Ander en beter

De vrouw met de baard is tenslotte toch afgevoerd. Je kan zoveel compassie hebben als je wil, als het werk niet gedaan is zoals het hoort heeft niemand er baat bij om het contract te verlengen. Zo gezegd, zo gedaan. Tenslotte was het Jan , die er eerst anders over dacht, die mij die beslissing doen nemen heeft. Al te gemakkelijk zegt men : 'ik zal gaan kuisen , om geld te verdienen', maar dat betekent ook nog niet dat je dat kan. Het is echt een job op zich. Toen ik bij Aude was verleden week heb ik zo'n parel aan het werk gezien. Precies of een fee met een toverstokje gepasseerd was...amai nog nie ! Zelfs de wasmand was gestreken, 'want dat doe ik graag'... Ik had er geen woorden voor. Dus, vandaag is er een nieuwe kracht aan de slag en op het eerste zicht is deze jonge dame uit een gans ander hout gesneden dan de dame met de baard. Afwachten . Spannend. En als ze niet voldoet, niet meer twijfelen, onmiddellijk ermee kappen. Mijn zus Anne vindt at ik meer geduld moet hebben. Ze heeft daar grotendeels gelijk in. Ik ben heel ongeduldig en uitermate snel in alles. Ook in mijn scherpe commentaar soms. Ik ben me daar heel goed van bewust. Maar anderzijds ben ik wel 22 jaar diensthoofd geweest en dan zie je HEEL vlug wanneer iemand voldoet of niet. Ik ben even gaan kijken hoe het zit en ik denk at ik goed nieuws heb: deze jonge dame zonder baard 'va faire l'affaire!' Morgen riskeer ik me terug naar de schilderklas . Proberen hé. Elke dag een beetje betr worden. Ik ben zo dankbaar dat ik beter ben.

'beter', in alle betekenissen van het woord

Inderdaad 'beter'. Man,man,man, heeft dat al wat voeten in de aarde gehad. Maar bon, ik kruip langzaam aan de helling weer op en voel me ook- dank zij het stopzetten van de morfine -en andere pillen - helderder in mijn kop. Mijn dochter zei me afgelopen week, dat ik niets anders deed dan zuchten, kreunen, stilletjes wenen, gaan liggen, bedenkelijke gezichten trekken etc etc etc.... Zo niet-ik.... Hoe je toch op een paar weken tijd een volkomen ander mens bent. Je mag er niet aan denken dat je een levensbedreigende ziekte zou hebben, zo erg. Wat er dan allemaal in je hoofd moet omgaan, dat moet pas verschrikkelijk zijn. Ik was dus een weekje in Belgïe en onafgezien van het feit dat we daar op medisch gebied in het aards paradijs wonen, viel er me één ding vooral op : wat een luxe, wat een overvleod, wat een aanbod, wat een variatie, wat een jacht, wat een drukte, hoe duur het er allemaal is, hoeveel mooie dingen je er kan kopen... Wat al meteen het volgende statement met zich meebrengt: hoeveel druk moet er niet liggen op de schouders van jonge mensen om dit allemaal aan te kunnen, om zoveel spulletjes te kopen, te bezitten, te hebben? Een huis kopen neemt belachelijke proporties aan. De prijzen swingen de pan uit en de banken zijn niet zo happig om een doorsnee koppel aan een lening te helpen. Bovendien stellen jonge koppels zich niet meer tevreden met een klein huis om te starten eventueel, één badkamer is waardeloos, twee slaapkamers zijn not done. Het moet onmiddellijk een 'ruim' huis zijn, met liefst drie slaapkamers , twee badkamers, een bureau, een grote living om ' lekker in te relaxen', een hele grote keuken met een keukeneiland om ' lekker in te koken', een grote bank 'om lekker in tot rust te komen'..... Mensenlief, wat een stress! Mensen staan er ook niet stil, enkel in de files dan. Ze razen maar door, huppelen ( wat ik inderdaad zo nog niet kan doen nu! ) van jut naar jeir zoals ze in Lier zeggen. Komen 's avonds afgepeigerd thuis, kinderen om voor te zorgen, gaan veel te veel uit eten , wat ook weer aan het budget knaagt, wat bovendien te zwaar is en waar je dus uiteraard niet lekker van slaapt. Als ik dan terug in mijn vallei zit, en die rust terugvind, dat eindeloze landschap aanschouw, die vogels - en echt niets anders- hoor tsjilpen en kwintelen, dan ben ik zo blij, zo gelukkig en dan weet ik weer dat het goed is om hier te zijn, dat dit een o zo juiste keuze was. Ik ga confituur maken zie, van abrikozen, omdat ik dat de lekkerste vind, en omdat ons Bernadette komt in augustus en dat goed is voor haar nieren, beweert ze .... Doen dus!

