De jongste telg

Aangezien Mozes niet naar de berg wil komen zal de berg naar Mozes toegaan.
We vertrekken morgen , gepakt en gezakt, met cadeautjes en al, ook voor Gustje natuurlijk, want hij verdient ook wel wat . Hij moet tenslotte dat nieuwe gezinslid dag in dag uit verdragen....en als hij of zij even hard huilt als Gustje, dan belooft dat.
Misschien beseft de kleine man dan hoe vreselijk vervelend dat is, zo uren aan een stuk liggen joelen.
Maar ik wens het noch Aude ,noch Stienus toe, een huilbaby.

Misschien is het een engeltje, een braveke, een schattig ding, een geduldig wezentje, de mooiste, de slimste, de liefste.
Misschien is hij of zij dat allemaal wel in één .
Wie weet het?

Morgen zijn we weg, sluiten we ramen en deuren en hopen we dat er niemand op het gedacht komt om ons te komen bezoeken.
Paul en Lynn waken, Colin, hun viervoeter ook.
Die laatste heeft beloofd dagelijks een toertje rond het huis te doen, twee als het moet.
Hij zal zijn poot ook opheffen tegen de rozelaars en de blauwe regen.
Beloofd is beloofd.

Morgen vertrekken we van dit huis naar een andere "thuis", waar we alles kennen, de mensen en de dingen, de oude vrienden, de familie en de nieuwe , jongste telg .
Dat is ook de naam van een brasserie met speeltuin op het einde van de straat waar ik vroeger woonde.
Leuk voor Gustje, maar ik vrees dat het daarvoor al te koud geworden is...wie weet. Want ik heb hem vanalles beloofd.
De speeltuin, snoep, TV , film, cars, superman, spiderman , allemaal dingen die niet zo welkom zijn ten huize Aude. Té commercieel. Het moet liefst alternatiever.
En daarom mag het van zijn mamie.
Allemaal.

Eerst ga ik de jongens ook een andere thuis bezorgen, bij Madame Diczy, van de honden kennel.
Die  zullen dan weer blij zijn als we weer terug zijn.
Iedereen zijn geluk.
                                             

Ik zal het laten weten als die jongste telg het licht voor het eerst zal zien.
Ondertussen doen we de kaars branden opdat alles goed verloopt.

Opgeruimd staat netjes

                                                              



De laatste weken waren spannend bij mijn dochter thuis.
Er zou een badkamer ingericht worden met een speciale vloer, retro tegeltjes in zwart en okergeel, een trendy design lavabo , vintage meubeltjes, zoals Aude zegt "helemaal ons ding".
Maar het duurde lang, heel lang voor alles klaar was en Aude was al hard,heel hard aan het aftellen tot op de uitgerekende datum van 16 september om de nieuwe mens te verwelkomen.
Maar eerst moest de badkamer af en... eens de badkamer klaar was dan zou de gang en de slaapkamer gevloerd worden.
En daarna zou ze haar oude slaapkamer in de nieuwe slaapkamer willen gezien hebben en de logeerkamer moest dringend veranderd met een groot bed ditmaal en niet meer met een eenpersoons.
En Gustje zou dan op hun oude slaapkamer komen te liggen en de nieuwe baby  zou eerst bij hen slapen en daarna naast Gustje in Gustjes'oude kamer slapen.
Dus moest ze Gust voorbereiden op zijn kamerverhuis.
En ook op het feit dat mama dan voor twee kindjes zou zorgen.
En dat bleek niet eenvoudig.
Maar op school beloofde de juffrouw op de website dat de twee volgende weken zouden besteed worden aan "ik krijg een broer of een zusje binnenkort".
Dat helpt.
En Gustje heeft er op slag zin in.
En het park moest weer naar beneden en het bureau naar boven .
En er moest nadien grondig opgeruimd en gepoetst worden.
Want Aude maakt haar nest.

Een paar maanden tevoren gebeurde net hetzelfde bij Sandra, Gilberts'dochter.
Haar man had zijn enkel gebroken bij het valschermspringen, dus hij kon met niets helpen en zij zouden verhuizen van bij haar ouders naar een oud huurpand wat verderop....ze zou verven en behangen en deze kamer wordt baby's kamer en daar die van de ouders, en de keuken hier en alles opgepoetst en wel en dan ...rust, de baby komt.
Sandra maakte haar nest.

