Familie

Eén van mijn zussen zei vanmorgen terloops dat onze familie een echte diaspora is.
De ene woont ver, de andere dichtbij, de ene spreekt met de andere, de andere niet met de ene, de ene al 25 jaar niet , de andere drie maanden, de ene is boos, de andere juist heel blij, de ene opgelucht, de andere woedend , de ene begrijpt je, de andere totaal niet.De ene is voor de Palestijnen en de andere voor de Joden.
Ben je tegen de ene dan ben je pro de andere.
En ik vond dat grappig want Oscar Van de Boogaard schreef een aantal stukjes in zijn veertiendaagse colum in De Standaard die ook wezen op het feite dat iedereen - ik haalde onmiddellijk opgelucht adem - uit een rare familie komt. Want normale families bestaan niet volgens hem.
Van de Boogaard gaat daar heel ver in. Spreekt over het Stockholm syndroom versus familiebanden, over een instand gehouden misverstand .
Strikt genomen is iedere familie een drama op zich , zei hij ook eens. Je bent tenslotte gebonden aan mensen die je niet hebt uitgekozen en je werd opgevoed door mensen die nooit een diploma hebben gehaald om op te voeden.
Familiepijn , we hebben er allemaal last van.
En ook mensen, zo schrijft hij elders, die zogezegd uit een 'ideale familie' komen hebben last van de familie, want zij zijn leugenaars en liegen doet extra pijn , want je brengt je echte gevoelens om zeep.

Zou dat zo zijn , denk ik dan.
En overal?
En het valt mij op dat Jan die nog nauwelijks familie heeft, behalve twee kozijns ( neven voor de Nedelandse vrienden en geen raamkozijns) waar hij jaarlijks naar schrijft , wel dat Jan daar allemaal geen last van heeft en ook gewoonweg niet begrijpt dat ik aan familiepijn lijdt.

Voor de ene heb ik mijn familie in de steek gelaten door te verhuizen.
Voor de andere heeft onze vader ons verlaten door te verhuizen .
En ik zie dat niet zo, waarschijnlijk omdat dat verlaten voor mij al gebeurd was toen ik heel klein was.
Ik heb daar geen enkel probleem mee en waarschijklijk had ik er dus ook geen probleem mee toen ik hierheen vertrok.
Aude was volwassen , mijn taak bij wijze van spreken volbracht en dus kon ik "gaan".
Maar voor anderen is dat niet zo.
Die zien dat anders.

Waarom zijn we meer geschokt door woorden en daden van familieleden ?
Waarom leggen we zoiets niet gemakkelijk naast ons neer?

En waarom veralgemeen ik die indruk, daar waar er honderduizenden zijn die daar geen aanstoot aan nemen.

Ik wel, maar waarom toch?

Het is er eindelijk van gekomen

Vanmorgen was het weeral bewolkt en we hadden er eerlijk gezegd geen goed oog in...in het weer dan.
Paul Frédérique Casset leerde ons dat het 70 jaar geleden is dat het zo'n slecht en koud en nat weer geweest is in Zuid west Frankrijk. En zeggen dat we ook naar hier kwamen voor het goede weer.
Als dit een voorsmaakje is van wat er ons door de klimaatsverandering te wachten staat waren we allicht beter naar Lapland gaan wonen. Fris maar niet meer té fris, sneeuw maar geen regen, allez iets om naar uit te kijken!
Maar bon.
Jan schoot "plots" in actie.
Hij is altijd actief, daar niet van.
Maar ik bedoel "plots" omdat ik al een twee jaar aan zijn kop zeur om het reservekot eens op te ruimen zodat ik mijn conserven beter kan stapelen , dit alles vermits hij sinds evenveel tijd een eigen "kot" heeft , beneden in de vallei. Een kot is een slecht woord voor een kleine schuur, in steen en al , met water én electriciteit alstublieft, voorzien van een schuifpoort jawel , die meer dan een paar luttele euros gekost heeft destijds.

