een oude vod die ze tussen tablet en hamer gelegd hadden.
Het voelde aan als een verademing , dat er mensen bezig zijn met zo'n eenvoudige - maar heel bijzondere- materie.

En nu, nu is het "af" en het is mooi.
De ene steen is inderdaad de andere niet.
De ene stielman is ook de andere niet.

Andorra ....écht ?

Er zijn mensen die naar Compostella reizen, te voet, omdat ze iets beloofd hebben of zo. Of misschien gewoon om dat eens mee te maken. Of nog om te zien of ze genoeg wilskracht hebben, wie weet. Of allicht. Al naargelang je het bekijkt.

Er zijn er die naar Lourdes gaan. In de grot. Omdat ze heilig geloven in de kracht van de maagd Maria. Of omdat ze heel gelovig zijn. Of bijgelovig. 't Is hoe je ermee omgaat natuurlijk.

Er zijn er die nooit ergens geraken.
En anderen die alsmaar het doel uitstellen " Ooit wil ik eens ...", ken je dat?

Er zijn er die eraan beginnen, maar die halfweg opgeven.
Dan kan je wel denken " de reis is belangrijker dan de bestemming", bah ja, maar waar ben je dan tenslotte?

Er zijn er ook die er nooit aan beginnen.
Dan denk ik vooral aan mijn meme , die zag de ganse wereld van achter haar gordijn. Ze wist het allemaal, zei ze, ze had het allemaal gezien...

Er zijn er die vertrekken en denken dat ze er gemakkelijk zullen geraken.
En ja, jullie mogen mij daarbij rekenen.
Ik dacht ooit dat ik op een paar uren in Andorra zou zijn, maar dat was buiten de waard gerekend....het werd Toulouse- wat op zich een mooie stad is - en alhoewel we er toen een leuke dag van gemaakt hebben, het bleef in mijn achterhoofd zitten. Als een onafgewerkt iets. Ik moest en zou naar Andorra gaan.
Maar daar is helemaal niets te zien,zeiden de meesten me.
Wil je herbeginnen roken of zo? Wil je goedkope sigaretten kopen? Drank? Parfum?Vergeet niet te tanken als je daar bent, scheelt een pak! 
Andorra is immers taxfree, het behoort niet tot de Europese Unie, maar je betaalt er wel met EURO.

Het wordt geregeerd door 2 coprinsen, de ene is Président Hollande van Frankrijk , de andere de bisschop van La Seu d'Urgell waar we dus overnachtten.

Ik moest en ik zou naar Andorra.
Voilà.
Jan vond het maar niks. Maar bon, elk zijn zin en zijn ding. Hij de kerken, de kloosters en de oude landkaarten, ik boose, parfum en het plezier van "er" geraakt te zijn.

Het was bijzonder warm die dag.

Maar er waren nog niet veel toeristen en we hadden geluk dat we er niet doorreden terwijl de Tour de France er passeerde.

Passeren is een slecht woord, ik weet het.
Onlangs liet ik een visitekaartje achter in de brievenbus van een oude vriend van mij, in Antwerpen, en hij stuurde me een mail om te vragen of ik nog in België was. 

Neen, ik ben al een tijdje terug, maar ik ben bij jou gepasseerd en je was er niet....

Waarop hij antwoordde : Bedankt voor uw berichtje dat ik wel niet begrijp

Voorbij deuren passeren zonder te bellen is dat om te zien dat ze wel goed toe zijn?
In een zetel afgepeigerd zitten kan en mag dat?
Het enige dat ik begrijp is dat je nu niet meer in België bent : dus goede reis !

En ik uiteraard verklarend : 

Dag Jan, ( hoeveel Jannen ik ken, dat houd je niet voor mogelijk !) 

Met passeren bedoel ik natuurlijk parkeren,uitstappen,bellen.

De eerste keer kwam er een buitenlandse poetsdame opendoen die heel verbaasd was toen ik zei dat ik een vriendin was van Jan. Dat kon ze nauwelijks geloven. Bref.

En nu verleden vrijdag heb ik gebeld maar was er niemand. Ik heb een visitekaartje in de bus gestoken. Ik heb gebeld op vast nummer en je Gsm.. noppes. 

Dus,jammer maar helaas....

Volgende keer beter.

