Ja, een zwembad hebben kan leuk zijn.Vooral in de zomer dan.
Eens het herfst wordt vallen er dorre bladeren op het electrisch rolluik.
En dat is voor niets goed.
Want , zo vertelde de Heer Novarino ons, de bladeren blijven op het rolluik plakken en eens de zon erop schijnt, wordt hun afdruk erop vastgezet als het ware. En dat gaat er nooit meer uit, zei hij.
Ik vreesde al dat Jan vanmorgen "werk wou maken" van het opruimen van de bladeren op het rolluik, het verwijderen van de herfstbladeren uit het water , het inladen van het zwembad met halfvolle plastic flessen, het afrollen van het rolluik en tenslotte, het aanbrengen van de winterbache.
Op maat gemaakt. Houdt niets in hoor ! Zo gefikst.
Het afkeren van de bladeren op het rolluik ging redelijk goed.
Het verwijderen van de herfstbladeren in het water , dat was in feite zelfs een leuk karweitje.
Maar dan.
Ik wou persé het rolluil met een vochtige doek eens afkuisen terwijl het rolluik afrolde.
Maar dat was een heel dom idee volgens Jan.
Want hij wou de plastic flessen onder het rolluik krijgen en als ik dan met die vod op het rolluik heen en weer zou wrijven, dan kon hij niet tegelijkertijd de flessen onderduwen én de sleutel van het rolluik bedienen.
Dus moest ik stante pede mijn plan vaarwel zeggen en bij de sleutel blijven staan en die af en toe een draai geven.
Terwijl Jan in een verwoede poging de flessen met een aftrekker in de diepte probeerde te houden.
Er zat te weinig water in de flessen, was mijn besluit.
Want de flessen bleven niet rechtop staan.
Dus weer naar beneden en meer water in de flessen doen.
En herbeginnen maar.
Af en toe streelde ik toch met mijn vochtige vod eens over de lamellen van het rolluik, maar Jan zag het en dan maar weer gemekker dat ik dat moest laten!
Goed.
De flessen zaten eronder.
Nu de winterbache erover en de piketten in de grond slaan.
"Stomme, godverd....stomme piketten !", hoor ik Jan roepen.
En dan moet ik vlug zijn, want als ik hem laat doen, dan zou hij uit pure frustratie al de piketten in het midden van het zwembad gooien, ho maar, ik ken hem!
Dus, waarom zouden we de tomatenstaken niet gebruiken, opperde ik?
Heel slecht idee, vond Jan.
Toch ging ik ze halen en wat blijkt? Het werkt.
Ok, niet zoals het op de foto staat, want de mooie ijzeren piketten zijn te kort voor ons zwembad, maar kom, de bache ligt erop.
Drie uur zijn we ermee bezig geweest.
Neen, het hield niks in hoor .
Was ik blij dat ik enkel een daags tevoren gemaakte ovenschotel in de oven moest steken !
Allez, ook weer iets wat we hier geleerd hebben : het winterklaarmaken van het zwembad.
Op naar de volgende !
maandag 25 november 2013
zaterdag 23 november 2013
Koud hé?
Koud, echt koud.
En véél te vroeg voor de tijd van het jaar, als we althans Paul-Frédérique Cassez mogen geloven.
We verwachten zelfs sneeuw , en dat is vroeg.
Maar uitzonderlijk is het nu ook weer niet, als we althans de boeren van Castelnau mogen geloven.
Meestal sneeuwt het pas in februari, de koudste maand in de midi.
En wat doe je dan als het zo koud is?
Binnen blijven, ik althans, want Jan die is de ganse dag op stap .
En waar houd je je dan mee bezig ?
Dikwijls vragen kennissen van vroeger me " en wat doe je daar dan de ganse dag?"
Precies of ik zou hier iets gans anders doen wat zij doen.
Of ik zou iets gans anders doen indien ik nog in Belgïe zou vertoeven?
Of die vraag zou me niet gesteld worden indien ik nog in Belgïe zou wonen?
Want dan zou ik misschien nog een "jeune cadre dynamique " geweest zijn?
Maar misschien ook lekker niet.
En waar zou ik me dan zo onledig mee gehouden hebben?
Enig idee?
De dagen vliegen hier voorbij dat het niet mooi meer is.
Een weekje opsommen is hier op zijn plaats, zodat mijn bloglezers zich niet ongerust hoeven te maken dat ik me misschien verveel hier te lande :
Maandag : opgestaan rond 7.30u ,voorbereiden vergadering van 's avonds, wandelen met de honden, met de auto naar de garage, eten maken, afwas, siesta, een nieuw lid ontmoet, vergadering, thuis rond 1:00u.