Maar een plezier om te hebben want Jan kan er zijn "brol" in kwijt , dat zei hij althans twee jaar geleden en dus kon ik met mijn "gerief" uitwijken van de logeerkamer en de overloop naar het reservekamertje aan de voorzijde van ons huis.
Niet dus. Twee jaar lang.
Maar today was the day of all days.
We zouden eerst lange latten tegen het plafond spannen om beter het isolatiemateriaal vast te houden. Hij had nieuwe rekjes gekocht , we hebben gekeerd, gekuist,gestapeld en ook dingen verhuisd van het ene kot naar het andere en terwijl ik alles aan het herorganiseren was in het kotje bedacht ik wat een mens toch in godsnaam allemaal bijeen houdt in zijn leven!
Schoenpoetsgerief bijvoorbeeld in drie verschillende schoendozen. Hoe komen we eraan?
En vooral wat staat dat daar te doen? Als je het nodig hebt weet je bijlange na niet meer dat dat dààr staat , toch?
Zilverpoets, koperpoets, vlekken-ontvlekker, biotex, sponzen en vodden , "fusibelkes" van de oude toyota die we dus nooit meer gaan kunnen gebruiken, maar waar ik er Jan op betrapte ze toch nog vlug weg te moffelen in een bakje met het label"autobenodigdheden". Stel je voor dat er binnen 10 jaar een nieuwe wagen wordt uitgebracht waarin ze opnieuw fusibels steken? Wel, no problem, bij ons moet je zijn!
Twee kaarsen om in de tuin in het gras te steken voor een BBQ...
Swifferdoekjes, maar ik heb geen swiffer meer, waarop Jan bedenkelijk zei " Ben je zeker?" toen ik het doosje volledig tel quel in de vuilnisbak gooide.
Eendenvet. Maar te oud en dus weg ermee.
Rolletjes, draadjes, houten plankjes, vijzen, te kort of te lang, al naargelang.
Nordic Walker sticks ! Hebben? Bij ons moet je zijn. Ik weet al aan wie ik die binnenkort eens cadeau zal doen zie !
Een fietspomp.
Maar het ziet er goed uit in mijn opbergkamertje.
Het is er dan uiteindelijk toch van gekomen!

a hard nut to crack !!!!

Het is me het maandje wel !
Alles begon met een het grote onderhoud van Jan's Jeep ( Nissan) : de factuur viel wonder boven wonder mee, ik wil ervan af zijn, maar zoiets als 350 EURO.
Was dat een meevaller zeg.
Jan goedgemutst, je houdt het niet voor mogelijk.
Maar zie, een weekje of zo nadien gaat er een oranje lichtje flikkeren op het dashbord .
In de garage werd de auto aan de computer gezet: het is de roetfilter.
Tja, ze gingen proberen om na een herprogrammatie het lampje uit te kunnen zetten.
125 EURO. Lampje uit.
Een week later brandt het lampje opnieuw oranje en er is zelfs een tweede lampje oranje beginnen kleuren.
Bovendien, de claxon gaat als je de cruise control wil opzetten en die kan je überhaupt niet meer gebruiken...
Garage : tja, je zou een paar honderd kilometers moeten doen en met wat geluk vliegt de prop eruit.
Jan gaat naar Brive rijden.
Een hobby kan je dat niet noemen, wat is er saaier dan op de autostrade rijden met oranje lampjes die branden, waarbij je hoopt dat die zullen uitdoven en vooral, dat ze niet rood zullen beginnen gloeien...
Maar zie, de lampjes bleven in de Nederlandse kleur branden.
Pech and a hard nut to crack, vermits een nieuwe roetfilter ...1500 EURO ( plaatsing inbegrepen) zal kosten.
Slik.
"Het is mijn eerste diesel, maar meteen ook mijn laatste !"
"Ik koop nooit nog zo'n dure wagen !"
"'t Is om te rotten , ik ben er ziek van!"

Bedenkelijk en met een hangende lip die mij in catastrofale momenten typeert bekijk ik Jan.
Ocharme, denk ik, zijn auto.

We hebben bijna een week moeten wachten op de vervangingsfilter die niet voorradig was en vandaag mocht de auto naar de garage.
De garagist heeft juist gebeld: "Nous rencontrons un petit problème" : er zijn twee buizen van de échappement verkoold en die
moeten vervangen worden.En die zijn niet voorradig.
Dus blijft de auto in de garage.

Ik zal er geen tekening bij maken, maar er werd hier gevloekt en de straffe uitspraken logen er niet om.
"Jou doet dat niks natuurlijk?", zegt Jan, duidelijk geërgerd door mijn ZEN houding.
"Maar Jan toch, we hebben nog een auto, dus we kunnen rijden, terwijl je niet rijdt verbruik je ook niks , wat is daar nu erg aan?"

