Aude beauté , directrice bij Nutrimetics

Net zoals er hier 10 x meer Geneviève's rondlopen dan in Belgenland, zo zijn er hier ook 10 x meer Aude's.
De Aude van Castelnau die ik ken, had in ons dorp een schoonheidsinstituut en ik ging daar zo'n 6 keer per jaar naar toe om benen en oksels te laten epileren.
Niets zo mooi als gladde benen en oksels als je veel in je badpak rondhuppelt, en nu we een zwembad hebben vond ik dat ik ook op die nogal behaarde plaatsen  moest opgepoetst worden. Voor wat hoort wat.
En dus ging ik naar Aude Beauté in het dorp.
Maar na drie jaar hield ze het plots voor bekeken.
Toen ik haar vroeg hoe dat kwam was haar antwoord dat jonge zelfstandigen de eerste drie jaar van hun installatie subsidies krijgen in de vorm van verlaagde belastingen, huurtussenkomst, enz enz..maar eens die drie jaar afgelopen zijn , wordt het bijna onmogelijk om winstgevend te blijven.

Zo spijtig allemaal, want telkens er een winkeltje of een bedrijvigheid bijkomt zijn we allemaal echt content maar al even gauw verdwijnt de commercie...
Een regelrechte leegloop.

Maar Aude is goedlachs, optimistisch en vol goede moed.
Zoals zo dikwijls bij Aude's het geval is.
Dus werd ze " esthéticienne à domicile".
En ze heeft veel werk, zegt ze.
Ze begeleidt ook nieuwe schoonheidsverzorgsters die de producten ( Nutrimetics ) die ze aan de man  - of aan de vrouw in dit geval - brengt proberen te verkopen bij particulieren, genre tupperware of Mylène eerder .
Ze komt dan aangereden met haar autootje en tovert daaruit een opvouwbare verzorgingstafel en grote metalen koffer en installeert alles met liefde.
En na een half uurtje is ze alweer weg.
Zijn mijn benen glad en kan ik weer fier paraderen in het dorp.
Het lukt haar best en ze glimlacht nog steeds.
Waar een wil is ,is een weg.
Ook in Frankrijk. Een aanrader !

Verstrooid

Hoe verstrooid kan je zijn?
Jan zegt me dat ik tegenwoordig precies heel dikwijls met mijn gedachten elders zit.
Aude zegt me dikwijls als we elkaar zien, dat ik de indruk geef aan iets heel anders te denken dan waar de conversatie over gaat. Of van een antwoord te geven op een vraag die niet gesteld werd.

Ik weet dat dat waar is.
Dat ik heel vaak in het midden van een gesprek "van de hak op de tak" spring en al volledig opga in een woord, een idee, een gedachte en dat zo vlug mogelijk wil communiceren aan mijn gesprekspartner uit vrees dat het verloren zou gaan.
En dat geeft een verstrooide indruk.
Ik denk eerlijk gezegd dat het "de maan in de maagd" is , té kritisch hé.
Wat me niet altijd in dank werd afgenomen in het verleden en wat me nu nog vaak parten speelt ook.
Ik kan zo verbouwereerd zijn over het standpunt van iemand anders dat mijn gezicht boekdelen spreekt. In feite moet ik niet antwoorden , je ziet aan gans mijn wezen dat ik verbaasd ben.
En terwijl de andere tegenover mij ingaat op mijn verbijsterde houding door nog dieper en beter en straffer te argumenteren, gaan mijn gedachten hun eigen weg en zit ik al ergens helemaal anders.

Ik geef toe dat dat voor mijn praatgenoot niet leuk is.
Het geeft de indruk dat ik niet geïnteresseerd ben.
En dat ben ik juist wel,maar misschien niet helemaal zoals de andere het zou willen.

Maar ik dwaal af.

Want wat me gisteren overkwam tart elke verbeelding.

Ik zou geld afhalen bij de Banque Populaire waar ik geen klant ben, maar wel de medewerkers ken.
Maar 's maandags is alles dicht in de Lot-behalve Fredo, waarover later meer.
Dus geen medewerkers, enkel een kaal bankkantoor en dus een automaat.
Bankkaart in, code ( die je hier in Frankrijk niet kan veranderen, wat dus betekent dat als je bij vershillende banken een rekening hebt, je evenveel codes moet van buiten kennen, ik moet er geen tekening bij maken zeker?) invoeren en op "valider" tikken, altijd op "valider " klikken, ook als je in de winkel met je kaart betaalt, of aan het tankstation, "valider?" , "valider!" of het marcheert niet!
"Désirez-vous un reçu?"
Ah ja, want ik ben niet in mijn eigen bank.
"Validez!"
Wat ik doe en ik stap buiten.

Auto in.
Langs Fredo wiens broer buitenstaat en van wiens aanwezigheid ik gretig gebruik maak om vanuit mijn auto te vragen om 5 kg wortelen en 5 kg dikke aardappelen gereed te zetten, want dat ik eerst naar de dokter ga.

Leuk, denk ik, toch leuk, die Fredo.
Tot ik plots besef dat ik geen geld heb, dat ik het geld niet uit de geldautomaat genomen heb!
Ik denk dat ik groen zag...