Dinsdag : opgestaan rond 7.30u ,wandelen met de honden,eten maken, een stuk of zes telefoontjes gekregen naar aanleiding van de vergadering van maandag, helemaal opgedraaid naar de tekenles gegaan, rust.
Woensdag : zelfde uur wakker, honden uitgelaten,een werk van Jan vertaald, boodschappen, eten maken, soep maken,rijstpap zonder suiker maken;
Donderdag : poetsvrouw geholpen, honden uitgelaten, boodschappen in het dorp, en gaan kijken naar de schilderladies in Zwany's atelier.
Als je dan bekijkt wat ik in mijn schilderateljeetje deed...iets VOLLEDIG anders :
Vrijdag : visdag. Naar het marktplein in Castelnau om vis te halen bij de visboer en daarna koffietje met Zwaan bij Aurélia. Eten maken, auto van Jan halen , die helemaal in zijn nopjes was dat die mooi hersteld gereed stond.
En vandaag had ik een zalige eenzaamheidsdag. Dus 2 x met de honden op stap geweest, de krant helemaal uitgelezen, en ook brood gebakken !
Stel dat het sneeuwt, dan hebben we toch eten.
Binnenkort ga ik mijn nederige stulp herbenoemen. In plaats van "Le Cigalou" wordt het : "Le paradis gourmand", wat vind je daarvan?
En véél te vroeg voor de tijd van het jaar, als we althans Paul-Frédérique Cassez mogen geloven.
We verwachten zelfs sneeuw , en dat is vroeg.
Maar uitzonderlijk is het nu ook weer niet, als we althans de boeren van Castelnau mogen geloven.
Meestal sneeuwt het pas in februari, de koudste maand in de midi.
En wat doe je dan als het zo koud is?
Binnen blijven, ik althans, want Jan die is de ganse dag op stap .
En waar houd je je dan mee bezig ?
Dikwijls vragen kennissen van vroeger me " en wat doe je daar dan de ganse dag?"
Precies of ik zou hier iets gans anders doen wat zij doen.
Of ik zou iets gans anders doen indien ik nog in Belgïe zou vertoeven?
Of die vraag zou me niet gesteld worden indien ik nog in Belgïe zou wonen?
Want dan zou ik misschien nog een "
Maar misschien ook lekker niet.
En waar zou ik me dan zo onledig mee gehouden hebben?
Enig idee?
De dagen vliegen hier voorbij dat het niet mooi meer is.
Een weekje opsommen is hier op zijn plaats, zodat mijn bloglezers zich niet ongerust hoeven te maken dat ik me misschien verveel hier te lande :
Maandag : opgestaan rond 7.30u ,voorbereiden vergadering van 's avonds, wandelen met de honden, met de auto naar de garage, eten maken, afwas, siesta, een nieuw lid ontmoet, vergadering, thuis rond 1:00u.
Dinsdag : opgestaan rond 7.30u ,wandelen met de honden,eten maken, een stuk of zes telefoontjes gekregen naar aanleiding van de vergadering van maandag, helemaal opgedraaid naar de tekenles gegaan, rust.
Woensdag : zelfde uur wakker, honden uitgelaten,een werk van Jan vertaald, boodschappen, eten maken, soep maken,rijstpap zonder suiker maken;
Donderdag : poetsvrouw geholpen, honden uitgelaten, boodschappen in het dorp, en gaan kijken naar de schilderladies in Zwany's atelier.
Vrijdag : visdag. Naar het marktplein in Castelnau om vis te halen bij de visboer en daarna koffietje met Zwaan bij Aurélia. Eten maken, auto van Jan halen , die helemaal in zijn nopjes was dat die mooi hersteld gereed stond.
En vandaag had ik een zalige eenzaamheidsdag. Dus 2 x met de honden op stap geweest, de krant helemaal uitgelezen, en ook brood gebakken !
Stel dat het sneeuwt, dan hebben we toch eten.
Binnenkort ga ik mijn nederige stulp herbenoemen. In plaats van "Le Cigalou" wordt het : "Le paradis gourmand", wat vind je daarvan?
vrijdag 22 november 2013
kleine wasjes, grote wasjes...
Allemaal al eens meegemaakt?
Tja.
Toen Aude nog thuis woonde was dit wekelijkse kost.
Ik stelde me daar dikwijls vragen bij.
Waarschijnlijk lag de kous ergens onder haar bed, in de wasmand voor de witte was, in mijn wasmand, in de droogkast achtergebleven, bij ons Anne, omdat ze daar regelmatig bleef slapen.
Of er lag een onbekende kous in de was.
Van een vriendinnetje die blijven slapen was, of van Dorien misschien?
Toen ze een tiener was bleef die toestand verder duren.
Ik begreep dat niet.
