Nog net geen 60 !

                    


Toen ik vanmorgen de computer aanzette verraste Google me met verjaardagstaarten, én een berichtje " Gelukkige verjaardag Geneviève".
Enerzijds was ik blij en aangenaam geschrokken, anderzijds was ik er niet goed van dat zo'n machien me op de voet volgt ...
En van dan af regende het berichten, SMS-jes, facebook groeten en wensen, mails, kaarten  en facetime gesprekken.
Dus hartelijk dank lieve mensen voor al dat goeds.
Moge het een bijzonder jaar worden.

Onze pa bekeek de sterrenhemel en waarschuwde me weer voor naderend onheil, zijn grote specialiteit.
Goede dingen voorspelt ons vader zo niet, slechte dingen daar is hij een onovertroffen meester in.
" Pas maar op dat je niet bestolen wordt! " , " Saturnus vierkant Pluto, maar kind, je weet nog niet wat je te wachten staat!", inderdaad en in feite had ik dat ook al beter niet geweten, " Je zal afscheid nemen van mensen en dingen! Je zussen en je broer hebben hetzelfde aspect, jaja, erg allez!".
Toch plezant zo'n vader die het allemaal op ons ziet afkomen en ons waarschuwt voor verschrikkelijke ongelukken.
Spijtig dat hij het niet dikwijls voor zichtzelf heeft gezien.
Maar ja, dat is meestal zo , ik zal zelden of nooit Tarotkaarten trekken voor mezelf, al doe ik het met liefde voor vrienden en familie, zelfs voor mijn pa.
                                                 
Dit jaar wordt dus betekenisvol wat betreft standpunten innnemen en afscheid nemen.
Afscheid van mensen.
Dat heb ik al wel vaker gedaan. Gewild of niet.
Allebei.
Afscheid van geliefden is zelden gewild.
Van vrienden wel.Alhoewel soms ook niet.
Afscheid van dingen, daar heb ik weinig of geen moeite mee.
Een ganse hoop gerief dat hier staat te bestoffen kan ik best missen.
Jan niet .Die zou het allemaal bijhouden.
Ik zou om te beginnen vandaag al de helft willen wegdoen.
Al die potjes en pannetjes. Pff.
Vreselijk als mensen die op bezoek komen er nog een potje of beeldje willen bijzetten.

Maar het liefste geschenk stond  onverwacht vanmorgen op mijn ontbijtbord : croissants en de enige echte Jef de Bruges pralines, gemaakt van Barry Callebout chocolade uit Wieze, jaja, en van cacao bonen uit Ivoorkust en daar is Paul de Petter de baas en die zat in mijn klas, de wereld is toch klein denk ik dan.
En er gaat niets, maar dan ook niets boven pralines !
                                                 

Ik denk dat ik volop ga genieten van die net nog geen 60e verjaardag.
Want zoals papa zegt : " en eens ge 60 zijt, wordt het 70 en 80 en dan gaat het rap hoor !!!!!!" , kan je nagaan, nog net geen 60 en hij voorspelt een roetsjbaan van verjaardagen die voorbij zullen vliegen voor ik er ook maar erg in zal hebben.
Saturnus hé en Pluto ,voor niks goed.

Nous n'avons plus de matériel, Jan !

Onze weg wordt met de dag onberijdbaarder . Dat is een moeilijk woord. Ik vraag me zelfs af of het wel bestaat in feite. Maar ik denk dat ik me wel degelijk verstaanbaar maak.
De weg naar ons huis zit vol putten en gaten en het is niet alleen de postbode ( la factrice, want we hebben vrouwelijke postbodes) die klaagt als haar auto te diep in het bladerdek zakt , maar ook onze vrienden vinden het geen pretje om naar Le Cigalou af te zakken, zeker in de winter.

Van tijd tot tijd, maar wel regelmatig, stappen zowel Jan als ik de mairie binnen om hen nogmaals te wijzen op de slechte staat van het wegdek.
Telkenmale schrijven ze ons adres op, ons telefoonnummer en zullen ze het "sans faute" doorgeven aan de verantwoordelijke voor de wegen.

