 |
| Notre Dame |
Het was jaren geleden dat ik nog eens echt "alleen" was.
En soms ben ik al eens graag alleen.Dan koester ik de momenten waarop Jan gaat jagen, of dat hij 's avonds naar een vergadering moet.
Soms zeg ik dat zelfs luidop "wat zou ik eens graag een paar dagen alleen zijn"...hoe voelt dat? Doe je dan echt enkel wat je graag doet? Of is dat ook weeral een illusie?
Helemaal graag doen wat ik zou willen zal er allicht niet inzitten, de "jongens" vereisen veel aandacht. Hun leven is één en al ritme en gewoontes.
Rond 8 uur wandelen, rond 11.45u een klein hapje, dutje doen, rond 14.15u tweede wandeling, 16 uur eten, platte rust in de zetel....en rond 24 uur gaan slapen. Dat slaapt nogal wat af een hond, al bij al.
Dus neen, ik zou niet kunnen doen wat ik wil, waarschijnlijk.
Vrij zou ik al niet zijn.
Trouwens, volledig vrij ben je denk ik alleen in je gedachten.
Er is altijd wel een hindernis, een onoverkomelijke verplichting.
Maar goed. Ik zou alleen naar Parijs gaan.
Jan zag het niet zitten drie dagen alleen in de lichtstad rond te lopen, waarschijnlijk in de regen, terwijl ik van de ene uitlopende vergadering naar de andere zou rennen.
Dit jaar vond het evenement op twee verschillende locaties plaats: Cité du Couvent en Centre Universitaire des Saint Pères.
Dat is gelegen in Saint-Germain des Prés, zesde arrondissement.
De hotelletjes waren zo goed als allemaal volzet. Ook omdat er tegelijkertijd de Designbeurs plaatsgreep. Het liep er vol Amerikanen ,Chinezen en Japanners. Met poepchique hele dure kleren, reuzegrote fototoestellen, camera's van hier tot ginder.
Ik zocht op internet een paar maanden terug reeds naar een plek en vond een flatje in de rue du Cherche Midi. Vlakbij waar ik moest zijn.
Maar ik was er niet gerust in, een flatje, dat is geen hotel.
Ik drong toch nog eens aan bij Jan, maar het mocht niet baten. Hij wou niet mee.
Aude zou de dag dat ik vertrok toekomen in Parijs , zij zou naar die designbeurs gaan voor haar werk. Dat vond ik ook al erg, allebei op een paar kilometer van elkaar en elkaar niet kunnen zien.
 |
| Paris Design beurs |
Eenmaal aangekomen op het adresje- een rustige straat in feite, dat was een meevaller- drukte ik de geheime code in en kwam ik op een binnenplaats terecht die me deed denken aan zoveel huizen met concièrge in Parijs, zoals in het schitterend boek "l'élégance du hérisson" waar trouwens ook een leuke film werd van gemaakt.
En eens ik die koer door was, moest ik rechts een deur nemen en dan trapopwaarts naar boven met valies en al....
Zes verdiepingen.
Zes, 12 trappen dus. En dan, volledig afgepeigerd na zes uur trein vanuit Cahors, metro en zenuwachtigheid dat ik dat dom appartement niet zou vinden, nog eens een minuscuul gangetje door, twee trappen naar omhoog en dan een klein deurtje , code , sleutel valt uit een kastje en daar was het dan, tadaaaaaaaaaaa!!!! een flat in Parijs...
Ik zag zelfs geen bed . Er was een zetel.
Ik kreeg die maar niet opengetrokken en ik vroeg me af of ik me zelfs niet vergist had van flat....
Ik belde naar het nummer vermeld op de bevestiging.
"Mais oui madame, le fauteuil s'ouvre facilement...".
Na hopeloos getrek en geduw van mijnentwege viel het "bed" open.
Mannekes lief !
Waar was ik beland ?
In een mansardekamer.
"Une chambre de bonne".
kan je je voorstellen dat je je een ganse dag fysiek afgesloofd hebt, dat je dan zo hoog moet klimmen om dan dagen, weken, maanden, jaren op 4 vierkante meter te moeten leven...
Wat was ik blij dat Jan niet mee was. We zouden het nooit samen overleefd hebben en ik zou nog vlugger alleen geweest zijn dan ik ooit maar wou!
Enfin. Het was er proper, dat was al iets en ja ik kon er koffie zetten , douchen, naar TV kijken en slapen.
( Ik geef de referentie mee opdat jullie deze plek NOOIT boeken op booking.com : CMG Saint Germain II, Rue du cherche midi 16, 75006 Paris)
Ik ging wandelen en liep de Boulevard de Saint Germain des Prés af, liep door de Rue de Seine om Hotel Welcome te zien waar ik samen met mama ooit verbleef, tot aan de Seine, Notre Dame, en ik hoorde een dame aan de telefoon tegen een vriendin zeggen "weet je, hoe mooi is de Notre Dame toch als het licht er vanuit de juiste hoek opvalt? Hoe gelukkig zijn wij toch van hier te wonen"...
En ze heeft gelijk. Het is een prachtige stad.
 |
| Notre Dame |
Moe maar voldaan kwam ik weer in mijn straat terecht. Het was ondertussen 18.15u en waarschijnlijk te vroeg om te gaan eten. Maar met mijn 12 trappen in gedachten wou ik toch eerst eten ...wat zou je zelf doen?
In de straat vond ik een Parijse bistro. Allez vooruit.
Als er iets is wat ik niet graag doe is het alleen gaan eten. Ik zou zelfs iemand op straat uitnodigen om met mij aan tafel te komen zitten. Zo erg haat ik dat.
Maar goed. Eind goed al goed. het was er warm, er heerste een gezellige drukte en de obers waren hartelijk. Dat doet veel. En het was nog lekker ook !
Het viel me op dat er in Parijs heel veel mensen alleen zijn, alleen gaan eten, iets gaan drinken.
 |
| Le Nemrod |
Vandaar naar mijn meidenkamer ...
Doodop.
De volgende ochtend metro naar Cité du Couvent. En het was razend interessant. Vrouwen zijn toch machtig sterk als ze samen de wereld willen veranderen.
En twee dagen later zat ik terug op de trein naar Cahors.
Blij dat ik niet meer alleen zou zijn 's avonds.
Blij met waar ik ben ,met wie ik ben en waarom ik hier ben.
Zalig toch?