Nu ik alleen ben met Jan is deze toestand volledig verleden tijd.
Maar nu is er een ander probleem ontstaan.
Ik verlies kousen.
Niet één van een paar, maar gewoon een paar kousen.
Waarom?
Heel eenvoudig: zodra Jan een paar zwarte, blauwe of grijze kousen ziet, denkt hij dat het de zijne zijn.
Gedurende een paar jaar loste ik dat op door kousen met motieven of kleuren te kopen.
Maar eerlijk gezegd vind ik dat dat niet meer bij mijn leeftijd past...
Dus Jan heeft twee lades met kousen en ik één.
En nu doe ik het anders: ik laad opnieuw de gestreken of geplooide was uit.
Oef, eindelijk weer kousen die mogen gezien worden.
donderdag 14 november 2013
FA MI LIE , lalala , FA MI LIE
Als je meer dan 6 jaar in het buitenland woont en toch vlug zo'n 1000 km verwijderd bent van al degenen die je je hele leven hebt gekend, zowel noordwaarts als zuidwaarts, tja dan vervreemd je op de ene of de andere manier toch van elkaar vind ik.
Dat merk je op als je 1000 km noordwaarts rijdt of ook als je je 1000 km zuidwaarts begeeft.
Mijn zussen beklagen zich erover dat ons vader zijn kleinkinderen nauwelijks kent. En dat is waar natuurlijk.
De kleinkinderen luisteren wel naar onze verhalen van toen we klein waren , maar toch valt het ze moeilijk om hun opa echt aan te voelen.
Ik stond vroeger dan weer te dicht bij mijn meme, aangezien ik bij haar inwoonde tot ik 17 jaar oud was.
Ik kende haar bij wijze van spreken beter dan mijn ouders en omgekeerd.
Ikzelf woon nu 1000 km dichter bij mijn vader dan mijn zussen.
Maar dat betekent nog altijd niet dat onze band nauwer is.
Neen, dat is hij niet.
Vrienden van "vòòr" Frankrijk vervreemden nog meer dan familie, want met mijn zussen en nichtjes spreek ik regelmatig langs de telefoon, of we sturen berichtjes of wisselen foto's uit via blackberry messenger.
Of we skypen met elkaar Aude, Gustje en ik, Stienus ook soms.
En dan zien we elkaar zo :
.PNG)
Toen ik zo'n twee maanden geleden bij Aude aankwam bekeek Gustje mij heel lang, zo met een gezichtje van " Maar waar ken ik die toch van?", en neen hij was helemaal niet vervreemd van mij.
Al een geluk, want dat zou ik pas eng vinden.
Dat hij verschrikkelijk zou beginnen wenen of zo.
Dat schuldgevoel, begrijp je wat ik bedoel? Ik zou er moeilijk kunnen mee leven, denk ik.
Maar neen hoor, hij lachte en onze band voelde heel natuurlijk aan.
De nieuwe vrienden die je maakt in het gastland worden ook zo goed als familie ...dat je je moeilijk kan inbeelden dat ze geen deel uitmaken van je biotoop als je iets te vieren hebt, als je iets met iemand wil delen, als je je zorgen maakt, als je van plan bent iets leuks te gaan doen...en dat je dan niet zo een gevoel hebt van "ik ga eens met een vriendin eten", maar eerder "ik zal het eens aan mijn zus vragen".
Dat is heel raar, maar dat is echt wel zo. En als ik dan mijn vrienden vraag of dat ook voor hen zo is , dan knikken ze heel gedecideerd van "jaaaaaaaaaaaa".
En dan zien we elkaar zo :
Spijtig dat jullie er niet bij zijn hé?
Dat merk je op als je 1000 km noordwaarts rijdt of ook als je je 1000 km zuidwaarts begeeft.
Mijn zussen beklagen zich erover dat ons vader zijn kleinkinderen nauwelijks kent. En dat is waar natuurlijk.
De kleinkinderen luisteren wel naar onze verhalen van toen we klein waren , maar toch valt het ze moeilijk om hun opa echt aan te voelen.
Ik stond vroeger dan weer te dicht bij mijn meme, aangezien ik bij haar inwoonde tot ik 17 jaar oud was.
Ik kende haar bij wijze van spreken beter dan mijn ouders en omgekeerd.
Ikzelf woon nu 1000 km dichter bij mijn vader dan mijn zussen.
Maar dat betekent nog altijd niet dat onze band nauwer is.
Neen, dat is hij niet.
Vrienden van "vòòr" Frankrijk vervreemden nog meer dan familie, want met mijn zussen en nichtjes spreek ik regelmatig langs de telefoon, of we sturen berichtjes of wisselen foto's uit via blackberry messenger.