Verleden week werd de septische drainage hersteld, ook a hard nut to crack, waarvan we de factuur nog niet hebben gekregen.

Maar, het was vlug gefixt en bovendien heeft het vandaag maar liefst 17 liter geregend op een zestal uren tijd en er is geen water door het dak gesijpeld...dat is toch goed nieuws? 't Is te zeggen, dat hoor ik mezelf tegen Jan troostend zeggen.

Maar ik denk dat het niet veel uithaalt.
"We moeten besparen, bezuinigen, het kalmer aan doen. We moeten iets doen !" is Jan's reactie.

Kortom, too many hard nuts to crack deze week.

Le marché de Cahors

Vanmorgen zijn we naar de markt in Cahors gegaan. Op woensdag is er "een kleine markt" ,op zaterdag een grote. Maar tijdens het toeristisch seizoen zie je bijna geen verschil tussen de twee.
Het is een leuke en kleurrijke markt. Niet zo bont en typisch als in de Provence.
Maar gezellig, gevarieerd en betaalbaar.

We kochten er groenten zoals paprika's ( want de onze zijn nog heel klein) , sla ( dat hebben we niet, de reeën eten die toch maar op), komkommer ( want Jan lust dat niet, behalve in gaspacho en voor 1 komkommer doen we het niet) , bananen ( neen, dat groeit hier niet) en perziken ( we hebben er drie geoogst op de nieuw geplante boompjes) .
Want morgen komen er vrienden en dus maak ik gaspacho, en een groententajine.
Gilbert heeft ons meloenen beloofd en ik zal ook meloensoep maken de volgende dag.
Nog wat kaas van het kaaskraam. Nog een stukje varkensgebraad bij de slager.
En dan naar de supermarkt voor de rest.
Gepakt en gezakt , voorzien van verschillende koelelementen wegens de hitte en enkele EUROS armer ,zijn we rond 12.30 u weer thuis.

Na de lunch besluit ik de siesta over te slaan zodat het geen slapeloze nacht wordt. Moe maar voldaan ga ik even zitten aan de
computer als ik telefoon krijg van een oude vriend , of een vriend van vroeger , het is maar zoals je het ziet.
Het is zo lang geleden dat er gauw drie kwartier voorbij zijn.
Jan gaat bij Gilbert meloenen halen. Ik hoop een stuk of vier.

Hij komt een uurtje nadien terug. Heel opgewekt.

"Ik heb Gilbert zijn broer gezien die me een kist met groenten heeft meegegeven, hij weet niet meer wat hij er mee moet aanvangen, vandaar".

MOEDELOOS , moedeloos ga ik naar de kist zien.

Want met de warmte van vandaag kan ik het me niet veroorloven die groenten zo te laten staan.En aangezien we bezoek krijgen moet de enorme afwas van al die bereidingen ook nog gedaan worden...Zucht.
Ik maak dus de gaspacho. De groententajine ook.
En een ratatoouilletje , want wat doe je anders met dergelijke groenten?
De 15 meloenen zijn me net even te veel om er iets van te maken vandaag.
Waarom ben ik feitelijk naar de markt gegaan?
En wanneer mag ik nu eens gaan neerzitten en niks doen?
En waarom denkt mijn oude vriend , of mijn vriend van vroeger dat hij nog veel te jong is om met pensioen te gaan? Want denkt hij misschien dat je kan uitrusten als het zover is ?
Hij vergist zich, hij vergist zich, "I tell you, he's wrong!"

