Een vriend van ons heeft spijt.
Spijt dat hij niet eerder de moed gehad heeft om ons te komen bezoeken toen zijn vrouw nog leefde. Plannen hadden ze al gemaakt, er heel zeker vaak over gesproken samen hoe ze het zouden doen. Met de wagen en of ze het in één keer of in twee keer zouden doen. Maar ja, dan moet je ergens overnachten...of met het vliegtuig,maar onze vriend is bang om te vliegen...met de trein, maar dan zit je met al die bagage .
"Ach kom,Mintchen" ,hoor ik hem zeggen" dan blijven we toch gewoon gezellig thuis. En Jan en Gene die komen regelmatig terug hoor, en dan horen we hun verhalen wel en foto's en al" .
Maar zie , zijn bloem is niet meer en ook wij missen ze. Haar foto staat te pronken naast die van mijn mama, in de eetkamer. Ze heeft le Cigalou nooit gezien.
Maar onze vriend ook niet.
En hij heeft spijt.
Spijt dat hij initiatief miste.
Jan is reeds 45 jaar met hem bevriend en ook hij heeft dikwijls spijt. Omdat hij te weinig initiatief of durf miste.
Initiatief nemen heeft voor mij te maken met enthousiasme, met gedrevenheid.
En als je enthousiast en gedreven bent, dan kan je grootse dingen doen en anderen zin geven om mee te doen. En soms valt dat tegen,ja. Soms valt dat heel erg tegen.
Maar meestal brengt dat zo'n vreugde met zich mee ,dat alle tegenslagen, alle zorgen, alle inzet die je daarvoor moet leveren in een oogwenk verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Dat geeft je een gevoel dat je bergen kan verzetten. En aangemoedigd door degenen rond jou die net zo enthousiast zijn als jij, ga je steeds verde,stijg je steeds hoger en val je inderdaad soms dieper. Maar zij die dat niet zijn,hebben ook nooit die hoge toppen bereikt en konden daarom de wereld in al zijn pracht niet vanuit dat hoge perspectief bekijken.
Mijn vader heeft vele gebreken, te veel om op te noemen.
Maar één deugd heeft hij zeker : enthousiasme. Gedrevenheid in wat hij onderneemt. Nu hij 83 is, blijft hij enthousiast. Niets houdt hem tegen.
En dat is aanstekelijk. Zeker weten.
En ik heb minder spijt van dingen dan Jan of onze vriend .
Maar het is nooit te laat om te durven ondernemen.
Door mijn enthousiasme durft Jan ook al eens iets buitensporigs te doen. Verhuizen naar het zuiden van Frankrijk bijvoorbeeld.
" Meen je dat echt?" ,vroeg hij me 7 jaar geleden.
" Maar ja" ,antwoordde ik.
En ik begon onmiddellijk internet af te zoeken naar wat er zoal te koop was.
" Zonder jou had ik dat nooit gedaan" , zegt Jan.
En dat is waarschijnlijk wel zo.
Dus aan de goede vriend die me leest : Waar wacht je op om in je auto te springen en af te komen?
Al blijven we jullie allebei missen.