Ik rijd dus het blokje rond, niet meer dan dat .
Er komt een oudere dame uit de bank en ik steven op haar af.
"Madame, est-ce qu'il y avait de l'argent dans le distributeur lorsque vous êtes arrivée ?"
Heel lief schudt ze van neen en laat ze me haar portemonnaie zien waarin 50 euro zit en haar recuutje ...
Vreemd hé.
En spijtig vooral.
Al een geluk dat ik maar 40 EURO afgehaald heb.
Maar toch zit je daarmee en voel je je volledig idioot.

En verstrooid.

Jan was er natuurlijk niet blij mee.
Waar zit jij toch met je gedachten tegenwoordig? mopperde hij.

Was ik blij dat hij vanmorgen zijn voorschrift voor bloedafname van de dokter thuis vergeten was en ik hem kwam achterna gereden tot in Castelnau !
Waar zit jij tegenwoordig toch met je gedachten, riep ik hem lachend toe met het briefje wapperend in mijn hand !

Verstrooid? Je wil het niet weten.
Toch ga ik morgen eens navraag doen bij de bank, of de automaat- net zoals met je bankkaart gebeurt als je ze vergeet uit de machine te halen- het geld niet terug inslikt...
Je weet maar nooit.

Pastis

Vandaag waren er demonstraties van streekgerechten in de feestzaal. Ik had een uitnodiging gekregen via de bibliotheek, maar Rita had ons ook al verwittigd, aangezien ze beheerder is van het plaatselijke Office de Tourisme.
Allen daarheen, had ik gezegd, want ik wou nu eens graag weten hoe je zo'n lekkere "Pastis" maakt.

Pastis is een taart die uit heel veel flinterdunne laagjes bladerdeeg bestaat, waar appelen inzitten en dat oversprenkeld wordt met Rhum.
Waarom heet het dan Pastis als er helemaal geen pastis aan te pas komt, vroeg ik aan de bakkerin van dienst.
Ze heeft jarenlang een patisserie gehad in het dorp en ik heb die winkel inderdaad nog open gekend en spijtig genoeg zou ik zeggen, weten sluiten.
"Nous ne sommes pas à Marseille" ,zei ze, wat waar is natuurlijk, maar dat was geen antwoord op mijn vraag.
Het antwoord was nochtans eenvoudig.
Oorspronkelijk  maakte men de pastis met een hartige vulling, het was dus een hoofdgerecht voorzien van vlees.
Later werd het opgevuld met appelen en werd het een dessert.
Maar het was dus in feite eerst een pastei , een "pâté" en in het Occitaans noemt men dat "pastis".
Zo simpel als dat.

Maar wat een werk.
Eerst deeg maken en laten rijzen.

Dan uitrekken op een tafel    

waar een katoenen doek op ligt.

Dat moet zo'n uur drogen. Het wordt dan wat "verrimpeld" qua textuur.

Dan overgieten met gesmolten boter en met appeltjes bedekken.

En dan begin je het in de lengte op te rollen. Door middel van het doek.

En als dat gedaan is, rol je het op langs de andere kant.

Dan in een vorm en een uur in de oven.
Eens het uit de oven komt, bedruipen met opgewarmd suikerwater en besprenkelen met rhum.

Heerlijk.
Maar duur.
Natuurlijk kruipt er veel tijd in en je kan er niet veel tegelijk maken, rekening houdend met de plaats die je nodig hebt.
Het zijn dan ook meestal vrouwen in het dorp die de pastis maken voor de plaatselijke banketbakkers en supermarkten, of ze staan ermee op de markten ook.
Het is wel heel feestelijk in feite en lekker.

Er waren ook demonstraties van "pet de nonnes", best te vergelijken met kleine oliebollen en van "merveilles" en dat  zijn dan weer hele dunne plakjes oliebolachtige koekjes. Heerlijk, daar kan je van blijven eten.

Pets de nonnes

Merveilles

Maar alles was al verorberd door de plaatselijke jeugd vooraleer ik  de mand met al dat lekkers kon bereiken. Snif!

Voilà, we weten weeral meer van ons gastland.

Isolatie en andere materialen

Verleden jaar heeft Jan een stukje van de traphal geïsoleerd .
Dat ligt er sindsdien half afgewerkt bij. Een lichtgroene of lichtblauwe - al naargelang wie ze ziet, ik zie ze in het groen, Jan ziet ze in het blauw, dat is confuus maar echt waar - gyprocplaat bedekt de linker kant van de trap.
De rest is in oude houten balkjes en plankjes. Wat mooi is.
De lichtgroene of lichtblauwe ( al naargelang!) gyprocplaat is echter  lelijk.
Maar telkens ik daar iets over zeg, zalft Jan dat weg onder de belofte dat dat nog moet geschilderd worden hé !
Ah ja.
Dat zou alles veranderen !

Maar goed, we hebben het er een jaar lang niet meer over gehad.
Tot gisteren.
Leon, een Engelse aannemer en niet mijn neefje , is bij Adam dakkapelletjes aan het zetten en Jan had hem gevraagd of hij soms een stelling had die hij zou mogen lenen , zodat hij het werk kon afmaken.
Ja , hij had zo'n stelling en ja hij mocht die lenen.
Maandag zou hij ze komen brengen.
Ik dacht dat ik dus nog een paar dagen had om Jan op andere ideeën te brengen.
Want ik zie dat niet zitten dat lichtgroene plaatgedoe op de trap.

Een Engelsman is echter geen Fransman - al zou dat in casu voor één keer wel handig geweest zijn !- en dus stond Leon hier al vanmorgen met die stelling...
Biertje uitgeschonken, wat saucisse erbij , de apéro quoi !.
Jan zei dat hij Leon wel een tegendienst kon bewijzen door hem wat dakpannen aan te geven voor de dakkapelletjes .