En door datzelfde elan gedreven ben ik de valiezen aan het gereed maken, de cadeautjes aan het verzamelen , en een lijstje met al die "niet te vergeten dingen om mee te nemen naar Belgenland of om zeker nog te doen vooraleer we vertrekken".
Madame Diczy, de dame van de kennel nog eens gebeld om te zeggen dat we elke dag zouden kunnen afkomen met onze twee "jongens" en dat kon zei ze, claxonneer maar als je er bent, want sinds de storm hebben we nog steeds geen internet of telefoon.
Dat is ondertussen al meer dan twee weken geleden! Vreselijk .
Eergisteren poetste ik de bovenverdieping, gisteren was het gelijkvloers aan de beurt.
Ik steek nog vlug een wasmachine in, kwestie van alles proper achter te laten indien we "au pied levé" huize Cigalou moeten verlaten.

Ik maak een nest schoon.

En dat doe ik ook in mijn hoofd.
Het Saturnus- effect zit er zeker voor iets tussen. Dat afscheid nemen van mensen en dingen die voorbij gaan.
Ze gaan tenslotte alleen maar voorbij.
Die mensen en die dingen.
En er komen er altijd weer nieuwe bij.
Zo blijkt.

Opgeruimd staat immers netjes en dus mag die nieuwe wereldburger deze nacht komen, vind ik.
En bij Aude staat ook alles klaar om hem of haar te verwelkomen.
"Zou ik mijn valiesje al in de auto zetten?" vroeg ze me gisteren.
"Doen" zei ik, je kan maar niet gereed genoeg zijn.

Het is dus voor elke dag.
Vanaf NU.

Pruimen, prunes,plums ....

Er waren er veel dit jaar. Pruimen.
In alle kleuren en van alle soorten genoeg.
De précoces of Japonaises in juli, de reines-claudes in augustus en nu volop de présidents. Eigrote, donkerblauwe ,zelfs purperen pruimen. Binnenin geel, naar het oranje toe , maar als je ze kookt of stooft wordt de kleur donkerrood. Zo mooi.
En ja, wat doe je daar allemaal mee?
Taarten bakken en dus gewoon wassen, in twee snijden en ontpitten en in plastic zakjes in de diepvries steken.
Dat kan en dat doe ik, alhoewel ik daar niet in overdrijf, er is genoeg vers fruit om taarten te bakken.








Ik stoof ze, zonder suiker, met een beetje witte wijn en ik kan jullie verzekeren dat dat een topdessert is . Ik steriliseer ze dan in bokalen en gebruik ze als dessert , met een bol ijs of zonder ijs, in
plattekaas  of yoghurt.

Of ik deshydrateer ze, ik droog ze in mijn super speciaal machien :

 En dan trek ik ze vacuüm in zakjes. Heel gemakkelijk om af en toe de "prunes à l'eau de vie" aan te vullen , als ik Far Breton maak, een soort gebakken vanilleflan met opgelegde pruimen, Jan is er gek van.

Of op alcohol dus, op gewoon op siroop. Allemaal even lekker.

En zo blijf ik bezig hé.

Want anders heb ik hier niets te doen.

En mensen zijn er bang voor dat ik niks te doen zou hebben.

Stel je dat even voor?

Jan verzamelt rijpe pruimen en later op het jaar zal de brouilleur langskomen en hebben we heuse eau de vie van reines-claudes en van président pruimen.

Lekker!

