Velen zullen nu lachen en zich onmiddellijk de bedenking maken " ah, zou dat misschien familie zijn van ..." of " zie je , ik had het je gezegd hé dat het familie was!" of nog " wie had dat gedacht, een kozijn ( Nederlandse vrienden lees "neef") van Jan...".
Niets is minder waar nochtans, Leo en Jan hebben niets gemeenschappelijk, tenzij hun familienaam en het weinige haar op hun nogal ronde kop.
En toch deed het me plezier.
Het maakte me blij omdat er nog eens iemand vanuit de business zelf een kans krijgt om te bewijzen dat het toch maar een voordeel is als je weet waarover je praat.
Als je weet wat er zich op het gelijkvloers bevindt en op verdiep - 2 .
Als je de gezichten van de mensen in de gang of in de lift herkent omdat je er ooit mee aan tafel zat in de refter.
Omdat je weet hoe een programma gemaakt wordt, wat daar allemaal komt bij kijken en wie je daarvoor nodig hebt.
Of dat zwaar werk is of niet.
Of het zwaarder was vroeger, ingewikkelder nu.
Want er was een tijd waarin je vooral niet moest weten hoe een bedrijf werkte. Een "managements-of trainee opleiding" was voldoende.
Die mensen hadden er zicht op, ze wisten waar ze het over hadden.
Of je nu melk produceerde of je onledig hield met het oplossen van ingewikkelde schadeclaims, mens toch, waar had je het over, dat was in feite allemaal hetzelfde.
Werk is werk.
Als je maar zicht op de zaak had.
Vooral visie !
Visie van iemand die geen kaas had gegeten van de melk, geen dossier in zijn handen had gehad, maar die het voor jou zou komen oplossen.
Want jij had tenslotte 30 jaar genavelstaard op bijvoorbeeld de beroepsaansprakelijkheid van advokaten....jij had geen visie, je zicht was beperkt, je was bekrompen en daar kon je niks aan doen, dat was gewoon zo.
Maar iemand zou het komen oplossen, al-oef zoals Aude zei toen ze nog klein was.
Al-oef dat er zo'n mensen bestaan die op alles zicht hebben.
En des te groter is de ontgoocheling als je na een week al begrepen hebt -want een specialist verstaat soms nogal té vlug iets- dat het niets zal worden.
Less is more.
Eén van de laatste slogans die ik nog verdedigd heb.
Totdat ik één van de laatste gevleugelde zinnen riep tegen mijn baas van toen, voor wie het altijd maar méér en méér en méér moest zijn met minder, nog minder , veel minder mensen : " ik kan er moelijk beginnen op slaan hé !"
Soms word ik nog rood als ik bedenk wat ik mijn medewerkers allemaal heb wijsgemaakt .
Man, man,man!
Maar zie, er is hoop.
Alles komt terug.
Zo ook de specialist op het werk.
Lang leve Leo Hellemans !
Geef van katoen en laat ze zien hoe goed je bent.
Ik duim voor jou en zal de bougie eens gaan doen branden zie, opdat het lukt!