Of we skypen met elkaar Aude, Gustje en ik, Stienus ook soms.
En dan zien we elkaar zo :
.PNG)
Toen ik zo'n twee maanden geleden bij Aude aankwam bekeek Gustje mij heel lang, zo met een gezichtje van " Maar waar ken ik die toch van?", en neen hij was helemaal niet vervreemd van mij.
Al een geluk, want dat zou ik pas eng vinden.
Dat hij verschrikkelijk zou beginnen wenen of zo.
Dat schuldgevoel, begrijp je wat ik bedoel? Ik zou er moeilijk kunnen mee leven, denk ik.
Maar neen hoor, hij lachte en onze band voelde heel natuurlijk aan.
De nieuwe vrienden die je maakt in het gastland worden ook zo goed als familie ...dat je je moeilijk kan inbeelden dat ze geen deel uitmaken van je biotoop als je iets te vieren hebt, als je iets met iemand wil delen, als je je zorgen maakt, als je van plan bent iets leuks te gaan doen...en dat je dan niet zo een gevoel hebt van "ik ga eens met een vriendin eten", maar eerder "ik zal het eens aan mijn zus vragen".
Dat is heel raar, maar dat is echt wel zo. En als ik dan mijn vrienden vraag of dat ook voor hen zo is , dan knikken ze heel gedecideerd van "jaaaaaaaaaaaa".
En dan zien we elkaar zo :
Spijtig dat jullie er niet bij zijn hé?
dinsdag 12 november 2013
het ene woord is het andere niet : google translations !
Sinds kort kan ik een "gadget" aan mijn blog toevoegen, of misschien is dat zo al sinds mensenheugnis. In elk geval , ik ontdekte het pas gisteren...en misschien was dat maar goed ook.
Want kijk wat er dan soms gebeurt als je zo'n hebbedingetje aan je blog ( of op je computer) toevoegt:
Ik voegde de mogelijkheid toe dat anderen mijn blog zouden kunnen in vertaling lezen. In zeker honderd talen !
Als dat niet straf is.
Dus voegde ik die app toe.
Zeker omdat een Franse vriendin van mij, liefst 87 jaar oud, dat al helemaal uit zichzelf geprobeerd had.
Ze vond het maar wat sneu dat ze het niet kon vertalen, vandaar.
En zie wat google een waardige vertaling vindt van wat ik bvb gisteren gepubliccerd heb omtrent de "cèpes":
Des cèpes
Si vous êtes en Belgique chez des amis visiteront vous prenez pralines.
Que fleurs.
Ou un beau gadget que vous êtes sûr que l'hôte ou l'hôtesse connaisseurs. Quelque chose qui ne venait nonchalamment sur les cours d'appel. complètement sorti de nulle part, juste dans le sens de "Oh, que je vais maintenant j'aurais aimé voir!" ou "Je suis à la recherche pour moi il pourri derrière, mais je ne peux pas le trouver,» ou «bien, passé devant un millier de fois et continuent à douter que je serais encore acheter et enfin à nouveau sans "la chose en question" pour revenir à la maison ". retourner
et regarder, vous précisément lors de l'achat de cet objet que votre copine ou votre copain voulu. Prenez alors aucun doute. La prochaine fois que nous venons de visiter ensemble cadeau! ici apporter les amis de vin ou de cognac ou de l'armagnac dans les occasions importantes, fleurs rares, parce que les fleurs sont chers ici et ils n'ont vraiment pas beaucoup de connaissance des arrangements floraux modernes. Sauf un sympathique couple gay hollandais de Cahors ("zeste"), qui ont bien sûr manger du fromage (je reçois que des images!). Mais ce qu'ils apportent est pâté fait maison. Que Mirabelle sur les spiritueux. Que ce soit, et oui pourquoi pas en fait:. des cèpes . Bernadette m'a envoyé hier qu'elle EURO 59 les livres étaient sur le marché à Bruxelles Sur le marché de Caussade 19 euro pour plateau de l'ONU, le plateau étant une telle boîte en bois comme l'image, qui pèse ces livres ou trois. Pas mal hein? Et nous trouvons ici si cher que ça ... pff!
Als jij er iets van begrijpt van dat verhaal, dan zeg ik "chapeau" , uit het diepst van mijn hart.
Want ik, ik verstond helemaal niet meer waar ik het over had in het rubriekje...
Zo zie je maar.
Leer een vreemde taal en er gaat een 'andere' wereld voor je open.
Er is een hemelsbreed verschil tussen google vertaling en vertaalde taal.
Hoeveel misverstanden er daaruit kunnen voortvloeien,ik mag er niet aan denken, of " je n'en ai bien sûr pas mangé du fromage !".