De vrouw met de baard

Ziek zijn heeft ook soms zijn voordelen. Het is momenteel ondenkbaar dat ik stofzuig of dweil. Jan doet dat voor mij, voor 'ons' liever. Maar hij geeft er zich ook rekenschap van dat er leukere dingen zijn in het leven dan poetsen. Dus 'moest ik me maar eens bevragen hoe het nu juist zit met die dienstencheques hier in Frankrijk'. En dat heb ik me eerlijk gezegd geen twee keer laten zeggen. Zo gezegd zo gedaan, inlichtingen ingewonnen bij de achterban, Zwany en Rita en gebeld naar Quercy Contact . De volgende dag zou er zich al iemand komen aanbieden. Inderdaad, de volgende dag rond 15 uur komt er zo'n brommer-autootje de oprit opgebromd, en een vrouw van een jaar of dertig stapt eruit. Een vrouw met een baard. Ik wist in feite niet goed of ik moest lachen of wenen. Want met al mijn miserie van de laatste tijd begin ik te doemdenken, iets wat werkelijk niet mijn gewoonte is. Ik dacht ' wat smijten ze hier nu weeral binnen'? Bon, we gaan zitten, en ik begin wat vragen te stellen. Ze heeft 5 jaar gewerkt in het bejaardentehuis, vermits het een contract van bepaalde duur was, kwam er dan ook na die 5 jaar een definitief einde aan. Ze was er keukenhulp en deed het werk heel graag. Ik kan dus ook wat koken , zei ze . Dan twee jaar op school. Ook in de keuken, daarna weer twee jaar als poetsvrouw op school. Dan twee jaar in een restaurant als afwasster. Allemaal contracten van bepaalde duur. Nu werkt ze sinds éen jaar als poetsvrouw bij de locale kinesist en sinds een paar maanden werkt ze ook bij hem in zijn privé woning. Dat vond ik positief. Want dat betekent uiteraard dat hij tevreden is van haar werk. Ze praat moeilijk. Ik vraag me af of ze een buitenlandse is. Ze is me voor. 'u zal wellicht al gehoord hebben dat ik niet zo vlot spreek? En schrijven en lezen is ook een probleem. Dat komt omdat ik te weinig school gelopen heb. Maar elke woensdagmorgen volg ik les in Cahors. En ik kan al beter spreken, lezen en schrijven'. Zie, dan begint mijn hart te keer te gaan hé. Veel heb ik niet nodig op zo'n moment. Venus in de vissen zou mijn vader , de astroloog, zeggen. Compassie. Medeleven. Begrip. Empathie. Venus in de vissen, dus. Ik laat haar het huis zien. En ze ontmoet Jan die druk doende is in zijn bureau, zodat hij bij dit gesprek niet aanwezig hoeft te zijn! Ik kijk naar zijn gezicht , hoe hij Elisabeth opneemt, wat er in zijn geest omgaat. De vrouw met de baard. We lopen het huis door. We gaan nog eens zitten. Ik hoor mezelf zeggen' d'accord, vous commencez vendredi prochain'. Ik geef ze een kans. Ze is blij. Ik vertel aan Jan de geschiedenis van haar loopbaan. Net als ik is hij aangedaan door de moed van Elisabeth. Door haar eerlijkheid ook. Want dat is ook Jan, heel empathisch in zo'n geval. De volgende vrijdag komt ze aangetuft, ziet er stukken beter uit dan de week ervoor: haar baard is verdwenen, haar haar hangt los. Ze luistert wat er haar te doen staat. Na een uurtje word ik een beetje hopeloos, want ze is niet echt 'vlug'. Ik houd me in, ken mezelf, als er iets is wat ik nauwelijks bij iemand anders kan verdragen is het traagheid. Geef ze wat tijd, denk ik bij mezelf. Ik zie wel dat ze het heel goed probeert te doen. Ze is nauwkeurig. Ze heeft zelfs nog wat tijd over en vraagt wat ze nog kan doen. Ze zegt dat ze bij een andere dame deze week bedankt werd voor haar diensten, want dat ze te traag is. Maar zegt ze, die mevrouw heeft me wel helemaal niet gezegd wat ik moest doen. Jij bent bij me gebleven, en nu weet ik hoe je het graag hebt. Zie, we zullen het proberen. Deze week is Jan alleen met haar , benieuwd hoe ze het er van af brengt , zonder 'mevrouw die zegt wat ze meot doen'

