17 jaar geleden

David, een jeugdvriend van mij, schreef op Facebook " Raar, zo'n eerste moederdag zonder mijn moeder" en ik antwoordde prompt: " 17 jaar nadien is dat nog altijd éven raar, moederdag zonder je moeder".
Wat vliegt de tijd , hoe vergankelijk zijn we niet, hoe eindig zijn we, hoe snel kan iets voorbij zijn...
Hier , midden van de natuur, valt me dat nog het meeste op.
De ene dag stralen de zonnenbloemen , staan ze kaarsrecht en schijnen ze als waren het "zonnen" recht in je gezicht.

De volgende dag hangen hun kopjes naar beneden en bedenk je dat ze binnenkort als "zwarte dode kinderen" zullen blijven staan tot ze worden geoogst.

Berichten van vrienden die het ene moment foto's sturen van hoe fantastisch hun vakantie was, om een paar weken nadien te horen dat de man een hersentumor heeft.
Berichten van vrienden die het ene moment zo fier als een gieter in Amerika een concert dirigeren ,om een paar weken nadien te horen dat hun dochter vermoord is.
Berichten van vrienden die het ene moment de trotse oma en opa zijn geworden van een flinke spruit , om een paar dagen nadien te horen dat ze in haar slaap gestorven is.

En daarom,enkel en alleen daarom, is het belangrijk niet uit te stellen tot morgen wat je vandaag kan doen. Want er is misschien geen morgen meer...