Want kijk wat er dan soms gebeurt als je zo'n hebbedingetje aan je blog ( of op je computer) toevoegt:
Ik voegde de mogelijkheid toe dat anderen mijn blog zouden kunnen in vertaling lezen. In zeker honderd talen !
Als dat niet straf is.
Dus voegde ik die app toe.
Zeker omdat een Franse vriendin van mij, liefst 87 jaar oud, dat al helemaal uit zichzelf geprobeerd had.
Ze vond het maar wat sneu dat ze het niet kon vertalen, vandaar.
En zie wat google een waardige vertaling vindt van wat ik bvb gisteren gepubliccerd heb omtrent de "cèpes":
Des cèpes
Si vous êtes en Belgique chez des amis visiteront vous prenez pralines.
Que fleurs.
Ou un beau gadget que vous êtes sûr que l'hôte ou l'hôtesse connaisseurs. Quelque chose qui ne venait nonchalamment sur les cours d'appel. complètement sorti de nulle part, juste dans le sens de "Oh, que je vais maintenant j'aurais aimé voir!" ou "Je suis à la recherche pour moi il pourri derrière, mais je ne peux pas le trouver,» ou «bien, passé devant un millier de fois et continuent à douter que je serais encore acheter et enfin à nouveau sans "la chose en question" pour revenir à la maison ". retourner
et regarder, vous précisément lors de l'achat de cet objet que votre copine ou votre copain voulu. Prenez alors aucun doute. La prochaine fois que nous venons de visiter ensemble cadeau! ici apporter les amis de vin ou de cognac ou de l'armagnac dans les occasions importantes, fleurs rares, parce que les fleurs sont chers ici et ils n'ont vraiment pas beaucoup de connaissance des arrangements floraux modernes. Sauf un sympathique couple gay hollandais de Cahors ("zeste"), qui ont bien sûr manger du fromage (je reçois que des images!). Mais ce qu'ils apportent est pâté fait maison. Que Mirabelle sur les spiritueux. Que ce soit, et oui pourquoi pas en fait:. des cèpes . Bernadette m'a envoyé hier qu'elle EURO 59 les livres étaient sur le marché à Bruxelles Sur le marché de Caussade 19 euro pour plateau de l'ONU, le plateau étant une telle boîte en bois comme l'image, qui pèse ces livres ou trois. Pas mal hein? Et nous trouvons ici si cher que ça ... pff!
Als jij er iets van begrijpt van dat verhaal, dan zeg ik "chapeau" , uit het diepst van mijn hart.
Want ik, ik verstond helemaal niet meer waar ik het over had in het rubriekje...
Zo zie je maar.
Leer een vreemde taal en er gaat een 'andere' wereld voor je open.
Er is een hemelsbreed verschil tussen google vertaling en vertaalde taal.
Hoeveel misverstanden er daaruit kunnen voortvloeien,ik mag er niet aan denken, of " je n'en ai bien sûr pas mangé du fromage !".
maandag 11 november 2013
Des cèpes
Als je in Belgïe bij vrienden op bezoek gaat neem je pralines mee .
Of bloemen.
Of een leuk hebbedingetje waarvan je zeker bent dat de gastheer of de gastvrouw plezier zal doen. Iets dat terloops ooit tijdens een gesprek eens tevoorschijn kwam. helemaal uit het niets, zomaar , in de zin van "Oh, dat had ik nu ook graag gehad zie!", of "ik zoek me daar verrot achter, maar kan het niet vinden", of "tja, al duizend keer voorbijgelopen en steeds blijven twijfelen of ik het nu toch zou kopen om tenslotte weer zonder "het ding in kwestie" naar huis terug te keren".
En kijk, jij vindt nu juist tijdens het boodschappen doen dat object dat je vriendin of je vriend wou. Meenemen, niet twijfelen dan. Een volgende keer dat we bij elkaar op bezoek komen, cadeautje !!!
Hier brengen de vrienden wijn mee, of cognac of armagnac bij belangrijkere gelegenheden, zelden bloemen, want bloemen zijn hier duur en ze hebben echt niet veel kennis van het moderne bloemschikken. Behalve dan een sympathiek Nederlands homokoppel uit Cahors ( "zeste") die er uiteraard wél kaas van gegeten hebben ( waar haal ik die beeldspraak?!).
Maar wat ze ook meebrengen is zelfgemaakte paté.
Of mirabellen op eau de vie .
Of, en ja waarom niet eigenlijk : des cèpes .
.jpg)
Bernadette mailde me gisteren dat ze 59 EURO de kilo stonden op de markt in Brussel.
Op de markt in Caussade 19 EURO pour un plateau , plateau zijnde zo'n houten kistje zoals op de foto, dat weegt zo'n kilo of drie. NIet slecht hé ? En wij vinden dat hier duur...pff!