Gustje is weeral verjaard

En dat gebeurde voor een tweede maal in zijn leven bij zijn manie in Zuidwest Frankrijk.
Het was of ik het erom gedaan had, want gisteren middag is mijnheer Novarino dan toch komen opdagen om de septische tank te draineren.Dit nadat hij ons beloofd had donderdagavond te komen...quod non.
Gebeld waarbij hij zei dat hij ons net wilde bellen - en een goede intentie is ook veel waard vind ik- om te zeggen dat hij eerder vrijdagmorgen om 9.15 u zou komen...quod non. Waarna hij de telefoon niet meer opnam ( je zou voor minder als je je beloftes niet kan waarmaken) en we hem 's middags te pakken kregen waarbij hij zei dat het voor de avond zou opgelost zijn...zucht, kreun, snik.
Dat is allemaal niet erg en in feite helemaal niet dringend. Het is maar hoe je het bekijkt.
Wat me daarbij ergert is dat men je belooft om 9 uur te komen, dat je bijgevolg niet meer van "je erf" durft, zoals Tessa zou zeggen, dat je niets kan plannen en waarbij je er dan nog zelf moet achter komen dat ze wel op een andere dag, op een ander uur ZEKER zullen komen. En waarmee de ellende herbegint van vooraf aan. Ze komen niet, je kan niet weg, je kan niet plannen, je zet je auto 100 meter verder bergop...allemaal voor niks.
Daarbij komt nog dat ik Gustje beloofd had dat er een grote graafmachine in de tuin zou opduiken en dat we zeker zouden vragen of hij daar dan eens mocht inzitten...
Dat is pas erg, een kindersnoetje die er beteuterd bijloopt omdat die graafmachine er nog altijd niet is en manie had het nochtans beloofd.
Maar zie, hij is gekomen en het was een grote machine zei Gusje die op slag een paar stappen achteruit deinsde.

En na een klein uurtje was alles gerepareerd en mocht Gustje "van die meneer" zoals hij zei, op de stoel van de graafmachine zitten! FEEST !

Als dat geen verjaardagscadeau was.
Later op de avond, nadat we allen een duik in het zwembad namen om de zinderende hitte ( 38 °C) te vergeten, vierden we met ons vijfjes de dubbele verjaardag van vader en zoon.
Aude had vlaggetjes opgehangen en we zongen Happy birthday en "een gelukkige verjaardag" van WIll Tura en nu zijn de twee mannen weeral een jaartje ouder .
Maar ide verjaardagsfeestjes bij de manie , die zijn toch wel heel bijzonder denk ik.

14 juillet

Het is hier altijd nogal een bedoening, de 14 juillet.
En het valt me op dat dat nog zoiets is wat wij Belgen niet gemeen hebben met de Fransen.
Ik kan me niet voorstellen dat we de 20e juli tegen het vallen van de avond allemaal samen zouden eten op het marktplein.
Dat er een fanfare zou komen spelen terwijl we zouden aperitieven.
Dat we dat heel leuk zouden vinden ook.
Dat we onze eigen borden en bestek zouden meebrengen.
En dat we dat doodnormaal zouden gevonden hebben.
Dat we dan zouden aanschuiven, zonder morren maar heel opgewekt en blij, om de "entrée" aan te nemen. Een soort koude schotel met een halve tomaat, taboulé met een vinaigrettesausje en een stuk Frans brood.
Dat we dat goedje nadien in een grijze vuilniszak die de zaal rondgaat zouden kieperen.
En dat we dan weeral zouden aanschuiven voor "le plat consistant", zijnde dit jaar geen mosselen maar hespengebraad dat aan het spit wordt gebraden. Met frietjes alstublieft maar zonder mayonnaise. Wel ketschup en een soort frietsaus. Veel te weinig maar alla,je bent blij dat er al iets voorzien is.
En eens dat verorberd is begint die "banda" weer te spelen.
(Une banda est une fanfare ambulatoire, qui, dans le sud-ouest de la France, a pour rôle d'animer les défilés de rue lors des ferias)
OORVERDOVEND en dat zie je aan Jan zijn kop , hij houdt zijn oren trouwens vast.
Gust kan dan weer zijn eigen oren en ogen niet geloven.
Die tuba, zo groot en de grosse caisse . Niet te doen.

En dan zingen we allemaal uitgelaten mee.
Want dat hoort zo.

En dan weergalmt er iemand door de megafoon : " Le feu d'artifice aura bien lieu ce soir à 23.30h, sur le terrain de foot du collège"
Allen daar heen !

En alhoewel het weer niet meezat, was het toch weer prachtig. Desalniettemin was het weer de moeite. Zelfs zonder dat weer.

Maar ik kan me niet meer herinneren dat ik dat uitbundig vierde in België. Neen.
Ben ik dan niet fier op mijn land?.
Ik weet het niet of dat er iets mee te maken heeft, maar in elk geval hebben we zo geen samenhorigheidsgevoel zoals hier. Eén taal, éen volk.
Of zoals in Nederland. Eén taal ,éen volk.

Misschien is het dat.
En ik vraag me af of dat in Zwitserland is zoals in België op de nationale feestdag?
Misschien kan Sophie dat eens voor me uitzoeken?

