We wonen hier ondertussen 11 jaar

Elf jaar geleden reden we "voorgoed"- zoals dat heet- naar het zuiden.
De verhuiswagen met oplegger van Soulhiol -Noyer, "le gentlemen déménageur" voorop en wij samen met Spotje, erachter aan met de Toyota.
Stortregen en ijskoude lucht waren ons deel en we kwamen toe in ons onverwarmd, amper gemeubileerd huis waarvan we al vlug een warm nest zouden maken.
De vrachtwagen strandde in de haarspeldbocht naar ons huis toe en de verhuizers legden telkens 50 meter af met kruiwagens, of met dozen in de armen sjouwend , alle deuren openstaand en de gure wind ons tegemoet komend...een toestand om nooit te vergeten maar vooral om nooit meer te herhalen.
"Je moet het doen als je nog jong bent", zeggen we nu.
We waanden ons jong 11 jaar geleden , hij 60 en ik 50 .
We konden er nog tegen.
Want het is wel een stap natuurlijk.
Velen denken er jaren over na, bij sommigen blijft het een droom, anderen willen er zelfs niet aan denken, nog anderen zeggen ons vaak dat ze in onze plaats zouden willen zijn en er zijn er ook die het dan ook daadwerkelijk doen.
"Zo alles achterlaten, dat moet je toch kunnen", zeggen er sommigen.
" Ik zou het nooit kunnen, kinderen en vrienden achterlaten" zeggen dan weer anderen.
Nog anderen opteren voor 2 huizen, daar en hier. Pure luxe dus. Of omdat je nog werkt en nog niet kan emigreren.
Er zijn er die liever reizen van jut naar jeir. Liever reizen dan kopen en vastzitten.
En er zijn er die het doen, terugkeren naar België en dan na een aantal jaren toch weer terugkomen...ja hoor , dat bestaat ook.
En ik begrijp hen allemaal.
Maar als je het niet geprobeerd hebt weet je het ook niet hé.
En zoals ik dikwijls zeg, je moet het niet proberen, je moet het doen.
Proberen is niet veel waard, dan ben je er toch met je ganse hart niet bij, want je laat nog altijd de deur openstaan naar een terugkeer.
Alhoewel, die mogelijkheid bestaat altijd.
Ik vraag me soms af of ik hier zou blijven en  of Jan hier zou blijven indien er iets ergs gebeurd met één van ons beiden.
Ik ben er nog niet uit.
Het zou kunnen, maar ik zou best hier kunnen verder leven.
Het valt te bezien .
Maar daar zijn we nog niet.
Voor het ogenblik blijven we op onze berg en doen we van alles wat we in België niet zouden gedaan hebben.
En dat is veel feitelijk.
Zoals elke verjaardag uitgebreid gaan vieren bij Monique Valette van Auberge Lou Bordié.
We gingen dinsdag al, Valentijn, 20 jaar samen en 11 jaar in de Lot combineren met een aangepast truffelmenu.

Brouillade aux truffes

Ik kan het niet beschrijven, het was "outstanding" , "formidable", "uniek".

poulet aux truffes

Haar zaak zat stamp- maar dan ook stampvol en je doet er dus best aan te reserveren. Maar zelfs dat kan tegenvallen.

Coulomier aux truffes of het paradijs op aarde 

Op woensdag en zaterdag gesloten...

Monique toont de truffels die ze samen met de eieren bewaart

Dinsdag is de drukste dag in de winter, want de meesten komen eerst het truffelmenu verorberen om daarna in Lalbenque naar de truffelmarkt te gaan. Cultureel en gastronomisch hoogstandje. Zo'n 20 km van bij ons.

Truffelmarkt Lalbenque 

Dus als je twijfelt: DOEN !

Met dank aan Constant Sciarone voor de foto van de truffelmarkt