Maar de koers doet toch niets anders dan 'passeren', voorbijvliegen, ik mag er niet aan denken , zo heldhaftig vind ik dat op die haarspeldbochten klimmen en er vooral tegen 50 per uur afrijden, tsjonge ! Vreselijk !

Neen, de koers passeerde er niet die dag. Oef.

En aan de douane-grenspost moest ik vreselijk niezen. De douanier zei ' Mais non madame, faut pas pleurer quand même parce que vous arrivez à Andorre !'

Het was duidelijk dat hij de weg vol hindernissen er naar toe niet begrepen had...

En toen we daar waren en ik zag dat het goed was, kon ik alleen maar gelukzalig vaststellen dat er inderdaad niks te zien is in Andorra, enkel drank-, sigaretten en parfumwinkels.....
En hele vriendelijke mensen.
Dat wel.

We zijn er maar een paar uur gebleven en dan had ik het gehad, met heel Andorra.
Toch voelde ik me gelukkig.
Weer een afgesloten hoofdstuk.
Ik moet er niet meer naar toe.
Opdracht volbracht !

de kortste reis naar Absurdistan  zie blog :

woensdag 5 maart 2014

de kortste reis naar Absurdistan

van Cadaquès naar La Seu d'Urgell

Gisteren waren we naar Figueres gereden , vertrouwend op de TOMTOM om ons via de snelste weg naar Dali's museum te brengen, en het was een lange rit vol rotondes, waarbij we bijna horendol werden van de vrouwenstem die op doodernstige toon zo'n rond punt aankondigde. De namen van de dorpen die we voorbijreden kan ik niet uitspreken zoals zij het doet , je houdt het niet voor mogelijk. Soms was ik gewoon verward omdat ik dacht dat ik de eindbestemming verkeerd had ingegeven, zo onwaarschijnlijk gewoon...
Toen we terug naar Cadaques reden deed ze ons een andere weg inslaan en daar waren geen rotondes te bespeuren. TOMTOMS wegen zijn inderdaad ondoorgrondelijk...morgen zou ze ons niet liggen hebben, we zouden vertrouwen op de kaart, non mais !

We vertrokken uit Cadaques en de eerste afstap was Besalù . Een middeleeuws dorpje ergens in de bergen. De weg draaide verschrikkelijk. Echt misselijk makend. Maar we hielden vol en inderdaad , het was de moeite.

En vandaar naar Ripoll. Weerom van de ene bocht in de andere, waarschijnlijk zalig voor motorrijders- Ingrid, het zou iets voor jullie zijn !- maar voor ons was het wat minder, eerlijk gezegd. Goede banen, daar niet van, maar draaierig , dat was het, draaierig werden we ervan.

Toch waren we verrast om de rust van de prachtig bewaarde kathedraal met klooster te ontdekken in een weinig toeristisch plaatsje.

Vandaar naar La Seu d'Urgell. Zo'n 20 km onder Andorra, de eindbestemming. We zouden logeren in een Parador, je kan het zien als één van de puntjes op onze bucketlist : ooit eens in een Parador slapen. En het was superdeluxe, een bijzonder goeie keuze.

De weg ernaar toe was een hel. De bochten bleven elkaar onverbiddelijk opvolgen en telkens ik de TOMTOM's raad wou opvolgen om één of andere tunnel te nemen die links van ons zou liggen wees Jan   die raad kordaat af : Neen, we doen het niet, dat ligt helemaal niet op de weg, er is geen tunnel op de weg naar La Seu d'Urgell !

Maar de mevrouw van de TOMTOM bleef aandringen en de weg werd grimmiger en grimmiger.
En toen, plots, begon het me te dagen !

Zeg Jan, van wanneer dateert die kaart feitelijk?

Dat heeft er niets mee te maken !, zei Jan, maar ik zag dat hij toch naar de frontpagina van de atlas keek.

1998, zei hij met een eerder klein piepstemmetje....

En denk je niet Jan, dat er sinds 1998 , dus 18 jaar geleden , niets veranderd is op deze plek. Ondertussen kennen we de GSM, facebook, smart TV en wat weet ik allemaal ( voor de familie !) !!!!!

Ik neem die tunnel, allez jong !

En toen zijn we beginnen schateren; we hadden er nooit bij stilgestaan onze kaarten te vernieuwen, daar waar we regelmatig de TOMTOM updaten....

Wat verderop namen we de tunnel, maar al bij al hadden we bijna 6 uur gereden van Cadaqués naar La Seu d'Urgell...