Hij vertrok.

Na de siësta vroeg ik aan Jan wat hij nu in feite zinnens was te doen ? EN dat ik het niet zag zitten dat hij op zo'n macabere stelling zou kruipen en dat ik door mijn nekoperatie niet naar boven kan kijken en hem dus niet kan helpen enzovoort enzovoort ...
Stop met zagen, zei Jan. Je moet immers niet helpen.

Hij begint de stelling op te zetten en ik zaag verder, nu enigszins luider : dat het kei lelijk gaat zijn en dat die balkjes mooi zijn en dat ik dat niet zie zitten een lichtgroene - neen blauwe roept hij !- 't kan mij niet geven welke kleur ze heeft, roep ik hem na! 't is lelijk!

Ja maar , 't is voor de isolatie!

Kom mee naar boven, vraag ik hem. Waarom isoleer je dat niet via de andere kant?

Stilte.
Grote stilte.

En is dat dan niet eenvoudiger en mooier tegelijk?

Stilte , grote stilte.

Ik heb niet aangedrongen.
Soms zwijg je beter.
De stelling hebben we teruggebracht naar Adam's huis.
De planken ook.
En als het binnenkort begint te regenen zal Jan dat traphalletje eens langs de binnenkant isoleren, denk ik, hoop ik.

Héhé!
Netjes afgehandeld.

Eikel !

Tijdens de jacht op de ree, dinsdagmorgen, zei Raymond dat hij nog nooit van zijn leven- de man is inmiddels 70 jaar, soixante dix voor de Franse, septante voor de Belgen, maar even oud als je het mij vraagt dus- nooit van zijn leven dus, zoveel eikels gezien heeft.
Ik heb het over eikels die van de eikenbomen vallen, en niet over andere eikels.
Honderdduizenden eikels petsen, kletteren, knetteren,  kloppen, beuken in op vensters , slaan tegen het opgestapelde hout, geven een salvo af op de daken dat het niet mooi is !
Als we 's morgens gaan wandelen, dan staan we soms verschrikt stil omdat we denken dat er een ganse groep jagers aan het schieten is op klein wild.
Zo luid !
En Spotje zijn staart hangt tussen zijn poten en we krijgen hem met geen stok of met lieve smoezen vooruit: neen, hij sluipt stilletjes terug de berg af, recht naar huis, zo bang is hij.

En toch zijn het geen jagers, gewoon het geluid van eikels.

Als je de trap afdaalt als je van het zwembad terugkomt
dan glijd je er zowaar op uit. Het is echt gevaarlijk.

Naar het schijnt zijn everzwijnen gewoon gek op eikels.
Ze zullen dus hun reeds dikke buiken rond eten en weinig beweeglijk zijn. Je zou denken dat zo'n everzwijn traag is, rekening houdend met zijn gewicht, maar niets is minder waar. Dat kan verdomd heel hard en rap lopen. Dal in en dal uit. Bangelijk !

Maar, zo zegt Raymond, als er zo veel eikels zijn, dan eten ze veel, zijn ze trager én gevaarlijker, want agressiever. Waarschijnlijk omdat hun overgewicht hen belet vlug te vluchten.

Dagelijks moet Jan het rolluik van het zwembad stozuigen. Het wordt tijd dat we tijd maken- echt waar- om het zwembad winterklaar te maken. Zo kan het niet langer. Nutteloos werk en het wordt kouder, de temperaturen zijn vandaag wat je kan verwachten in het zuidwesten: nog 20 graden overdag, maar 's nachts beduidend frisser. Zwemmen zit er dus niet meer in.

Jan heeft nog vlug een vloertje gelegd boven het technisch lokaal van het zwembad, dank zij onze vrienden die toch niet wisten wat ze met die paar tegels moesten aanvangen.

't Is proper!
En chique.
En "af".

Het wordt elk jaar beter.



Spijtig dat we het een paar maanden zullen moeten missen !

twee maal te sterk !

Gisteren gingen we voor de tweede keer op controle bij Dr. Rouleau, een wonder oogarts in Montauban.
Eerst gingen we Chinees eten, iets wat jaren geleden was ,wat ons betreft, want wie gaat er nu Chinees eten in Zuid West Frankrijk.
Zwaan die atijd van alle nieuwigheden op de hoogte is had er ons eens over gesproken en we dachten, waarom niet.
Het was zo'n reuzegrote bedoening waar zeker 200 mensen konden eten. Ik haat dergelijke gelegenheden, maar je vindt hier niet gauw iets lekkers oosters en we wilden toch die wokschotel eens proeven.
Ik moet toegeven, het was echt heel lekker en zeker als het zo lang geleden is dat je nog Chinees hebt gegeten, maar de omgeving liet te wensen over.
Netjes, proper, daar niet van, maar niet gezellig.
"Ik weet het", zei Zwany achteraf," een echte vreetschuur!" en dat was het inderdaad.
Toch het omrijden waard.

En vandaar naar Dr. Rouleau waar Jan zijn ogen zou laten controleren en ik van de gelegenheid gebruik zou maken om na anderhalf jaar mijn ogen eens te laten bekijken door een "oogmeester" zoals wij vroeger zo'n specialist noemden.