la France profonde , een gans andere mentaliteit ...

Toen we hier pas woonden hadden we een heel jong koppeltje als buren: Adams ( wat een naam?) en Céline. Zij was amper 19 jaar oud en sprak van 'mon mec' als ze over Adams sprak, die zo'n 22 jaar was en dus al een 'hele ' man! Ze hadden een baby , Dylan. En een hond, een épargneul breton, Titi genaamd. Een doodbraaf beest. Hij kwam vaak op bezoek en na een aantal weken was hij bij ons niet meer weg te slaan.
Hij had zich zelfs een gat gegraven in ons gazon en lag 's morgens met een laagje sneeuw bedekt in een bolletje opgerold  al bibberend op ons te wachten. Jan had dan maar een beschutter 'kot' gemaakt onder de auvent en sindsdien was hij 'hond aan huis'. Kreeg eten op tijd en stond, ging mee wandelen, kreeg zijn anti vlooi en teken ampullen enz enz. Op een dag werden we gevraagd om te gaan eten bij Adams en Céline en Titi ging met ons mee, om na het eten ( dat echt goed was) terug met ons mee naar huis te gaan, precies of hij had nooit in het huis van Adams en Céline gelogeerd. Dat was waarschijnlijk een brug te ver, want de volgende dag is Adams heel stilletjes Titi komen halen en heeft hij hem aan de ketting gelegd...we hoorden de hond huilen en huilen, maar wat konden we doen, het was onze hond niet.
Kort erna kocht Adams een tweede hond ( hij zorgde al zo goed voor de eerste niet?) , een Rottweilerke (?!)ocharme....Op een dag vertrokken Céline en hij op reis voor een aantal dagen, ze hadden ons niets gezegd of gevraagd , de honden hingen aan een ketting met een gamel eten...dat was het. We zijn ze gaan eten geven. Na twee dagen heeft Jan gebeld naar Adams om te vragen hoe lang hij nog dacht  weg te blijven, want de honden konden toch niet langer aan een ketting hangen zonder eten of drinken....hij zou diezelfde avond terugkomen.
De volgende morgen ging Jan met Adams praten, maar hij voelde zich ziekjes zei zijn vrouw, hij kon niet opstaan en sindsdien hebben we niet meer met alkaar gesproken.
Adams is verhuisd, gescheiden van zijn jonge hinde, in de gevangenis gezeten voor marihuana- bezit en kweek in een bijgebouwtje en sindsdien komt zijn vader, die in Parijs woont hier elke vakantie naartoe. Hij wuift alleen, van praten is geen sprake.
Joost mag weten wat Adams allemaal over ons verteld heeft.
Het gaat hem nu over die hond.
Want vandaag vertelde Rita een bijna gelijkaardig verhaal: Grenadine, de hond van de buren , landbouwers Odile en René, ligt ofwel aan de ketting ofwel loopt hij vrij rond en dus ook bij Rita en André. Voor hen is dat niet zo eenvoudig, want ze hebben een ( heel leuke ) chambres d'hôtes en al hun gasten zijn geen dierenliefhebbers...Maar goed, Grenadine is zo'n lieve hond, dus ze verzorgen hem, anti vlooi en tekenampul, af en toe een knabbel, speelplezier met de poezen en met Pacha , hun eigen hond....maar Odile en René pikken het niet dat hun hond zo veel bij Rita komt. Dus deze week hebben die er niet beter op gevonden van ze een bericht te laten op hun antwoordapparaat om hen te zeggen dat ' ze het niet meer aanvaarden dat Grenadine meer bij hen is dan bij hun en dat ze erop rekenen dat Rita en André , Grenadine slaag zullen geven en terug naar huis zullen sturen wanneer hij nog bij hen langs komt'...
André ging onmiddellijk met hun zoon, ook een landbouwer die zo'n 100 m verder woont, praten . Waarschijnlijk had hij nog hoop dat die zijn mentaliteit ietwat geëvolueerder zou zijn, maar dat was buiten de waard gerekend want daar kreeg hij het deksel op de neus : ' Ja André, het is niet jullie hond, maar die van mijn ouders, je moet hem wegslaan zodat hij niet bij jullie terugkomt'...
Is dat de omgekeerde wereld of is dat de omgekeerde wereld ?
Wat doe je aan zo'n mentaliteit?
Is er ons iets ontgaan?
Zijn we niet mee?
Als jullie ene oplossing kennen voor dit soort problemen, laat het weten, want mijn vrienden en ik  zouden echt willen bijleren op dat vlak.