Of bloemen.
Of een leuk hebbedingetje waarvan je zeker bent dat de gastheer of de gastvrouw plezier zal doen. Iets dat terloops ooit tijdens een gesprek eens tevoorschijn kwam. helemaal uit het niets, zomaar , in de zin van "Oh, dat had ik nu ook graag gehad zie!", of "ik zoek me daar verrot achter, maar kan het niet vinden", of "tja, al duizend keer voorbijgelopen en steeds blijven twijfelen of ik het nu toch zou kopen om tenslotte weer zonder "het ding in kwestie" naar huis terug te keren".
En kijk, jij vindt nu juist tijdens het boodschappen doen dat object dat je vriendin of je vriend wou. Meenemen, niet twijfelen dan. Een volgende keer dat we bij elkaar op bezoek komen, cadeautje !!!
Hier brengen de vrienden wijn mee, of cognac of armagnac bij belangrijkere gelegenheden, zelden bloemen, want bloemen zijn hier duur en ze hebben echt niet veel kennis van het moderne bloemschikken. Behalve dan een sympathiek Nederlands homokoppel uit Cahors ( "zeste") die er uiteraard wél kaas van gegeten hebben ( waar haal ik die beeldspraak?!).
Maar wat ze ook meebrengen is zelfgemaakte paté.
Of mirabellen op eau de vie .
Of, en ja waarom niet eigenlijk : des cèpes .
.jpg)
Bernadette mailde me gisteren dat ze 59 EURO de kilo stonden op de markt in Brussel.
Op de markt in Caussade 19 EURO pour un plateau , plateau zijnde zo'n houten kistje zoals op de foto, dat weegt zo'n kilo of drie. NIet slecht hé ? En wij vinden dat hier duur...pff!
zondag 10 november 2013
daarom zit ik hier en jij daar
Toen ik nog bij Royale Belge werkte vertoefde ik de laatste jaren op de dienst productie particulieren Brabant. Als Genoveva "van Brabant" kan dat tellen uiteraard.
Plots moest ik me bezighouden met auto/brand/familiale contracten en in feite was dat toen al niet zo mijn ding. Ik was meer high tech producten gewoon zoals beroepsaansprakelijkheid of varia evenementen.
Maar goed, ik wou graag naar Antwerpen gemuteerd worden en dan kon het niet anders dan bij 'particulieren ' blijven.
Eens op die dienst begreep ik al heel gauw dat ze me nooit naar Antwerpen zouden laten vertrekken , en wat later ben ik dus zelf opgestapt om te gaan werken in Antwerpen bij ,wat toen De Vaderlandsche heette ( let op de "sch " van het Vlaamsch ).
Maar goed, dat is een ander verhaal.
Ik herinner me vrij goed dat één van mijn medewerkers ooit eens hoogst verbaasd tegenover mij zat toen hij hoorde hoe ik een delicaat probleem had opgelost en hoe ik hem toen met véél lef zei " dat is de reden waarom ik hier zit en jij daar!" en toen hebben we allemaal zo hard gelachen dat het niet meer mooi was.
En daar moest ik nu aan denken toen ik het boek "te veel geluk" las van Alice Munro .
Ik had het boek begin oktober gekocht toen ik in Belgïe was .
Het zijn allemaal korte verhalen en eens ik er één begonnen ben ,voel ik gewoon de behoefte om het verhaal in één ruk uit te lezen. Zo mooi, zo spannend, zo anders.
"Awel daar verschiet ik nu niet van zie !", dacht ik.
Het is wonderlijk geschreven en het laat diepe indruk op me na. Zoals ook ooit Doris Lessing zo'n indruk op me liet, die andere Nobelprijswinnares. En het boek dat ik zo mooi vond was 'Het vijfde kind'.
En als ik er goed over nadenk dan zou ik zeggen : " dat is de reden waarom zij daar zit en ik hier", als je begrijpt wat ik bedoel.
Aanraders dus.
Maar soms kan je ook verkeerde aankopen doen.
Zo had ik in mijn klein notaboekje waarin ik alle "moet ik hebben" dingetjes opschrijf genoteerd, dat het volgende boek een niet te missen ervaring zou zijn :" Het jaar van de vloed" van ene Margaret Atwood .
---- Envoyé avec BlackBerry® d'Orange ----
Ik kon het maar niet vinden en Bernadette bracht het me als cadeau ( geen haas, een ander cadeau ) mee deze zomer.
Tien bladzijden heb ik eruit gelezen en ik besefte onmiddellijk dat het niets voor mij was, een volledige misser.
Zo zie je maar hoe de ene iets leuks vindt en de andere iets verschrikkelijk.