Eens ter plekke waren we blij in zo'n mooi hotel - en bovendien niet duurder dan een ander hotel- te kunnen logeren, we dronken een cava in de lobby en plots brak er een verschrikkelijk onweer los. En dat is indrukwekkend in de Pyreneeën ...

Wat later zorgde een regenboog voor hoop.

Morgen , eindelijk , morgen zou ik Andorra zien en kon ik vredig slapen gaan ....

van Collioure naar Cadaques...

Een achttal jaren geleden hielden we halt in Cadaques, op onze terugweg van Barcelona dat we bezochten met vrienden uit Flaugnac. maar we deden ook niet meer dan dat...even halt houden op weg naar huis.
Toen beviel het dorpje aan de kust ons reeds en ik had me voorgenomen er ooit terug te keren want in Port Lligat, juist naast Cadaques kan je het huis van Salvador Dali bezoeken . En ik heb iets met surrealisten. Waarschijnlijk omdat ik diep onder de indruk was van de professor literatuurgeschiedenis aan de VUB in 1973 , Dina Van Berlaer-Hellemans ( écht !) waarbij we het enkel over die stroming gehad hebben : André Breton, Dali en zovele anderen. Ook omdat ik in feite liever literatuur dan rechten had gestudeerd maar ik in een seconde van twijfel van gedachten veranderd ben toen ik de ontgoocheling in mijn ouders'ogen zag op het moment dat ik " Romaanse" antwoordde op de vraag wat ik nu wel zou gaan studeren in september ....?
Neen, zei mijn vader, echt? Schooljuffrouw? Echt?
En daarop zei ik "Rechten" ..ah, nu hoor ik je klappen zie ! dat is wat anders ! Goed !
En het was geklonken.
Als ik eraan terug denk kan ik het nauwelijks geloven. Ik die niets liever studeerde dan Frans verloochende in een paar tellen die passie. Ik dacht aan Petrus en de haan. Maar bon, ik heb  me tenslotte mijn keuze niet beklaagd.
Maar de surrealisten dus.
Tja, Dali is toch wel echt één van mijn lievelingsschilders.
Dat onwezenlijke, dat dromerige, die haarfijn geschilderde illusies , ja, het geeft me zowaar vleugels.

Cadaques zelf was een logisch vervolg op Collioure, het heeft er wat van weg. Ook niet groot, ook heel levendig en je kan er even goed eten.

We zochten naar de Touristinfo en voilà, om het huis van Dali te bezoeken moet je telefonisch reserveren. Gelukkiglijk genoeg konden we er de volgende morgen reeds heen, dat was een meevaller.
Ondertussen bezochten we het Dali museum waar er een tentoonsteling liep over Dali, Duchamp  en Man Ray. Top hoor !

En dus, de volgende dag reden we naar Port Llevat. We begrepen nu beter waarom je moest reserveren. De kamertjes zijn klein en je kan er met moeite met 8 man in staan...en het was de moeite. Ik zou er zo kunnen wonen. In de muren zijn lange of brede ramen die je onbeschrijfelijk mooie beelden van de baai geven, net of je kijkt op een schilderij, maar je bekijkt de realiteit. Knap !

De volgende dag reden we naar Figueres, in het binnenland en daar bezochten we het echte grote onwaarschijnlijke Dali museum. Man, man, man, wat een ontdekking. Ja, het was het me wel waard, die surrealistische onderdompeling in zovele symbolen, je houdt het niet voor mogelijk !

Genoeg Dali ! We trokken verder !

Ik ga op reis en ik neem mee...

Eindelijk.
Na 9 jaar enkel de Midi-Pyrénées en België onveilig gemaakt te hebben, besloten we om onze koffers te pakken en nog meer naar het zuiden te trekken.
De zomer was de zomer niet, het regende dag in dag uit, de vergaderingen liepen op hun einde, we hadden het gevoel dat we het als het ware 'verdiend' hadden.
François, onze Franse vriend in het dorp bracht ons ooit eens een memorable fles wijn mee uit Collioure en we hadden onszelf voorgenomen ooit dat plaatsje eens te bezoeken.
Ooit...
Nu dus.
Het is één van de meest zuidelijke dorpjes , beneden Narbonne , naast Banyuls- ook heel gekend om zijn zoete donkere dessertwijn, hij gelijkt een beetje op porto, maar porto is gebakken wijn en Banyuls is gerijpte wijn- en vlak tegen de Spaanse grens.
Dominique , een andere dorpsgenoot kon ons er nog bijvertellen dat Collioure zeker de moeite waard is om in september- lors des vendanges- bezocht te worden omdat er dan feesten zijn op het strand...