No focus

Als je pijn hebt kan je gewoon niet helder nadenken. Alles stroomt naar de pijn, de pijnverhelping, de pillen tegen de pijn, de gelkussens tegen de pijn, de hittepittenkussens tegen de pijn, nog eens plat in bed liggen tegen de pijn, nog eens een wandeling maken tegen de pijn, nog eens gaan zitten tegen de pijn om onmiddellijk weer recht te staan tegen de pijn, als iemand belt onmiddellijk beginnen klagen om de pijn te verlichten, als iemand mailt onmiddellijk schrijven over je pijn in de hoop dat het je pijn zal verlichten, allez 1001 methodes om te trachten minder pijn te hebben. Volle drie weken hinkel en pikkel ik hier nu rond en tja, er is verbetering ja, maar de slaap kan ik niet vatten, volledig uitgeput ben je door zoiets. Maar zie, morgen ga ik bij de Franse 'specialist' mijn rx en scan ophalen om die aan Eric te geven, de echte Belgische specialist chirurg die me toch zo vreselijk doen lachen heeft. Monique zat zaterdag naast hem aan een feestbanket en daar spraken ze over mij blijkbaar, want Monique sms-te me dat Eric me zal zien op 18 juni in Antwerpen en dat van dan af aan alles beter zal gaan. 'je lag gewoon op de verkeerde afdeling,Gene!'. Wel dat vind ik nu hilarisch zie. Ik lag 'gewoon' op de verkeerde afdeling. Kan je je dat voorstellen?. Als iemand me vraagt: 'wat hebben ze dan gedaan eens ze wisten dat je een hernia had?', dan is mijn antwoord kort : 'niks, behalve medicatie'. Of zoals Inès, de Belgische vriendin kinesiste het heel profijtig uitdrukte : ' Ja Gene, ik denk dat ze op dat gebied in het zuiden nog niet zo ver zijn als in Noord Europa!'. Ik zei haar : 'Inès, zeg maar gewoon dat ze nog in het stadium van de middeleeuwen zitten!'. Een geluk dat ik er mijn humor niet door verloren ben en mijn optimisme. Want de Franse kinesist stak me wel een hart onder de riem toe hij me vastnam en de gebruikelijke 'deux bises' gaf toen ik wegging na de (bijzonder korte) therapie : 'Geneviève, tout le monde guérit d'une cruralgie, ça va passer, mais il faut donner du temps au temps'. Ja, en dat is iets waar ik heel slecht in ben, geduld! Soit, bref, tant pis, on fera avec! Een goede les is het geweest. Hoorde ik in een heel leuke 'lichte' film, ' a good year' met Russel Crow en Marion Cotillard' immers deze laatste niet zeggen : ' and if you have complaints, just remember, in France the costumer is always wrong!'. Ik ga stoppen met erover te zagen, ik wil gewoon meegeven dat ik niet zoveel schrijf momenteel omdat ik compleet opgeslorpt word door het ongemak. Maar het zal beteren, en dan komen er betere tijden.