Hij bekijkt mijn linkeroog, mijn rechteroog, die een kleur hebben die ze in het Frans "des yeux pers" noemen, zoals de godin Minerva er had of "couleur menthe à l'eau" zoals in het liedje van Eddie Mitchel. Het is een kleur van watergroen, tussen groen en blauw.Naar het schijnt had mijn grootmoeder langs moederskant dezelfde ogen.

Tja, zegt hij, uw glazen zijn tweemaal te sterk !
In plaats van -1,5 hebt u -3 in uw bril...

Hebt u daar geen hoofdpijn van?

Oh jawel, heel dikwijls denk ik bij zo'n hoofdpijn dat ik wellicht één of andere tumor onder mijn schedeldak  heb zitten en zie , ineens gerustgesteld door onze wonderdokter : de verkeerde bril op mijn kop, dank zij een andere Franse oogarts uit Cahors.
Een geluk dat Jan zich niet bij die oogmeester heeft laten opereren.

Nu heb ik ondertussen een aardige collectie brillen verzameld en er is geen één waar ik correct kan door kijken.
Snif, ik zal een nieuwe moeten kopen.....

De watervallen van Vers

Het was zaterdag, 11.30u en ik had net Moussaka gemaakt .
Jan zou pas 's avonds thuiskomen van de jacht en dat gaf me perspectief: me koesteren in de schaduw van zomerzon die 30 graden aanwees , om maar niet te spreken van de hitte van de zon zelf die dan weer naar de 47,5 graden steeg.
Niet te doen die nazomer.
Niets doen, een boek, wat doorlopers invullen met zes of zeven sterren, bellen naar de ene of de andere zonder gezeur aan mijn hoofd in de zin van "ben je nu weeral aan het bellen ?" ,variant voor "naar wie ben je nu weeral aan 't bellen?" , variant van " allez, ze is weeral eens aan 't bellen voor de verandering"...
Eerst de honden hun waterbak nog eens voldoen, zie!
Tiens, geen water.
Andere kraan proberen, geen water.
Lichte paniek.
Héél licht, maar toch even de weg kwijt,zoals Zwany het soms zo plastisch uitdrukt.

Bellen naar Fernand, een verre buur,maar een buur die hier permanent woont.
Het was zijn vriendin Geneviève.
Er zijn hier veel Genevièves, 10 x meer per vierkante kilometer, echt.
Geneviève, ici ta voisine Geneviève, est-ce que toi tu as de l'eau?
Je vais voir, un petit instant.
Ze komt terug.
Mais oui, j'ai de l'eau. J'espère que ça ne va pas durer longtemps avant que tu n'en aies!
Check!
Inderdaad.
Niks zo vervelend als geen water hebben.
Wat moet dat zijn in Afrika, verschrikkelijk.
Ik zoek de factuur van de Saur, de watermaatschappij . De factuur is betaald, check!
Ik rol de wijnton en de bloembak weg van de put waarin de watermeter zit , haal de isimo eruit , met een vuilblik schep ik er water uit en dan kijk ik of de meter draait.
Niet dus, check!
Na deze drie "checks" kan ik bellen naar de SAUR, niet eerder...zo staat het op hun factuur.
Het is zaterdag maar ik zie dat ze 24/24u bereikbaar zijn.

Nadat ik zo'n twee minuten van alle berichten en richtlijnen hoor die met nadruk vragen of ik de drie checks van zonet heb volbracht word ik eindelijk doorverbonden met ene lieftallige dame die me vraagt of er één of ander ventiel achter de meter zit ?
Mijn gezicht sprak boekdelen, neen daar zit niks.
Bon, dan zullen we eens kijken of er anderen getroffen zijn...
Neen.
Zucht.
Dan zit er niets anders op dan dat er iemand langs komt.
Maar ze zegt het met weinig overtuiging.
Ik bel Jan die toch van plan was terug te komen van de jacht want in die hoge temperaturen is het niet te doen voor de honden.
Hij komt ( hij komt, de Lieve Goede Sint, mijn beste vriend ,uw beste vriend, de vriend van ieders kind) en dat geeft me nu de kans eens te gaan kijken bij mijn dichtste buur Adam, van wiens huis ik de sleutel heb.
Neen, Adam heeft ook geen water.
Ik bel terug naar de Saur , wachttijd idem etc, en nu zullen ze er werk van maken zie. Er komt echt iemand.

Op weg van dat huis naar het onze komt Philippe Compan , de landbouwer die de vallei bewerkt me tegemoet met zijn GSM in de hand.
Ca va Geneviève?
Ben non, je n'ai plus d'eau.
Et bien, ça ne m'étonne pas ! Je viens de m’apercevoir que j'ai soulevé le tuyau d'eau..! Je m'excuse Geneviève, on vient d'appeler la SAUR...

Waarna de man van de waterleiding aan komt gereden met zijn camionetteke en heel veel plannen .
Jan, Philippe en de arbeider zoeken zich rot naar de lieu dit VERS ( ja er zijn er anderen die dat ook niet onmiddellijk vinden!) en dan gaan ze met twee zo'n 10 km verder de hoofdkraan van het water toedraaien.

Hij doet zijn botten aan, en begint te zoeken en wat blijkt :

Met veel moed begint hij eraan , neemt een schup en begint te graven.

Hij zet er een tussenstuk in , rijdt terug naar de hoofdkraan, zet ze aan en komt lachend naar ons :
 " Cela devrait marcher"!