Ook van tijd tot tijd klampt Jan Maurice Bonnamort aan , een mede-jager op de ree op dinsdagmorgen, en als verkozene in ons dorp dé aangewezen persoon om de dingen te laten vooruitgaan.

Toen de factrice tussen kerst en nieuw haar beklag had gedaan over het dikke bladertapijt heeft hij er wel degelijk voor gezorgd dat de bladeren werden weggeblazen.
Dat is een groot verschil en de factrice zwiert nu weer heel gezwind door de scherpe bochten naar onze nederige stulp.

Maar de putten, tja, dat is een ander paar mouwen.

Dus Jan vroeg nogmaals aan Maurice hoe het nu zat met die wegenwerken , waarop die doodleuk antwoordde ; "Nous n'avons plus de matériel,Jan, nous ne pouvons pas le faire!"

Eerlijkheid slaat een mens soms keihard in het gelaat.
Het geld is op.
De putten blijven.
Triestig maar helaas....

Als de rook om je hoofd is verdwenen !

De wierook rond mijn hoofd duurde één dag.
De dag erna was ik al vergeten dat ik in een boekje had gestaan.
Jij met je boekjes altijd ,zei Jan.
Je geeft daar 'k weet niet hoeveel geld aan uit en in feite betaal je de helft voor de reclame! Want die artikeltjes zijn archi kort en daar sturen ze dan een journaliste op af én een fotograaf! Kan je nagaan, wat een verspilling.
Als je mij een beetje kent, weet je dat ik dan zo op mijn paard zit dat ik begin te galopperen in alle richtingen en zeker de terriër in mij laat dat been niet meer los.
Maak er je een gedacht van Jan, na die 17 jaar dat we elkaar kennen, IK KOOP BOEKSKES en dat zal altijd zo zijn.

Mijn grootmoeder kocht boekjes, mijn groottante kocht boekjes en mijn moeder kocht boekjes....
Mijn grootmoeder "het Rijk der vrouw" , mijn groottante "mode et travaux" en "point de vue" en mijn moeder de "Figaro Littéraire" en "Paris Match "of "Jour de France".
En wij lazen elkaars 'boekjes.
En ja ik heb die "slechte "gewoonte overgenomen en ik lees ook nog heel graag "point de vue" en ik geef grif toe dat dat een "guilty pleasure" is, maar mag een mens dan geen foute keuzes maken in zijn leven?
Ik versta dat niet, zegt Jan en daar blijft het bij.
Ondertussen is deze kikker zo dik opgeblazen als een koe, van pure woede en start ik mijn onstuitbaar betoog.
Ik zie aan Jans' gezicht dat hij het zich al lelijk beklaagt dat hij ook maar iets over die boekjes heeft gezegd, maar ik heb er geen enkele compassie mee.
En jij Jan, vind je dat interessant achter een wild dier aanlopen, soms tot 3 x per week? En hoeveel kost dat? Kogels, patronen , riemen om de patronen in te houden, want die zijn uitgerokken en ik moet een nieuwe hebben, winterbotten, zomerbotten, bottines, dikke kousen, een anorak, gevoerd tegen de regen, een zomeranorak zonder voering tegen de regen, een geweer voor everzwijnen, een geweer voor reeën, een thermozak voor de "lichte maaltijd" rond het middaguur in de jachthut, de lichte maaltijd in de jachthut, de jachtvergunning, de verzekering voor de jacht, de "guettes" voor rond de benen want er zijn doornen en braamstruiken die anders je broek stuk scheuren, een jachtbroek, een regenbroek, een fleece, een jachtvest, een jachtklak, een jachthoed, een fluitje, een walkie talkie ( in Frankrijk Talkie Walkie , waarom, geen idee !) , een laserkijker voor 's nachts, één voor overdag om beter het beest te vizeren, een jeep, ah ja, een jeep, ik zou het begot nog vergeten.....

En ik, een boekske...mét commentaar, want dat kost veel voor niks.
Moet ik verder doorzeuren?
Of hebben jullie mijn stelling begrepen?