Ik zou een vergelijkende studie kunnen beginnen maken.

Want ik vind het wel heerlijk die 14 juillet vieringen in Frankrijk,zelfs in de gietende regen!

als het weer niet meezit

Wat doe je eraan?
Het regent van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Het water in het zwembad is gezakt van 29 °C naar 22°C...
Zielig.
Zeker voor Aude en C° die niet meer weten wat uitvinden om Gustje bezig te houden.

Vanavond is het naar gewoonte "la fête des pompiers" op het marktplein in Castelnau. We hebben tickets gekocht om er te eten.
Maar uiteraard zal het geen gezellige boel worden als de regen aanhoudt...en dat ziet er zo naar uit.
Dan wordt er gegeten in de feestzaal, maar met de finale van de wereldbeker zal er zeker een groot scherm staan en zal er oorverdovend lawaai zijn.
Niks voor Jan, maar waarschijnlijk ook niks voor Gust.
En zou er dan wel vuurwerk zijn?
Want dat is altijd wel de moeite, le feu d'artifice du 14 juillet.

Ik kan alleen zelf voor clown spelen, wat ik ook doe.

We geven en vieren Gustjes verjaardag een week vroeger dan gepland !

Aude verstelt kleren omdat ik niet meer weet hoe ik eraan moet beginnen met mijn superdeluxe naaimachine.
"Ook iets wat je persé moest hebben", zegt Jan. Meer uit ergernis en verveling dan om de draak met mij te steken.
Hij heeft gelijk, ik had gedacht dat ik dat wel zou kunnen.
Maar ik kan het niet.

Stienus bekijkt de kranten en luistert naar muziek.
Jan zit op de computer filmbeelden te monteren van de courgetteteelt.
Hij ergert zich ook blauw aan het feit dat je vlug verleert wat ooit je vakgebied was.
Het wil niet zo vlotten, met andere woorden.

Het grappigste bericht las ik vandaag op facebook van een vriendin die ene Hotel uitbaat in Cahors ( La Bergerie, ST Pierre Lafeuille, een aanrader ) : Cahors, 13 juillet 13 °C, vive le 28 !!!!.
En gelijk heeft ze.

Maar overmorgen zie, dat zal wat worden!
35 graden.
We leven op hoop.

septische en andere putten

Als je in de stad woont heb je met dit fenomeen weinig of niets te maken en besef je zelfs niet dat er zoiets bestaat als een septische put.
Laat staan dat je "het ruimerke" moet laten komen. Hier spreken we van "sanicentre".
We laten de septische tank om de twee jaar ruimen.
Dus dit jaar hoefde dat niet.
Maar dat was weeral buiten de onheilsgoden gerekend, want de douche klokte, het water liep niet weg.
En natuurlijk gebeurt dat als de kinderen er zijn.
Leuk.
Neen, leuk is anders.

Ik bel naar Sanicentre .
Een slaperige stem neemt de telefoon van de haak : Puisque vous habitez en région de Cahors vous devez appeler Brive et pas Limoges!"
Ik bekijk de factuur van vorig jaar, geen telefoon van Brive, enkel van Limoges.
Ik leg dat uit aan de dame die net wakker geworden is in Limoges.
"Oui, mais c'est quand même Brive que vous devez appeler"
Of ze me dan ook het nummer van haar geliefde collega kan geven?
Oui, dat kan ze .

Daar neemt niemand, ook geen half in slaap gedommelde standaardiste, de hoorn van de haak.
Herbeginnen maar en vooral volhouden denk ik.
Ondertussen beginnen Jan en Stienus de wand van de badkuip weg te halen. Ik hoor gejammer en geklaag.

Na een tijdje heb ik contact met het "plaatselijke" sanicentre.
Ja ze kunnen komen, maar het zal weekend tarief worden. 320 EURO.
Jan bekijkt me echt volledig "opgewekt" aan.
Niets aan te doen.
"Mais je pense qu'il s'agit plutôt d'un engorgement". Denkt ze, vanuit Brive.
En Brive is hier 100 km vandaan...
Je moet dan uitleggen dat ze met een kleine camion moeten komen want dat ze er anders niet zullen geraken!!!
( herinner je de waanzin met de afwasmachine van Darty !). Ze zullen terugbellen of ze al dan niet met een kleine camion kunnen komen.