Niks is minder waar.
Hij gaat terug naar het veld, men zegge en schrijve ondertussen 17 uur...
Na een ganse tijd te zoeken vindt hij een tweede breuk, terug de waterleiding gaan afzetten 10 km verder, terug de botten aan, terug graven, naar het atelier van de SAUR om stukken die hij niet in tweevoud bij zich had , repareren wat moet, en rond 19 uur is het gefixed.

Hij drinkt een cola en vertrekt na ons nog op het hart te drukken voorzichtig te zijn, want er zou zeker zand en gruis in de leiding terecht gekomen zijn.
We zetten onze hoofdkraan op, ja er is druk en de man vertrekt, nog met zijn cola in de hand, want het was snikheet.

Rond 19.30 u hoor ik "gegodvermiljaar" van buiten.
Ik ga kijken en zie Jan over de put gebukt staan : een lek voor de compteur!
Man, man,man.
Teruggebeld naar de SAUR.
Vandaag zal hij waarschijnlijk niet meer komen.
Gevolg emmers vullen en kraan toe .
Vanmorgen teruggebeld, neen vandaag zou hij niet komen....
Morgen !



En zeggen dat ik jaren in mijn dienst "kabels en leidingen" beheerd heb.
Maar nu was het voor echt. En ja ik vond het vervelend, zowel virtueel op bureau als in reality in mijn lievelingsvallei.

Maar het heeft zijn voordelen, ik moet niet poetsen en de afwas kan blijven staan....

Den Hellemans

Leo Hellemans werd aangesteld als CEO van de VRT en dat deed me plezier...
Velen zullen nu lachen en zich onmiddellijk de bedenking maken " ah, zou dat misschien familie zijn van ..." of " zie je , ik had het je gezegd hé dat het familie was!" of nog " wie had dat gedacht, een kozijn ( Nederlandse vrienden lees "neef") van Jan...".
Niets is minder waar nochtans, Leo en Jan hebben niets gemeenschappelijk, tenzij hun familienaam en het weinige haar op hun nogal ronde kop.
En toch deed het me plezier.

Het maakte me blij omdat er nog eens iemand vanuit de business zelf een kans krijgt om te bewijzen dat het toch maar een voordeel is als je weet waarover je praat.
Als je weet wat er zich op het gelijkvloers bevindt en op verdiep - 2 .
Als je de gezichten van de mensen in de gang of in de lift herkent omdat je er ooit mee aan tafel zat in de refter.
Omdat je weet hoe een programma gemaakt wordt, wat daar allemaal komt bij kijken en wie je daarvoor nodig hebt.
Of dat zwaar werk is of niet.
Of het zwaarder was vroeger, ingewikkelder nu.

Want er was een tijd waarin je vooral niet moest weten hoe een bedrijf werkte. Een "managements-of trainee opleiding"  was voldoende.
Die mensen hadden er zicht op, ze wisten waar ze het over hadden.
Of je nu melk produceerde of je onledig hield met het oplossen van ingewikkelde schadeclaims, mens toch, waar had je het over, dat was in feite allemaal hetzelfde.
Werk is werk.
Als je maar zicht op de zaak had.

Visie.
Vooral visie !

Visie van iemand die geen kaas had gegeten van de melk, geen dossier in zijn handen had gehad, maar die het voor jou zou komen oplossen.
Want jij had tenslotte 30 jaar genavelstaard op bijvoorbeeld de beroepsaansprakelijkheid van advokaten....jij had geen visie, je zicht was beperkt, je was bekrompen en daar kon je niks aan doen, dat was gewoon zo.

Maar iemand zou het komen oplossen, al-oef zoals Aude zei toen ze nog klein was.
Al-oef dat er zo'n mensen bestaan die op alles zicht hebben.

En des te groter is de ontgoocheling als je na een week al begrepen hebt -want een specialist verstaat soms nogal té vlug iets- dat het niets zal worden.

Dat die visie enkel een visie op besparen is en hoe het bedrijf nog sneller, nog goedkoper en met minder mankracht meer kan verzetten.

Less is more.
Eén van de laatste slogans die ik nog verdedigd heb.
Totdat ik één van de laatste gevleugelde zinnen riep tegen mijn baas van toen, voor wie het altijd maar méér en méér en méér moest zijn met minder, nog minder , veel minder mensen :  " ik kan er moelijk beginnen op slaan hé !"

Soms word ik nog rood als ik bedenk wat ik mijn medewerkers allemaal heb wijsgemaakt .
Man, man,man!

Maar zie, er is hoop.
Alles komt terug.
Zo ook de specialist op het werk.

Lang leve Leo Hellemans !
Geef van katoen en laat ze zien hoe goed je bent.
Ik duim voor jou en zal de bougie eens gaan doen branden zie, opdat het lukt!

Het verre Oosten

En als je nu eens een wens mocht doen, vroeg ik haar,als je nu eens kon dromen en geloven dat het echt was.
Wat zouden dan de dingen zijn die je nog zou willen doen in je leven?

Het verre Oosten ,zei ze, of China , of Birma, of Laos, een jaar met de rugzak, met weinig middelen, maar gewoonweg dat doen....


En ik bedacht dat dat nu ook juist was wat ik zo graag nog eens zou doen in  mijn leven.
Neen, Birma of Laos, of China dat hoefde niet, maar Inda of Siam , Thailand dus, dat was een kindsdroom.

Het had in feite te maken met Artispunten.