De rook om mijn hoofd is verdwenen, ik ga mijn boekske lezen zie !

Iedereen beroemd !

"Zo ver weg en toch zo dichtbij" , zo had ik deze post ook kunnen noemen.
Want in het februari nummer van Plus Magazine dat nu al in de winkelrekken ligt ,staat er een artikel over mij en mijn blog, vandaar.
Iedereen zijn dag van roem .
Ware het niet dat die foto zo raar is, niet te doen.
Dus, gauw dat nummer kopen en fier zeggen dat je ook een BV kent; da's zeker dat !

                                             

FNACA !!!!!!!!!!!

Het is zoals een strijdkreet.
Ik herinner me de "Tjaka!" kreet , was dat niet één of ander beest in de zoo of zo ,of was dat die Emile Ratelband die dat voortdurend zei?

In elk geval riepen sommige medewerkers op mijn vroegere werk "Tjaka!" als ze iets bereikt hadden, een gunstig antwoord hadden gekregen, een dossier hadden afgewerkt, een deal hadden bereikt, een zaak binnenhaalden, kortom, als ze héél blij waren en wilden duidelijk maken dat ze een overwinning hadden behaald.
Toen we voor de zoveelste keer naar het jaarlijks Bal van de oudstrijders van Algerije gingen, ditmaal zonder Rita en André- want die hebben deze week wel iets beters te vieren dan een stom onnozel bal van oude mensen - maar mét Zwany en Rick, je houdt het niet voor mogelijk, maar ze waren er om ons enkel gezelschap te houden ( of we nu daar samenzitten of thuis dachten we alle 4 ) waarvoor toch nogmaals dank, bekeek ik het podium , zag de grote banieren met in keigrote letters FNACA erop en ik riep het in mijn gedachten luidop " Fnaca !!!!".
                       

                               

En ik was blij.
Want er is een heus orkest in verschrikkelijk lelijke gebloemde kostuums en van bij de eerste noot springen de oude krakers op van hun stoel en  dansen ze de polka, de wals, de samba, de tango, noem het op en ze kennen de pasjes, jawel.
Daar zouden jullie van staan te kijken !
Meestal hebben ze hun mooiste balkleren aan.
Ik was er dan ook op voorzien.
Zwany die er anders altijd uitziet als een plaatje had een sportief jeansensembletje gekozen .
Eenmaal we neerzaten aan de tafel van de burgemeester stootte ze me aan: "Waarom heb je me niet gezegd  dat we ons moesten opdirken?"
"Ja Zwaan ik zei toch dat we naar het BAL van de oudstrijders gingen? Moet ik dan zeggen dat je je moet opkleden voor een bal????"
"Ik baal als een stekker !" zei ze en ik moest zo hard lachen, want die Nederlandse uitdrukking  had ik nog nooit gehoord!
Ze had er vlug iets op gevonden en bond haar fleurig luipaardsjaaltje om haar middel.
Inventief zijn, het helpt.
                                     

   
Het eten is er altijd lekker, maar altijd té veel.

En nadat we allemaal een dansje hadden geplaatst ,waren we het er roerend over eens : je moet het eens meegemaakt hebben om te weten wat het is.
Is dat niet met alles zo, dacht ik ?
En het viel allemaal beter mee dan gedacht, zei Rick.
Leuk, echt leuk , Fnaca !!!!!
                                         

Fédération des Anciens Combattants d'Algérie

And the rest is silence ...

Soms krijg je al eens een bericht waarin staat "gelieve tot op het einde te bekijken".
Wel , dit filmpje is de moeite waard.
En als het je niet aanstaat kan je het gerust zappen.
Ook geen enkel probleem.
Maar eens je dit gezien hebt denk je er anders over en ben je veranderd.
Hoeveel oorlogen er intussen in naam van God gevoerd werden, het is niet meer te tellen.

