Pipa is onderhand zo'n twee en een halve week bij ons en de nachten blijven kort.
We houden vol om ze beneden in een bench te houden 's nachts.
We hadden er een hele mooie gekocht in Caussade verleden week maandag.
Een snoezige ,comfortabele, luxueuze reismand.
Aan de kassa vroeg de dame ons voor welk ras de mand zou dienen?
Croisement Jack Russel, zei ik fier.
Je crains le pire ! lachte ze, maar gelijk had ze.
We gingen nog maar eens naar het feest in Flaugnac en kwamen rond middernacht thuis....
Pipa kwam ons kwispelend tegemoet ,wat normaal gezien dus niet kon, ze lag immers in de bench.
Ze is waarschijnlijk tegen het net aangesprongen en daar is er een scheur ontstaan en zo is ze dus uit de mand gewipt...
Maar bon, onafgezien van de slechte kwaliteit van een vrij dure bench- Pipa weegt 2,5 kg en de mand is goed voor een hond van 30 kg....- er was niets kapot gebeten in huis, althans heb ik nog niets stukgebeten gevonden tot hiertoe, en de twee honden liepen vrolijk naast elkaar, dus ruzie hadden ze ook niet gehad.
Cartouche is immers vrij jaloers.
Buiten geen probleem, binnen , ho dat is andere koek.
Dus ging Jan gisteren om een andere bench. Een steviger modelleke, even duur, daar niet van.
Zoals een vriend van ons gisteren opmerkte " je hebt haar misschien gratis en voor niks gekregen, maar nu zijn er kosten aan !"
Er staan ook twee ijzeren kooien op zolder.
Stel dat het weer verkeerd loopt, dan hebben we nog "gerief" !
Pipa huilt, weent en blaft minder lang dan in het begin.
Maar die twee en een halve week waren bijzonder vermoeiend.
Rond 23.00u gaan slapen, om 5 uur op, om 5.15u, om 5.30u ,om 6 uur...en tussenin de kwartieren enzovoort enzovoort.
Ik sta op, maak koffie en lees de krant terwijl de kleine spruit op één of ander speeltje knabbelt.
Om dan doodleuk terug in slaap te vallen onder tafel.....
Zucht.
Na een tijdje was ik volledig uitgeteld.
Doodop.
Ik bedacht dat vrouwen het toch zwaar hebben als ze jong zijn. Aude kan soms ook volledig "op" zijn. Een paar nachten doorslapen en ze is er weer volledig "klaar" voor .....maar dat gebeurt zo zelden.
Op een ochtend zei ik tegen Jan dat ik toch progressie ondervond ,ze huilt en blaft al wat minder lang nu hé? , zei ik.
Maar nu blaft ze toch niet meer?,antwoordde hij.
Ik was verbouwereerd.
Maar Jan, dat heb je toch wel gehoord? Het is minder OK, maar toch nog altijd een half uurtje hoor....
Ik heb niets gehoord, zei hij, maar ik heb dan ook oordoppen in hé .
Echt? ,dacht ik.
Echt waar?
En ik waande me 35 jaar terug in de tijd, toen mijn man tegen vrienden pochte dat we zo'n braaf kind hadden, dat nooit 's nachts weende....terwijl ik tot ze twee jaar geworden was zo goed als elke nacht opstond om rond twee uur haar tut in haar mondje te steken..
Er is nog niet veel veranderd in 35 jaar.
Het zijn nog altijd meestal de vrouwen die 's nachts opstaan om te gaan kijken wat er met de kinderen -of in casu met de dieren scheelt.
Vrouwen denken na over de opvoeding van de baby of de pup ....het zijn nog altijd meestal zij die onwezenlijk naar dat klein grut zitten te staren, die nauwelijks werk kunnen verzetten want ze mogen die kleintjes geen moment uit het oog verliezen, terwijl manlief "ik zal boven een beetje op mijn bureau gaan werken" prevelt.
Hij werkt, boven, op zijn bureau.
Zij doet niets, zit doodop te staren naar de kroost.
En er wordt van uit gegaan dat je daar moeilijk moe kan van worden hé, van dat staren...
Moet ik iets doen? vraagt manlief als het allemaal allang voorbij is.
En er -neen- niets meer moet gedaan worden van wat had kunnen gedaan worden..
We zijn er nog lang niet!
Oh neen !