Maar Alice Munro : lézen zou ik zeggen !!!!
vrijdag 8 november 2013
"Cadeau!"
Gisterenavond was Jan (weer) op pad.
Daar zou ik nu eens goed van profiteren zie en Zwany had het zoals gewoonlijk al helemaal georganiseerd: Nel vertrekt immers vandaag om te overwinteren in het Hoge Noorden - wat zij trouwens even onbegrijpelijk vindt dan wij , want het is daar HEEL koud in Nederland tijdens de winter. Mais parfois noblesse oblige, n'est-ce pas?
En dus zouden we nog even gezellig een potje kunnen kaarten met z'n vieren?
Enkel het woord "kaarten" is voor mij voldoende om alles opzij te zetten en heel instemmend "ja" te knikken.
Vooraleer het zover was ging ik nog eens met de honden wandelen, gaf ik ze te eten, liet ik ze nog maar eens buiten, werkte ik aan een bouwstuk waar ik weinig of geen inspiratie voor vind, en tenslotte zou ik me eens gaan klaarmaken om te vertrekken.
Geen te mooie kleren aantrekken is de boodschap, hoe spijtig dat soms ook is, maar Duke, Zwany's hond is stekezot van mij en overspringt, overlikt en over-omhelst mij zodanig dat ik -vooraleer ik ook maar de kans heb gekregen de gastvrouw en gastheer te begroeten -volledig onder de smurrie zit.
Dus, niet de allernieuwste outfit aantrekken, zo dacht ik , toen ik plots, op mijn weg naar de trap ,stokstijf bleef staan.
En ik zag dit :
Ik schrok me een ongeluk ! Een haas !
Zoals mijn zus later schreef toen ik haar de foto doormailde " Gewoon in de living of wa?"
Ja dus, gewoon in het midden van de living, op weg naar de trap. Zomaar.
Met de tip van mijn teen raakte ik het diertje aan-want het was een kleintje-en neen, het bewoog niet meer. Al-oef, zoals Aude pleegt te zeggen in soortgelijke omstandigheden. Stel je voor dat het nog niet dood was, dan moest ik die klus afmaken.
Cartouche lag ondertussen helemaal op zijn gemak op de sofa, Spot op de andere zetel en aan de uitdrukking op hun muil te zien hadden zij daar helemaal niets mee te maken...
Met grote rode handschoenen heb ik het haasje onder de auvent gelegd tot Jan thuiskwam.
Wat een cadeau !
Zo zie je maar dat je geen jachtvergunning nodig hebt om aan wild te geraken.
Met dank aan Cartouche die onmiddellijk van mij een kleine beloning kreeg.
Zo'n mama's lieveling Cartouche, echt waar !
Daar zou ik nu eens goed van profiteren zie en Zwany had het zoals gewoonlijk al helemaal georganiseerd: Nel vertrekt immers vandaag om te overwinteren in het Hoge Noorden - wat zij trouwens even onbegrijpelijk vindt dan wij , want het is daar HEEL koud in Nederland tijdens de winter. Mais parfois noblesse oblige, n'est-ce pas?
En dus zouden we nog even gezellig een potje kunnen kaarten met z'n vieren?
Enkel het woord "kaarten" is voor mij voldoende om alles opzij te zetten en heel instemmend "ja" te knikken.
Vooraleer het zover was ging ik nog eens met de honden wandelen, gaf ik ze te eten, liet ik ze nog maar eens buiten, werkte ik aan een bouwstuk waar ik weinig of geen inspiratie voor vind, en tenslotte zou ik me eens gaan klaarmaken om te vertrekken.
Geen te mooie kleren aantrekken is de boodschap, hoe spijtig dat soms ook is, maar Duke, Zwany's hond is stekezot van mij en overspringt, overlikt en over-omhelst mij zodanig dat ik -vooraleer ik ook maar de kans heb gekregen de gastvrouw en gastheer te begroeten -volledig onder de smurrie zit.
Dus, niet de allernieuwste outfit aantrekken, zo dacht ik , toen ik plots, op mijn weg naar de trap ,stokstijf bleef staan.
En ik zag dit :
Ik schrok me een ongeluk ! Een haas !
Zoals mijn zus later schreef toen ik haar de foto doormailde " Gewoon in de living of wa?"
Ja dus, gewoon in het midden van de living, op weg naar de trap. Zomaar.
Met de tip van mijn teen raakte ik het diertje aan-want het was een kleintje-en neen, het bewoog niet meer. Al-oef, zoals Aude pleegt te zeggen in soortgelijke omstandigheden. Stel je voor dat het nog niet dood was, dan moest ik die klus afmaken.
