De kip of het ei : van Castellar naar Castelnau

En na Westende bouwden onze ouders een huis met apotheek in Opstal-Buggenhout
en dan, toen ik zo' 17 jaar was verkochten ze Westende en hadden ze een ander project : Spanje, meer bepaald Castellar de la Frontera. Hoe ver dat is in Spanje? Wel je kan bijna niet verder. Net tegen Gibraltar en dat stukje Engeland zagen we vanop het terras.


Het was niet zomaar een huis of een villa, het was een stuk van een heus kasteel .
" un château en Espagne",maar geen fata morgana, neen, een echt.
Met alles erop en eraan: kantelen,een palmboom, een andaloesisch fonteintje in het tuintje, kortom een juweeltje vanbinnen en vanbuiten.


Het was ook de periode die samenviel met het feit dat ik nu echt deel uitmaakte van het gezin. Tijdens de week zat ik op de universiteit en vanaf vrijdagavond ging ik 'naar huis' , zijnde Opstal- Buggenhout. Op zaterdag vertrok ik naar Aalst, mijn groottante Louise helpen in de schoenwinkel in de Molenstraat ,naar mijn grootmoeder en dan terug naar 'huis', zijnde bij mijn vader en moeder, zussen en broer.


En tijdens de vakanties gingen we voor twee/drie maanden naar Spanje dus.
De allereerste keer dat we naar ginds vertrokken- we hadden het nog nooit gezien , maar mijn vader reisde heen en weer om het in orde te maken- werd een memorabele reis. Mijn moeder reed met Bernadette en Pascal in haar Honda Civic en ik met Anne en Dominique in mijn grasgroene VW Kever...tot in Senlis, waar mij autootje het begaf. Gsm's waren er niet. Wat betekende dat mijn moeder doorreed tot in Bordeaux waar we elkaar rendez-vous gegeven hadden en wij drieën met de trein terug naar huis gingen, om er 's anderendaags de Matra Simca Bagheera van onze pa te gebruiken, een heuse sportwagen. Ik was 19 , Anne 16 en ons Mie 13.

We hadden zoveel beziens als we uit de lage sportauto stapten! Dat was echt onverantwoord trouwens. Geen Gsm, geen Gps, een kaart en de wil om er toch zo vlug mogelijk te geraken.
Doodop, in één ruk naar San Sebastian , in de auto overnacht met vreselijke allergie aanvallen van ons Mie die we gevraagd hadden op de grond van de auto te slapen ( vol stof en vuil uiteraard, niet zo'n goed idee) . Maar we hebben het gehaald en het was memorabel. We hebben zoveel gelachen, tijdens de heen maar ook tijdens de terugreis dat we nog altijd bulderen als we de zin ' la llave de la coche' horen : Dominique had de koffer dichtgeklapt, maar de sleutels lagen in dé koffer...moet ik een tekening maken?

Het huis annex toren en tuin met kantelen was net een sprookje. Zicht op een meer, op bergen,op Gibraltar...stereo geïnstalleerd op die toren waar we voorstellingen en shows gaven, witte marmer binnen, koel aan de voeten. Want het was er niet warm, het was er 'heet'.

Oh wat bield ik van die plek! Het is werkelijk op mijn netvlies gebrand.
Juana en Maria die met ons trachten te spreken met handen en voeten en na een tijdje konden we redelijk overweg met het Spaans.

Het Moorse kasteel bevond zich op een topje van een redelijk hoge berg. Er waren geen winkels ( enkel 'el pan') en we moesten wekelijks naàr de markt in Algeciras. Dat was een opoffering in die hitte. Maar ook léuk soms.

Alle inwoners van het dorp waren verhuisd naar de nieuwe stad ' Castellar nuevo' om te kunnen genieten van alle moderne voorzieningen. Enkel Juana ,Maria , Miguel en Françesco en hun oude moeder waren boven gebleven.

En nu woon ik in Castelnau...what's in a name. Het is occitaans voor 'nieuw Castel' net zoals Nuevo Castellar.
De kip of het ei...
Misschien dat het de herinnering aan Castellar is die maakt dat ik hier woon, wié weet...