Het is woensdag 18 november en de zon schijnt.
Al de ganse dag in feite.
We eten nog altijd buiten, maar binnenkort komt ook daar een eind aan, natuurlijk.
Ik wandel- zoals elke ochtend- met Pipa rond 8 uur de berg op, langs de brievenbus, langs Vers haut, ga langzaam naar beneden, oplettend dat ik niet uitglijd ( of uit 'rol') op de honderden eikels die het pad bedekken.
Ben, een Engelse jonge bink begroet Pipa hartelijk. Hij verblijft in Paul en Lynn's huis , terwijl zij in angst de BREXIT onderhandelingen van nabij volgen in Wales.
Een dikke zwarte kat loopt voor ons en Pipa heeft ze in de gaten. Ze rent tegen 100 per uur achter de kat aan en die ....wordt in de bomen gejaagd. Ze blijft pal hangen met haar poten wijd uitgespreid...het is zo grappig. Ik roep Pipa en bind ze aan de leiband, zodat Minneke poes voorzichtig naar beneden kan komen. Maar dat doet ze lekker niet. Ho maar! Stel je voor dat dat hondenmonster terugkomt. En inderdaad, eens ik wat verder op het weggetje ben en besluit Pipa weer los te laten, rent die als een gekkin terug naar de grote boom . Ik hoor een tak afbreken, en dan niets meer....maar Pipa komt terug, een glimlach op haar snuitje. Dat was leuk, lijkt ze te denken.
Terug thuis besluit Jan bladeren te ruimen, en dat zijn er verschrikkelijk veel. Hij zal ze later opstoken midden van de pruimgaard.
Dat is zijn plan.
Mijn plan ziet er anders uit. Ik besluit te bellen naar een oude vriendin, letterlijk dan: ik ken ze zeker 36 jaar en ze is bovendien ook in de 80....En daarna bel ik naar mijn Nonkel René wiens vrouw, de lieve tante Nizon op het einde van haar leven is. Neen geen Covid, maar die andere vreselijke ziekte.
Eerst mijn vriendin, om me moed te geven om later naar mijn oom te bellen en het onvermijdelijke in een mensenleven van nabij te ervaren.
Bonjour Elyane, comment vas-tu?
Kan je geloven of niet, zegt ze, dat ik een paar minuten geleden aan jou aan het denken was en dat ik dacht; ik ga eens naar Geneviève bellen en nu bel je mij...
En bijna ogenblikkelijk begint ze te wenen. Ik ben even van slag, ik heb Elyane in al die jaren zelden weten wenen.
Maar Elyane, wat gebeurt er?
Het is belachelijk Gene, maar mijn hond is gestorven en ik kan me daar niet over zetten...
Natuurlijk is dat erg. Zeker als je in lockdown zit, overdag alleen bent en je dat dier dolgraag hebt gezien.
Een tumor in zijn achterpoot en ik zag het niet zitten dat ze zijn poot moesten afzetten, hij heeft zo dikwijls problemen met zijn andere poot, van arthritis dan...En ik was juist op kuur in Clermont-Ferrant toen het verdict viel en ik was er dus niet bij toen mijn schoondochter -die bij haar woont- naar de veearts is gegaan om hem te laten inslapen.
Echt ik begrijp dat.
Een paar weken geleden hebben Paul en Lynn hetzelfde moeten doen voor Colin, hun border collie.
Van ouderdom, wou niet meer eten enzovoort enzovoort. Hij maakte een graf voor hem en een heuse grafsteen en hij ligt hier nu voor eeuwig.
Elyane heeft niet de kans gehad hem nog eens vast te pakken, een zoen te geven ...dat is erg.
En dan vertelt ze me nog een paar heel droeve dingen die in haar leven plaats vinden en ik ben er gewoon helemaal ondersteboven van.
Zou ik terug naar België gaan? vraagt ze me, Ik heb er nog altijd mijn appartement, weet je.
En ik versta dat, dat je op die momenten terug wil naar de plaats waar je ooit gelukkig was, als zou je die tijd kunnen terugbrengen , je opnieuw wikkelen in de liefde van je ondertussen overleden man, de tijd dat je nog geen ruzie had met je zoon, dat je je vriendinnen van toen terugvindt...al zijn er ondertussen ook al veel van overleden.
Maar hier heb ik ook veel vrienden nu, mijn kleinzoons wonen in Parijs en Bordeaux....ik weet het niet meer. Sorry dat ik je overval met mijn zwakte...
Oh ik had ze zo graag in mijn armen genomen, haar getroost , ik kon haar enkel zeggen dat ik haar begreep ,d at ze me altijd mag bellen....ze woont in een ander departement en van even een bezoekje kan er tijdens dit re-confinement echt geen spraken zijn.
Dag Elyane, je t'embrasse.
Moi aussi Geneviève!
Dan dacht ik eens eerst moed te putten uit een 'leuk' telefoontje met mijn oude vriendin...ik was gepakt op een moment dat ik het niet verwacht had.
Maar kom, nu Nonkel René, want straks is het te laat en dat zou ik mezelf niet vergeven.
Oncle René, c'est Geneviève .
Qui ?
Geneviève Meunier !
Ah oui Geneviève, c'est gentil de m'appeler.
Ik vraag hem of hij stand houdt en hoe Tante Nizon het stelt. Heeft ze niet te veel pijn ( alhoewel de Peeters-sisters té goed pijn uitstaan) .
Inderdaad, zegt hij, maar ze krijgt morphine patches, dat helpt goed denk ik. Ze slaapt veel.
Ik wou je gewoon zeggen , nonkel René , dat ik het ongelofelijk mooi vind wat je doet voor tante Nizon, dat die blijk van liefde na 65 jaren huwelijk nog altijd bewonderenswaardig is.
Weet je, Geneviève, zegt hij , hoe zou ik haar niet kunnen liefhebben, na al wat ze altijd gedaan heeft : zorgen voor de kinderen. ( ze hebben een zwaar autistische zoon ) Terwijl ik de wereld afreisde voor mijn werk, was zij thuis, altijd geconfronteerd met de problemen van dat grote gezin met onze zoon die veel zorgen nodig had . Ze deed het toch maar...
En daar waar ik de 'sterke' wou uithangen, was ik ineens heel klein, heel dankbaar voor deze uitzonderlijke levensles.
Hoe mooi is dat feitelijk?
En ze heeft naar André gevraagd, maar hij mag niet komen , want er is COVID in de home waar hij verblijft, misschien donderdag volgende week, kan je nagaan, dan is het misschien te laat.
Hij zei me nog een paar bijzonder vriendelijke woorden over mij, over onze moeder....
Geef Tante Nizon een zoen van mij alsjeblief!
Zal ik zeker doen..
Afscheid nemen, je wordt het niet gewoon.
Maar het is woensdag, 18 november , de zon schijnt en we kunnen nog altijd buiten eten....maar ook daar komt een eind aan, natuurlijk.