Cartouche lag ondertussen helemaal op zijn gemak op de sofa, Spot op de andere zetel en aan de uitdrukking op hun muil te zien hadden zij daar helemaal niets mee te maken...
Met grote rode handschoenen heb ik het haasje onder de auvent gelegd tot Jan thuiskwam.
Wat een cadeau !
Zo zie je maar dat je geen jachtvergunning nodig hebt om aan wild te geraken.
Met dank aan Cartouche die onmiddellijk van mij een kleine beloning kreeg.
Zo'n mama's lieveling Cartouche, echt waar !
vrijdag 1 november 2013
Bridge voor dummies
Maandag had ik een vergadering.
Woensdag had Jan een vergadering.
Donderdag had Jan een vergadering.
Traditiegetrouw is Jan vandaag de ganse dag gaan jagen, want het is 1 november.
Morgen gaat Jan de ganse dag jagen, want het is zaterdag.
Maandag heb ik weer vergadering.
Zijn vraag: "wanneer ben je nog eens thuis?"
Gelieve het voorgaande nog eens aandachtig door te nemen en de vraag opnieuw te stellen !
Zo gaat dat tussen mannen en vrouwen.
En hoe langer ik nu huisvrouw ben, des te meer dat zo'n houding opvalt.
En vooral als de winter zich nestelt in de vallei. Want het is hier van de ene dag op de andere 15 graden kouder geworden en dat kan tellen.
De kachel brandt dus weer en het wordt weer helemaal aanpassen.
Je kan niet zomaar weg.
Je moet altijd bedenken en inschatten hoeveel hout je op de kachel doet voor één uur, twee uur, of langer.
Misschien is een beetje kolen erbovenop een goed idee. Misschien is het dan té warm.
In elk geval het houdt me bezig.
Het houdt me serieus bezig.
Dat inschatten.
En daarom waarschijnlijk dat Zwany vroeg of ik geen zin had om op donderdag-vermits Jan toch (weer) weg was- te komen kaarten met Nel.
Ja, heel graag. Ik ben een kaartfanaat. Ik ben gewoon een spelletjes fanaat.
Jan haat het.
Maar bon.
Dus eerst gingen we wiezen ( whist) ,maar dan vroeg het Nederlands gezelschap zich af of ik niet wou leren bridgen ?.
Tja, bridge.
Dat inschatten
Dat klinkt zo Engels.
Dat klinkt zo intellectueel.
Dat klinkt zo heel weinig plezant ,eerlijk gezegd.
Maar goed, ook dat was het proberen waard.
En ja, misschien vind ik dat ooit wel leuk.
Maar zo veel spelregels, dat is niet te geloven.
Dus , misschien een ideetje voor nieuwjaar :
Woensdag had Jan een vergadering.
Donderdag had Jan een vergadering.
Traditiegetrouw is Jan vandaag de ganse dag gaan jagen, want het is 1 november.
Morgen gaat Jan de ganse dag jagen, want het is zaterdag.
Maandag heb ik weer vergadering.
Zijn vraag: "wanneer ben je nog eens thuis?"
Gelieve het voorgaande nog eens aandachtig door te nemen en de vraag opnieuw te stellen !
Zo gaat dat tussen mannen en vrouwen.
En hoe langer ik nu huisvrouw ben, des te meer dat zo'n houding opvalt.
En vooral als de winter zich nestelt in de vallei. Want het is hier van de ene dag op de andere 15 graden kouder geworden en dat kan tellen.
De kachel brandt dus weer en het wordt weer helemaal aanpassen.
Je kan niet zomaar weg.
Je moet altijd bedenken en inschatten hoeveel hout je op de kachel doet voor één uur, twee uur, of langer.
Misschien is een beetje kolen erbovenop een goed idee. Misschien is het dan té warm.
In elk geval het houdt me bezig.
Het houdt me serieus bezig.
Dat inschatten.
En daarom waarschijnlijk dat Zwany vroeg of ik geen zin had om op donderdag-vermits Jan toch (weer) weg was- te komen kaarten met Nel.
Ja, heel graag. Ik ben een kaartfanaat. Ik ben gewoon een spelletjes fanaat.
Jan haat het.
Maar bon.
Dus eerst gingen we wiezen ( whist) ,maar dan vroeg het Nederlands gezelschap zich af of ik niet wou leren bridgen ?.
Tja, bridge.
Dat inschatten
Dat klinkt zo Engels.
Dat klinkt zo intellectueel.
Dat klinkt zo heel weinig plezant ,eerlijk gezegd.
Maar goed, ook dat was het proberen waard.
En ja, misschien vind ik dat ooit wel leuk.
Maar zo veel spelregels, dat is niet te geloven.
Dus , misschien een ideetje voor nieuwjaar :
Abonneren op:
Posts (Atom)