 |
| reuze hibiscus |
Vooraleer naar de vergadering te rijden deed ik nog wat boodschappen.
De supermarkten zijn toch gauw een dertigtal kilometer verwijderd van ons dorp en als ik dan naar Cahors moet -of wil, al naargelang, dan profiteer ik ervan om grotere inkopen te doen dan wat ik dagdagelijks bij de winkeliers uit het dorp haal.
We hebben wel een casino-Spar in het dorp, maar dat kan qua prijzen nogal tegenvallen....en zeker in de zomermaanden, dan verhoogt de eigenaar de tarieven, dat is hier welbekend.
Feitelijk vind ik dat erg. Uiteraard voor mezelf, niemand wordt graag bij de neus genomen, maar ik denk dan vooral aan de oude mensjes of jonge mensen zonder auto. Wat kunnen die anders dan naar de plaatselijke Casino gaan om grotere inkopen te doen? Toch?
Bref. Ik deed wat ik moest doen. Ik stopte de melkproducten in de vriestas en bedekte die met twee koelelementen, het was nog heel warm voor de tijd van het jaar.
Rond 19 uur bereikte ik ons verenigingsgebouw , parkeerde mijn blinkende auto- ik was ook naar de carwash geweest- en stapte parmantig binnen.
Ik vertrok rond 00.30 u en van zodra ik in de wagen stapte rook ik een verschrikkelijke geur. Erg, erg, erg.
Precies of er was een beest tot ontbinding gekomen in de wagen.
Ik opende de achterste ramen, probeerde eens met en zonder airco, geen avance, stinken deed het en bleef het.
Wat zou dat toch kunnen zijn? Zou het water van de carwash zijn dat misschien in een niet goed gesloten deur zou binnen gespoten zijn? Brak water? Dat kan hé? Hoe ga ik dat bewijzen ? Ik kreeg geen bonnetje voor mijn jeton ....kan je daar hoegenaamd iemand voor aansprakelijk stellen behalve jezelf?
En zo dramde ik maar door en door tot ik thuis gekomen was.
Thuis, op de oprit , zocht ik mijn zaklamp, want we hebben een nest Aziatische hoornaars (waarover later meer) in de lindeboom zitten zodat we de buitenlampen niet kunnen aansteken. Daar komen ze namelijk met tientallen op af en ik heb nu geen zin om rond één uur 's nachts gestoken te worden door zo'n verschrikkelijk agressief insect.
Zaklamp aan, koffer open....
Een verschrikkelijke walm van vergaan beest kwam me tegemoet.
En toen zag ik het.
Toen.
Naast de boodschappentassen "lag" de fles Destop plat neer....de stop zat er niet goed op, en dus is het stinkende goedje uitgelopen in de koffer, op de zwarte vilten beschermhoezen...
Ik nam de boodschappen uit de koffer, liep ermee naar de achterdeur, een pad zat op mij te wachten om mee binnen te wippen , na veel "nondedekkes!" schopte ik die buiten, nam twee grote emmers buiten, vulde ze binnen met water , liep ermee naar de auto, trok de vilten bekleding uit de koffer en kletste de emmers tegen de zwarte hoezen.
Dat was het voor vannacht, dacht ik bij mezelf....
 |
| de volgende dag |
Terug binnen, handen drie keer gewassen, boodschappen opgeborgen, hond gestreeld, en dan "hop" naar bed.
Het was 1.30 u ondertussen.
Jan sliep , Spotje ook.
Zucht.
Toen dacht ik aan die keer dat ik- jaren geleden- teruggekomen was van een reis naar Spanje en na twee dagen terug zou vertrekken naar New York.
Tijdens die twee dagen "thuis zijn" had ik ook boodschappen gedaan en bij mijn thuiskomst uit New York ging ik onmiddellijk mijn twee honden ophalen, ergens in de kempen.
De stank in mijn auto was verschrikkelijk. Ik wist niet meer waar ik het had.
Bij een benzinestation stopte ik en bekeek de koffer.
Een mozzarella....ontploft.
Die moet uit mijn boodschappentas gevallen zijn en in de koffer blijven liggen zijn, dit alles in de maand augustus, de warmte...
Ik liep het station binnen en vroeg aan de dame achter de toog of ze een deodorant had om in de wagen te spuiten of te hangen, genre "groene spar", want dat er een mozzarella in mijn kofferbak ontploft was.
De mevrouw begon zo onbedaarlijk te lachen: Madame, nu heb ik in mijn leven al veel gehoord, maar een kaas die ontploft is in een auto, dat is de eerste keer....
Best mogelijk, maar wat doe je eraan?
Ze verkocht me dus zo'n groen sparretje.
De stank was zo doordringend, dat ik in mijn kolere de plastiek hoes van het sparretje trok, het aan mijn achteruitkijkspiegel hing en verder reed.
Een tiental kilometer verder dacht ik dat ik zou sterven van ademnood.
Dat ding pakte zo op mijn adem dat ik zowaar met mijn hoofd uit mijn raam naar de hondenoppas gereden ben...
Meer Gene toch, je mag dat hoesje van dat sparretje maar een klein beetje openen !.
Wist ik veel!
Ik wist ook niet meer wat nu het ergste was, de stank van de ontplofte mozzarella of van dat sparretje.
Maar nu weten jullie het ook : de stop controleren van Destop ( what's in a name?) en het plastiek hoesje van een sparren auto-deodorant slechts lichtjes naar beneden trekken ....
