Gisteren zijn de 2 ladies van het hondenasiel nog eens komen kijken.
Met hun handen achter hun rug en vanop een afstand bekeken ze het toneeltje met de schuwe hond.
-On n'y arrivera pas, neen zover was duidelijk.
Ze gaven ze nog wat kroketjes, ze liep altijd verder weg.
Madame Diczy van de hondenkennel kwam erbij.
- Dat gaat nooit lukken , zei de Zwitserse hondenkenner.
Ik vroeg of we ze toch niet in slaap konden krijgen met pilletjes?
Danielle Diczy vond dat een goed idee.
De ladies van het asiel niet. Neen, de hond zou dan weglopen en gelijk waar in slaap vallen en misschien in een beek sukkelen of in het meer....dat kan niet.
Een schot met een thermodynamisch geweer , met een slaappijltje, zoals je soms op safari ziet ?.
Tja, eventueel, maar daar konden zij ook niet voor zorgen, dat kon alleen de gemeente.
En vermits zij niet van deze gemeente zijn, maar van 't Stad ( hé ? van 't Stad, dat is lang geleden) , van Cahors dus, tja, kunnen ze ons niet helpen.
Danielle belt naar de adjunct burgemeester en krijgt hem na heel lang wachten aan de lijn.
-Of ze zo'n pijltje konden regelen met één of andere jager?
Neen, dat kost 70 EURO en dat willen ze er niet aan geven.
-Jullie zullen meer geduld moeten hebben, zeiden de ladies.
Jan werd er niet goed van.
Ik was de wanhoop nabij.
-We zullen vanavond of morgen slaappillen geven , zei Danielle, neem de kooi maar mee dames, ik bezorg de pillen.
Het is namelijk zo dat alles hier zodanig gereglementeerd is in dit volledig bureaucratisch land , zodat het asiel geen pillen mag afleveren, zelfs geen voorstel mag doen om de pillen te geven,
Laat staan om een injectie te geven.
Dodelijke administratie.
Vanavond was het dan zover.
Danielle had me de pillen bezorgd en ik mengde er drie- nou, zeg maar vier bedacht ik, om zeker te zijn hé- onder haar lekkere hapjes en brokken.
Ze at ze allemaal op .
Na een half uurtje begon ze wat te zwalpen en belde ik Danielle.
Na een half uurtje kwam ze eraan.
De hond kwam haar vrolijk tegemoet, precies of er was geen sprake geweest van een pilletje.
-Geef de twee laatste ook maar, zei Danielle, het gaat anders nooit lukken.
Zo gezegd ,zo gedaan...
Niks te niksen.
Telkens Danielle of ik naar haar toe gingen met de lasso liep ze weg.
Danielle dronk koffie na koffie....en vertrok .
We waren al 3.30 u bezig.
En dan, ongelofelijk maar waar, heeft de hondenfluisteraar ter plaatse-Jan dus- de lasso over haar kop gekregen.
"Ik heb ze beet" , zei Jan.
We namen de kooi en ze ging er zonder enige moeite in.
Dag hond, au revoir vieille canaille !
De volgende keer dat er hier een weggelopen hond passeert zal ik mijn dierenhart niet tonen, voorwaar ik zeg U !
Afgepeigerd zijn we van gans deze historie, nous sommes l'objet d'une très grande fatigue !