Islam, waarvan de letterlijke vertaling "onderwerping" betekent, tja...
Vandaar het boek van Michel Houllebecq ( in het Frans als volgt uitgesproken : Oualllebecq ) "soumission" waarin een Moslimregering in 2020 aan de macht komt.
Houllebecq zijn boeken zijn steeds provocatief.
Het zal nu niet anders zijn.
Ik heb het besteld en mag het gaan halen in Cahors.
Later meer daarover.
"In the meantime..." wil ik jullie deze vrouw niet onthouden , Wafa Sultan !

http://www.youtube.com/watch?v=RFN8ahYN1b0

Een leuke televisieavond

Na al de verschrikkelijke berichten over bloedbaden in Parijs, Verviers , Noord Nigeria en God weet waar allemaal was het eens een leuke afwisseling om eindelijk nieuwe afleveringen te kunnen bekijken van Britse series die ons nauw aan het hart liggen. Het laatste half jaar had ik de indruk enkel herhalingen te bekijken en herhalingen van herhalingen van de herhalingen.

Als daar zijn: Midsomer Murders.
Inderdaad, daar wordt ook veel gemoord en vanavond was half Causton weer afgeschoten ,vergiftgd ,de keel doorgesneden of erger nog : opgegeten door wild bores ofte everzwijnen !
Kan je dat geloven ?
Het slachtoffer was aan een boom gebonden en zijn geliefde had hem eerst Valeriaan gegeven om te slapen -heel romantisch Engels toch : te veel Valeriaan geven om te slapen , bij ons zouden het 5 valiums geweest zijn, minder romantisch maar efficiënter !- en dan had ze zijn buik -je leest het goed- ingewreven met truffelolie !
En daar kwamen die varkens op af.
En zeggen dat Rita vanavond op facebook postte dat ze in de hemel -moest ze sterven ( wees gerust dat gebeurt want voorbij die deur moeten we allemaal helaas passeren ) - graag pasta met truffels en truffelolie zou geserveerd krijgen.
Als ze al in de hemel geraakt, schreef ik haar. Een mens weet nooit en zoals meme zei : er is nog nooit iemand van die reis teruggekomen. Dus ik betwijfel het.
Rita is waarschijnlijk vergeten dat er in de hemel niks te pasta verhapstukken is, het is daar voor zoetebekken rijstpap met gouden lepels...
Maar dat lust ze ook- een ganse geruststelling. Ze had me onderwijl al opdracht gegeven de pasta op te sturen moest er geen pasta in de hemel zijn ! En met La Poste en de Factrice die moeite heeft om tot aan onze brievenbus te geraken zal dat nog niet zo eenvoudig zijn.

                                                       

Daarna werden we verwend op de kerstmis special van Dowton Abbey.
Onwaarschijnlijk hoe de adel in Engeland leefde en ik denk nog voor een groot deel leeft.
Nadat ze zich uit de naad gewerkt hebben voor al die mooie gravinnen met tiara's op hun hoofd en graven en hertogen in militair paradekostuum ,mogen de lakeien -zeg maar slaven- en dienstbodes ook een een uitstapje maken. En blij dat ze zijn!
Ontroerend echt.
Dat het zo lang geduurd heeft eer de Europese bevolking daartegen in opstand gekomen is, het is onbegrijpelijk!
Wat een knappe acteerprestaties ,niet te doen.

 Shirley Mc Lean was ook weer van de partij en ik vind het nog altijd een van de grappigste Amerikaanse sterren . Remember "Steel Magnolia's".

Nu mogen wij nog goeie acteurs hebben, wij kunnen daar niet aan tippen.
Echt niet.

Oh, wat een verademing zo'n leuke avond TV kijken zonder dat we opgeschrikt werden door weer een nieuwe terroristische attaque van één of andere godsdienstfanaat.
Maar het heeft allemaal niets met godsdienst te maken , hoor ik menigeen roepen.
Met wat dan wel, vraag ik me af?
Maar dat is enkel mijn persoonlijke mening en een mens mag niet veralgemenen hé.

le moîne

Gisteren zijn we gaan eten bij Gilbert en Inès.
Gilbert is een jachtvriend van Jan. Een 'jonge' dynamische kerel van 52 en Jan vraagt zich nog steeds af hoe het komt dat die hem zo sympathiek vindt.
Ik versta dat ook niet eerlijk gezegd.
En opgelet, Jan heeft nog zulken jonge vrienden hé.
Daar mailt hij mee, of hij gaat ermee op jacht, of hij filosofeert ermee om de wereld te verbeteren.
Soit, Gilbert dus.