Les motards

"Allo Gene? 't Is Ingrid, we hebben samen in de klas gezeten...."
"Ingrid, de kleindochter van de kleermaker in de Hoogstraat?"
"Ja, de die !"
Want we zijn van Aalst en dus , "de die" , dat begrijp ik.
Mijn hersens begonnen onmiddellijk berekeningen te maken, tot in welke klas zaten we samen, tot in welk jaar ging ik ze samen met Tessa elke morgen en middag ophalen bij haar grootouders, helemaal op weg naar school in de Pontstraat?
40 jaar?
45 jaar?
Als ik bij zo'n getal uitkom denk ik onmiddellijk dat ik verkeerd zit.
In de zin van : "45 jaar, allez Gene, onnozelaar! Dat is veel hoor!"
Om dan tot het meer dan onthutsend resultaat van de redenering te komen dat het inderdaad best wel mogelijk is dat we elkaar al 45 jaar geleden voor het laatst gezien hebben.
Hoe oud ben je dan, als je tot zo'n conclusie komt?
Oud dus, veel te oud.
Ik herpak me snel, en neem de draad van al die jaren geleden met gemak weer op.
"Ja Ingrid, dat is lang geleden!"
"Inderdaad, we zijn in Catus , met de moto, en we vroegen ons af of je zin hebt met ons een glas te komen drinken of iets te gaan eten in Cahors?
Daar stond ik dan, volledig uitgedost zoals Jeanette , mijn overbuurvrouw, met een oude broek tot op mijn kuiten, een vaalgroen T-shirt dat veel te spannend oogt en is in feite, plastic handschoenen en een klep op mijn kop.
Het werd deze week immers een Indian Summer en we tekenden tot 29 graden op.
Was dat geen ideaal moment om eindelijk de luiken te verven en de ramen te schilderen?
Zou dat nu eens geen goed gedacht zijn?
En dus waren we al een dag of twee bezig dat plezante klusje te klaren.
En het is eens iets anders dan kuisen. Of laat het me zo stellen: het geeft me een ideale smoes om niet te moeten poetsen!
Maar ja, alles laten vallen en naar Cahors rijden....
"Morgen kan ik dat zeker, of vanavond, maar vanavond is Jan naar een vergadering en morgenavond moet ik een vergadering voorzitten, dus tja..."
"We bellen je morgen terug en we zien wel"

De volgende morgen belde Ingrid terug, vanuit St Cirq Lapopie ditmaal.
"Ja wat doen we?"
"Wel kom naar hier en kom iets drinken"
En dat deed ze, samen met haar man, op de moto alsjeblief !

Een uur of twee later, de luiken hadden ondertussen de noodzakelijke tweede laag gekregen, belde ze terug, ze zaten op een terras in wat waarschijnlijk het centrum moest zijn, zei ze lachend.
Het gaf me onmiddellijk het gevoel dat zij niet zou kunnen aarden in zo'n boerengat.
Vermits ze uitgedost waren als echte stoere motards, was het gemakkelijk om ze uit de andere toeristen te herkennen. Want na 45 jaar ziet een mens er al wat anders uit.

En ja hoor, toen we wat later achter een glas rosé bij ons thuis herinneringen zaten op te halen, herinnerde ik me haar profiel , haar neus, haar mooie trekken, haar stem.
"Dat is ze nu, Kris" , zei ze tegen haar man "ik mocht niet veel van mijn grootmoeder, maar zij mocht helemaal niks!"
"Dat is helemaal waar, zei ik, en toch heb ik geen slechte herinnering aan mijn grootmoeder"
"Natuurlijk niet, zei Ingrid, ze hield zoveel van jou"

En naargelang de uren voorbijvlogen en we jonger en jonger werden besefte ik dat we hetzelfde verleden hadden, zij en ik.
Om misschien wel elk een verschillende reden, maar om een reden zover was duidelijk, groeiden we op bij onze grootouders, zonder onze ouders en zussen en of broer, mochten we zo goed als niets, waren we de oogappel van oude mensen die ons koesterden zoals oude mensen kinderen bepamperen, uit vrees dat er iets ergs met ze zouden gebeuren.
En daarom mochten we zo goed als niets. Niet fietsen, niet naar de bib, niet bij de jeugdbeweging, niet naar de dansles, naar niks en zelfs dat was al te veel.

De volgende dag spraken we weer af en Ingrid grapte dat ze al 35 jaar getrouwd was en dat dat zeker niet evident was.
Ik bekeek Jan en moest zo lachen om wat ze zei, en ja zei ze, ik kan mij op o zetten en me helemaal afzonderen in mijn gedachten. Je kan er toch niets aan veranderen en zo werden we nu eenmaal grootgebracht, we hadden geen keuze en legden er ons bij neer.

En waarom weet ik niet, maar plots begreep ik mezelf veel beter, was er als het ware een tipje van de sluier van mijn jeugd opgetild en snapte ik waarom ik vrij gemakkelijk het adagio hanteer " het is nu zo , je kan er toch niks aan veranderen".

Soms heb ik veel en drastisch veranderd aan mijn leven, maar soms kon en kan ik ook jaren verder gaan met iets wat me bezighoudt of met vrienden die ik bijna als familie beschouw.
Zelfs al zou ik er soms iets aan willen veranderen, ik neem het zoals het is, ik verdraag ze zoals ze zijn, en ik zeg niets, zoals Ingrid me zei, omdat we niks moesten zeggen, we moesten er ons bij neerleggen.
En daarom hebben we allebei misschien een man die zo ons tegengestelde is, die onmiddellijk zegt wat hij denkt.
Omdat hij anders in elkaar steekt en directer is. En wij veel terughoudender zijn.
En dat dat aan onze opvoeding ligt.
Zover is duidelijk.
Sinds gisteren.
Met dank aan Ingrid.