En het strand dat is daar gewoon in de baai, kiezeltjes dat wel, en we zagen ons nu niet bepaald op het strand liggen , maar het had iets vredigs, iets heel rustigs, helemaal niet zoals aan de Belgische kust.
's Ochtends genoten we van een eenvoudig ontbijt - twee stukken knapperig stokbrood, boter en confituur, koffie én melk, want dat moet je er natuurlijk bijvragen in Frankrijk - aan dat strand, terwijl militairen - de para's- die daar gelegerd zijn, oefeningen moesten uitvoeren om U tegen te zeggen.

We namen het toeristisch treintje.
Ja , ik weet het, tot voor kort zou ik nooit op zo'n idioot treintje gestapt zijn - en Jan zeker niet.
Maar een maand geleden organiseerde ik voor een 20 tal vrouwen uit Rodez een bezoek aan Cahors en één van mijn vriendinnen stelde een ritje op het treintje voor....en we deden het. Wel, ik heb dingen gezien die ik na 9 jaar nog nooit gezien had . Zichten, een andere kijk op de stad, helling op en af...kortom de moeite en sindsdien ben ik fan.
Jan moest me gelijk geven en zoals hij altijd zegt Als je gelijk hebt, heb je gelijk! ( soms vraag ik hem om dat meermaals na elkaar te herhalen, zo lieflijk klinkt me dat in de oren) . We zagen Collioure vanuit de bergen, een wijds landschap vol wijngaarden aan de ene kant, een fort Saint Elme langs de andere kant en de zee, uiteraard...hemels.

Om dit reisje af te sluiten, een zicht op een molen, een "meunier" waardig....

Van daar vertrokken we naar Cadaqués in Spanje. Dat is voor morgen .

De Belgische kust en de cuistax

En eens we aan zee zijn, en mama en mamie hebben alles naar het appartement gesleurd, dan gaan we op de dijk wandelen en dan kies je een cuistax uit ...wat zou je kiezen? , vroeg ik Gustje die volledig apathisch in de luie zetel lag, want na de woensdagmiddagspeeltuin, de schoolreis naar het Molse Zilvermeer en de dag erop de sportdag ( moet dat allemaal zo nodig op elkaar volgen voor hummeltjes van 3,5 jaar oud vraag ik me af? Hoe vermoeiend en spannend is dat niet allemaal , weze terloops gezegd.) was het ventje een beetje het noorden kwijt.
Maar het was schoonzoon Stienus die antwoordde : Cuistax ? Wat is dat?

Ik was nogal verbijsterd en wist niet goed wat ik er moest van denken. Zo'n trapwagentjes aan zee dat zijn toch Cuistaxen? Begon ik aan plots opkomende dementie te lijden? Was het zo ver...Altzheimer...op 60 ? Lag het aan de leeftijd misschien ? Of had mijn schoonzoon lief nooit in een cuistax gezeten?
Zijn familie gaat immers elk jaar naar zee, maar inderdaad in Nederland. Misschien zijn er daar geen cuistaxen, ocharme...

En 's avonds, toen ik in bed de libelle of zo aan het lezen was, las ik een gans artikeltje over cuistaxen.
Of "BILLENKAR" !
Billenkar, kan je dat nu geloven? Nog nooit gehoord.
Natuurlijk heb ik het blaadje op Stienus'bord gelegd bij het ontbijt...Non mais ! Un cuistax, quand même ! Neen de mamie is nog bij de les, geloof me !

Bref.
Hij ging voor een brandweerwagen en was de koning te rijk in zijn machine! Hij wil later voetballer worden en wou enkel zijn "rode duivels"jasje aan.

En wij, moeder en dochter genoten van elkaar, van de zee, van de goede lucht, van het water, van de ijsjes ,van de garnaalkroketten, van de kinderen en kleinkinderen en van het feit dat geluk in een klein hoekje zit. Dat het niet meer moet zijn.
Gewoon, arm in arm op de dijk.
En in een cuistax. Of is het nu billenkar ?

een Belgisch ommetje

En na al dat gezwoeg heb ik mezelf een korte Belgische tussenstop cadeau gedaan. Een paar dagen met Aude en C° aan zee.
Geen gedineer met vrienden, geen gepalaver met aanverwanten, enkel ons twee en Gust en Maurice. Stienus vertrok naar een of ander muziekfestival in Nederland voor twee dagen en daar hebben wij ons eigen festivalletje van gemaakt...

