Gust zit in het tweede leerjaar en maakt elke dag trouw zijn huiswerk. Dat bestaat uit lezen, schrijven, schoon schrijven, begrijpend lezen en rekenen.
Maurice is 4 en zit in de tweede kleuterklas bij "Jufke Eva". Zo noemt hij haar vanaf de eerste dag.
Aude zit thuis en is nu "economisch werkloos". Zij die er zo prat op ging in 16 jaar nooit werkloos te zijn geweest.
Stienus zit thuis en doet aan teleworking.
Dat is het gezinnetje van mijn oogappels , ver weg van mij en momenteel onbereikbaar.
Gingen we er prat op dat er in Europa geen grenzen meer waren, dan voelen we plots weer wat een grens betekent. Ons ongeloof als ze dicht gaat. Onze blijdschap als ze straks weer opengaat.....
Voor Jan en mij en voor de meeste van mijn leeftijdsgenoten, is de "confinement" - de insluiting- niet zo'n onoverkomelijk vreselijke straf. In feite ziet mijn dagdagelijkse leven er niet zo verschillend uit als pakweg twee maanden geleden.
Ja ik deed mijn boodschappen meestal om de twee weken 's maandags als ik naar mijn vereniging in Cahors rijd....En ja daar heb ik veel sociaal contact , maak ik afspraken , regel dinertjes ...
Nu beperken mijn levensmiddelen-opslag ritjes zich tot de plaatselijke Spar waar ik zo goed als alles kan vinden wat ik nodig heb....of niet, omdat er ook hier gehamsterd wordt. Ik vind geen bloem meer bijvoorbeeld...net of heel Frankrijk bakt.
Ik zie mijn vriendinnen niet meer "in levende lijve" , maar ik facetime met de ene en bel met de andere. Onze familie heeft ook een hechte groep en we delen al de corona moppen met elkaar. Maar ook de vreselijke berichten en die die ons weer hoop zouden moeten geven.
We vormen een diaspora, zegt mijn zus Anne. Ik in Frankrijk, mijn broer in Zuid Spanje, een andere in Brussel, nog één aan zee en zij dicht bij mijn kind, in het Antwerpse...
Maar indien ons leven er dus niet zo verschillend uitziet is dat echter niet voor iedereen zo. Neen, we zijn niet allemaal gelijk in het oog van de virus ...er zijn leeftijdsgenoten die nog werken. Er zijn er die misschien al op pensioen zijn maar die zich vrijwillig aanmelden om te helpen als dokter, verpleegster, thuishulp....met alle risico's dat dat inhoudt.
En er is een jongere generatie die werkzaam is, zij het op een andere manier nu, van thuis uit, dag in dag uit. Dat zijn dan nog de gelukkigen, want er zijn er die geen werk hebben....
Er zijn er die zelfs geen huis hebben en ik vraag me af hoe die de uitspraak "blijf in uw kot" ervaren. Hoe ironisch kan het zijn?
En terwijl schoonzoon boven werkt, zit kleinzoon Gust bij hem aan zijn bureautje en maakt hij zijn huiswerk.
Kleine Maurice bakt en braadt de hele dag in zijn mini-keukentje.
-Wat staat er vandaag op het menu Maurice? , vraag ik hem
- Kaassaus en toast ! , roept hij, duidelijk verveeld dat ik hem midden in zijn kookdemonstratie om uitleg vraag.
- mamie, hij bedoelt Croque Monsieurs ! , voegt Gust er vlug aan toe. Hij vroeg zich waarschijnlijk, net als ik af waar de combinatie kaassaus en toast voor stond.
Nu weet ik het dus ook....
Elke dag om 14.30 u heb ik een afspraak met Gust.
Dan vraag ik hem naar de tafels van vermenigvuldiging.
- Gust, de tafel van 9 .
- Maar mamie, die hebben we nog niet geleerd.
- Gustje , als je de tafels van 1 tot 8 geleerd hebt, dan heb je ook telkens dat cijfer leren vermenigvuldigen met 9, niet. Enkel 9 x 9 is nieuw dan, toch?
Gust denkt na.
-Ja, dat is wel waar.
We oefenen de tafels, de ene al wat vlotter dan de andere.
- En nu van achter naar voor !
- Maar mamie, dat moeten wij nooit doen van de Juf!
- Misschien, maar dat moet je dan wel doen van de mamie !
Conversatie afgelopen en wreed tegen zijn zin begint hij de tafel van achter naar voor op te zeggen.
Ik herinner me het Lyceum in Aalst. Als je 's morgens voorbij de klaslokalen van de voorbereidende afdeling passeerde, dan hoorde je in alle klassen het gedreun van de kinderen die de tafels opzegden. Als een mantra. Als een gebed.
En we waren het nooit verleerd.
En die kladschriften waar je op de achterflap de tafels op zag staan ....zou dat nog bestaan?
Na een paar dagen dagelijkse oefensessies tussen Boechout en Castelnau merkt de kleinzoon het volgende op :
- Mamie, ik moest daar gewoonweg niet meer over nadenken!
- Dat is de bedoeling, Gustje, flink hoor !
Zo gaat het ook met gebeden. Je kent ze glad van buiten, en je weet hoegenaamd niet meer wat je prevelt. Wat ze betekenen.....Dat was dus ook wel de bedoeling....
Dagelijks zie en hoor ik mijn dochter die haar dag vertelt. Wat ze gedaan heeft, wat ze nog van plan is te doen en wat ze zou willen doen.
En dat is veel.
Al een geluk.
Stel dat je niets te doen hebt...