Mijn grootmoeder spaarde die ,voor mij.

En dan ruilde  ze er boeken voor....En het allereerste boek dat ik spaarde was dat van Siam, Thailand. 

En kan je geloven dat dat beeld en alle andere foto's van dat boek in mijn geheugen gegrift staan en dat dat nog altijd mijn levensdroom is, Naar Thailand gaan .

Dus, ja, toen ze me schreef dat dat haar wens was; met de rugzak vertrekken en naar Indie of Thailand of China of zoiets gaan...dan zag ik ons alletwee of drie al stappen, in onze droom, een andere misschien, maar in elk geval in een droom, van 'ooit zal je zien, dan ben ik daar en dan stap ik daar, en dan heb ik het goed"

Net zoals ik jaren geleden tegen mijn moeder in Castagnola, Zwitserland zei, "nu mag ik sterven" , wel zoiets zou ik ook voelen in Thailand zie...

Casa Camuzzi, dat wordt een gans ander verhaal , ooit eens,later ...

Dus, we gaan dat ooit doen , ja hoor, dat doen we !!!

101 en meer redenen om niet te sterven

Gisteren in Figeac ,aan tafel ,luisterden we naar verhalen van vriendinnen over andere vriendinnen die wel hele erge tegenslagen te verwerken hadden gehad tijdens hun leven.
Want geeft toe, er zijn mensen die veel tegenkomen en anderen die geen tegenspoed kennen of nog anderen die bij het minste wat een beetje tegenvalt onmiddellijk denken dat alles hen tegenzit.
Van alles wat in deze wereld natuurlijk.

Er was het verhaal van Roberte wiens ouders en twee jonge kinderen om het leven kwamen bij een autoöngeval een aantal jaren geleden. We keken allemaal naar Roberte die een eindje verderop zat aan tafel . Een bloedmooie vrouw, een warme stem...
Ik draag mijn twee kinderen in mij, zei ze ooit tegen Jeanine. Ik ben ze nooit verloren, ze zijn altijd bij me.
Haar huwelijk had het echter niet overleefd, neen,maar dat hoor je vaker, niet?.
Ieder zijn verdriet en soms verdrink je in dat verdriet en begrijp je niet dat de ander anders rouwt .
Zich laat opslorpen door zijn of haar werk, vereniging, vrienden, en de ander kijkt ernaar en schudt meewarrig het hoofd, want zoiets kan je toch niet maken, nu, op zo'n vreselijk moment van wanhoop? Of wel soms?

En Madeleine wiens dochter van 25 gestorven was en die dank zij vriendschappen dat verdriet te boven kwam, alhoewel je zoiets nooit echt te boven komt.

En Corinne die het allemaal te veel van het goede vond en zich afvroeg waarom al die verhalen nodig waren. Tranen stonden in haar ogen.
Voor mij zou het leven niet meer moeten zei ze, indien er iets zou gebeuren met mijn zoontje.
Dat begrijp ik, zei een ander.

En ik bedacht dat niets maar dan ook niets mij zou kunnen beletten om verder te leven.

En dat begreep ze niet.
En anderen ook niet.
En sommigen dan weer wel.

Het leven gaat gewoon door ,zei ik.
Dat zal je zien, hoe wreed het ook is, het gaat echt verder, zonder hem of haar of hen.

Vanmorgen vertelde ik deze conversatie aan Aude die 's maandags meestal met mij uitgebreid Facetimed.
Ook zij had tranen in haar ogen en antwoordde onmiddellijk dat voor haar het leven ook geen zin meer zou hebben indien er iets met Gustje zou gebeuren .
Haar liefde voor de kleine man vertederde me .
Toch wel ,verzekerde ik haar en ik herinnerde haar aan een dramatisch hilarisch gesprek dat we bijna 20 jaar geleden voerden, zij en ik,  toen ze me in een puberale woedeaanval naar het hoofd slingerde dat ze er een eind aan wou maken omdat niets nog was zoals het was.
Ik stopte de wagen op de Hoofse Steenweg ,we stapten uit, en over het autodak heen riep ik haar toe "dat gaat niet Aude, daar hebben we nu geen geld voor, echt niet! Ik kan echt geen begrafenis betalen!" waarop ze zo hard begon te lachen en wenen tegelijk en ik met haar mee, dat we gewoon verder gereden zijn en die sombere gedachte achter ons lieten voor wat ze was .
Later waren vrienden meestal geschokt door deze anekdote, en toch was het zo waar, zo klaar en duidelijk wie en wat ik was of geworden was en waar ik voor stond.
Toen en nu.

En zo is iedereen anders.

Er zijn wellicht 100 redenen om te sterven of misschien zelfs maar één, maar er zijn ook 101 redenen om te blijven leven.
Sterven doen we toch.

Eindelijk alleen !

Gisteren reisde ik naar Sarlat waar ik een kleine spreekbeurt zou geven en ik pikte onderweg een oudere ( 86 ) vriendin op die met me mee zou gaan.
Ja ik heb veel oude vriendinnen.
Maar ook vriendinnen van mijn eigen leeftijd.
En jongere ook.
En veel jongere ook.
Maar bon.
Ik pikte ze op met haar oranje gekleurde haren, felgekleurde kleren, lange rok en bottines, want mijn vriendin is hip! Hipper dan ik en dat is bewonderenswaardig op haar leeftijd, toch?