Maar vermits het een verstopping zou kunnen zijn bel ik ook naar Doméo assistance.
Dat is zo'n contractje dat aangeboden wordt door de watermaatschappij en die alle loodgieterij dépannages binnen in het huis oplost.
Ja ik kan er beroep op doen.
Ja ze zullen mij binnen de twee uur terugbellen.
En dat doet een vriendelijke man aan wie ik het probleem uitleg.
Hij woont 89 km verderop en zal er binnen dit en twee uur zijn.
Hier in le sudouest wordt de afstand nooit in kilometers uitgedrukt maar in "tijd".

Ondertussen belt de man van sanicare terug. Ja hij heeft een kleine camion en kan nu komen tegen weekendtarief en hij zal die "engorgement" ook oplossen zegt hij.
Ok komen maar.
Een half uur later staat hij er.
In tegenstelling tot Darty komt hij er met gemak tot voor ons huis mee aangereden.De man van Darty zou het moeten weten ! Of zien!

Hij leegt de put.
Bekijkt alles.

Laat Jan nog een put graven.

Bekijkt het nog eens en denkt dat mits er water door te jagen alles in orde zou moeten zijn.
Na een tijdje marcheert alles opnieuw.

Al-oef zoals Aude placht te zeggen.

De ontruimer is weg.
De loodgieter komt eraan.

Hij bekijkt het bad en de WC en brengt hier en daar nieuwe joins aan.
Ook niet slecht.

Alles is weer dicht.

Allez we kunnen er weer tegen.

Maar ik ben dus niet mee naar Cahors geweest.
Aude ,Stienus en Gustje gingen alleen.
En de Mànie hield telefoonwacht.
En Jan graafde putten en zuchtte dat het ondertussen een beetje van het goede teveel wordt met alle pannes en andere "désagréments".

Morgen wordt het beter, hopelijk !

De Tuut- Ta !

Gustje heeft twee grote camions mee.
Eén is een politiewagen en terwijl hij ermee over de vloer glijdt roept hij uit volle borst "Tuut-Ta, Tuut-Ta,Tuut-Ta!!!!".
Om hem te plagen-want dat doe ik heel graag- roep ik dan van ver " Paimpon Paimpon Paimpon!".
En dan schudt hij met zijn blonde hoofdje en zegt heel geërgerd "Neen Manie, Tuut-Ta,Tuut-Ta,Tuut-Ta!".
Gisteren zat ik achter mijn computer en zocht ik het geluid van een brandweerwagen op.
En ik zette het geluid vollen bak, volgens mij "Paimpon,Paimpon,Paimpon!".
Maar Gust hield vol , het was Tuut-Ta ,Tuut-Ta,Tuut-Ta.

De politieauto op zich is ook een Tuut-Ta.
Hier zien jullie dus een Tuut-Ta van de mooiste soort.

's Avonds gingen we naar Lauzerte waar er op donderdagavond "Les jeudis gourmands de Lauzerte" naar jaarlijkse gewoonte op het dorpsplein plaatsvindt.
Er is ook een kleine paardenmolen en net zoals vorig jaar moest en zou kleine Gust er op.
Hij was overdonderd door het formaat van de plaatseijke Tuut-Ta.
En daar wou hij inzitten.
Vier rondjes mocht hij meerijden.
En telkens vroegen Aude of Stienus of ik na elke rit of hij niet liever in een andere auto of op een eend bijvoorbeeld wou gaan zitten.
Hij schudde met zijn hoofdje van "neen".
Hij bleef in de Tuut-Ta zitten.

Een mooi blond meisje kwam naast hem zitten na een aantal ritjes. En hij was daar best tevreden mee.
Je had zijn gezichtje moeten zien, hij straalde.
Met een blik van " hebben jullie mij hier allemaal zien zitten in een echte Tuut-Ta ???".
We moesten er zo hard om lachen, alle drie tegelijk!

Hij mocht een vijfde keer meerijden van de eigenaar van de paardenmolen omdat hij vanuit die Tuut-Ta geen "flosj" kon grijpen.
En toen het dan zover was en hij uit de Tuut-Ta moest komen kon gans Lauzerte horen dat dat tegen zijn zin was!
Hij krijste,schreeuwde ,gilde van jewelste.
Niets kon hem troosten.

Dus zijn we met schaamrode kaken naar huis terug gereden.