Tropische stortbuien

Ik kreeg een berichtje van orange op mijn GSM

" ALERTE ORANGE; pendant l'orage ,débranchez votre livebox des prises téléphonique ET électrique.+ d'info http://r.orange.fr/r/Soemoi (cout selon opérateur )"

En Jan kreeg een mail van AXA, de verzekeraar. Voor hetzelfde.
Dat gaf in elk geval de indruk dat het een serieus onweer zou zijn.

We hebben braafjes alle stekkers uitgetrokken.
En de livebox en de computers en de WIFI versterkers, de tablette en ook de TV en de antenne van de TV en TV Vlaanderen en het Franse TV-bakje of hoe noem je zoiets?
Kortom alles wat gevoelig zou zijn voor blikseminslag- een goede verzekeraarster waardig.

Jan had kandelaars gereed gezet. Je weet maar nooit dat de elektriciteit zou uitvallen .
En ook zaklampen hadden we bij de hand.

We zetten emmers gereed in Gustjes'kamer, ook voor het geval dat...de voorlopige herstellingen toch niet het gewenste resultaat zouden geven.
De dweilen lagen klaar.
De emmers aan de achterdeur, want stel dat er in de keuken water zou binnenlopen en het afwachten begon.
Zoals in die commercial waarin iedereen in badpak met een kokosnoot op een boom staat te kloppen in afwachting van de regen.
Zo dus.

En ik begon mijn kruiswoordraadsel in te vullen en Jan las verder zijn boek op de Tolino. Geweldig, stel dat we geen elektriciteit zouden hebben, dan kunnen we toch nog altijd lezen. Dé uitvinding waar we zaten op te wachten.

Rond half acht, boem, eerste donderslag , onmiddellijk gevolgd door het uitvallen van de lichten.
Allez gij, van de eerste slag?
Ja.

En plots kwam er een wind opzetten , dat houd je niet voor mogelijk. De bomen lagen bijna plat. Je hoorde van alles en nog wat omver vallen.

Niet panikeren. Stilletjes verder de puzzel oplossen.

En dan volgde een tropische stortbui, zo moet een moesson eruit zien.
Bakken water, bakken, liters, rond 22 uur, toen het wat begon te minderen was er al 38 liter gevallen.
En het bleef maar stortregenen.

In Gustjes' kamer kwam het water onder de dakpannen door langs de muur, maar in feite bleef het nogal beperkt, rekening houdend met wat er uit de lucht kwam gevallen.

Het bleef regenen, de wind verminderde, de bliksemschichten volgden elkaar onophoudelijk op, Spotje viel bijna flauw van angst, hij hijgde heel luid en bibberde zoals een espenblad.
Cartouche bekeek het schouwspel met lede ogen.
Wat was dat allemaal?

Ik stelde voor om te gaan slapen, ik was mijn zes sterren doorloper beu en wou verder lezen.
Rond 23 uur belde een vriendin uit Pern, ze had 5 cm water in haar keuken en wachtte op de brandweer. ..Que faire?
Toen we in slaap vielen regende het nog steeds en rond een uur of twee werden we wakker van iets wat op zolder lawaai aan het maken was: onze loir was terug thuis en riep gedwee " Yoe de mannen, ik ben terug hoor, met dat hondenweer blijf ik liever thuis op jullie gezellige zolder!"
Grr, ik kon er niet mee lachen.
Nog wat lezen- nog steeds zonder licht.


En dan slapen. Of althans proberen de slaap te vatten.

Toen we wakker werden regende het amper nog.
Jan ging vlug kijken hoeveel regen er gevallen was, in totaal een beetje meer dan 50 liter. Dat kan tellen.
Maar in feite weinig hinder, behalve dat de elektriciteit niet werkte en dat de generator in gang werd gezet. Ons huis ziet er dan uit als een bunker, overal liggen kabels, kris kras over elkaar , door de lusters heen en op alle strategische plaatsen : de frigo, de diepvries, de radio...

Geen telefoon.
Geen GSM bereik, steeds een rond bolletje met een streepje door: niks te bellen naar niemand.

