Jan was al lang in dromenland.
Nog even wat lezen in een detectiveverhaal van Donna Leon, die de politie-inspecteur Brunetti moorden laat oplossen in Venetië - dit om me reeds volledig "in the mood" te brengen, vermits we volgende maand een reisje maken naar deze bijzondere stad die Jan nog niet kent.
Rond één uur geef ik het op. Ik zet de Tolino in slaapstand en doe mijn ogen toe.
Ik kan de slaap niet vatten. Denk terug aan het programma "Zomergasten" dat ik zondagavond helemaal uitkeek, alsook naar de intrieste Canadese film achteraf . Griet op de Beek had een vervelende stem, vond ik dan. Maar ze was zo'n enthousiaste verteller, dat ik toch maar ben blijven kijken.
Op een bepaald ogenblik zegt ze dat de liefde van ouders voor hun kinderen niet eeuwig is, maar dat liefde van kinderen voor de ouders onvoorwaardelijk is. Wat ze volgens mij niet illustreerde tijdens het gesprek.
En ik bedacht dat dit geen "quote" is. Soms is dat misschien zo, maar vaak ook niet. En ik herinnerde me mijn vader en de gemengde gevoelens die daarbij naar boven kwamen. Neen, ik deelde haar gedachten niet...
Het had geen zin om te liggen woelen en draaien, daarvoor is het hier even te warm. 35 graden en meer, rond 20 uur tekende de barometer nog 30 graden.
Ik stond op.
Ging aan de eettafel zitten, nam de tablet, deed een paar ruzzle spelletjes met mijn partner in crime, Kris, en keek op omdat ik precies iets zag bewegen op ooghoogte.
Een spin.
Maar niet zomaar een spin.
Een reuze exemplaar.
Eén waarvan je begint te krijsen als je er ook maar aan denkt dat zoiets bestaat.
REUZACHTIG.
Ik neem al mijn moed bij elkaar.
Zie plots voor mij een flash back van pakweg 40 jaar gelden , bij tante Louise, die een even grote spin had ontdekt , op tafel kroop ( jawel ) en me gebood ( ook waar) dit monster te elimineren....
Ik doe mijn slof uit en ga erop af. Ademhalen en "slach"...er naast en de spin valt op de grond en dan begint die zo hard te lopen, maar zo vlug dat ik hysterisch werd van angst. Hysterisch, zonder een geluid uit te brengen. Ja dat kan. Echt.
Ik ga naar het salon en wapen mij met een spuitbus tegen kruipende insecten.
Ik ga terug naar de living.
Ik zie ze, op de tapijt, jakkes ,vreselijk, ik spuit, ze rent weg naar ik weet niet waar.
Ik word er bijna misselijk van, van angst.
Ik besluit geen voet meer in de eetkamer te zetten tot de volgende morgen.
Ik zet me aan mijn bureau om te bekomen.
Twee muggen, een rotvlieg ,een mot en een langpootmug verder zie ik iets groot, dik, zwart naast mijn voet kruipen....NEEN !!!!!!!!
Neen, ik mag er niet aan denken. Cartouche ligt op de grond, doet één oog open, maar verroert niet...Ik spuit de spuitbus halfleeg . En ren dan naar boven, sidderend van ellende.
Ik neem de Tolino weer ter hand , er vallen nog twee doden in Venetië, maar dat vind ik minder erg dan die beesten daarjuist.
Ik hoor iets bewegen op zolder, boven mijn hoofd. Er valt iets. Ah neen hé, toch geen relmuis. Maar het is een ander geluid. Ook geen muis...
ARGHHHHHHHH!
Help.
Ik wil naar België!!!!!!!!!!
Maar bedenk dat daar ook spinnen, langpootmuggen, motten, mieren en muizen zijn, uiteraard.
Jan wordt wakker. Ik vertel hem al het gebeuren terwijl hij rustig mafte.
Hij lacht.
Ik niet.
Ondertussen is het 5 uur en heb ik nog geen oog dicht gedaan.
Jan gaat beneden kijken, maar ziet niks.
Straks denkt hij nog dat ik het me allemaal ingebeeld heb...
Maar neen, dat komt met al dat geboor en getimmer hier hé, met die gaten die in de muren geboord zijn en die nog niet dicht gemaakt zijn,zegt hij. 't Is bijna gedaan sjoe, allez slaap nog wat...waarbij ik prompt in slaap viel....
Een korte nacht.
Allemaal beestjes, en neen, ik had niet gedronken....