Gilbert is geboren en getogen in Ganic.
Ganic is een gehucht van Castelnau-Montratier .
Zijn ouders waren landbouwers en hij heeft jarenlang de boerderij met koeien en gewassen gerund.
Een aantal jaren geleden heeft hij de boerderij overgelaten aan zijn jongste broer.
Die spreekt Engels, want hij ging een trimester op stage in Ierland zonder ook maar een iota Engels te spreken. Voor deze streek is zoiets heel bijzonder. Er zijn er weinigen die het hem zouden nadoen.

Gilbert is gehuwd met Inès.
Een wondermooie naam vind ik.
Inès is geboren in Brazilië, waar haar ouders, allebei uit Portugal naartoe waren geëmigreerd.
Die waren elkaar tegengekomen in Brazilia en toeval of niet, zo ontdekten ze dat ze uit hetzelfde dorp kwamen...Ze huwden en kregen 2 kinderen.. Na 7 jaar keerden ze terug naar Portugal en uiteindelijk vestigden ze zich in Cahors nog eens drie jaar later.

Gilbert en Inès hebben twee kinderen: Arnaud die kunstenaar is en in Bretagne woont en Sandra die toen ze afgestudeerd was als vertaalster het geboorteland van haar moeder wou ontdekken en met rugzak naar ginder vertrok. Ze sprak toen geen Portugees. De taal was haar niet vreemd vermits ze haar moeder en grootouders Portugees hoorde praten, maar ze sprak de taal niet. Weerom bewonderenswaardig. Er zouden er niet veel zijn hier die het haar zouden nadoen, maar het zit dus wel in de familie precies, dat avontuurlijke achterna gaan.

Ze ontmoette er Robson. Robson is Braziliaan, zijn vader is een Duitser uit Hamburg en zijn moeder een Braziliaanse. Hijzelf is vertaler van films. Portugees-Hongaars. Ze huwden.

En nu is Sandra in verwachting van hun eerste kindje en vinden ze het belangrijk om naar Europa te komen omdat het in Brazilië niet veilig is voor een kind en bovendien hielden ze er niet van dat hun baby zou opgroeien in een onnatuurlijke, selectieve, elitaire omgeving van een condominion.
Dat het naar dure scholen zou gaan en ver weg zou zijn van de realiteit dat het leven in feite wel is.

We gingen er dus eten en zouden Robson en Sandra ontmoeten.
En dat was nu de verrassing.
Want Robson deed de deur open en begroette me als volgt:
"Welkom Geneviève. Hoe leuk je te ontmoeten hier in Ganic!"
Ik viel haast achterover.
En hij ging vlot verder in het Nederlands...
Eenmaal van mijn verbazing bekomen vertelde hij ,dat hij op 18 jarige leeftijd naar België was komen studeren. Hij volgde er de 2 laatste jaren middelbaar en daarna universiteit in Mons.
Ja maar ,opperde ik, en dat Vlaams dan? Want ik ken er weinig ( slechts één, mijn nichtje Sophie ,maar dat is ook een avonturierster ) die goed Nederlands spreken terwijl ze in Mons gestudeerd hebben.
Ja op school geleerd ,zei hij en daarna heb ik in Ichtegem gewoond.
En nog later ben ik naar Boedapest verhuisd, vandaar dat Hongaars.

Kortom , een echte "polyglotte". Woord dat mijn grootmoeder graag gebruikte.Dat schiet nu door mijn hoofd, maar ik weet niet meer waarom.

En dus, van tijd tot tijd sprak Robson ons aan in het Vlaams. Hij sprak Portugees met Sandra, Frans met Gilbert en de twee met Inès.
Al een geluk dat hij niet in het Hongaars begon, de polyglot !.

