Gisteren in Figeac ,aan tafel ,luisterden we naar verhalen van vriendinnen over andere vriendinnen die wel hele erge tegenslagen te verwerken hadden gehad tijdens hun leven.
Want geeft toe, er zijn mensen die veel tegenkomen en anderen die geen tegenspoed kennen of nog anderen die bij het minste wat een beetje tegenvalt onmiddellijk denken dat alles hen tegenzit.
Van alles wat in deze wereld natuurlijk.
Er was het verhaal van Roberte wiens ouders en twee jonge kinderen om het leven kwamen bij een autoöngeval een aantal jaren geleden. We keken allemaal naar Roberte die een eindje verderop zat aan tafel . Een bloedmooie vrouw, een warme stem...
Ik draag mijn twee kinderen in mij, zei ze ooit tegen Jeanine. Ik ben ze nooit verloren, ze zijn altijd bij me.
Haar huwelijk had het echter niet overleefd, neen,maar dat hoor je vaker, niet?.
Ieder zijn verdriet en soms verdrink je in dat verdriet en begrijp je niet dat de ander anders rouwt .
Zich laat opslorpen door zijn of haar werk, vereniging, vrienden, en de ander kijkt ernaar en schudt meewarrig het hoofd, want zoiets kan je toch niet maken, nu, op zo'n vreselijk moment van wanhoop? Of wel soms?
En Madeleine wiens dochter van 25 gestorven was en die dank zij vriendschappen dat verdriet te boven kwam, alhoewel je zoiets nooit echt te boven komt.
En Corinne die het allemaal te veel van het goede vond en zich afvroeg waarom al die verhalen nodig waren. Tranen stonden in haar ogen.
Voor mij zou het leven niet meer moeten zei ze, indien er iets zou gebeuren met mijn zoontje.
Dat begrijp ik, zei een ander.
En ik bedacht dat niets maar dan ook niets mij zou kunnen beletten om verder te leven.
En dat begreep ze niet.
En anderen ook niet.
En sommigen dan weer wel.
Het leven gaat gewoon door ,zei ik.
Dat zal je zien, hoe wreed het ook is, het gaat echt verder, zonder hem of haar of hen.
Vanmorgen vertelde ik deze conversatie aan Aude die 's maandags meestal met mij uitgebreid Facetimed.
Ook zij had tranen in haar ogen en antwoordde onmiddellijk dat voor haar het leven ook geen zin meer zou hebben indien er iets met Gustje zou gebeuren .
Haar liefde voor de kleine man vertederde me .
Toch wel ,verzekerde ik haar en ik herinnerde haar aan een dramatisch hilarisch gesprek dat we bijna 20 jaar geleden voerden, zij en ik, toen ze me in een puberale woedeaanval naar het hoofd slingerde dat ze er een eind aan wou maken omdat niets nog was zoals het was.
Ik stopte de wagen op de Hoofse Steenweg ,we stapten uit, en over het autodak heen riep ik haar toe "dat gaat niet Aude, daar hebben we nu geen geld voor, echt niet! Ik kan echt geen begrafenis betalen!" waarop ze zo hard begon te lachen en wenen tegelijk en ik met haar mee, dat we gewoon verder gereden zijn en die sombere gedachte achter ons lieten voor wat ze was .
Later waren vrienden meestal geschokt door deze anekdote, en toch was het zo waar, zo klaar en duidelijk wie en wat ik was of geworden was en waar ik voor stond.
Toen en nu.
En zo is iedereen anders.
Er zijn wellicht 100 redenen om te sterven of misschien zelfs maar één, maar er zijn ook 101 redenen om te blijven leven.
Sterven doen we toch.