Tijdens de ganse terugreis die zo'n 20 minuten duurde probeerde Gust één volzin te maken.

"Gust meisje samen Tuut-Ta gedaan".
Daar kwam het op neer.
En Stienus telkens weer herhalen " Ja, Gustje heeft met een meisje samen in de Tuut-Ta gezeten hé?"
"Ja" ,zei Gustje ," Meisje samen Tuut-Ta gedaan"
Telkens weer, telkens weer.
Precies of hij is een nieuwe taal aan het leren ,zei Aude.
Maar in feite scheelt dat niet veel, dacht ik.
Hij kent al veel woordjes, maar het is nog iets gans anders om met die losse woordjes volle zinnen te maken.
Net als een mantra die hij blijft opdreunen.
Telkens weer en telkens weer, onvermoeibaar " Samen met meisje de Tuut-Ta gedaan".

Het was weer een mooie avond.
Met een foto van een jaar later ...op dezelfde plek, met dezelfde liefste lievelingen...

"Neen!"

Ja ze zijn goed aangekomen, kapot maar gelukkig dat ze eindelijk vakantie kunnen nemen in Hotel Mama.
Gustje werd hysterisch opgewonden toen hij Cartouche en Spot ontdekte. Hij kan niet van ze wijken.
Roept de ganse tijd "Spotje braaf! Cartouche lief!" en ze zijn ook allebei heel braaf en lief met Gustje.
Het weer is belabberd, dat wel, maar Aude troost me met de gedachte dat ze toch niet tegen de grote hitte kan. Ik ook niet, maar dat belet niet dat ik toch wel een beetje warmte kan verdragen...niet dus. Spijtig.
Het waait, het is onweerachtig, het regent, de zon steekt, het onweert, de zon is weg, ze komt terug, de lucht wordt grijs en daarna zwart, de wind neemt de dreigende wolken ver weg mee en wat mij betreft mag hij ze mijlenver wegblazen, ver hier vandaan.
En Gust wil spelen, met zijn legoblokjes.
Dat is heel eenvoudig, hij heeft een kartonnen doos met allemaal blokjes en hij kiepert de doos gewoonweg om.
OVERAL liggen ze , de legoblokjes.

Spot bekijkt het allemaal bedenkelijk terwijl hij zijn kop neervlijt op Aude's schoot. Zo zalig om "zijn zus" terug te zien.

Cartouche versleept zich achter de sofa. Zo kan hij-dat hoopt hij althans - zijn ogen eens toedoen, dan hoeft hij niet te "waken" .

Maar dat is buiten Gust gerekend die ze toeroept "Kijk eens Cartouche! Kom eens hier SPot, kijk eens !!!!"
Ze verslepen zich eens te meer.
Op hoop van zegen dat Gust hen met rust laat.
Quod non.

Alles herbegint van vooraf aan.

Gust wordt hevig, zijn mama heeft een engelengeduld.
Maar soms raakt ook dat op.
En dan zegt ze "Neen, Gust, Mag niet."
Maar Gust slaat zijn ogen neer en doet parmantig verder.
"Neen, Gust, stop daarmee!", een toon hoger.
Gust laat het niet aan zijn hart komen en laat alle blokjes van de tafel op de grond vallen.
"Neen Gust, dit is de derde keer, nu ga je in de hoek staan!"

Gekrijs, geween, getier, gejengel. Je wil het niet weten.
En dan keert de rust even weer.
Maar niet voor lang.

Ja zo'n kind brengt veel leven in de brouwerij.

We besluiten hem wat te laten lopen , zelfs in de regen, fietsje erbij, honden uitgelaten blij, we gaan op stap.

En nu is hij rustig en kijkt hij naar cars, de enige tekenfilm zonder dieren, want Spot is gek op TV kijken. Maar als er dieren bijzijn dan springt hij naar het scherm en blaft hij van jewelste.
Goeie keuze, Aude, een film zonder dieren.

Het aftellen begint

De stoel is van zolder gehaald, het huis is volledig spic en span, de ramen gepoetst, de spinnenkobben weggeborsteld, de zwabber nog eens rond doen zweven over de planken vloeren boven, de stofzuiger op volle toeren gedraaid, kortom , we zijn er volledig klaar voor.