Ik ging met de honden wandelen terwijl Jan dat allemaal in gereedheid bracht en even verderop, bij de Franse buurman, was de weg versperd door een dikke tak die op zijn cabanon gevallen was....

We zijn er een uur of twee zoet mee geweest om het gevaarte  in stukken te zagen en langs de kant van de weg te leggen.

De weg afvegen, de takken verwijderen, foto's nemen om door te mailen naar de buur en dan is Jan de greppel beginnen leeg maken zodat het water gemakkelijker kon weglopen.

Dan ben ik naar het dorp gereden om brood te halen. Bij Christian brandde licht, ik dacht dus dat het dorp zelf niet geraakt was, maar de gemeentearbeiders waren druk bezig met het proper maken van La Place du Forail en de voornaamste straten die uitmonden op het dorpsplein.

De bakker had bijna geen brood meer, vroeg aan iedereen of er schade was, zei ons dat we geen elektriciteit moesten verwachten voor 13 uur , dat gans het dorp zijn belangrijkste goederen in zijn diepvries was komen steken " alle vaccins van de apotheker zitten bij mij hé...."
Er zijn 145 centrales in panne.
En de zendmasten waren op hun reservebatterijen gesprongen,maar die zijn ondertussen allemaal plat.
Zucht.
"Jamais vu ça de ma vie" , zei Christian, de bakker. EN hij heeft al veel gezien, als je hem mag geloven.
"Bon courage" wensten de mensen elkaar toe.
Dat wordt hier veel gezegd.
Als je 's ochtends naar je werk vertrekt zegt de bakker ook "bon courage" of "bonne continuation".
Raar is dat. Precies of werken is pijnlijk en een beproeving...soit.

En toen ben ik naar Jeanette gereden, de buurvrouw aan de overkant die stond te roepen " OOOO, Ohooo" , waarvan ik veronderstelde dat het tegen mij was en niet tegen haar kippen. Ik had terug geroepen, maar het was net of ze me niet hoorde  en bellen ging niet, want " pas de réseau".

"Oh Geneviève, que c'est gentille à toi d'être venue. Je n'ai pas d'éléctricité...."
Ze dacht dat zij alleen zonder stroom zat, niet dus.
Ze was gerust gesteld . Had geen schade.
En neen, ik moest niks anders doen, ze had geen brood nodig, maar of ik eieren wou , etc etc etc....je passe les détails !

Ik reed naar huis en op de kruising stond een bord " route barrée à 500 m".
Oei, daar moet dan toch iets serieus gebeurd zijn.

Paul en Lynn kwamen van bij ons thuis.
Ja, water door het dak , een boom op een elektriciteitskabel en of ik EDF wou bellen....
EN wonder boven wonder, ik had bereik, maar mijn enthousiasme werd al onmiddellijk de kop ingedrukt " tous nos réseaux sont occupés", nutteloos om te blijven wachten.
Er was ook een boom op een telefoonkabel gevallen en ja, ze hadden ook geen telefoon dus.

Thuis was Gilbert komen kijken of alles OK was....
En hij kwam mijn man "stelen " , ze gingen samen naar Montauban boodschappen doen voor de jacht.

En daar zat ik dan, met mijn lampjes gegenereerd door de generator.

Er passeerde een camionette van EDF. Ik vroeg of er vooruitgang was?
"Ehh, non, pas vraiment!"
Ze hadden er weinig hoop op, vond ik althans.
Ik legde ze uit dat de bovenbuur een boom op de kabel had liggen . Ze gingen kijken.
En zie, nog geen kwartiertje nadien: "LUX FIAT!"
En het werde licht...voorwaar ik zeg U .

In de loop van de avond is de stroom nog een tiental keren uitgevallen.
De GSM deed het nog altijd niet.
Maar al met al werd het een warme gezellige avond met goede vrienden aan de dis.
Zij wonen een 15 km van hier en hadden geen schade, wel licht en geen takken op de weg.
Raar hoe zoiets loopt soms.



We sliepen goed die nacht.

En vanmorgen riep Jan , "kom eens kijken naar je Yuka" ...

Waaw, dat is de eerste keer in de acht jaar dat we hier wonen dat hij in bloei staat en welke bloem, ze mag er wezen.
Ik wandelde met "de jongens" naar boven en kijk wat ik zag :

Het komt allemaal goed.
Dat gevoel had ik althans.