Of we iets misten, uit België ?, vroeg hij.
In het begin wel, antwoordden we, nu niet echt meer, neen.
Mosselen met Frieten , vroeg hij? Of Belgische wafels?
Ik had in elk geval gescoord met de pralines van Jef de Bruges die ik had meegebracht...

En hij ?, vroegen we.
De zon ,zei hij. Het is hier berekoud !
Maar, zei Sandra, onze oma heeft me een cadeau gedaan verleden week.
We hebben haar "moîne" gekregen...
Haar monnik dus.
Wat was dat?
Gilbert ging hem prompt halen.
En dit is het dus :

Je doet brandende as en daarop een laag houtskool met daarop weer as in de pan die je in het midden ziet bengelen.
En dan zet je het ganse gedoe in je bed en je bedekt "le moîne" met je lakens.
Na een half uurtje is gans het bed opgewarmd.

Nog nooit gezien. Ik zat te denken waarom zo'n ding een moîne noemde, en bedacht dat de Fransen het ook niet hoog op hadden met de clerus, vroeger en nu...Overal dezelfde miserie.
Ondertussen weet ik wel beter: in de middeleeuwen moesten jonge monnikken het bed van de oudere monnikken  opwarmen  door er even voor bedtijd in te gaan liggen. De lakens waren dikwijls in hard linnen en dikwijls vochtig . Vandaar ...

Gisteren hebben we dus dank zij Gilbert en Inès een wereldreis gemaakt en hebben we weeral iets bijgeleerd over de gewoonten in deze streek. Nu op een brocante markt zo'n moîne vinden zie ! Zal dat warm zijn in bed !

Je suis Européenne et aussi Charlie

                                                           

Het moet van in de jaren 70 geleden geweest zijn dat ik nog deelnam aan een betoging.
Het had deze keer niets met inschrijvingsgeld, raketten, besparingen op onderwijs of pensioenen te maken.
Het was niet tégen iets.
Het was vòòr iets.
Voor de vrijheid van meningsuiting.
In een land van de Verlichting, waar honderdduizenden mensen ooit stierven terwijl ze de Bastille bestormden om een einde te maken aan  de dictatuur van gekke koningen en verwaande koninginnen die zich geen seconde konden inbeelden in welke armoedige omstandigheden hun onderdanen leefden terwijl zij boer en boerinnetje speelden in Versailles . In een land waar Voltaire zelf de legendarische uitspraak zou gedaan hebben : "Je ne suis pas d'accord avec ce que vous dites, mais je me battrai jusqu'au bout pour que vous puissiez le dire".

In een land waarin  Vrijheid,Gelijkheid,Broederlijkheid en sinds enige tijd "laïciteit" hoog in het vaandel staat en op de frontons van alle gemeentehuizen.

Wel in dat land leef ik nu en besef ik dat wat er de afgelopen dagen gebeurd is hier nog meer inpact heeft dan in een ander land.

Alhoewel de solidaritiet alle grenzen heeft overschreden en er van New York tot Mexico, van de noordpool tot de zuidpool mensen op straat komen, burgers zoals jij en ik, om duidelijk te maken dat we allemaal samen moeten leven en om dat te bereiken dat we tolerant moeten zijn.Tolerant tegenover andersdenkenden.
Dus ja, ik was er gisteren bij toen de derde manifestatie gepland was in Cahors.

                                   

Tolerant tegenover gelovigen, ongelovigen,agnostici.

De kans krijgen om om onszelf te lachen en dus vooral om te relativeren.

We waren met 7000 en meer.

En ik was blij en ontroerd tegelijk dat ik deel uitmaakte van die gemeenschap , waar er sinds de Bevrijding in 1945 nooit meer mensen op straat geweest zijn dan vandaag...

Die massa die beseft dat er niets belangrijkers bestaat in het Avondland dan  de Vrijheid.

Om te zijn wie je bent, om te denken wat je denkt, om te zeggen wat je wil.

Maar de prijs is altijd te hoog. 
En de politici zullen er binnen een paar dagen weer alle profijt proberen uit te trekken. 
Zucht! 





                                                    

Schilderij van mijn goede vriend François Passemard, Castelnau-Montratier 10/1/2015