Ze was net terug uit Spanje waar ze 14 dagen zou vertoeven met haar vriend.
Maar het was vreselijk ,zei ze.
Geen minuut gerust.
Twee uur verplichte scrabble 's middags, wandeling - en dat gaat niet zo vlot neen!- en 's avonds een restaurantje.
Pff, het was haar tegengevallen.
Ik ben in feite niet gemaakt om met iemand samen te leven, zei ze.
En dus heb ik aan François gezegd dat hij maar één dag op twee bij mij moet komen. Ik verdraag het niet langer.
En natuurlijk was hij boos en daarom was de reis niet wat ik of hij ervan verwacht had.

Eens aangekomen in Sarlat babbelden we wat met Patricia, die een stuk jonger is dan ik.
Tijdens de week werkt ze in Limoges en in de weekends komt ze naar huis in Sarlat. Niet bij de deur, uiteraard.
Ze droomt ervan te gaan werken in Amerika of Canada en deed dan ook een aanvraag om een overplaatsing te vragen.
Oei, zei ik, en je man, wat vindt die daarvan?
Och ja zegt ze, ik ben heel jong getrouwd, ik was 18 . Mijn man is zelfstandig tuinaanlegger en ik heb een dochter die nu 26 is en nog steeds thuis woont.
Ze heeft twee masterdiploma's maar wil kapster worden.
Naarmate haar levensverhaal vorderde werden mijn ogen groter en ronder, dat kan ik jullie verzekeren...
Bon, kapster dus. Inderdaad.
Wat doe je eraan?
Maar Amerika, daar wil ik dus heen en tja, veel zal dat niet schelen met mijn huidige leven.
Mijn dochter vindt het goed, ik moet me geen zorgen maken om mijn man, want zij zal hem wel verzorgen en in de watten leggen, zegt ze.
EN mijn man die vindt alles best. Volg je droom maar na, zodat je er later geen spijt van hebt van het niet gedaan te hebben.
Straf vond ik dat.
Een beetje eng ook feitelijk.

En ik dacht aan Jan en aan het feit dat we hier 24 uur op 24 bij elkaar zijn en dat dat soms best zwaar is ja.
Vooral omdat ik nooit eens meer dan een paar uur alleen ben.
Vroeger ging hij al eens een weekje naar België maar dat ziet hij niet meer zitten en ik ga nu wel af en toe naar 't vaderland, maar dan ben ik zeker niet alleen.

Maar de jacht is herbegonnen en vandaag voor de eerste maal een ganse dag.
Dat zal je plezier doen zeker, lachte Jan,nu ben je eens alleen, geniet ervan...

Dus ben ik gaan wandelen met de jongens in de dikke mist, heb ik eten gemaakt voor vanavond, heb ik op mijn gemak gans De Standaard gelezen, want de bijlagen waren allemaal gedownload deze keer , net of ze hadden op vandaag gewacht om dat eens helemaal in orde te maken zie, en dan heb ik er niets beter op gevonden als de ijskast uit te kuisen.
Wat een werk, man, man, man !
En ik heb twee koelkasten, één binnen en één buiten, man ,man,man...
Het is bovendien nog zo warm dat ik na twee uur volledig bezweet naar adem moest happen.
Onder het kuisen door ben ik ook nog ferm gebeten door één of ander insect die mijn zware werk niet kon verdragen waarschijnlijk...Maar proper dat dat de frigo's zijn, proper !

En nu is het 18 uur en zit ik leuk achter mijn computer en Jan zal elk ogenblik binnenkomen en vragen "Wel , heb je nu eens kunnen doen wat je allang wou doen, zo helemaal alleen?"

Neen, dat heb ik niet, neen.
Maar 't gedacht doet veel hé?

Picador

Jan is vanmiddag gaan wandelen met de jongens, zoals zo vaak zal gebeuren nu het wat frisser wordt.
Voor de jongens zelf is het nog best warm en ze nemen dan ook graag ene duik in het meer onder de pruimenbomen.
Jan kwam echter moederziel alleen terug, de honden waren een put aan het graven geweest beneden ,zei hij, maar daarna waren ze beiden in het meer gelopen en dus zouden ze er nog treffelijk uitzien. Zei hij, Jan dus.

Dit wordt een periode van het jaar waar ik het meeste tegenop zie.
Het regent, het wordt modderig, de honden lopen nog binnen en buiten en hun poten bevuilen de vloer dat het niet meer om aan te zien is.
Je kan er niet blijven achterlopen met een schrobber hé.

Ze kwamen terug, ja, maar niet in de properste staat.
Spot, dat viel nog mee, een paar handdoekslagen en hij kon naar binnen.

Maar Cartouche, die zag eruit als een Picador :

En ik kan jullie verzekeren ,om die plakkende
soort lisdodden uit zijn vacht te verwijderen ben je een tijdje zoet!
Ik begon er met tegenzin aan, alhoewel ,de goesting van Cartouche was nog verder te
zoeken ocharme!
Bovendien denk ik dat het op de lange duur
gewoon pijn doet, want ik begin dan mijn geduld
te verliezen en trek aan die pluizen, maar krijg die niet weg en dan zit er niets anders op dan ze eraf te snijden met een schaar...


Ik kon het niet meer aanzien en riep er Jan bij die de taak van me overnam.