Neen niet voor de Rode Duivels die de wereld gingen veroveren, ons nationaliteitsgevoel zouden aanwakkeren , onze eer zouden verdedigen, onze superioriteit zouden aantonen, kortom die ons fier hadden kunnen laten zijn, wij, nietige pietluttige Vlamingen, neen wat zeg ik, Belgen, die nooit chauvinistisch zijn geweest , wel nu hadden we die zelfgenoegzaamheid die bij andere nationaliteiten zo samengaat eens kunnen aannemen.
Helaas, driewerf helaas, het heeft niet mogen zijn.

En zie, we zijn weer die kleine ploeg in dat hele kleine land, een speldenkop groot op de wereldkaart, we zijn weer in kampen verdeeld, Vlaams, Waals,Brussels en Duits, onze eer zijn we ei zo na verloren, we waren 'zwak' las ik in de krant, het was een 'saaie boel' las ik elders, een "doodgewoon spel" , geen uitschieters, we zijn weeral niet fier op ons zelf, nooit Sant in eigen land en we beginnen weer waar we geëindigd zijn, met het bekritiseren van de coach, want het moet toch iemands'fout zijn dat we weeral dat WK niet gewonnen hebben ?.

Mij laat het koud.

Ik heb wel andere dingen om naar uit te kijken.

Want Aude komt. En Stienus en Gust !

En mijn honden Spot en Cartouche hebben grote spandoeken geplaatst : "Gustje Go Go Go !".

We dragen een Franse tricolore.Bleu blanc rouge.
We hebben een alpinopet op.
Cartouche een beret.
De bak bier staat klaar.
De fruitpap ook.
Kaas, vlees, brood en wijn.
Maar cola ook , en schweppess what dyou expect? , en vooral Choco.
Dat dat hier nog eens op tafel komt .
Man,man,man, wat een feest gaat dat zijn ?

la transhumance

Martine woont deels in Waals Brabant, deels in Aubrac, meer bepaald in Marchastel, een deelgemeente van Nasbinals.
Dat ligt zo'n 2000 m hoog .
En dat is hoog.
We waren er met kerstmis en zoals steeds was het een ontroerende ervaring.
Ik vind het een adembenemend panorama.
Het ligt op de weg naar Compostella.

En Martine doet elk jaar " de transhumance".
Dat is een tocht, te voet , van zo'n 30 km , bergop bergaf,

met een ganse koeienmeute , en die koeien zijn getooid met bloemenkransen.

De koeien geven niet op.
Ze vertrekken rond 5.30 u 's morgens en dat is er dan berekoud!
De dieren zweten van de inspanning en hun zweet verdampt . ALs je ze van op afstand bekijkt dan zie je die damp uit hun lijven opstijgen , dan zie je ook hoe enthousiast ze zijn om hun hoogvlakten te bereiken.
Eén hectare per koe , wordt er gerekend.
En voor een 20 tal koeien, één stier.

Eens ze op de hoogten aankomen, staat er een vrachtwagen te wachten met de kalfjes , die geen 30 km moegen stappen naar de hoogten.
We horen hun geloei, gehuil in feite, omdat ze hun moeder terug willen zien.
Als de camion wordt geopend springen ze als het ware van de laadbak en ei zo na vinden ze hun moeder onmiddellijk terug.

Het is wonderlijk om zien.
Ontroerend ook.

En daarna wordt de vrachtwagen met die ene stier opengemaakt...
Alle boeren gaan achteruit om plaats te ruimen voor de indrukwekkende tientonner ...

Daarna wordt er gefeest door het ganse dorp.

Echt, de moeite.

Maar de transhumance is achter de rug.
En Renée, een andere vriendin van mij, schreef dat haar dochter op vakantie kwam met haar vriend en diens kinderen.
Ze zei :
"voilà que ma fille et toute sa troupe arrive dans le LOT. Il me reste à voir comment leur séjour s'articule. La transhumance c'est une raison pour laquelle je ne m'inscris pas d'ordinaire à cette festivité."

Ik antwoordde haar : " wat komt die transhumance daar nu bij doen? Die is toch al lang voorbij?"

Wel ziehier haar antwoord:

"GENEVIÉVE,

Après la transhumance des animaux, il y a la transhumance des humains devenus des vacanciers...l'exode des populations la migration des citadins vers la mer ou la campagne!!!"

Zo horen jullie het eens van een ander, want hier is het vanaf zondag ook "transhumance"....Aude en Co komen eraan !!!!!!!!!!!!!!

Papajoulele !