Op nieuwjaarsdag werden we verondersteld nieuwjaarbrieven voor te lezen.
Ik heb er nog zo'n paar van toen ik een kind was.
Sommige heel mooi geschreven, andere met inktvlekken op.
Ik herken mijn handschrift niet , van toen ik kind was.
Ik heb nog een atomaschriftje uit de derde Latijnse met Franse vocabulaire.
Wat werden we toch goed onderricht.
Ongelofelijk hoe we dat leerden.
En werkelijk heel moeilijke teksten van Baudelaire, Appolinaire, Rimbaud.
Als je 14 jaar oud bent kan dat tellen.
"Les sanglots longs des violons de l'automne ...."
Allez, dat is toch niet simpel.
En we deden dat.
Dat schriftje is een juweeltje. Waarschijnlijk daarom dat ik het nooit over mijn hart kreeg het weg te gooien.
En dat handschrift, dat herken ik wel.
Vreemd hoe je volledig van stijl verandert als je in de pubertijd bent.
Maar nieuwjaarsbrieven dus.
Ik vond dit oude fotootje met twee van mijn zussen die op zo'n nieuwjaarsdag hun brief aan het voorlezen zijn.
jaja, we gingen eerst naar meme, dan naar tante Louise en Nonkel Georges, Nonkel Paul.
En we kregen cadeautjes navenant.
Zou dat nog bestaan die brieven? Ik vraag het me af.
Daar waren dikwijls zo van die harde zilveren glinsters op geplakt. Ik voel ze nog als ik eraan denk.
En een sleetje , getrokken door rendieren en de kerstman.
Veel sneeuw , en kerstballen.
En die glinsterende glitter.
Mooi.
Heel mooi was dat.
Bestaat dat nog?