 

Braaf beest , de Cartouche, braaf beest !

les montgolfières

Vershillende keren per jaar wordt er hier serieus reclame gemaakt om een vlucht te maken in een luchtballon.
De man van de Quercy Blanc -een soort locale brico en doe- het- zelf zaak- heeft een montgolfière met in koeien van letters 'Tout faire matériaux' op gedrukt,  in schreeuwerige zwart - gele kleuren, de NVA zou er stikjaloers op zijn...

Marcel, een buurman van Rita en André is zijn manusje van alles. Tevoren vloog hij mee met de broer van Eliette die achter la salle de fêtes woont in het dorp.
Iedereen kent die mannen van de luchtballons .
En er zijn zelfs "des weekends de montgolfières" in het dorp waar zowaar tientallen luchtballons -grote en kleine modellen- de lucht ingaan op een zondagmorgen, met de nodige happening vooraf en achteraf, want wat moet, moet. Een apérootje slaat niemand af.
De plaatselijke B&B's laten de piloten (of hoe zou je zo iemand anders noemen?)  van de luchtballons logeren, particulieren doen dat ook en in ruil voor de overnachting mag er al eens meegevlogen worden de volgende dag.

Een paar jaren geleden trouwde Rita's dochter en één van de verrassingen voor het stel was een tochtje in zo'n ballon over de Quercy Blanc.
"Allez Jan" zei Rita" spring erin"
Jan keek rond zich om een andere Jan te zoeken, want wat zou hij meemogen met die luchtballon en het kersverse paar?
"Jan, 't is tegen jou hoor" ,drong Rita aan" je bent toch de fotograaf van dienst?"
En ja dat was hij die dag.
Je had zijn reactie moeten zien, een klein kind had er niet aan!
Hij duwde iedereen rond hem weg en hij hees zich in de mand.
Zo fier, je wil het niet weten.
En het werd een onvergetelijke vlucht.

Een paar jaar later kwam mijn zus op bezoek en toen we op een feestje waren stelde de broer van Eliette ons voor om aan kortingsprijs mee te vliegen. We bekeken elkaar en dachten : Why not?

Het was prachtig en onvergetelijk.
En als je boven in de lucht bent dan hoor je ...de stilte.
Want er is geen geluid, behalve het geblaas van de gas die open gezet wordt om de ballon voller te maken.
WONDERBAARLIJK !

Eergisteren was het weer luchtballonvaartdag, zij het dan in Lauzerte, zo'n 17 km hiervandaan en wat soms gebeurt gebeurde toen: een luchtballon met maar liefst 11 mensen in de mand is in brand gevlogen en  neergestort in Cazes Mondenard, 5 km van hier ....
1 dode, drie zwaargewonden en de rest met ernstige letsels.

QUERCY - Une montgolfière, qui transportait 11 personnes, aurait pris feu, dimanche 5 octobre. Trois passagers sont grièvement blessés et un quatrième est décédé.

Wat een klap voor die tak van het toerisme, voor alle eigenaars van een Montgolfière in de Lot...

Vanmorgen belde ik naar Zwany en ik vroeg haar of ze er al van gehoord had : Ja nou, verschrikkelijk !.
Zou ze nog vliegen, vroeg ik,
"Been there , done that, worn the T shirt" zei ze, en eerlijk gezegd ik heb het ook gehad !

Maar ze kunnen het me niet meer afpakken !

Er zijn kosten aan

Eens je de 55 gepasseerd bent zijn er overal kosten aan: de ogen, de oren, de tanden, de nek, de schouders, of een knie, een voet of een teen, Morton of een achillespees, de schouders vooral, de handen niet vergeten, arthrose slaat toe, er wordt een fibroom ontdekt, een goedaardige tumor, je hebt plots netelroos, rugpijn en je weet niet vanwaar het komt, de bloeddruk stijgt van de ene dag op de andere, je hebt ademnood of je aders zijn verkalkt of dichtgeslibd, je krijgt suikerziekte in een lichte vorm of niet, je kampt met overgewicht of je begint plots te vermageren- dat heb ik in feite nog niet voorgehad maar bon !
Allez, je voelt overal iets of er wordt wel iets gevonden als je het nog niet gevoeld hebt, want voelen zal je het ! Zoveel is duidelijk.

Mijn vader zegt me dat er geen week voorbij gaat of hij hoort, leest of krijgt bericht dat die of die kennis of vriend of oudbekende van hem gestorven is.
En alhoewel ik ook al menigeen rond mij heb weten overlijden, bij mij gaat er precies geen week voorbij of een kennis, vriend of oudbekende laat me weten dat hij of zij geopereerd moet worden , dat ze op de "billiard" mag, dat er een nieuw stuk in moet, een oud stuk moet uit verwijderd worden, allez dat er kosten aan zijn.

Er zijn kosten aan ons half centennium oud lijf.
En dat zal er niet op verbeteren.
Zoals mijn grootmoeder placht te zeggen toen ik me over één of ander kwaaltje bekloeg : "Geneke , als je zo oud zal zijn als ik zal je overal iets voelen"
Of ik die aan mijn papa die altijd iets voelt zeg "de dag dat je niets meer voelt ben je er niet meer papa!"...

Maar voelen doen we het.
De ouderdom.
En dat is erg.
Maar we mogen ons gelukkig wanen dat we in 2014 leven en niet in 1863....of zelfs in ons geboortejaar 1956 , want daar hadden ze de helft van onze onvolkomenheden niet kunnen opereren.
Dus, kop op allemaal!
Het komt wel goed, zelfs al zijn er kosten aan.