Op woensdag ging ik "oh verrassing" Gust afhalen aan de schoolpoort....hij bekeek zijn Juf en die knikte dat het goed was .
Weg waren we, hop naar de speeltuin.
Eerst wat spelen en daarna garnaal en kaaskroketjes eten met frietjes in een nieuwe afspanning Tof in Hove. Wel leuk, maar niet leuker dan de Jongste Telg in Boechout feite.

We gingen Mauriceke halen in de crèche en ik verklapte hem -eens we thuis waren- dat mamie niet vergeten was dat er de volgende dag een schoolreis op het programma stond!

Naar het Zilvermeer.
Ik moest zo lachen, het Zilvermeer, daar ben ik zelf nog op schoolreis geweest.

En ik heb malse sandwiches gehaald en dan ga ik vanavond eitjes bakken en die ga ik morgenvroeg op de bokes doen ! Wat vind je daarvan?

Ik was zo blij als iets, dat ik erbij zou zijn om die traditie in ere te houden.

Maar  onmiddellijk stak hij kijvend zijn wijsvingertje in de lucht, bekeek me heel streng en zei toen 

" Géén eitjes op de malse sandwiches ! Mag niet !"

Hoe, repliceerde ik stomverbaasd, en waarom niet ?

" Mag niet van de Juf. Géén eitjes op de malse sandwiches ,heeft ze gezegd !"

Ik stond met mijn mond vol tanden en ik moet er zo verdwaasd uitgezien hebben dat Gustje begon te schaterlachen.

Mag echt niet hé Mamie !

Neen dat had ik ondertussen wel begrepen.

Er zijn geen waarden meer , bedacht ik.

Kinderen van 3,5 jaar gaan op schoolreis naar het Zilvermeer ( wij waren 9 of 10 toen ons dat plezier te beurt viel) , maar eten geen eitjes meer.

Ik heb me suf gepiekerd naar het waarom.

De volgende ochtend smeerde ik smeerkaas op de sandwiches en stak er vleesworst bij.

Aan de schoolpoort vroeg ik aan de Juf waarom dat niet mocht.

Stel dat de tassen te lang in de zon liggen en ze krijgen salmonella ...of ze openen hun brooddoos op de mooie dubbeldeks bus...

Tja.

In elk geval, ik zou het niet aankunnen , met zo'n troep kleintjes naar het Zilvermeer.

Toch spijtig van de eitjes.

Niet ?

Einde van een hoofdstuk

Uitgeput, dat was ik.
Van niets te doen te hebben op deze berg, denken jullie.
Mis, van te veel te doen te hebben een eindje van deze berg weg en op een zekere hoogte.
Maar nu ben ik serieus aan het afkicken en langzaamaan aan het dalen.
Van mijn voorzitterschap, van mijn af -en aan gerij naar Cahors en omstreken.
En dat het goed is zo, vind ik.
Maar inderdaad, het is een aanpassing.

En eens je de scepter doorgeeft moet je ook alles in het werk stellen om je opvolgster op de hoogte te brengen van waarmee je de laatste drie jaar zo mee bent bezig geweest , want heus hoor, het houdt niets in, het heeft niets om het lijf, och een paar uurtjes per week en je kan je boekentas aan de kant zetten, bah neen gij, zo erg is dat niet, dat valt zeker mee, dat zal je zien, allez komaan, neem die scepter aan...
En het heeft wat aarde aan de dijk gehad om die zwarte raaf te vinden, of de witte zwaan, het is zoals je het wil zien.
Maar één heeft de stok aanvaard  en zie, ik ben warempel bevrijdt van de last, die er zeker geen was, waarvan ik -een echte propagandiste zoals het  in verkiezingsperiode betaamt  - iedereen probeerde te overtuigen...

En nu zit zij ermee.
En ik niet meer.

En kan ik een nieuwe weg bewandelen.
Die netjes voor mij -ongevraagd zelfs- werd aangelegd op een vrijdag morgen...
Als dat niet straf is.